Читајући једну књигу која описује средњовековни живот у Србији, схватио сам да се за 700 година апсолутно ништа није променило. Стигла је напредна технологија, да. Другачије живимо, али исто мислимо и након толико векова. А поступци су још непромишљенији.
Клали смо се међусобно тад, након пар векова опет, за време овог другог светског опет, 90-их исто, а ево и сад се делимо због полуписмених идиота - свађамо се око тога који је „бољи“ по нас. А не видимо да нам држава одаавно пуца по шавовима, за шта и нису они толико криви – већ МИ што то дозвољавамо. 22 године исти људи се врте у зачараном кругу а неко ће опет гласати за неког од њих. Утопија.
Оженити(удати) се пре тридесете, нема везе што можда не волите искрено партнера. Јер, ако то не урадите на време, улазите у „други круг“, где нећете ви бирати партнера, него ће се ваша дивна родбина сажалити и наћи вам сродну душу. Ако се пак момак од 25 забавља са 7-8 година млађом од себе, криће то, јер је срамота и за породицу и за другове. Ако се момак од 25 забавља са 7-8 година старијом, опет ће бити срамота за породицу. У оба случаја би све функционисало савршено – али, неће, јер ово је Србија.
Желите да оснујете сами малу фирму и полако разрађујуте бизнис? *Ма, то су ћорава посла, мани се тога, чак ће ти и држава помоћи да заборавиш ту могућност.
Желиш часно да служиш отаџбини? *Јеси ли ти нормалан, па ко се од тога обогатио?
Желиш да постанеш пилот(нешто слично, студираш у иностранству) и подигао си кредит за то? * Сачувај те, Боже, па то је опасно и глупо! За те паре си могао да узмеш кола, мотор, возиш брзо и убијеш се као сва нормална деца.
Желиш да помогнеш деци са посебним потребама, деци без старатеља, сиромашним или болеснима? * Е, свашта од тебе. Смејаће ти се људи. Да радиш месецима ни за шта и после ти нико не каже хвала(не напише ти чак ни похвалницу, да можеш да покажеш родбини)? Да ли нећеш можда да усвојиш ко зна чије дете?!
Желиш да одеш из свог родног града, много даље и започнеш нов живот самостално?*Таман посла! За кога смо градили и чували толике године. Коме ће да остане све ово? Само тебе имамо (или браћи/ сестрама то не треба, ми смо тебе одредили да останеш).
И тако могу набрајати у недоглед... Све се своди на исто. Наше родитеље су њихови родитељи тако васпитали, они нас покушавају, а ми никако да се отргнемо од устаљености. Времена пролазе а људи остају исти. Не сви, наравно, али ове појаве сам приметио у већини српских породица. Нажалост.
Клали смо се међусобно тад, након пар векова опет, за време овог другог светског опет, 90-их исто, а ево и сад се делимо због полуписмених идиота - свађамо се око тога који је „бољи“ по нас. А не видимо да нам држава одаавно пуца по шавовима, за шта и нису они толико криви – већ МИ што то дозвољавамо. 22 године исти људи се врте у зачараном кругу а неко ће опет гласати за неког од њих. Утопија.
Оженити(удати) се пре тридесете, нема везе што можда не волите искрено партнера. Јер, ако то не урадите на време, улазите у „други круг“, где нећете ви бирати партнера, него ће се ваша дивна родбина сажалити и наћи вам сродну душу. Ако се пак момак од 25 забавља са 7-8 година млађом од себе, криће то, јер је срамота и за породицу и за другове. Ако се момак од 25 забавља са 7-8 година старијом, опет ће бити срамота за породицу. У оба случаја би све функционисало савршено – али, неће, јер ово је Србија.
Желите да оснујете сами малу фирму и полако разрађујуте бизнис? *Ма, то су ћорава посла, мани се тога, чак ће ти и држава помоћи да заборавиш ту могућност.
Желиш часно да служиш отаџбини? *Јеси ли ти нормалан, па ко се од тога обогатио?
Желиш да постанеш пилот(нешто слично, студираш у иностранству) и подигао си кредит за то? * Сачувај те, Боже, па то је опасно и глупо! За те паре си могао да узмеш кола, мотор, возиш брзо и убијеш се као сва нормална деца.
Желиш да помогнеш деци са посебним потребама, деци без старатеља, сиромашним или болеснима? * Е, свашта од тебе. Смејаће ти се људи. Да радиш месецима ни за шта и после ти нико не каже хвала(не напише ти чак ни похвалницу, да можеш да покажеш родбини)? Да ли нећеш можда да усвојиш ко зна чије дете?!
Желиш да одеш из свог родног града, много даље и започнеш нов живот самостално?*Таман посла! За кога смо градили и чували толике године. Коме ће да остане све ово? Само тебе имамо (или браћи/ сестрама то не треба, ми смо тебе одредили да останеш).
И тако могу набрајати у недоглед... Све се своди на исто. Наше родитеље су њихови родитељи тако васпитали, они нас покушавају, а ми никако да се отргнемо од устаљености. Времена пролазе а људи остају исти. Не сви, наравно, али ове појаве сам приметио у већини српских породица. Нажалост.