Nikita Kulganov
Buduća legenda
- Poruka
- 37.589
Sličnosti i razlike između NdH i Nedićeve Srbije :
1. I Nedićeva Srbija i Nezavisna Država Hrvatska nastale su voljomnacifašističkih okupatora Hitlerove Nemačke i Musolinijeve Italije nakonkratkotrajnog aprilskog rata i tragičnog raspada Kraljevine Jugoslavije1941. godine.
2. I jedna i druga tvorevina nalazile su se u granicama koje su imodredili njihovi nacifašistički saveznici i na koje one nisu mogle nikakouticati. Grance NDHodređene su Rimskim ugovorom 18.maja 1941. pokojima je deo etničkeHrvatske pripao Italiji (Dalmacija i dobar deoostrva), a deo Mađarskoj (Baranja iMeđumurje) dok su srpske graniceodređene tek nakon što su svoje apetite zadovoljile Nemačka (Banat) Italija(Kosovo), Mađarska (Bačka) i Bugarska(jug Srbije). Stoga, dakle,teritorije ovih dveju nacifašističkih tvorevina nisu bile čak ni u relativnomu skladu sa istorijskim i etničkim granicama ni Srba ni Hrvata, već suodgovarale interesimaokupatora i bile nametnute isključivo pogodbamadržava sila Osovine.
3. Srbija je postalavojno okupaciono područje, a Hrvatska je biladržava, istina marionetska, ali po međunarodnom pravu imala je formalno- pravne atribute države: osim šefa države (prvo je to bio kralj TomislavDrugi, (1941-1943), istina samo nominalno, jernikada nije ni kročio natle svoje “kraljevine“, i AntePavelić kao Poglavnik NDH (1941-1945)koji je od nastanka NDH bio na njenom čelu), imala je i vladu, Sabor (kojise sastao u samo tri zasedanja tokom 1942. godine i posle toga nikada višedo kraja rata), državnu vojsku (“Domobranstvo, zrakoplovstvo i ratnu
mornaricu“) ), redarstvene snage tzv.oružništvo (policiju) i partijske vojnesnage tzv. Ustašku vojnicu (po ugledu na nemačke SS trupe). NezavisnaDržava Hrvatska jebilanezavisnasamo po imenu: poglavnik i vladadonosili su samo one spoljnopolitičke i unutrašnjepolitičke odluke koje senisu kosile sa interesima Nemačke i Italije, kako smo videli iz prednjihizlaganja.
4. Iako je Nedićeva Srbija bila okupaciono područje u kome suglavnu reč vodili nemački generali kao vojni zapovednici, ona je, radilakšeg okupatorskog upravljanja, ipak dobila određenu autonomnu upravu prvo u vidu Saveta komesara, a potom i u oblikuvlade sa brojnimministarskim resorima, koja se zvala “vlada narodnog spasa“i koju jeobrazovao armijski general bivše Kraljevine Jugoslavije Milan Đ. Nedić.Imala je svoju policiju i vojne odrede (Srpsku državni stražu i LjotićevSrpski dobrovoljački korpus). Imala je zastavu, grb i “državnu“ himnu(himna je bila pesma “Oj Srbijo mila mati“). Bila je dakle neka vrsta paradržave.
5. Nezavisna Država Hrvatska imala je mogućnost većeg stepenaodlučivanja o unutrašnjim pitanjima nego što je to bio slučaj u NedićevojSrbiji gde su ključne privredne i društvene odluke donosili Nemci, alokalna vlast je bila dužna da ih sprovodi.6. NDH jeimala za razliku od Nedićeve Srbije barem formalnumogućnost da odlučuje i u oblasti spoljne politike (imala je u svojoj vladiministraspoljnih poslova) dok vlada generala Nedića nije imala taj resor pa ju je u spoljnim poslovima zastupao specijalni opunomoćenikMinistarstva spoljnih poslova trećeg Rajha (prvo Feliks Bencler 1941-1943., a potom u periodu 1943-1944. -Herman Nojbaher).
