- Poruka
- 389.800
Ostrvo Tula, mitska zemlja dalekog severa, ne postoji. Nikada nije ni postojalo, iako su ga, prilično dugo i uporno, ucrtavali na razne srednjovekovne mape. Samu ideju o njenom postojanju je začeo još Platon, rimski pesnik Vergilije ga u svojim Georgikama naziva “poslednjom Tulom” (Ultima Thule), kao “daleku zemlju van granica poznatog sveta”. U raznim hinduističkim legendama nazivali su je “belim ostrvom”, a u devetnaestom veku priču je razvila izvesna Helena Blavacki, koja se bavila proučavanjem raznih okultnih pojmova, u svojem spisu nazvanom, pomalo pretenciozno, “Tajna doktrina”.
Prvi put se pominje u putopisu grčkog istraživača Piteja, gde je zapisano da se “ta zemlja vatre i leda, u kojoj sunce nikad ne zalazi, nalazi u severnom Atlantiku”. Kasnije je pominju i Eratosten, Dionisije Perijeget, Strabon, Pomponije Mela, Plinije Stariji. Svi oni se, uglavnom, slažu da se radi o najsevernijoj kopnenoj tački na Atlantskom okeanu.
Iz poezije i putopisa, Tula dolazi i na geografske karte: najpoznatija od njih je Carta Marina, švedskog istoričara, kartografa i sveštenika (poslednjih trinaest godina života proveo je kao rimokatolički biskup Upsale i primas Švedske), Olafa Magnusa (1490 – 1557) iz 1539. godine. Na njoj je ostrvo nazvano Tile.
I dok su jedni smatrali da su pesnici opisivali a kartografi crtali neko od stvarnih ostrva, današnji Grenland, Island ili Špicberška ostrva, drugi su poverovali u priču o misterioznom kopnu koje je progutalo more u prirodnoj katastrofi. Prema toj predaji, Tula je bila tzv. severna ili nordijska Atlantida, ledeno ostrvo bogate i moćne civilizacije koje je nestalo pod talasima hladnog mora. Stanovnici koji su preživeli, spas su navodno pronašli na evropskom kontinentu, i to na germanskom prostoru.
Ovo će kasnije poslužiti pripadnicima društva Tule da legendu povežu sa istorijskim činjenicama: preživeli sa Tule su bili praoci tevtonskih plemena koja su 9. godine nove ere porazila rimske legije u Teutoburškoj šumi; ta pobeda, koja je i sama postala deo germanskog mita, legitimisala ih je kao naslednike izgubljene superrase.
Negde na toj tački dolazi i do spajanja legende o poslednjoj Tuli sa hinduističkom teorijom tzv. teozofista. Teozofisti su isto tvrdili da su stanovnici Tule preživeli kataklizmu i postali nadljudi, odnosno super-rasa. Nakon kataklizme, najpre su migrirali na zapad (misleći na zapad Indije), potom u pustinju Gobi, i na kraju u Tibet; njihovi duhovni mentori povukli su se u skriveni duhovni centar zvan „Asgard“, podzemni grad. Ova bića u Hindu/Budističkoj tradiciji poznata kao „Lame svih Lama“ ili „Kraljevi sveta“ i mogu se kontaktirati samo duhovnim putem.
Na prelazu XIX u XX vek, termin “natčovek” (Übermensch) prihvataju mnogi evropski filozofi među kojima je najpoznatiji bio Fridrih Niče, u svom delu “Tako je govorio Zaratustra” (1883).
Zoran Cicak
Prvi put se pominje u putopisu grčkog istraživača Piteja, gde je zapisano da se “ta zemlja vatre i leda, u kojoj sunce nikad ne zalazi, nalazi u severnom Atlantiku”. Kasnije je pominju i Eratosten, Dionisije Perijeget, Strabon, Pomponije Mela, Plinije Stariji. Svi oni se, uglavnom, slažu da se radi o najsevernijoj kopnenoj tački na Atlantskom okeanu.
Iz poezije i putopisa, Tula dolazi i na geografske karte: najpoznatija od njih je Carta Marina, švedskog istoričara, kartografa i sveštenika (poslednjih trinaest godina života proveo je kao rimokatolički biskup Upsale i primas Švedske), Olafa Magnusa (1490 – 1557) iz 1539. godine. Na njoj je ostrvo nazvano Tile.
I dok su jedni smatrali da su pesnici opisivali a kartografi crtali neko od stvarnih ostrva, današnji Grenland, Island ili Špicberška ostrva, drugi su poverovali u priču o misterioznom kopnu koje je progutalo more u prirodnoj katastrofi. Prema toj predaji, Tula je bila tzv. severna ili nordijska Atlantida, ledeno ostrvo bogate i moćne civilizacije koje je nestalo pod talasima hladnog mora. Stanovnici koji su preživeli, spas su navodno pronašli na evropskom kontinentu, i to na germanskom prostoru.
Ovo će kasnije poslužiti pripadnicima društva Tule da legendu povežu sa istorijskim činjenicama: preživeli sa Tule su bili praoci tevtonskih plemena koja su 9. godine nove ere porazila rimske legije u Teutoburškoj šumi; ta pobeda, koja je i sama postala deo germanskog mita, legitimisala ih je kao naslednike izgubljene superrase.
Negde na toj tački dolazi i do spajanja legende o poslednjoj Tuli sa hinduističkom teorijom tzv. teozofista. Teozofisti su isto tvrdili da su stanovnici Tule preživeli kataklizmu i postali nadljudi, odnosno super-rasa. Nakon kataklizme, najpre su migrirali na zapad (misleći na zapad Indije), potom u pustinju Gobi, i na kraju u Tibet; njihovi duhovni mentori povukli su se u skriveni duhovni centar zvan „Asgard“, podzemni grad. Ova bića u Hindu/Budističkoj tradiciji poznata kao „Lame svih Lama“ ili „Kraljevi sveta“ i mogu se kontaktirati samo duhovnim putem.
Na prelazu XIX u XX vek, termin “natčovek” (Übermensch) prihvataju mnogi evropski filozofi među kojima je najpoznatiji bio Fridrih Niče, u svom delu “Tako je govorio Zaratustra” (1883).
Zoran Cicak
