Najvece ljubavi poznatih slikara

[Poli46]

Milena Pavlović Barili

Kad god je boravila u Beogradu, živela je na dvoru Aleksandra Karađorđevića i družila
se sa kraljicom Marijom i kneginjom Olgom. U to vreme dame kraljevske porodice obožavale
su film i svetske modne časopise. Pa tako i Milena. Zato je i bio veliki uspeh njeno oslikavanje naslovnica čuvenih magazina Vogue, Femina, Die Dame, Redbook, Life…

I ona je bila veliki ljubitelj filma, a to je i pokazala oslikavajući svog omiljenog glumca Rudolfa Valentina, koga je ovekovečila na slikama Rokoko, ali i Toreador i Maja, inspirisanog njegovim
čuvenim filmom Krv i pesak.

Svoje najveće uspehe doživela je u Americi, za čiju kartu je stekla novac kada je Sibe Miličić
kupio njenu sliku Anđeli. Tamo je briljirala na stvaralačkom planu baveći se ilustracijom,
dizajnom, kostimom i scenografijom. I u privatnom životu je bilo burno jer je doživela veliku,
ali nesrećnu ljubav sa kubanskim pijanistom Rodrigom Gonzalesom i brak sa američkim
oficirom Robertom Tomasom Goselinijem. Iako je želela da se vrati u svoju rodnu zemlju,
ispostavilo se da je put u Ameriku bio karta jednom pravcu, jer je, smatra se, nakon posledica
pada sa konja narušila već krhko zdravlje i u 36. godini umrla od srčanog udara.
Sahranjena je u Rimu.

 

[Poli46]

Lusijan Frojd (Lucian Freud)

Praunuk uticajnog psihoanalitičara Sigmunda Frojda, posebno poznat po aktovima,
rođen je 1922. godine u Berlinu, a u Britaniju se preselio sa porodicom kao desetogodišnjak.

Frojdova dela postala su posebno tražena nakon što je postavio svetski aukcijski rekord 2008.
godine slikom na kojoj je u prirodnoj veličini prikazao obnaženu punačku Sju Tili kako spava
na staroj sofi. Poznata i kao Big Sue (Velika Sju), Tilijeva je bila Frojdov model četiri godine
početkom 90-ih, a slika na kojoj spava naga (Benefits Supervisor Sleeping) prodata je u Kristiju
u Njujorku za 33,6 miliona dolara, što je bio novi rekord za nekog savremenog živog umetnika.
Iste godine Frojd se prvi put našao i među sto najmoćnijih ličnosti u svetu umetnosti, i to na
66. mestu.

“Živeo je da bi slikao i slikao je sve dok nije umro, daleko od buke današnjeg umetničkog sveta”, saopštio je Frojdov diler Akvavel.
Direktor Tejt galerije ser Nikolas Serota (Nicholas) izjavio je da aktovi, mrtve prirode i portreti,
garantuju Frojdu jedinstveno mesto u panteonu umetnosti 20. veka.
Uspostavljao je blizak odnos sa modelima, koji su ponekad sedeli i čitavu godinu pred njim.
Sačinio je i nekoliko portreta svoje majke, a i njegove ćerke Bela (Bella) i Ester (Esther)
su pozirale.
Frojdovi radovi nalaze se u galerijama u Britaniji i SAD, ali je najveći deo njegovog rada u
privatnom vlasništvu.
Frojd se ženio dva puta, a iako je imao reputaciju ženskaroša i kockara, u stvari je bio
povučen. Dao je svega nekoliko intervjua, a nije imao telefon u ateljeu.
Umro je u 88. godini

 

[Poli46]

Dante Gabriel Roseti (1828-1882)