7. Isto tako Nedićeva Srbija, za razliku od NDH, nije mogla čak niformalno da samostalno odlučuje o privrednim pitanjima jer su ona
zadirala u krucijalne intrerese Rajha za obezbeđenje važnih resursa za daljevođenje rata, pa je o njima odlučivao specijalni opunomoćenikMinistarstva privrede Nemačke ( u Beogradu je tosve vreme okupacije bio Franc Nojhauzen). Iako je Nedićeva vlada imala Ministarstvo zanarodnu privredu, ono je bilo dužno da svoje planove proizvodnje u potpunosti uskladi sa potrebama Rajha odnosno sa “Trećimčetvorogodišnjim planom“ nemačke privrede (1941-1945),o čemu je brinuo i o čemu je odlučivao (šta će se, kako i koliko proizvoditi uindustriji, rudarstvu i poljoprivredii koliko robe i ljudskih resursa tj.radnika iz Srbije će se isporučivati u Nemačku) isključivo specijalninemački opunomoćenik za privredu.8. Iako je Pavelićeva NDH bila država koja jeimala formalne prerogative suverenosti, ona je bila kondominijum Italije i Nemačke i njenanezavisnost je prepoznatljiva jedino u imenu. Imala je punu samostalnostu nekim unutrašnjim pitanjima, mada ne svim. Bila je podeljena na dvevojne zone (nemačku i itlaijansku) do 1943, a posle toga je potpuno potpala pod nemačku jurisdikciju.U leto i jesen 1944. godine Nemci su preuzelinjen policijski aparat, a potkraj te godine imali i odlučujući uticaj na“Hrvatske oružane snage“.
9. Obe tvorevine su bile izrazito antikomunističke i antijugo -slovenske o čemu jasno svedoče primeri izneti u ovoj knjizi.Obe suidealizovale fašistički i nacionalsocijalistički poredak što je vidljivo iznjihovih planova o uređenjusvojih društva nakon rata u okviru Hitlerove Nove Evrope. U slučaju Nezavisne Države Hrvatske to je bio put u“hrvatski socijalizam“ a u slučaju Nedićeve Srbije to je ideja o “srpskomnarodnom socijalizmu“ zasnovanom na temelju seoskih zadruga. 10. Obe tvorevine su imale svaka na svoj način, važnuulogu uholokaustu kako je prikazano na primerima. Nemci su Paveliću dozvolilida samostalno likvidiraJevreje po brojnimlogorima, dok su to pravo Nediću “uskratili“: on i njegova Specijalna policija su morali da za računo kupatora samo
hapse Jevreje i predaju ih Nemcima koji su ih kasnije.likvidirali.123
U tome je jedina razlika. Koliko su ijedni i drugi bili prilježni, Pavelić uubijanju, a Nedić u isporučivanju Jevreja, svedoči itužna činjenica da su u obe tvorevine Jevreji praktično nestali. GeneralBader je u proleće 1942. godine pohvaliosvog saveznika Nedića , nazvavšiga “srpskim Petenom“ koji je Srbiju oslobodio jevrejske napasti pa jeSrbijaprva zemlja u Evropi koja je, kakose izrazio “Juden frei“ (slobodnaodJevreja). Neki su dodali i da je Srbija “Juden rein“ (očišćena od Jevreja)
11. U pogledu zločina, Nedićeva Srbija i NDHse razlikuju unjihovom kvantumu ali ne i po suštini odnosno karakteru
ovih dveju nacifašističkih tvorevina,pri čemu su zločini koje su počinile ustaše brojnijiod zločina koje je počinila Nedićeva Srbija.Ipak četnici u Bosni(tada na teritoriji NDH) pokazali su sav svoj zločinački repertoar klanjahrvatskog i muslimanskog civilnog življa. 12. NDHjeu svojoj mržnji prema Srbima išla dotle da je premanekim planovima ustaša jednu trećinu srpske populacije trebalo proterati(što je udobroj meri i učinjeno zasamo dve godine proteranoje u Srbijuoko 170.000 Srba), drugu pokrstiti, a treću likvidirati.Nedićeva Srbija nijeimala hrvatski živalj na svojoj teritoriji odnosno on je bio apsolutnozanemarljiv tako da argument “novoistoričara“ kako Hrvati nisu pobijeniu Nedićevoj Srbiji, ne može da otrpi ozbiljniju kritiku. Ono malo predratnih Hrvata u Beogradu, Nedić je stavio praktičnovan zakona jer im je posebnom uredbom zabranjeno da se zapošljavaju u javnimslužbama. Bila je todakako reakcija na istu takvu Pavelićevu uredbu, kaoi na progone, deložacije i masovno ubijanje Srba u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.
