Viltonov diptih

[Nina]

Naziv: Viltonov diptih
Autor: Nepoznati francuski ili engleski umetnik
Tema: Hristos, Madona i anđeli
Mesto: Nacionalna Galerija u Londonu
Vreme: Oko 1395. i 1399. god.

Krajem 14. veka pod pokroviteljstvom engleskog kralja Ričarda II nastaje takozvani Viltonov diptih – mali prenosivi predmet, koji čine dva panela spojena šarkama i oslikana sa obe strane. Zahvaljujući mogućnosti da se njegove stranice sklope, unutrašnjost Viltonovog diptiha izuzetno je dobro očuvana, dok su slike na spoljašnjim stranama diptiha pretrpele oštećenja usled protoka vremena.

Materijal od kojeg su načinjene stranice diptiha je drvo baltičkog hrasta, a za njegovo oslikavanje koristili su se dragoceni materijali: uz temperu, tu su i zlatni listići, a na pojedinim mestima drvena ploča je dubljena ispod pozlate kako bi se dobio jači dekorativni efekat. Plava boja, kojom ovo delo obiluje, dobijana je u ovom periodu od skupocenog kamena lapis lazulija i verovatno je bila skuplja i dragocenija od samog zlata, te količina u kojoj je upotrebljena jedan je od svedoka kraljevog bogatstva i blagostanja. I plašt kralja Ričarda II oslikan je skupim pigmentom crvene boje, koju danas poznajemo kao cinober. Ostale korišćene boje verovatno su bile slabijeg kvaliteta, s obzirom na to da su s vremenom izgubile svoj prvobitni sjaj – trava je originalno bila svetlije zelena, a ruže na glavama anđela tamnije ružičaste nijanse.

 

[Nina]

Kada se diptih otvori, posmatraču se prikazuju dve scene: na levoj strani naslikan je kralj Ričard II u klečećem stavu, a iza njega se nalaze njegov patron, Sveti Đorđe, i dva engleska kralja proglašena za svece – Edvard Ispovednik i Edmund Mučenik. Svaki od njih u rukama nosi svoj atribut: Sveti Đorđe jagnje, kralj Edvard prsten, a kralj Edmund strelu kojom je ubijen 869. godine u okršaju sa Vikinzima. Način na koji su ovi svetitelji prikazani blizak je hrišćanskoj temi Poklonjenje mudraca, Tri kralja ili Tri maga istoka koji se tradicionalno prikazuju kako prinose darove Bogorodici sa Hristom. Kako se ovaj događaj u hrišćanskom svetu obeležava praznikom Bogojavljenje, koje se proslavlja 6. ili 19. januara, što je ujedno i datum kada je kralj Ričard II rođen, ne čudi očigledna aluzija kojom je umetnik napravio vezu između engleskih i biblijskih kraljeva. Postojala je i legenda koja je tvrdila da su i Ričardovom rođenju prisustvovala tri kralja, doduše ne sa istoka, već iz Kastilje, Navare i Portugalije.

Pretpostavlja se i da su likovima prikazanih svetitelja date crte lica Ričardovih savremenika, te je likom Edvarda III, Ričardovog prethodnika, otelotvoreno lice kralja Edmunda Mučenika, Ričardov otac, Edvard Crni princ poslužio je za lik kralja Edvarda Ispovednika, Jovan Krstitelj dobio je lik Ričardovog strica Džona od Kenta dok je, pretpostavlja se, lik malog Isusa na drugoj strani diptiha blizak Ričardovom starijem bratu koji je umro u detinjstvu.

