Od dana kada su preci Crnogorara identifikovali svoj jeyik kao nešto što je nužno potrebno razlikovati sa drugim jezicima, jezicima susednih naroda, nazivali su ga srpskim imenom. Srpskim jezikom pisali su i zborili i Lažni car Šćepan Mali i Sv. Petar Cetinjski i veliki Njegoš i cvet crnogorske književnosti, uključujući i preko 95% celokupne crnogorske književnosti. Srpski jezik učio se u prosveti od otvaranja prvih narodnih škola, na Cetinju 1834. godine do najnovijeg vremena. Srpski je jezik bio službeni jezik Kneževine i Kraljevine Crne Gore, do njenog ukidanja 1918. godine, pa potom se tako nazivao i u vreme prve Jugoslavije. U Crnoj Gori su sve frakcije svoj jezik nazivale srpskim imenom; i partizani i četnici i krilaši. Posle pobede komunista 1945. godine, nakon kratkotrajnog pokušaja stvaranja crngogorskog pod italijanskom okupacijom, za Tita je vraćen srpski jezik u Crnu Goru kao službeni (uključujući i u ustav crnogorske federalne jedinice). Od 1970-ih počinje da živi polako pojam srpsko-hrvatski, iako će se kolokvijalno i dalje najčešće zvati srpskim jezikom, kako je bilo i vraćeno 1992. godine i tako bilo sve do novog ustav 2007. godine (mada je koju godinu ranije u prosveti promenjeno ime u maternji).
Nazivanje jezika drugačijim imenom sem srpskim vezano je u suštini isključivo za period nacifašističke okupacije (kada je bilo nametnuto i od stanovništva neprihvaćeno) i poslednjih par godina Milove vlasti (kada je popis 2011. godine opet pokazao da je većina odbacila tu ideju).
U tome.
