Ludilo vladara

[Lada]

Dokazano je da dusevna bolest itekako ima uticaja na tok istorije.
Premda nema kliničke dijagnoze o njihovm ludilu, po svemu sudeći mnogi među njima bili su psihopate, poremećene ličnosti, žrtve shizofrenije, patili su od manično-depresivnih tegoba... Da bi tragedija bila veća, imali su neograničenu moć pa su svojim postupcima izazvali smrt miliona ljudi, što je posebno došlo do izražaja u 20. vijeku, u razdoblju modernih diktatora.
Psihopatski Staljin, poremećeni Hitler i Musolini, zorno su pokazali kako na cijeli svijet može uticati duševna slabost velikih vođa. Uprkos tome, Grin se ne usuđuje da zaključi da su ova trojica bili klinički ludi.

 

[Lada]

Adolf Hitler, koji je proživio teško djetinjstvo i ponižavajući pubertet, svoj je smisao i filozofiju našao u ratu. Smatrao se mesijom: "Božja je volja da jedan dječak bude poslan u Rajh i izraste u vođu nacije. Poput Hrista imam dužnost prema svom narodu." Njegova izopačena psiha, prema kojoj je judaizam glavna prepreka ostvarenju njegovog velikog plana, izazvala je ljudsku patnju kakvu istorija ljudskog roda dotad nije vidjela. Postoje tvrdnje da je za poremećaj ravnoteže njegovog uma kriv neurosifilis. Njegova nećaka Geli, s kojom je imao neke naznake ljubavne veze, ustvrdila je pak da je Hitler seksualno uživao kad bi mu neko vršio nuždu nad glavom. Međutim, za to nema potvrde, kao ni za priču o sifilisu. Jednako je sumnjiva i tvrdnja njegovog ličnog ljekara Teodora Morela da je zbog encefalitisa postao žrtva manično-depresivnog ludila. Po svemu sudeći, Hitler je plutao na rubu ludila više od Musolinija. U osnovi je bio i ostao vuk samotnjak koji je teško sklapao prijateljstva. Njegova paranoja, megalomanija, nepovjerljivost, okrutnost, njegov karakter i politika mogu se objasniti poremećajem ličnosti. A ličnost mu je oblikovala mješavina različitih događaja: poniženja u djetinjstvu i ranoj mladosti, trovanje ljekovima, kao i napredovanje Parkinsonove bolesti koja je mogla imati loš uticaj na njegovu razboritost.

 

[Lada]

Josif Visarionovič Staljin, treći veliki diktator 20. vijeka, doima se kao nejasna, povučena, tajanstvena ličnost koja je rijetko išla na javne događaje i držala govore. Ipak, kultno je prikazivan kao očinski lik s lulom koji voli djecu i ima jednostavan ukus. Poput Hitlera i Musolinija, bio je sposoban da očara i zavara narod, a u stvarnosti je bio sasvim drukčiji: tiranin koji je održavao vlast zatočenjima u okrutnim radnim logorima i smaknućima miliona ljudi. Samo u jednom danu, u decembru 1938, potpisao je 3182 smrtne kazne. Staljinovi savremenici ipak nijesu sumnjali u njegovo duševno zdravlje. Tek nakon njegove smrti, Hruščov ga je opisao kao morbidnog i bolesnog i izjavio da je u posljednjim godinama života bio duševno poremećen. Nameće se neizbježan zaključak da je vjerovatno bio psihopata

 

[Lada]

Idiot, ludak i ludača

Rumunski diktator Nikolae Čaušesku sa suprugom Elenom smaknut je u revoluciji u decembru 1989. Ne mareći za siromaštvo naroda, on i supruga živjeli su u luksuzu, a uništili su 16 crkava, tri samostana i stotine kuća u Bukureštu da bi stvorili bulevar socijalističke pobjede i raskošnu palatu. Bio je megaloman, ali se stalno bojao zavjere. Imao je degustatore hrane i često je mijenjao odijela kako ih neko ne bi natopio otrovom. Kritičare je uklanjao po brzom postupku. Rumunski dramatičar Ežen Jonesko svojevremeno je izjavio: “Čaušesku je ludak. Njegova supruga, žedna vlasti, takođe je luda, a sin im je idiot, i to troje smije nekažnjeno da muči 23 miliona ljudi.”

