>>kako postupati pravedno ako se ne zna šta je pravično<<
Današnji prosečan čovek ( kao misaono društveno biće ) , svoje spoznaje uglavnom formira na osnovu takozvanih ‚‚naučnih‚‚ saznanja ( koja mu nude društveno obrazovni institucionalni sistemi) i religijskih doktrinalnih tvrdnji. I ma koliko taj čovek težio spoznajnom / naučnom , religijsko ima svoj manji ili veći uticaj na njegovo mišljenje i sud ; naročito kad je reč o društveno sociološkim odnosima i razvoj njega samog. Za ovaj neraskidivi odnos između takozvanog spoznajnog i religijsko mitskog kod formiranja mišljenja i sudova , znali su heleni.
Negovanjem filosofije i njenog uticaja na sve ljudske aktivnosti, helenska civilizacija otkriva naučne metode istraživanja i saznavanja, koje utvrđuju objektivna mišljenja; te da one , naučne metode oslobađaju mišljenja / sudove i emancipuju ih od religije i mitologije - podredivši ih razvoju znanja /saznanja / nauke u službi čoveka i njegove zajednice . To napuštanje služenja religiozno mitološkom čoveku, koji sebe još nije izdvojio kao pojedinca u okviru plemena / klana /sekte / klike , i prelazak u službu konkretnog, emancipovanog čoveka pojedinca – građanina, omogućava ubrzan društveni razvoj koji povratno multiplicirano razvija samog čoveka. Kroz takvog čoveka i u njegovom interesu , začela se u helenizmu era samostalne naučne misli oslobođene religijskog i mitskog fantazma ; čime je obeležen početak jedne nove epohe u istoriji čovekova ovladavanja samim sobom , prirodom i društvom .
Odvajanjem filosofsko naučnog mišljenja i spoznaja od religijsko fantastičnog i mitskog , društvene zajednice preuzimaju na sebe odgovornost za razvoj društva i sociološko ekonomskih odnosa u njemu( što je prepoznatljivo u severozapadnim zajednicama ), a samim tim i za razvoj čoveka i njegovog očovečenja koje teži idealizaciji ili oboženju .
Dok dominacijom mitsko religijsko fantastičnog nad naukom i filosofijom, zajednica tone u doktrinalno religijsko mitomansko ; gde mitomanija postaje dominantna i presuđujuća manipulativna alatka, koja uništava svaku ideju o građanstvu i stvara narod / pleme / klan / sektu / kliku ( što je očiglednost za jugoistočne sredine ).Ovo uklapanje religijskog i mitomansko / mitološkog u sadejstvu sa nagađanjem i zamišljanjem, omogućava vladavinu po krvnim i interesno egocentričnim dominacijama.Takva vladavina je tiranskog karaktera, koja nastoji svim svojim sredstvima da stvori robovlasničko društvo .
U takvim okolnostima, uspeh i egzistencija pojedinca ne zavise od njegovih vrlina, časti , poštenja, znanja, veština , umeća i talenta ; već od krvnog srodstva , podrećivanja i uklapanja u mrežu klike / kaste / klana / oligarha.
Oni , na formalnoj i neformalnoj ( iz senke ) vlasti, postaju merilo svega : '' onoga što jeste ili pak onog što nije ''.Sa takvom doktrinom , istina biva vulgarizovano relativizovana ; i s'njom se ne može išta dokazati , pa se prema njoj – istini, gaji skepsa i rugljivo nepoverenje unutar svetine / rulje / robova. Vulgarizacijom istine sa relativizmom i skepticizamom ruše se sve ljudskosti; jer je etika zgažena i izvrgnuta primitivističko populističkom ruglu. Ona kao takva , kao i njena majka filosofija služe kliki / klanu / populizmu i plemenu za podsmeh , ruglo , zafrkanciju, odbacivanje i osudu.
Odupreti se krajnje vulgarizovanom relativizmu i skepsi , može samo onaj koji uporište za svoje sudove ne traži u trenutno uskomešanoj društvenoj stvarnosti koja je na pozicijama religijsko mitomanske pameti svetine / plemena / rulje / robova. Taj tad nastoji da izvede ličnu spoznaju iz ćorsokaka skepse i vulgarizovanog populističkog relativizma; te nađe načina da naučna mišljenja i njegove forme uzme za izvor u donošenju sudova o ovome ili onome / o svemu ( o sebi samome ); sa do kraja kritičkim odnosom prema svemu, kako prema svojim tako i tuđim sudovima u interesu objektivne istine. Jedino tako moguće je pobiti vulgarizovani relativizam i skepsu , koji su filozofiju i naučnu istinu iskljčili iz društvenih odnosa (zahvaljujući činodejstvovanju religijsko mitomanske pameti , koju obrazovno vaspitno širi i ukorenjuje u ljude vlast i institucije sistema ) .
Čovek koji je oslonjen na filosofiju, slediće njenu etiku u sopstvenim odnosima prema drugima ; te će nastojati da izgrađuje društvo u kome pravednost crpi sebe iz etičke pravičnosti. On će težiti idealu u kome pravednost se poistovećuje s pravičnošću, kako bi mu pravda bila čovečna. Na suprot njemu biće oni koji će pravdu smeštati što dalje od etike; razčovečavaće je pretvarajući sve u ništavilo !