 

[Nina]

Na desnoj strani otvorenog diptiha vidimo nebesku sferu, zbor anđela među kojima se nalazi Bogorodica sa malim Isusom koji blagosilja ličnosti prikazane na levoj strani. Zastava koju nosi jedan od anđela predstavlja krst Svetog Đorđa, zaštitnika Engleske, a na vrhu štapa na kojem se ona nalazi, u kugli je oslikana veoma sitna mapa Engleske. Pružajući zastavu svoje države Bogorodici, Ričard II nastavlja tradiciju po kojoj je Engleska bila poznata kao „Gospin miraz”, zahvaljujući čemu se verovalo da je pod posebnim patronatom ove svetiteljke. Poznato je da je postojala još jedna, danas izgubljena, slika, na kojoj su Ričard II i njegova supruga Ana držali kuglu koja predstavlja Englesku, a na kojoj su bile ispisane reči: „Ovo je tvoj miraz, o Presveta Bogorodice, zato, o Marijo, vladaj njime”.

Ako pažljivije pogledate desnu stranu otvorenog diptiha, videćete nešto neobično u načinu odevanja anđela. Oni nose plave haljine u kakvima smo navikli da ih viđamo na umetničkim delima, međutim, na grudima svaki od njih ima neku vrstu broša ili značke. Poput broša na grudima kralja Ričarda, i broševi anđela predstavljaju nakit urađen u tehnici inkrustriranog emajla na zlatu (tehnika podrazumeva umetanje jednog plemenitog materijala, na primer, dragog kamena, ali i čitavih figura ili reljefa, u drugi, mekši materijal poput plemenitih metala ili tečnog stakla. Nakon hlađenja, ovi materijali postaju čvrsto vezani i otporni na većinu spoljašnjih uticaja, što predmete rađene u emajlu čini dugovečnim). Veruje se da je kralj Ričard II zaista posedoviao neki od ovakvih broševa, ako se uzme u obzir popis njegove riznice iz 1397. godine i činjenica da je sličan nakit poklanjao svojim saveznicima.

Osim toga, značke na grudima anđela govore i to da je vladar ove pripadnike nebeskih sila predstavio kao svoje lične čuvare, stavljajući im na garderobu oznake koje su na zemlji nosili pripadnici njegove privatne armije. Ovakva vrsta znački, koja je odabrane vojnike činila gotovo nedodirljivim, jer je svedočila o njihovoj direktnoj odgovornosti kralju ili drugom moćnom plemiću, predstavljala je jednu od najvećih kontroverzi Ričardove vladavine. U početku stavljane na garderobu kao oznake na turnirima i dvorskim svečanostima, do kraja 14. veka značke su dale isuviše moći pripadnicima elitnih, privatnih vojski koji su pod izgovorom volje vladara češće zadovoljavali svoju samovolju čineći štetu slabijima u kraju nad kojim su imali patronat. Posebno ozloglašeni zbog ovakvog ponašanja bili su Ričardovi češirski strelci. Parlament je više puta pokušavao da zaustavi upotrebu ovakvih znački, a to je pošlo za rukom tek kralju Henriju VII koji ih je degradirao na oznaku koju su smele da nose isključivo kućne sluge.

 

[Nina]

Spoljašnja strana diptiha

Zatvoren diptih prikazuje sa jedne strane belog jelena sa zlatnom krunom i lancem oko vrata koji sedi na livadi po kojoj se mogu videti i grančice ruzmarina, čime se ponavlja veza sa porodicom Ričardove supruge Ane. Druga ploča predstavlja grb kralja Edvarda Ispovednika čime Ričard II stvara simboličnu vezu sa svojim prethodnikom u cilju legitimisanja sopstvene vlasti. No, kako je kralj Edvard Ispovednik vladao Engleskom u 11. veku, periodu u kojem grbovi još uvek nisu postojali u obliku u kojem ih danas prepoznajemo, naslikan grb je kasnije izmišljen i posthumno dodeljen ovom kralju. Upravo je Ričard II 1395. godine zvanično odobrio i prihvatio dodeljivanje izmišljenih grbova pređašnjim vladarima trona na kojem se i on nalazio.

