Nismo jedini Srbi na svetu

[Lorelajn]

Ko je i gde je zapravo narod koji nosi isto ime kao mi?

Nismo jedini Srbi na svetu

Iako mnogi veruju da su Srbi jedinstven narod na svetu, ispostavlja se da postoje – još jedni Srbi.


O tome je u knjizi Kulturna istorija Srba govorio Jovan Deretić, čuveni profesor Beogradskog univerziteta.


„Etimologija imena Srbi nije objašnjena. Prema pisanjima F. Konta, to je jedno od najstarijih i najarhaičnijih imena u slovenskom svetu. Najverovatnije je doneto iz stare prapostojbine. Jedna zanimljivost je da Srbi nisu jedini narod koji nosi to ime. Naime, postoje još i Lužički Srbi, koji su jezički sasvim drugačiji od balkanskih Srba. Nemci ih nazivaju Sorben, a nas Serben, dok oni sebe nazivaju isto kao što i mi nazivamo sebe – Serbi. Sa druge strane, oni nas nazivaju Južni Serbi.“




Profesor Deretić kaže i da su Lužički Srbi ostatak nekada vrlo moćnog naroda koji je živeo na području istočne Nemačke i Poljske.

„O njihovoj veličini govori i činjenica da je granica između slovenskih i germanskih plemena u 9. veku u doba Karla Velikog nazivana limes sorabucus (srpska granica). Kod antičkih pisaca ime Srbi javlja se i pre pojave Slovena na istorijskoj sceni. Kod grčkog pisca Ptolomeja Srbi se spominju kao sarmatski narod nastanjen između severoistočnog Kavkaza i reke Volge.“

Lužički Srbi danas žive u istočnom delu Nemačke, u nemačkim pokrajinama Saksonija i Brandenburg, u kraju koji je poznat kao Lužica. Govore dva slična jezika – gornjolužičkosrpski (pod uticajem češkog jezika) i donjolužičkosrpski (pod uticajem poljskog jezika).

Lužičkih Srba ukupno ima oko 60.000, a po veroispovesti su većinom protestanti, a manjim delom katolici.

A što se tiče prve istorije Srba, profesor podseća da je nju dao vizantijski car Konstantin Porfirogenit u 10. veku u svom spisu O narodima.


„On ukratko saopštava o seobi Srba na Balkan, zemljama koje su oni naselili i o njihovj istoriji do njegovog vremena. Prvi domaći istorijski spis je Letopis popa Dukljanina (druga polovina 12. veka) i to je istorija dalmatinskih Slovena (Srba i Hrvata). Srbi su o sebi počeli da pišu tek od Svetog Save i Stefana Prvovenčanog (kraj 12. i početak 13. veka). O našem ranom srednjem veku, tj. o istoriji Srba od seobe do Stefana Nemanje možemo da govorimo na osnovu pisanja tuđih pisaca ili na osnovu istorijskih izvora“, ističe profesor Deretić.

 

[Casual Observer]

Ko je i gde je zapravo narod koji nosi isto ime kao mi?

Nismo jedini Srbi na svetu

Iako mnogi veruju da su Srbi jedinstven narod na svetu, ispostavlja se da postoje – još jedni Srbi.


O tome je u knjizi Kulturna istorija Srba govorio Jovan Deretić, čuveni profesor Beogradskog univerziteta.


„Etimologija imena Srbi nije objašnjena. Prema pisanjima F. Konta, to je jedno od najstarijih i najarhaičnijih imena u slovenskom svetu. Najverovatnije je doneto iz stare prapostojbine. Jedna zanimljivost je da Srbi nisu jedini narod koji nosi to ime. Naime, postoje još i Lužički Srbi, koji su jezički sasvim drugačiji od balkanskih Srba. Nemci ih nazivaju Sorben, a nas Serben, dok oni sebe nazivaju isto kao što i mi nazivamo sebe – Serbi. Sa druge strane, oni nas nazivaju Južni Serbi.“




Profesor Deretić kaže i da su Lužički Srbi ostatak nekada vrlo moćnog naroda koji je živeo na području istočne Nemačke i Poljske.

„O njihovoj veličini govori i činjenica da je granica između slovenskih i germanskih plemena u 9. veku u doba Karla Velikog nazivana limes sorabucus (srpska granica). Kod antičkih pisaca ime Srbi javlja se i pre pojave Slovena na istorijskoj sceni. Kod grčkog pisca Ptolomeja Srbi se spominju kao sarmatski narod nastanjen između severoistočnog Kavkaza i reke Volge.“

Lužički Srbi danas žive u istočnom delu Nemačke, u nemačkim pokrajinama Saksonija i Brandenburg, u kraju koji je poznat kao Lužica. Govore dva slična jezika – gornjolužičkosrpski (pod uticajem češkog jezika) i donjolužičkosrpski (pod uticajem poljskog jezika).

Lužičkih Srba ukupno ima oko 60.000, a po veroispovesti su većinom protestanti, a manjim delom katolici.

A što se tiče prve istorije Srba, profesor podseća da je nju dao vizantijski car Konstantin Porfirogenit u 10. veku u svom spisu O narodima.