Izvor:bosnjaci.net

 

[Lada]

Bokasa - ljudožder na čelu države

Žan Bedel Bokasa rođen je u Bobangi, u Francuskoj Ekvatorijalnoj Africi. Na vlast je došao 1. januara 1966. kada je s vlasti svrgnuo svog rođaka Dakoa. Postao je predsednik Republike. Odmah je ukinuo ustav i počeo da vlada dekretima, a pokušaj atentata u aprilu 1969. iskoristio je da prigrabi titulu doživotnog predsednika. Decembra 1976. proglasio je monarhiju, uzeo je carska ovlašćenja i organizovao skupu ceremoniju krunisanja.

Njegov idol bio je Napoleon, pa je rešio da napravi jednu svečanost dostojnu francuskog imperatora. Dobio je veliki kredit od Francuske, a dvanaestorici zatvorenika dao je nešto veću slobodu i mnogo više hrane. Oni su se pribojavali da će te povlastice biti kratkog veka, ali nisu očekivali da će da završe kao meni na velikoj proslavi inauguracije cara. Što se i desilo. Kada je u januaru 1979. došlo do nemira u Bangui Bokasini vojnici masakrirali su prisutne civile.

Ali time zločini nisu prestali. Jednom je naredio učenicima jedne škole da nabave uniforme. U uslovima u kojima su živeli to je bilo neostvarljivo. Oko 200 srednjoškolaca je uhapšeno u prisustvu Bokase, a uskoro su počela ubijanja. Po jedno dete dovođeno je do Bokase na inspekciju uniformi, a onda tučeno do smrti. Tela su bacana u bazen u kojem je "car" čuvao krokodile, a pretpostavlja se da je mnoge od dečaka i devojčica i sam pojeo.

Ovo je prilično oslabilo njegove pozicije, a Dako je dobio podršku Francuske. Dok je Bokasa bio u Libiji došlo je do prevrata. Francuske trupe ušle su u njegovu palatu i tek tada je zaista otkriveno koliko je žrtava bilo. Bokasa je osuđen u odsustvu, a kada se predao osuđen je zbog izdaje, ubistava, kanibalizma i prevare. Prvobitna osuda na smrt je preinačena u doživotnu robiju, ali je 1993. oslobođen. Tri godine kasnije umro je od srčanog udara.

Izvor:glasjavnosti

 

[Lada]

Idi Amin (Uganda):
Sebi je dao ime “Osvajač britanskog carstva”; naterao je bele građane da ga prenesu do prestola; ubio je dve trećine sopstvene vojske

- Dve trećine vojske koja je brojala 9000 vojnika pogubljeno je samo za vreme njegove prve godine na vlasti. Ukupno je ubio oko 300.000 ljudi.
- 1972. Amin je prognao od 40.000 do 80.000 Indijaca i Pakistanaca, navodno zato što mu je sam Bog to poručio u snu.
- 1975. Amin je sam sebe promovisao u feldmaršala i sam sebi dodelio vojnu titulu “Victoria Cross”. Sledeće godine proglasio je sebe doživotnim predsednikom.
- Tokom 1975. priredio je događaj za svetske medije kada je prisilio bele građane Kampale da ga odnesu do trona, a zatim da se ponizno spuste na kolena i izrecituju mu zakletvu na lojalnost.
- 1977. izjavio je da je pobedio Britance i sebi dodelio titulu “Osvajača britanskog carstva”. Zatim su mediji objavili kompletan naziv njegove nove titule: "Njegovo visočanstvo, doživotni predsednik feldmaršal Al Hađi Doktor Idi Amin Dada, VC, DSO, MC, CBE."

 

[Lada]

Kim Džong Il (Severna Koreja):
700.000 dolara godišnje troši na konjak; 7.000 Mercedes Benz automobila na lageru; 20.000 filmova u ličnoj kolekciji... dok njegova zemlja umire od gladi