13. Ono što Nedićevu Srbiju i NDH neodoljivo spaja jeste činjenicada su obebile slugeokupatora, puki vazali svojih nacifašističkih
“saveznika“ koji su ih stvorili i dali im u ruke kakvu - takvu vlast (Pavelićumnogoveću nego Nediću). Obe tvorevine su se zdušno borile protiv partizanskog pokreta docnije omasovljenog u Narodnooslobodilačku Vojske Jugoslavije, protiv svih antifašista odnosno onih snaga koje su sekao iskreni rodoljubi borile protiv nacifašističkih okupatora za slobodusvoje zemlje.
Pokušati rehabilitovati Pavelićevu NDH i Nedićevu Srbiju znači pristati na fašizam i nacizam, na rasizam i antisemitizam, na porobljavanječoveka i čitavih naroda u imerasnih teorijao nadmoći jednog nad drugimnarodima. Istorijska nauka i u Hrvatskoj i u Srbiji ima danas samo jedanzadatak: mora se osloboditi onih“naučnika“ koji bi da je potčine ovimsuludim i anticivilizacijskim idejama relativizujući užasne zločine koji su puki produktiupravo takvih ideja.
https://www.academia.edu/37232937/Zlatoje_Martinov_NDH_I_NEDIĆEVA_SRBIJA_Sličnosti_i_razlike
1. I Nedićeva Srbija i Nezavisna Država Hrvatska nastale su voljomnacifašističkih okupatora Hitlerove Nemačke i Musolinijeve Italije nakonkratkotrajnog aprilskog rata i tragičnog raspada Kraljevine Jugoslavije1941. godine.
2. I jedna i druga tvorevina nalazile su se u granicama koje su imodredili njihovi nacifašistički saveznici i na koje one nisu mogle nikakouticati. Grance NDHodređene su Rimskim ugovorom 18.maja 1941. pokojima je deo etničkeHrvatske pripao Italiji (Dalmacija i dobar deoostrva), a deo Mađarskoj (Baranja iMeđumurje) dok su srpske graniceodređene tek nakon što su svoje apetite zadovoljile Nemačka (Banat) Italija(Kosovo), Mađarska (Bačka) i Bugarska(jug Srbije). Stoga, dakle,teritorije ovih dveju nacifašističkih tvorevina nisu bile čak ni u relativnomu skladu sa istorijskim i etničkim granicama ni Srba ni Hrvata, već suodgovarale interesimaokupatora i bile nametnute isključivo pogodbamadržava sila Osovine.
3. Srbija je postalavojno okupaciono područje, a Hrvatska je biladržava, istina marionetska, ali po međunarodnom pravu imala je formalno- pravne atribute države: osim šefa države (prvo je to bio kralj TomislavDrugi, (1941-1943), istina samo nominalno, jernikada nije ni kročio natle svoje “kraljevine“, i AntePavelić kao Poglavnik NDH (1941-1945)koji je od nastanka NDH bio na njenom čelu), imala je i vladu, Sabor (kojise sastao u samo tri zasedanja tokom 1942. godine i posle toga nikada višedo kraja rata), državnu vojsku (“Domobranstvo, zrakoplovstvo i ratnu
mornaricu“) ), redarstvene snage tzv.oružništvo (policiju) i partijske vojnesnage tzv. Ustašku vojnicu (po ugledu na nemačke SS trupe). NezavisnaDržava Hrvatska jebilanezavisnasamo po imenu: poglavnik i vladadonosili su samo one spoljnopolitičke i unutrašnjepolitičke odluke koje senisu kosile sa interesima Nemačke i Italije, kako smo videli iz prednjihizlaganja.