Danas je Dante Gabriel Roseti (1828-1882) najpoznatiji i najcenjeniji po svojim radovima
posle izlaska iz prerafaelitskog bratstva. Budući da je bio prvi vođa i glasnogovornik tog društva, biće začajan njegov odlazak od njih. Njegova Beata Beatrix, započeta 1864.
godine, bliža je kasnijoj fazi njegovog rada.
To je portret njegove žene i njegovog najčešćeg modela Elizabete Sidal koja je 1862. godine
izvršila samoubistvo uzevši preveliku količinu laudanuma (derivata opijuma koji izaziva zavisnost)
koji se upotrebljavao za suzbijanje bolova, ali se često i zloupotrebljavao. Roseti pokazuje Sidal
kao Beatriče, neuhvatljivu, nestvarnu, duhovnu ljubav njegovog imenjaka, italijanskog pesnika
Dantea Aligijerija iz dela Novi život (Vita Nuova, oko 1293. godine), a njegov stil je po
jednostavnosti i linearnosti ranorenesansni.
Sat na njenoj ruci pokazuje devet sati kada je Elizabeta Sidal izdahnula, a golubica s oreolom,
koja nas podesća na Svetog Duha, spušta joj u krilo bulku smrti. U pozadini Dante i Ljubav šetaju ulicama Firence gubeći jedno drugo u magli, što nagoveštava Beatričinu smrt pre samog njihovog susreta. Elizabeta Sidal je ubučena u srednjovekovnu odeću, njena poznata crvena kosa po stilu
je poznogotička. Oko glave joj je „oreol“ narandžaste i žute boje. Čini se kao da je na prelazu
između života i smrti, a izraz joj odaje molitvu, čežnju, pomirenost; slika zrači čak i erotizmom,
što sve odražava Rosetijevo stanje duha gubitka voljene, pa i njegovu polnu frustraciju. Talasasti
obrisi povećavaju erotsku napetost. Tu smo vrlo udaljeni od realizma i društvenih problema
bratstva i svedoci pojave umetnosti koja izražava maštovitost i duboke psihološke porive.

 

[Poli46]

Edvard Munk - Pepeo

Edvard Munk je sliku Pepeo naslikao 1894. godine. Inspiracija za ovu sliku bila je njegova kratka
veza sa Mili Taulov, suprugom dalekog rođaka kada je imao 21 godinu, u leto 1885. godine.
Oni su se sastajali u šumi u blizini ribarskog sela Asgardstrand. Munk je bio oduševljen dok je
veza trajala, a mučila ga je i pustošila kada ju je Mili okončala nakon dve godine. Na slici Pepeo
ne može se videti ništa nalik pepelu osim eventualno u drveću nalik plamenu. Naziv slike se
odnosi na metaforu, ali Munk to ignoriše na slici i umesto toga koristi direktniju simboliku za sveobuhvatniju ideju. Danas se ova slika nalazi u Nacionalnom muzeju u Oslu.
Na slici Pepeo prikazani su muškarac i žena u mračnoj šumi sa različitim predmetima raspoređenim
po tlu oko njih. Očigledno je da su ovo dvoje ljubavnici koji prolaze kroz vreme teškoća. Postavljajući ih u kontekstu šume, Edvard Munk je naslikao više od prostog pozivanja na okolnosti sopstvenog života, stvorio je snažnu mitsku sliku.
Na slici Pepeo prikazana je žena sa dugom crvenom kosom koja stoji uspravno, poput frontalno postavljenog totema sa rukama u kosi, sa otkopčanom belom haljinom koja otkriva crveno donje
rublje. Ona drži glavu i na njenom licu se ističu ogromne i sumorne oči i očaj. U donjem desnom
uglu čovek odeven u crno čuči. Prikazan je u skrenutom profilu dok se drži za glavu, a njegovo
je lice koje se može videti sivo, kao da je već mrtav. Kontura glave i ramena žene pokazuje da i
dalje dominira nad čovekom, kao i lepršavi slojevi crvenkastozlatne kose koji još uvek počivaju
na njemu.

 

[Poli46]

Peter Paul Rubens

"Portret Isabelle Brant" (oko 1610.), šarmantna žena s prekrasnim i inteligentnim očima
gleda u nas. Osećamo da je slika naslikana s velikom ljubavlju, o tome nema sumnje.
Na gotovo svečanom "Autoportretu s bračnim partnerom" bez prevelikog patosa, obiteljski je
prikazan bračni par. Na "Portretu Isabelle Brant", naslikane oko 1626., umetnik je otkrio barem
malo čari svoje prve supruge. No, u celini, portret se odlikuje neobičnom, neuobičajenom
skromnošću za Rubensa.
Nakon smrti prve supruge ne može se reći da je Rubens predugo ostao u statusu udovac:
u dobi od 53 godine oženio se šesnaestogodišnjom Helen Fourman.

U slikanju mlade supruge umetnik nije bio toliko suzdržan. Osim šarmantnih i čednih
portreta Helene Fourman, on stvara i druge - iskrene, delikatne i senzualne - svoje slike
(u "Pastirskoj sceni", "Bathsheba"). Najslobodnija mlada žena umetnika pojavljuje se pred
publikom na slici "Krzno" (drugo ime: "Venera u krznu"). Poznato je, da je Helena posle
smrti supruga, htela uništiti ovo njegovo delo, kao i neka druga, gde je ona bila prikazana
gola, ali uz pomoć ispovednice, njeni su rođaci uspeli da je odgovore od tog čina.