Kim Džong Il, sadašnji lider Severne Koreje, nasledio je svog oca Kim Il Sunga, osnivača Severne Koreje, nakon njegove smrti 1994. godine. Preminuli otac zvanično nije bio smenjen nego dobio titulu "Večiti predsednik", a odmara se u Kumsusan Spomen Palati u centralnom Pjongjangu. Ova titula je ukinuta u sećanje na Kim Il Sunga. Kim Džong Il je zvanično preuzeo titulu Generlanog sekretara Radničke partije Koreje i predsednika Državnog komiteta za odbranu 8. oktobra 1997.
Savremeno severnokorejsko društvo predvodi složen kult ličnosti Kim Džong Ila, što je evidentno i iz njegove veoma začinjene “zvanične” biografije. Mnoge takve zvanične tvrdnje o Kimovom životu i delu ne podudaraju se sa tvrdnjama iz drugih, spoljnih izvora.
Kima Džong Ila neprestano kritikuju svetske vlade i međunarodne nevladine organizacije, kriveći ga za narušavanje ljudskih prava i proizvodnje nuklearnog oružja uprkos potpisivanju Međunarodnog sporazuma o nuklearnom naoružanju. Kamp 22 je najveći koncentracioni logor u Severnoj Koreji gde se nalazi čak 50.000 muškaraca, žena i dece optuženih za političke prestupe. Postoje izveštaji o jezivom kršenju ljudskih prava i ubijanju beba rođenih u logoru.
Kimov apetit za skupocene stvari je takođe opšte poznat. Uprkos sankcijama Ujedinjenih Nacija koje ograničavaju uvoz luksuznih proizvoda u Severnu Koreju zbog nuklearnog testa sprovedenog oktobra 2006. godine, novinska agenicja Rojters izveštava da "Niko ne uživa u luksuznim proizvodima više od vrhovnog vođe Kim Džong Ila, koji može da se pohvali najboljim podrumom vina u zemlji sa 10.000 boca”. Rojters navodi da su mu omiljena jela jastozi, kavijar i najkvalitetniji suši koji mu se dostavlja avionom iz Japana. Dok prosečna godišnja plata u zemlji iznosi samo 900 dolara, Kim navodno godišnje potroši 700.000 dolara samo na Henesi konjak. Kao i njegov otac, zaprepašćen je od letenja avionom i u državne posete Rusiji i Kini putuje isključivo privatnim vozom. BBC navodi da je jedan ruski izaslanik koji je imao priliku da putuje sa Kimom kroz Rusiju, rekao novinarima da je Kim tražio da mu se vazdušnim putem dostave živi jastozi u voz i da ih je jeo koristeći srebrne štapiće – koji navodno u sebi imaju detektore za otkrivanje otrova u hrani. Kim takođe obožava luksuzne automobile i ponekad organizuje trke u svojim palatama.
Potrošio je 20.000.000 dolara na uvoz 200 novih Mercedes Benz S500 kola dodavajući ih već postojećoj kolekciji od 7.000. Strastven je obožavalac filmova kojih ima više od 20.000.

Izvor:Blic

 

[Lada]

Ludilo (engleskih) kraljeva

Čini se kao da “ludilo” – u ovom ili onom obliku, kako ga god doživljavali – predstavlja svojevrstan preduvjet i “najbolju” kvalifikaciju za posao vladara koji žele da ih povijest pamti. Bez obzira težite li dokopati se vlasti i stvoriti svoju apsolutističku državu ili ste, pak, prirodno već na vlasti linijom nasljeđivanja i zapravo se niste morali otimati za prijestolje, “ludilo” je siguran recept da vaš narod bude zabrinut za ono što se u državi događa. Knjiga Viviana Greena, objavljena nedavno u izdanju Naklade Ljevak, bavi se na razne načine “poludjelim” vladarima koji su se oteli kontroli – uključujući i nekoliko engleskih.
Ludilo kraljeva

Djelo Viviana Greena, "The Madness of Kings", požnjelo je odlične kritike u svim zemljama u kojima je prevedeno. Iako sam se u ovom kratkom prikazu fokusirao ponajprije na dijelove koji se tiču engleskih vladara, Green nudi podulji popis "ludih" vladara: od Nerona do Hitlera.

Ugledni engleski povjesničar Vivian Green – nažalost sada već pokojni – u “Ludilu kraljeva” (“The Madness of Kings”) iznosi snažne argumente u prilog činjenici da je narušeno psihičko zdravlje vladara i državnika odigralo ključnu ulogu u mnogim povijesnim situacijama; čak i bez iznošenja argumenata, zbirka “čudaka” koji su zaslužili svoja poglavlja u ovoj knjizi govori više nego dovoljno!

Od rimskoga doba, Kaligule i Nerona, pa do “luđaka u vojničkim čizmama” (Mussolinija, Hitlera, Staljina), Green se upustio u proučavanje impresivnoga društvanca koje gotovo u potpunosti dokazuje tvrdnju lorda Actona: “svaka vlast kvari, ali neograničena vlast kvari neograničeno”. A narodi koji su imali na vlasti “lude” vladare svakako su imali razloga za zabrinutost: osobna psihička trauma jedne osobe mogla je na koljena baciti cijelu jednu državu. Stavljajući bolesti vladara u kontekst povijesnih događaja, Green pokušava objasniti kako je njihovo psihičko stanje utjecalo na razvoj događaja toga vremena.