4. Iako je Nedićeva Srbija bila okupaciono područje u kome suglavnu reč vodili nemački generali kao vojni zapovednici, ona je, radilakšeg okupatorskog upravljanja, ipak dobila određenu autonomnu upravu prvo u vidu Saveta komesara, a potom i u oblikuvlade sa brojnimministarskim resorima, koja se zvala “vlada narodnog spasa“i koju jeobrazovao armijski general bivše Kraljevine Jugoslavije Milan Đ. Nedić.Imala je svoju policiju i vojne odrede (Srpsku državni stražu i LjotićevSrpski dobrovoljački korpus). Imala je zastavu, grb i “državnu“ himnu(himna je bila pesma “Oj Srbijo mila mati“). Bila je dakle neka vrsta paradržave.
5. Nezavisna Država Hrvatska imala je mogućnost većeg stepenaodlučivanja o unutrašnjim pitanjima nego što je to bio slučaj u NedićevojSrbiji gde su ključne privredne i društvene odluke donosili Nemci, alokalna vlast je bila dužna da ih sprovodi.6. NDH jeimala za razliku od Nedićeve Srbije barem formalnumogućnost da odlučuje i u oblasti spoljne politike (imala je u svojoj vladiministraspoljnih poslova) dok vlada generala Nedića nije imala taj resor pa ju je u spoljnim poslovima zastupao specijalni opunomoćenikMinistarstva spoljnih poslova trećeg Rajha (prvo Feliks Bencler 1941-1943., a potom u periodu 1943-1944. -Herman Nojbaher).
7. Isto tako Nedićeva Srbija, za razliku od NDH, nije mogla čak niformalno da samostalno odlučuje o privrednim pitanjima jer su ona
zadirala u krucijalne intrerese Rajha za obezbeđenje važnih resursa za daljevođenje rata, pa je o njima odlučivao specijalni opunomoćenikMinistarstva privrede Nemačke ( u Beogradu je tosve vreme okupacije bio Franc Nojhauzen). Iako je Nedićeva vlada imala Ministarstvo zanarodnu privredu, ono je bilo dužno da svoje planove proizvodnje u potpunosti uskladi sa potrebama Rajha odnosno sa “Trećimčetvorogodišnjim planom“ nemačke privrede (1941-1945),o čemu je brinuo i o čemu je odlučivao (šta će se, kako i koliko proizvoditi uindustriji, rudarstvu i poljoprivredii koliko robe i ljudskih resursa tj.radnika iz Srbije će se isporučivati u Nemačku) isključivo specijalninemački opunomoćenik za privredu.8. Iako je Pavelićeva NDH bila država koja jeimala formalne prerogative suverenosti, ona je bila kondominijum Italije i Nemačke i njenanezavisnost je prepoznatljiva jedino u imenu. Imala je punu samostalnostu nekim unutrašnjim pitanjima, mada ne svim. Bila je podeljena na dvevojne zone (nemačku i itlaijansku) do 1943, a posle toga je potpuno potpala pod nemačku jurisdikciju.U leto i jesen 1944. godine Nemci su preuzelinjen policijski aparat, a potkraj te godine imali i odlučujući uticaj na“Hrvatske oružane snage“.