Današnji prosečan čovek ( kao misaono društveno biće ) , svoje spoznaje uglavnom formira na osnovu takozvanih ‚‚naučnih‚‚ saznanja ( koja mu nude društveno obrazovni institucionalni sistemi) i religijskih doktrinalnih tvrdnji. I ma koliko taj čovek težio spoznajnom / naučnom , religijsko ima svoj manji ili veći uticaj na njegovo mišljenje i sud ; naročito kad je reč o društveno sociološkim odnosima i razvoj njega samog. Za ovaj neraskidivi odnos između takozvanog spoznajnog i religijsko mitskog kod formiranja mišljenja i sudova , znali su heleni.
Negovanjem filosofije i njenog uticaja na sve ljudske aktivnosti, helenska civilizacija otkriva naučne metode istraživanja i saznavanja, koje utvrđuju objektivna mišljenja; te da one , naučne metode oslobađaju mišljenja / sudove i emancipuju ih od religije i mitologije - podredivši ih razvoju znanja /saznanja / nauke u službi čoveka i njegove zajednice . To napuštanje služenja religiozno mitološkom čoveku, koji sebe još nije izdvojio kao pojedinca u okviru plemena / klana /sekte / klike , i prelazak u službu konkretnog, emancipovanog čoveka pojedinca – građanina, omogućava ubrzan društveni razvoj koji povratno multiplicirano razvija samog čoveka. Kroz takvog čoveka i u njegovom interesu , začela se u helenizmu era samostalne naučne misli oslobođene religijskog i mitskog fantazma ; čime je obeležen početak jedne nove epohe u istoriji čovekova ovladavanja samim sobom , prirodom i društvom .
Odvajanjem filosofsko naučnog mišljenja i spoznaja od religijsko fantastičnog i mitskog , društvene zajednice preuzimaju na sebe odgovornost za razvoj društva i sociološko ekonomskih odnosa u njemu( što je prepoznatljivo u severozapadnim zajednicama ), a samim tim i za razvoj čoveka i njegovog očovečenja koje teži idealizaciji ili oboženju .
Dok dominacijom mitsko religijsko fantastičnog nad naukom i filosofijom, zajednica tone u doktrinalno religijsko mitomansko ; gde mitomanija postaje dominantna i presuđujuća manipulativna alatka, koja uništava svaku ideju o građanstvu i stvara narod / pleme / klan / sektu / kliku ( što je očiglednost za jugoistočne sredine ).Ovo uklapanje religijskog i mitomansko / mitološkog u sadejstvu sa nagađanjem i zamišljanjem, omogućava vladavinu po krvnim i interesno egocentričnim dominacijama.Takva vladavina je tiranskog karaktera, koja nastoji svim svojim sredstvima da stvori robovlasničko društvo .
U takvim okolnostima, uspeh i egzistencija pojedinca ne zavise od njegovih vrlina, časti , poštenja, znanja, veština , umeća i talenta ; već od krvnog srodstva , podrećivanja i uklapanja u mrežu klike / kaste / klana / oligarha.
Oni , na formalnoj i neformalnoj ( iz senke ) vlasti, postaju merilo svega : '' onoga što jeste ili pak onog što nije ''.Sa takvom doktrinom , istina biva vulgarizovano relativizovana ; i s'njom se ne može išta dokazati , pa se prema njoj – istini, gaji skepsa i rugljivo nepoverenje unutar svetine / rulje / robova. Vulgarizacijom istine sa relativizmom i skepticizamom ruše se sve ljudskosti; jer je etika zgažena i izvrgnuta primitivističko populističkom ruglu. Ona kao takva , kao i njena majka filosofija služe kliki / klanu / populizmu i plemenu za podsmeh , ruglo , zafrkanciju, odbacivanje i osudu.
Odupreti se krajnje vulgarizovanom relativizmu i skepsi , može samo onaj koji uporište za svoje sudove ne traži u trenutno uskomešanoj društvenoj stvarnosti koja je na pozicijama religijsko mitomanske pameti svetine / plemena / rulje / robova. Taj tad nastoji da izvede ličnu spoznaju iz ćorsokaka skepse i vulgarizovanog populističkog relativizma; te nađe načina da naučna mišljenja i njegove forme uzme za izvor u donošenju sudova o ovome ili onome / o svemu ( o sebi samome ); sa do kraja kritičkim odnosom prema svemu, kako prema svojim tako i tuđim sudovima u interesu objektivne istine. Jedino tako moguće je pobiti vulgarizovani relativizam i skepsu , koji su filozofiju i naučnu istinu iskljčili iz društvenih odnosa (zahvaljujući činodejstvovanju religijsko mitomanske pameti , koju obrazovno vaspitno širi i ukorenjuje u ljude vlast i institucije sistema ) .
Čovek koji je oslonjen na filosofiju, slediće njenu etiku u sopstvenim odnosima prema drugima ; te će nastojati da izgrađuje društvo u kome pravednost crpi sebe iz etičke pravičnosti. On će težiti idealu u kome pravednost se poistovećuje s pravičnošću, kako bi mu pravda bila čovečna. Na suprot njemu biće oni koji će pravdu smeštati što dalje od etike; razčovečavaće je pretvarajući sve u ništavilo !