A engleskih vladara koji su “popustili” u segmentu duševnog zdravlja nije nedostajalo. Richard II, osoba s naslovnice knjige, engleski vladar s kraja 14. stoljeća, po mišljenju njegova suvremenika, biografa, do pred kraj vladavine postao je “gunđavi neurotik koji je brzo tonuo u stanje akutne melankolije”. Istovremeno, priča se da je Richard II bio apsolutno najbolje obrazovana osoba na mjestu kralja; čitao je i puštao druge da mu čitaju, uživao je u umjetnosti, glazbi, bio je pokrovitelj pisaca i slikara. Za to je doba prilično neobično da prijestolje nasljeđuje osoba s primarno estetskim, a ne vojnim naklonostima, zaključuje Green.

Kada je došao na prijestolje, Richard II počeo se čudno ponašati; katkada bi samo satima šutke sjedio na prijestolju, a dvorani bi se naklonili samo kada bi kimnuo glavom. S vremenom se počeo baviti mišlju kako je njegova funkcija zapravo kralj Svetog Rimskog Carstva, no suvremeni psiholozi kažu kako je Richard II ipak bio jedan od “normalnijih” engleskih kraljeva te da u njega nema očitih znakova šizofrenije već, možda, tek samo depresije; ona je uistinu povremeno bila akutna, na granici manično-depresivnog ludila, kaže Green. U konačnici je odstupio s vlasti, uništen potpunom melankolijom kojoj se predao, navodno se izgladnjevši čak do smrti. Nije čudno da je stoga poslužio kao idealan lik za jednu od Shakespeareovih “kraljevskih” drama.

Jedan engleski kralj uistinu predstavlja živopisnu individuu: skladao je i svirao glazbu, obožavao umjetnost, utjerivao strah u kosti svojim neprijateljima, potaknuo izgradnju fantastičnih građevina istovremeno dok je rušio samostane, ženio se, razvodio, skraćivao svoje bivše žene za glavu, raskidao s crkvama, osnivao crkve. Jasno je o kome je riječ – Henry VIII. Kao što kaže Green, “renesansni knez par excellence“! Iako je povijest mentalnih bolesti tekla je njegovom kraljevskom lozom – prapradjed bio je šizofreničar – u početku je svoje vladavine Henry VIII bio energetičan, omiljen kralj, s jasnim ciljem da od Engleske učini najmoćniju zemlju na kontinentu.

Njegovi se kasniji postupci – poput optuživanja dvaju supruga za veleizdaju i njihova smaknuća – teško mogu pripisati nekoj konkretnoj bolesti, ali “težak poremećaj osobnosti”, kaže Green, prilično dobro opisuje ono od čega je Henry VIII vjerojatno patio. Henry VIII jedno je govorio, a drugo radio, predstavljao je klasičan slučaj licemjernog ponašanja pa je na kraju uistinu počeo vjerovati vlastitim lažima. Do pred kraj njegove vladavine, teror je – piše Green – postao uobičajeno političko sredstvo; bilo je godina kada bi se uhićivalo i po pedesetak istaknutih javnih ličnosti čije se razmišljanje nije poklapalo s Henryjevim. Suvremenici su ga opisivali kao “najopasnijeg i najokrutnijeg čovjeka na svijetu”.

Dok se kod Henryja VIII donekle može utvrditi o čemu se radilo, vrhunac neobjašnjivog ludila engleskih kraljeva svakako je “ludi Đuro”, kako ga naziva prevoditelj; George III ulazio je u stanja psihičke slabosti i potom se vraćao iz njih. I tako nekoliko puta tijekom svoje kasnije vladavine – ali bez jasno utvrđene dijagnoze. Neki njegovi suvremenici spominjali su šizofreniju i maničnu depresiju, ali moderna znanost, zaključuje Green, simptome Georgea III ne može neupitno svrstati niti pod jednu psihičku bolest, naročito ne tijekom prvih dvadesetak godina vladavine kada je bio “neurotičan, mrzovoljan i šutljiv” ali ipak u psihičkom pogledu uglavnom zdrav. Liječnici toga doba zaključivali su u kasnijim godinama vladavine kako kralj pati od “privremenoga ludila” koje je čak – vjerojatno – bilo posljedica fizičke bolesti.