Viltonov diptih se datuje u kraj 14. veka, ali se tačna godina nastanka ne može utvrditi. Istraživači su skloni dvema opcijama – po jednoj, u pitanju je 1399, godina završetka njegove vladavine i moguće naslućivanje skorašnje smrti, u kom slučaju bi diptih imao ulogu zaloga kraljeve duše koja se nada odlasku na nebo. Drugi veruju da je diptih nastao ranije, verovatno 1395. godine, a da mladolik kraljev lik na slici simboliše početak njegove vladavine, s obzirom na to da je imao samo jedanaest godina kada je seo na engleski tron. U prilog ovoj tvrdnji navodi se broj prikazanih anđela kojih takođe ima jedanaest, što je vrlo netipičan broj u hrišćanskoj ikonografiji. Postoji i mišljenje da je broj anđela uzrokovan događajem iz 1377. godine kada je Ričard II poklonio jedanaest novčića nazvanih „anđeli” Vestminsterskoj opatiji.

Autor Viltonovog diptiha ostao je nepoznat. Zahvaljujući likovnim osobenostima, diptih se svrstava u jedno od najznačajnijih dela internacionalne gotike, pa se pretpostavlja da je njegov autor poreklom bio Francuz. Viltonov diptih svoje današnje ime duguje istoimenoj kući lordova iz loze Pembruka koja se nalazi pokraj Solsberija u okrugu Viltšir u jugozapadnoj Engleskoj, a u kojoj je ovaj predmet bio čuvan od početka 18. veka do 1929. godine. Te godine postaje deo zbirke Nacionalne galerije u Londonu, u kojoj se i danas nalazi.

Kralj Ričard II je poslednji vladar dinastije Plantagenet. Vladarsku karijeru i život okončao je pod rukom Henrija IV iz kuće Lankaster koji ga je svrgao sa vlasti, utamničio i na kraju ubio. Lik i delo ovog kralja danas jesu najprepoznatljiviji na način na koji ga je opisao Vilijam Šekspir u svojoj drami Ričard II – kao ludog čoveka. Istraživači danas smatraju da verovatno nije bio lud, barem ne na način na koji je to opisano u drami, već da je patio od neke vrste poremećaja ličnosti, ali da su njegove nepromišljenje političke odluke bile glavni uzročnik kraja koji ga je zadesio i sudbine po kojoj je ostao upamćen.
(kulturnoumetnickispajz)

 

[milance19]

Kada se diptih otvori, posmatraču se prikazuju dve scene: na levoj strani naslikan je kralj Ričard II u klečećem stavu, a iza njega se nalaze njegov patron, Sveti Đorđe, i dva engleska kralja proglašena za svece – Edvard Ispovednik i Edmund Mučenik. Svaki od njih u rukama nosi svoj atribut: Sveti Đorđe jagnje, kralj Edvard prsten, a kralj Edmund strelu kojom je ubijen 869. godine u okršaju sa Vikinzima. Način na koji su ovi svetitelji prikazani blizak je hrišćanskoj temi Poklonjenje mudraca, Tri kralja ili Tri maga istoka koji se tradicionalno prikazuju kako prinose darove Bogorodici sa Hristom. Kako se ovaj događaj u hrišćanskom svetu obeležava praznikom Bogojavljenje, koje se proslavlja 6. ili 19. januara, što je ujedno i datum kada je kralj Ričard II rođen, ne čudi očigledna aluzija kojom je umetnik napravio vezu između engleskih i biblijskih kraljeva. Postojala je i legenda koja je tvrdila da su i Ričardovom rođenju prisustvovala tri kralja, doduše ne sa istoka, već iz Kastilje, Navare i Portugalije.