„On ukratko saopštava o seobi Srba na Balkan, zemljama koje su oni naselili i o njihovj istoriji do njegovog vremena. Prvi domaći istorijski spis je Letopis popa Dukljanina (druga polovina 12. veka) i to je istorija dalmatinskih Slovena (Srba i Hrvata). Srbi su o sebi počeli da pišu tek od Svetog Save i Stefana Prvovenčanog (kraj 12. i početak 13. veka). O našem ranom srednjem veku, tj. o istoriji Srba od seobe do Stefana Nemanje možemo da govorimo na osnovu pisanja tuđih pisaca ili na osnovu istorijskih izvora“, ističe profesor Deretić.

To su Lužički Srbi koji sebe nazivaju Srbima, kao i mi - oni Srbi koji su ostali u staroj postojbini, Beloj Srbiji (boja označava stranu sveta - sever) . Srbiju zovu Južno Serbsko a svoju Lužicu Serbsko ili Serbja (stari naziv Bojka / Bojki) . Svoj jezik nazivaju serbska rěč. Srpski je dosta divergirao po dolasku na Balkan, pa je zbog kontakata sa Bugarsko-makedonskim dijalektima nastala grupa Južnoslovenskih jezika - originalna podela je na Istočne i Zapadne. Zanimljivo da su nam Slovenci (tamo su bili nešto južnije od nas) i Hrvati bili komšije i u staroj postojbini - jugoistok Nemačke (mi), jug Češke, Slovačka i Zakarpatje (Bela tj severna Hrvatska - njihov naziv se nije tamo zapamtio iz nekog razloga). Najzapadnija grupa Slovena - Lužički Srbi, i mi pre seobe se zvala Vendi - nem Wenden,

Reputaciju da smo nezgodni i da volimo da se bijemo vučemo mi još tuda, franačke hronike nas pominju kao veoma ratoboran narod.

Sorbs (Upper Sorbian: Serbja, Lower Sorbian: Serby, German: Sorben; also known as Lusatians and Wends) are a West Slavicethnic group predominantly inhabiting the parts of Lusatia located in the German statesof Saxony and Brandenburg. Sorbs traditionally speak the Sorbian languages (also known as "Wendish" and "Lusatian"), which are closely related to Czech, Polish, Kashubian, Silesian, and Slovak. Upper Sorbian and Lower Sorbianare officially recognized minority languages in Germany.

The ethnonym "Sorbs" (Serbja, Serby) derives from the medieval ethnic groups called Sorbs(Surbi, Sorabi). The original ethnonym, Srbi, was retained by the Sorbs and Serbs in the Balkans.[5] By the 6th century, Slavs occupied the area west of the Oder formerly inhabited by Germanic peoples.[5] The Sorbs are first mentioned in the 6th or 7th century. In their languages, the other Slavs call them the "Lusatian Serbs", and the Sorbs call the Serbs "the south Sorbs".[6] The name "Lusatia" was originally applied only to Lower Lusatia.[5] It is generally considered that their ethnonym *Sŕbъ (plur. *Sŕby) originates from Proto-Slavicwith an appellative meaning of a "family kinship" and "alliance", however others argue a derivation from Iranian-Sarmatian.[7][8][9][10]

 

[Casual Observer]

Zastava i narodna nošnja Lužičkih Srba, tj Severne Srbije - oni Srbiju zovu “Južna Srbija”, dakle oni su Severna.
Ko ne veruje da ima Srba Katolika i Luterana nek pita Lužičke Srbe šta su - rećiće da su Srbi, a otprilike su pola-pola katolici/luterani.

 

[dixieland]

Kolko mi je poznato : samo Srbi sa Balkana kažu da Lužički Srbi nisu naši isti Srbi , i da Donbaski Srbi nisu isti Srbi kao i mi.
To je ta Beč-Ber škola koja je posejala seme razdora u zemlji Srbiji , ili C.Gori .

 

[a bre Milun]

sad mi jasno zasto su anglo-amerikanci sravnili Dresden sa zemljom u 2. sv ratu

 

[Casual Observer]

Kolko mi je poznato : samo Srbi sa Balkana kažu da Lužički Srbi nisu naši isti Srbi , i da Donbaski Srbi nisu isti Srbi kao i mi.
To je ta Beč-Ber škola koja je posejala seme razdora u zemlji Srbiji , ili C.Gori .

I bitno pre toga je radio Beč - dok su Hrvatskom vladali narodni kraljevi nekoliko vekova smo živeli u susedstvu sa njima bez i najmanjeg incidenta, a kamo li sukoba - za svih 400 godina od doseljavanja na Balkan do ubistva njihovog poslednjeg narodnog kralja i konačnog pada Hrvatske pod Mađare se ratovalo non-stop sa susedima, ali baš nikad međusobno.

Običaj davanja vere za večeru je na Balkan stigao u jedanaestom veku - prvo je hrvatsko plemstvo 40 godina posle Velike Šizme prodalo svoju državu Mađarima - cenu prodaje zemlje je platio prodavac, kao i obično. Osam vekova pre Radovanjskog Luga i kumove glave u zobnici su hrvatski velikaši pokorno spustili odsečenu glavu svog kralja Dmitra Zvonimira pred noge Arpadovcima u zamenu za pokornost Kruni Svetog Stefana.