George III navodno je često ulazio u vlastiti svijet mašte, zamišljajući čak i potopljeni London, a takve su se epizode i napadi kratkotrajnoga ludila i “isključivanja” iz stvarnoga svijeta ponavljale do kraja njegove vladavine. Liječnici su bili nemoćni.

(Uzgred – priča o ludilu Georgea III mogla bi vam biti poznata iz jedne humoristične serije. U trećoj sezoni “Crne Guje”, George III nije sposoban upravljati kraljevstvom zbog svojega ludila – čak se i pojavljuje potpuno “šašav” u jednoj ili dvije epizode – pa je stoga upravljanje kraljevstvom prepušteno njegovom tupastom sinu, princu-regentu Georgeu. No, George III pojavljuje se samo u zadnjoj, šestoj epizodi ove sezone.)

Iako se radi o povijesnoj literaturi, Greenova je knjiga izuzetno pitko štivo i za čitanje na plaži tijekom ljeta. Deset do dvadeset stranica, koliko je u pravilu posvećeno svakom od “slučajeva”, proguta se začas nakon što Green počne opisivati podjednako zabavne i zabrinjavajuće epizode iz života svakoga od “ludih” vladara. Zbog prirode ovog sitea, ponajviše sam se ovih dana fokusirao na čitanje poglavlja koja se dotiču engleskih vladara – ostatak knjige me tek čeka – no čitanje Greena svakako je lako budući da autoritativno iznosi sve dokaze kojih se uspio “dokopati”.

Dakako da danas nema previše mišljenja “iz prve ruke” o pojedinim “ludim kraljevima”, no oslanjajući se na biografije iz vremena pojedinih vladara, izvještaje njihovih liječnika, komentare suvremenika, pa čak i otvorene tračeve i naklapanja s ceste, Green nudi moguće medicinske teorije i objašnjenja za svaki od slučajeva. Doći do starih podataka o mentalnom zdravlju davnih vladara nije baš jednostavno, a Green se suvereno snalazi na tome terenu. Na kraju, ne morate se plašiti, ne radi se o stručnoj literaturi – knjiga je (u odličnom prijevodu Marka Marasa) apsolutno razumljiva medicinskim (i psihološko-psihijatrijskim) laicima. Uloga kralja – mogli biste zaključiti nakon čitanja – definitivno u burnim vremenima nije baš uvijek bila dream job…


velikabritanija.net

 

[Lada]

Saparmurat Atajevič Nijazov (turkmenski: Saparmyrat Ataýewiç Nyýazow) (19. februar 1940 – 21. decembar 2006) bio je doživotni predsednik i najmoćnija ličnost u Turkmenistanu od 1985. do smrti 2006. Oslovljavao se sa Serdar Saparmurat Turkmenbaši, Veliki, ili samo Turkmenbaši.

22. oktobra, 1993, je nadenuo sebi ime Turkmenbaši, što znači “vođa svih Turkmena”, u stilu Kemala Ataturka, “oca Turaka.” 29. decembra, 1999. je proglašen doživotnim predsednikom.

Nijazov je bio autoritarni vođa, dobro poznat na zapadu po svom kultu ličnosti. Verujući da Turkmenistanu nedostaje nacionalni identitet, pokušao je da preuredi državu po svojoj viziji. Preimenovao je grad Krasnovodsk, na obali Kaspijskog mora u Turkmenbaši, po sebi.

Preimenovao je nekoliko škola, aerodroma, čak i jedan meteorit po sebi i članovima najuže porodice. Nijazovljevo lice se nalazi na svim banknotama manata (valuta Turkmenistana), a njegovi veliki portreti su istaknuti po celoj zemlji, posebno na velikim javnim zgradama i avenijama. Statue Nijazova i njegove majke su prisutne po celoj zemlji, uključujući i središte pustinje Karakum, kao i pozlaćenu statuu na vrhu najveće zgrade u Ašhabadu, koja se rotira, tako da je lice uvek okrenuto ka suncu, i baca odbljesak na prestonicu.

Morate biti registrovani da bi videli link..

Data mu je nagrada heroja Turkmenistana pet puta. Nijazov je rekao:

“Ja sam lično protiv toga da gledam svoje slike i statue na ulicama – ali to je ono šta narod želi.”

Obrazovni sistem je učio mlade Turkmene da vole Nijazova. Njegova dela i govori čine veći deo školskih udžbenika. Glavni tekst je nacionalni ep, koji je napisao, veoma iznenađujuće, sam Nijazov. “Runama” ili “Knjiga duše”.