Pretpostavlja se i da su likovima prikazanih svetitelja date crte lica Ričardovih savremenika, te je likom Edvarda III, Ričardovog prethodnika, otelotvoreno lice kralja Edmunda Mučenika, Ričardov otac, Edvard Crni princ poslužio je za lik kralja Edvarda Ispovednika, Jovan Krstitelj dobio je lik Ričardovog strica Džona od Kenta dok je, pretpostavlja se, lik malog Isusa na drugoj strani diptiha blizak Ričardovom starijem bratu koji je umro u detinjstvu.

Pogledajte prilog 1041179

S leva na desno
Sveti Edmund kralj i mučenik (9.vek, Proslavlja se i u Pravoslavlju)
Sveti Edvard ispovednik
Sveti Jovan Krstitelj
(Izvinjavam se na upadu, imam Viltonski diptih u sobi gde radim)
Sveti Đorđe mislim da nije prikazan jer je njegov kult kao Sveca zaštitnika Engleske došao malo kasnije
Sveti Edmund je originalni Patron Saint Engleske
(Imam njegovu ikonu, postavljao sam je na nekim temama)
Ričard II je naravno očaj dečak

 

[milance19]

Spoljašnja strana diptiha

Zatvoren diptih prikazuje sa jedne strane belog jelena sa zlatnom krunom i lancem oko vrata koji sedi na livadi po kojoj se mogu videti i grančice ruzmarina, čime se ponavlja veza sa porodicom Ričardove supruge Ane. Druga ploča predstavlja grb kralja Edvarda Ispovednika čime Ričard II stvara simboličnu vezu sa svojim prethodnikom u cilju legitimisanja sopstvene vlasti. No, kako je kralj Edvard Ispovednik vladao Engleskom u 11. veku, periodu u kojem grbovi još uvek nisu postojali u obliku u kojem ih danas prepoznajemo, naslikan grb je kasnije izmišljen i posthumno dodeljen ovom kralju. Upravo je Ričard II 1395. godine zvanično odobrio i prihvatio dodeljivanje izmišljenih grbova pređašnjim vladarima trona na kojem se i on nalazio.

Viltonov diptih se datuje u kraj 14. veka, ali se tačna godina nastanka ne može utvrditi. Istraživači su skloni dvema opcijama – po jednoj, u pitanju je 1399, godina završetka njegove vladavine i moguće naslućivanje skorašnje smrti, u kom slučaju bi diptih imao ulogu zaloga kraljeve duše koja se nada odlasku na nebo. Drugi veruju da je diptih nastao ranije, verovatno 1395. godine, a da mladolik kraljev lik na slici simboliše početak njegove vladavine, s obzirom na to da je imao samo jedanaest godina kada je seo na engleski tron. U prilog ovoj tvrdnji navodi se broj prikazanih anđela kojih takođe ima jedanaest, što je vrlo netipičan broj u hrišćanskoj ikonografiji. Postoji i mišljenje da je broj anđela uzrokovan događajem iz 1377. godine kada je Ričard II poklonio jedanaest novčića nazvanih „anđeli” Vestminsterskoj opatiji.

Autor Viltonovog diptiha ostao je nepoznat. Zahvaljujući likovnim osobenostima, diptih se svrstava u jedno od najznačajnijih dela internacionalne gotike, pa se pretpostavlja da je njegov autor poreklom bio Francuz. Viltonov diptih svoje današnje ime duguje istoimenoj kući lordova iz loze Pembruka koja se nalazi pokraj Solsberija u okrugu Viltšir u jugozapadnoj Engleskoj, a u kojoj je ovaj predmet bio čuvan od početka 18. veka do 1929. godine. Te godine postaje deo zbirke Nacionalne galerije u Londonu, u kojoj se i danas nalazi.

