U Sikstinskoj kapeli se biraju nove Pape
Sagrađena 1470-tih ispod Pape Sikstusa IV, prema kome i nosi ime, Sikstinska kapela je više od najpopularnije destinacije za turiste u Vatikanu. U stvari, ona ima važnu ulogu. Počev od 1492. godine, jednostavna zgrada od cigle je bila domaćin brojnim papskim enklavama, tokom kojih se kardinali okupljaju kako bi odabrali novog papu. Poseban dimnjak na krovu kapele emituje rezultate enklava, beo dim označava izbor pape, a crni dim označava da ni jedan kandidat još nema dvotrećinsku većinu.
Julije II., uvijek željan novih pothvata, naručio je 1508. od mladog Michelangela da oslika
svod Sikstinske kapele. Taj golem rad ostvaren na podlozi izvorno obojenoj u plavo sa zlatnim zvijezdama započet je u svibnju 1508., a dovršen na Dan mrtvih 1512., dvadeset i tri godine prije nego što je počeo slikati
Posljednji sud.
Objektivne poteškoće zbog prostranosti (površini od gotovo 800 m²) i ogoljenosti svodne površine Michelangelo je briljantno svladao izumom koji otkriva svu složenost njegovog genija. On je iznad zbiljskih arhitektonskih elemenata postavio oslikanu arhitektonsku strukturu koja je, zapanjujućčim trodimenzionalnim efektima, smjestio različite figurativne teme.
Rad na oslikavanju svoda otkriva da je pored slikarstva i kiparstva Michelangelo bio i revolucionarni arhitekt. Proroci, sibile i svi drugi likovi predstavljaju ostvarenja velikog umjetnika koji je znao na izvanredan način spojiti slikarstvo, kiparstvo i arhitekturu, iskoristivši posebno poimanje svoda za dinamično uklapanje impozantnih likova u prizore.
U složenu kompoziciju uklopio je niz od devet četvorina s
Pričama o postanku koje se nižu kronološkim redom, od glavnog oltara prema zidu glavnog ulaza. Devet različitih četvorina prikazuju ove motive:
Odvajanje svetlosti od tame.
Stvaranje Sunca i Meseca.
Stvaranje drveća i biljaka.
Stvaranje čoveka - ova slika je centralna scena ciklusa i po položaju i sa stanovišta slikara. Sama ta freska bila bi dovoljna da ovog autora učini besmrtnim. Umetnik izražava uzvišeni čin stvaranja jednostavnim dodirom vrhova prstiju kroz koje kao da prolazi pravi i istinski naboj životne sile od Tvorca Adama.
Stvaranje Eve.
Istočni greh – scena podeljena na dva dela drvetom oko koga je omotana zmija sa poprsjem žene koja, okrenuta nalevo, poziva Adama i Evu da uberu zabranjeno voće. Desno je prikazana drama izgona iz Raja, u uzročno-posledičnoj vezi.
Nojeva žrtva - Scena proslave Dana zahvalnosti nakon katastrofe trebalo je da hronološki stoji iza sledećeg kvartala.
Opšta poplava je slika korala preplavljena likovima i događajima.
Nojevo pijanstvo – freska koja zaključuje snažan ciklus na svodu sa notom gorkog pesimizma o bedi ljudske prirode.
Proroci i Sibile u trouglastim prostorima gde su svodovi krivine najveće su figure ovog monumentalnog dela. Svi u sedećem položaju okruženi su anđelima i anđelima. Prikazani su: Jona, Libijska Sibila, Danijel, Kumanska Sibila, Isaija, Delfska Sibila, Zaharija, Joil, Eritrejka Sibila, Jezekilj, Persijska Sibila i Jeremija.
Centralne četvrti svoda odvojene su jedna od druge poznatim Mikelanđelovim golim figurama. Lunete iznad prozora i trouglasti privesci prikazuju Hristove pretke, a četiri ugaona priveska prikazuju starozavetne scene, neobično dramatične, vezane za spasenje izrailjskog naroda.
Na bočnim stranama glavnog oltara sa leve strane vidimo kaznu Amana, na desnoj bronzanu zmiju, a na suprotnom zidu Davida i Golijata levo i Judita i Oloferna desno.
Izvor: History
Prevela: Kristina Štrangarov, iserbia