2004, Nijazov je naredio zatvaranje svih biblioteka u ruralnim mestima, na osnovu svog stava da turkmenski seljaci ne čitaju. U njegovom rodnom selu, Kipčak, izgrađen je kompleks kao memorijal njegovoj majci, uključujući džamiju (procenjenu na 100 miliona dolara).

2004, Nijazov je otpustio 15.000 medicinskih radnika, zamenivši ih vojnim regrutima. Ovu akciju je nastavio 1. marta, 2005. naredivši zatvaranje svih bolnica izvan Ašhabada. 28. februara 2005, je izjavio:

“Zašto bismo traćili dobre medicinske specijaliste na sela, kad bi oni trebalo da rade u prestonici?”

21. decembra 2006. državna televizija (druga televizija osim državne ne postoji) javila je da je predsednik Nijazov iznenada umro od srčanog udara.

Kao doživotni predsednik, Nijazov je izdao mnoge neobične dekrete, od kojih su neki:

Zabrana spikerima na vestima da nose šminku, jer je Nijazov imao poteškoća da razlikuje muškarce i žene,
Zabrana pevanja na plej bek,
Decembra, 1999, dekret da svaki učenik u školi, student, vojnik, ili oficir u Turkmenistanu dobije za novu godinu sat sa likom predsednika Saparmurata Nijazova,
Aprila, 2001, zabranjeni balet i opera, jer kako je rečeno “nisu deo turkmenske kulture”,
2001, zabranjeno mladim muškarcima da nose duge kose ili brade
Juna 2001, obaveza da stranci koji žele da se ožene turkmenskom državljankom moraju da plate 50.000 dolara,
2002, preimenovanje reči hleb sa chorek, tradicionalnog turkmenskog izraza u Gurbansoltan edzhe po majci Saparmurata Nijazova,
Avgusta 2002, redefinisanje životnih doba, sa adolescencijom produženom do 25 godina, i starim dobom koje počinje sa 85 godina (više detalja niže u tekstu),
2004, insistiranje da svi vozači sa dozvolom prođu test moralnosti,
Marta 2004, otpuštanje 15.000 radnika u javnom zdravstvu,
Aprila 2004, podsticanje mladih ljudi da ne ugrađuju zlatne zube, i predlog da umesto toga žvaću kosti kako bi očuvali svoje zube,
Februara 2005, naredba da se zatvore sve bolnice van Ašhabada, uz obrazloženje da ako su ljudi bolesni, mogu da dođu u prestonicu; takođe zatvaranje svih biblioteka u ruralnim oblastima, uz obrazloženje da obični Turkmeni ionako ne čitaju knjige,
Novembra 2005, naredba da lekari polažu zakletvu Saparmuratu Nijazovu umesto Hipokratove zakletve,
Decembra 2005, zabrana video igara, uz napomenu da su isuviše nasilne da bi ih mladi Turkmeni igrali,
Januara 2006, ruski mediji su javili da je Nijazov naredio da se prekine isplata penzija za 1/3 (više od 100.000) starih ljudi u Turkmenistanu, i da penzije koje su dobili u protekle dve godine vrate državi. Ovo je navodno dovelo do ogromnog broja smrti starih ljudi, kojima su penzije (od 10 do 90 dolara) bile jedini prihodi. Ministarstvo spoljnih poslova Turkmenistana je oštro odbacilo ove navode, optuživši medije da šire lažne informacije o ovom pitanju.

Stadijumi u životu prema Nijazovu:

Deca: od 0 do 12 godina

Adolescenti: 13 do 24

Omladina: 25 do 35

Zreli ljudi: 36 do 48

Proročki: 49 do 60

Inspirativni: 61 do 72

Mudri: 73 do 84

Stari: 85 do 96

Nalik Oguzkanu: 97 i više

Oguzkan, se smatra osnivačem turkmenske nacije, živeo je 109 godina.

 

[Lada]

Dok nam je možda standardno gradivo koje učimo u školama dosadno, ipak istorija ume i te kako da bude interesantna. Predstavljamo vam neke od najluđih vladara kroz istoriju sveta!
Kralj Erik XIV

Erik XIV bio je kralj Švedske od 1533. do 1577. godine. Pored toga što je patio od paranoje, Erik je često naređivao da se ljudi koji se smeju u njegovom pristutvu streljaju. Verovao je da je sam sebi brat, a preminuo je od posledica trovanja arsenom.