9. Obe tvorevine su bile izrazito antikomunističke i antijugo -slovenske o čemu jasno svedoče primeri izneti u ovoj knjizi.Obe suidealizovale fašistički i nacionalsocijalistički poredak što je vidljivo iznjihovih planova o uređenjusvojih društva nakon rata u okviru Hitlerove Nove Evrope. U slučaju Nezavisne Države Hrvatske to je bio put u“hrvatski socijalizam“ a u slučaju Nedićeve Srbije to je ideja o “srpskomnarodnom socijalizmu“ zasnovanom na temelju seoskih zadruga. 10. Obe tvorevine su imale svaka na svoj način, važnuulogu uholokaustu kako je prikazano na primerima. Nemci su Paveliću dozvolilida samostalno likvidiraJevreje po brojnimlogorima, dok su to pravo Nediću “uskratili“: on i njegova Specijalna policija su morali da za računo kupatora samo
hapse Jevreje i predaju ih Nemcima koji su ih kasnije.likvidirali.123
U tome je jedina razlika. Koliko su ijedni i drugi bili prilježni, Pavelić uubijanju, a Nedić u isporučivanju Jevreja, svedoči itužna činjenica da su u obe tvorevine Jevreji praktično nestali. GeneralBader je u proleće 1942. godine pohvaliosvog saveznika Nedića , nazvavšiga “srpskim Petenom“ koji je Srbiju oslobodio jevrejske napasti pa jeSrbijaprva zemlja u Evropi koja je, kakose izrazio “Juden frei“ (slobodnaodJevreja). Neki su dodali i da je Srbija “Juden rein“ (očišćena od Jevreja)
11. U pogledu zločina, Nedićeva Srbija i NDHse razlikuju unjihovom kvantumu ali ne i po suštini odnosno karakteru
ovih dveju nacifašističkih tvorevina,pri čemu su zločini koje su počinile ustaše brojnijiod zločina koje je počinila Nedićeva Srbija.Ipak četnici u Bosni(tada na teritoriji NDH) pokazali su sav svoj zločinački repertoar klanjahrvatskog i muslimanskog civilnog življa. 12. NDHjeu svojoj mržnji prema Srbima išla dotle da je premanekim planovima ustaša jednu trećinu srpske populacije trebalo proterati(što je udobroj meri i učinjeno zasamo dve godine proteranoje u Srbijuoko 170.000 Srba), drugu pokrstiti, a treću likvidirati.Nedićeva Srbija nijeimala hrvatski živalj na svojoj teritoriji odnosno on je bio apsolutnozanemarljiv tako da argument “novoistoričara“ kako Hrvati nisu pobijeniu Nedićevoj Srbiji, ne može da otrpi ozbiljniju kritiku. Ono malo predratnih Hrvata u Beogradu, Nedić je stavio praktičnovan zakona jer im je posebnom uredbom zabranjeno da se zapošljavaju u javnimslužbama. Bila je todakako reakcija na istu takvu Pavelićevu uredbu, kaoi na progone, deložacije i masovno ubijanje Srba u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.
13. Ono što Nedićevu Srbiju i NDH neodoljivo spaja jeste činjenicada su obebile slugeokupatora, puki vazali svojih nacifašističkih
“saveznika“ koji su ih stvorili i dali im u ruke kakvu - takvu vlast (Pavelićumnogoveću nego Nediću). Obe tvorevine su se zdušno borile protiv partizanskog pokreta docnije omasovljenog u Narodnooslobodilačku Vojske Jugoslavije, protiv svih antifašista odnosno onih snaga koje su sekao iskreni rodoljubi borile protiv nacifašističkih okupatora za slobodusvoje zemlje.
Pokušati rehabilitovati Pavelićevu NDH i Nedićevu Srbiju znači pristati na fašizam i nacizam, na rasizam i antisemitizam, na porobljavanječoveka i čitavih naroda u imerasnih teorijao nadmoći jednog nad drugimnarodima. Istorijska nauka i u Hrvatskoj i u Srbiji ima danas samo jedanzadatak: mora se osloboditi onih“naučnika“ koji bi da je potčine ovimsuludim i anticivilizacijskim idejama relativizujući užasne zločine koji su puki produktiupravo takvih ideja.
https://www.academia.edu/37232937/Zlatoje_Martinov_NDH_I_NEDIĆEVA_SRBIJA_Sličnosti_i_razlike