Kralj Ričard II je poslednji vladar dinastije Plantagenet. Vladarsku karijeru i život okončao je pod rukom Henrija IV iz kuće Lankaster koji ga je svrgao sa vlasti, utamničio i na kraju ubio. Lik i delo ovog kralja danas jesu najprepoznatljiviji na način na koji ga je opisao Vilijam Šekspir u svojoj drami Ričard II – kao ludog čoveka. Istraživači danas smatraju da verovatno nije bio lud, barem ne na način na koji je to opisano u drami, već da je patio od neke vrste poremećaja ličnosti, ali da su njegove nepromišljenje političke odluke bile glavni uzročnik kraja koji ga je zadesio i sudbine po kojoj je ostao upamćen.
(kulturnoumetnickispajz)

Pogledajte prilog 1041182

Smem li da ispravim
Ričard drugi nije poslednji Plantagenet
Ričard treći jeste, i on nije na ovom diptihu
Obojicu je Šekspir "ovekovečio" u svojim dramama

 

[Nina]

Smem li da ispravim
Ričard drugi nije poslednji Plantagenet
Ričard treći jeste, i on nije na ovom diptihu
Obojicu je Šekspir "ovekovečio" u svojim dramama

Ričard II (6. januar 1367 — 14. februar 1400) je bio engleski kralj iz dinastije Plantagenet od 1377. do 1399. godine. Bio je sin Edvarda Crnog Princa, a deda mu je bio kralj Edvard III. Postao je kralj samo sa 10 godina, nakon smrti Edvarda III. Henri IV iz kuće Lankaster ga je svrgao s vlasti, utamničio i ubio. Ričard II je bio poslednji kralj iz dinastije Plantagenet.

Dinastija Plantagenet je bila engleska kraljevska dinastija koju je osnovao Henri II Plantagenet, sin Žofrue od Anžuja. Dinastija Plantagenet je počela da vlada Engleskom u 12. veku.

Ukupno je petnaest vladara iz ove dinastije vladalo Engleskom od 1154. do 1485, uključujući i one iz bočnih grana. Prvobitna grana ove dinastije je počela sa Henrijem II, a okončala se zbacivanjem Ričarda II 1399.

 

[milance19]

Ričard II (6. januar 1367 — 14. februar 1400) je bio engleski kralj iz dinastije Plantagenet od 1377. do 1399. godine. Bio je sin Edvarda Crnog Princa, a deda mu je bio kralj Edvard III. Postao je kralj samo sa 10 godina, nakon smrti Edvarda III. Henri IV iz kuće Lankaster ga je svrgao s vlasti, utamničio i ubio. Ričard II je bio poslednji kralj iz dinastije Plantagenet.

Dinastija Plantagenet je bila engleska kraljevska dinastija koju je osnovao Henri II Plantagenet, sin Žofrue od Anžuja. Dinastija Plantagenet je počela da vlada Engleskom u 12. veku.

Ukupno je petnaest vladara iz ove dinastije vladalo Engleskom od 1154. do 1485, uključujući i one iz bočnih grana. Prvobitna grana ove dinastije je počela sa Henrijem II, a okončala se zbacivanjem Ričarda II 1399.

Dobro
Ali kolko znam tek je Ričard III poslednji
Ok
Mozda grešim
Mene su ovako učili

https://www.britannica.com/biography/Richard-III-king-of-England

 

[Nina]

Dobro
Ali kolko znam tek je Ričard III poslednji
Ok
Mozda grešim
Mene su ovako učili

https://www.britannica.com/biography/Richard-III-king-of-England

On jeste iz jedne od grana dinastije Plantagent ali nije poslednji kralj te loze
Otac mu je bio Ričard Plantagenet, III vojvoda od Jorka

iz wikipedije

Ričard III (2. oktobar 1452 — 22. avgust 1485), bio je engleski kralj iz dinastije Jork od 1483. do svoje smrti.
Dve grane dinastije Plantagenet, dinastije Lankaster i Jork, sukobile su se u građanskom ratu poznatom pod imenom Ratovi dveju ruža. Nakon tri vladara iz dinastije Lankaster, kruna je principom primogeniture prešla na tri vladara iz dinastije Jork, čiji je poslednji kraj Ričard III ubijen u bici kod Bosvorta 1485.