Kralj Faruk I

Poslednji kralj Egipta, vladao je od 1920. do 1965. godine. Bio je poznat kao stomak sa glavom zbog svoje težine od preko 130 kilograma. Kralj Faruk patio je od kleptomanije i jednom je čak ukrao sat Vinstonu Čerčilu! Međutim njegov najpoznatiji čin bio je odlazak u zoološki vrt gde je pobio sve lavove samo zato što je ružno sanjao. Preminuo je u restoranu u Rimu, nakon obilnog obroka.
Car Ćin Ši Huang

Prvi kineski car vladao je u periodu od 260. do 210. godine pre nove ere. Ćin Ši se toliko plašio da ga neko ne ubije da nijednom u svom životu nije dva puta spavao na istom mestu. Ćin Ši Huang se nije bojao samo ljudi, nego i ogromnih morskih čudovišta.
Ivan IV

Ivana IV Vasiljeviča, poznatijeg kao Ivana Groznog, je, nakon smrti roditelja, godinama terorisala ruska vlada i bio je bačen u senku. Zbog toga je, kada je napunio 14 godina i preuzeo kontrolu nad Rusijom, članove vlade je bacio čoporu gladnih pasa. Tu se, navodno, nije zaustavio i nastavio je da maltretira mnoge zbog čega je i dobio nadimak Grozni.
Marija I

Marijino ludilo zvanično je primećeno 1786. godine, ali se nakon smrti muža i dece, kraljičino stanje značajno pogoršalo. Ona bi po celu noć ispuštala užasne krike, a zabeleženo je i da je često oblačila dečiju odeću. Zabranila je održavanje bilo kakvih zabava u zemlji, a državne svečanosti podsećale su na verske obrede.
Šarl VI

Kralj Francuske Šarl VI poznat pod nadimkom Šarl ludi bio mentalno oboleo, pa su državom vladali regenti. Ludilo se javilo kad je imao oko 20 godina i pokušao da ubije svog prijatelja i savetnika, zatim je mahao mačem svuda oko sebe i ubio nekoliko svojih vitezova. Tokom života bolest je napredovala, pa nije ni znao da je kralj, niti je prepoznavao svoju ženu i decu. U kasnijim napadima bolesti zavijao bi oko zamka kao vuk, mislio je da je napravljen od stakla i mesecima je odbijao da se kupa.
Kaligula

Gaj Julije Cezar Germanik, poznat pod nadimkom Kaligula, bio je jedan od najluđih i najbrutalnijih vladara u istoriji. Poznat je po ubijanju iz čiste zabave, izazivanju gladi. Često je organizovao javne igre kako bi ga narod voleo, a na jednim od njih, naredio je stražarima da celu jednu sekciju sa publikom bace životinjama da ih pojedu, jer mu je bilo dosadno. Svog konja Incitatusa nameravao je da postavi za konzula, a izgradio mu je hram i postavio ga za sveštenika.

 

[Lada]

Nisu upamćeni po ratovima i podvizima: Ovo su MENTALNO BOLESNI vladari koji su ispisali stranice istorije
Neobične sudbine evropskih vladara




Život vladara u prošlosti često se smatra idiličnim. Međutim, istorijske činjenice govore suprotno. Mnogi od njih su ličili na glave negativce iz poznatih bajki i priča koji su svojom zlobom nastojali da ostvare svoje lične ambicije. Mnogi kraljevi i kraljice bili su i mentalno bolesni pojedinci koji nisu bili u stanju da ostvaruju svoje vladarske dužnosti zbog svojih duševnih bolesti. Njihova sudbina je po pravilu bila tragična, a ostali su upamćeni samo po bizarnim potezima koji su odlikovali njihovu vladavinu

Marija Eleonora, švedska kraljica koja je htela da ubije ćerku

Glavni cilj Marije Eleonore kao kraljice je bio isti kao i kog drugih žena tog vremena - podariti mužu muškog naslednika. Budući da to nije postigla vremenom je počela da ludi. Svom mužu, švedskom kralju Gustavu Adolfu podarila je ćerku Kristinu 1626. godine koju je odmah nakon rođenja počela da naziva monstrumom. U više navrata pokušavala je da ubije Kristinu gurnuvši je niz stepenice i bacavši je o pod. Nakon smrti Gustava Adolfa njeno psihičko stanje znatno se pogoršalo. Odbijala je da sahrani muževljevo telo, negirajući njegovu smrt. Zbog toga je spavala ispod kutuje u kojoj se nalazilo njegovo srce.

 

[Lada]

Šarl VI, francuski kralj "od stakla"

Nakon preležane teške bolesti 1392. godine Čarls VI je počeo da ludi. U napadima ludila često je napadao svoje dvorane. Između ostalog, ostao je upamćen po psihozi zbog koje je mislio da je njegovo telo napravljeno od stakla. Kada bi ga obuzeo napad ludila, znao je da sedi nepomičan i po nekoliko sati u strahu da se njegovo telo ne polomi.

 

[Lada]

Petar III, ruski car sa drvenim vojnicima

Muž carice Katarine velike ostao je upamćen kao dete u telu čoveka. Najviše je voleo da se igra sa svojim drvenim vojnicima u spavaćoj sobi. Postoji priča da je pacov ušao u carevu sobu i oglodao glave njegovim vojnicima. Petar je osudio pacova na smrt vešanjem tako što je obešen na minijaturna vešala. Zbog svoje nepopularnosti i nesposobnosti da obavlja vladarske funkcije, zbačen je sa prestola i nakon toga ubijen.

 

[Lada]

Huana, španska kraljica poznata kao "Luda"

Huana je bila ćerka Ferdinanda i Izabele poznatih po ujedinjenju i oslobađanju Španije od mavarskih, muslimanskih vlasti. Huana je bila žena Filipa I od Burgundije, cara Svetog rimskog carstva u kojeg je bila smrtno zaljubljena. Svom mužu je izrodila šestoro dece uključujući i sina Karla V koji je ostao upamćen kao najveći španski vladar. Međutim, vladarske sposobnosti su igrom sudbine zaobišle Huanu. Dobila je nadimak “Luda” zbog opčinjenosti njenim mužem. Kada je on preminuo 1506. Huana je doživela pravi šok. Balsamovala je Filipovo telo i nipošto se nije odvajala od njega. Čuvala je muževljeve posmrtne ostatke u svojoj sobi, čak je i putovala sa njima.

 

[Lada]

Karlo II, španski kralj, žrtva rodbinskih brakova

Vladajuće dinastije često su sklapale brakove među svojim pripadnicima sa ciljem da jačaju svoju moć. Brak između bliskih rođaka tada je bilo sredstvo za uvećavanje teritorije, ali to svakako nije moglo pozitivno da se odrazi na njihovo potomstvo koje je postajalo iz generacije u generaciju sve više mentalno i fizički bolesno. Primer za to je svakako Karlo II poslednji pripadnik dinastije Habzburg na čelu Španije. Rođen je sa nesrazmernom veličinom glave, mentalnim poremećajem i jezikom toliko velikim da je jedva mogao da priča. Pored svoja dva braka, nije imao dece zato što je bio impotentan. Nakon njegove smrti dinastija Habzburg nije imala naslednika u Španiji, što je dovelo do rata za Špansko nasleđe početkom XVII veka.

 

[Lada]

NAJKRVOLOČNIJI VLADARI U ISTORIJI: Ubijali porodice, trovali ljude i uništavali gradove zbog vlasti
Monarsi u prošlosti nisu bili obični smrtnici, oni su rođeni i odgajani za te uloge, one su zapisane u njihovom DNK. Ali, lako je zaboraviti da svi ti kraljevi i kraljice nisu uvek bili dobri vladari, a realno ponekad nisu bili baš ni psihički stabilni ili moralni. Upravo su takvi čudovišni vladari iz prošlosti dobar podsetnik da je demokratija sjajna.

 

[Lada]

Papa Ivan 12

Liutprand je tvrdio da je Ivan XII praktikovao simoniju, odnosno za novac biskupom proglasio 10-godišnjeg dečaka; da je bludničio sa suprugama uglednih Rimljana, konkubinom svog oca i sa svojom rođakom; da je svog ispovednika Benedikta oslepeo, a podđakona Ivana kastrirao; da je organizovao gozbe na kojima je javno držao zdravicu đavolu; da se kockao, pri čemu je u pomoć dozivao stare rimske bogove; i, na kraju, da je od Lateranske palate napravio bordel.

 

[Lada]

Ivan IV

Grozni Ivan je 1547. godine proglašen za cara Rusije. Zajedno s tom krunom Ivan IV je trebalo da izabere između 1.000 ćerki iz plemićkih porodica svoju buduću suprugu. Njegov izbor je pao na Anastasiju ćerku Romana, praoca dinastije Romanov. Započeo je svoju vladavinu pozitivno - oformljujući parlament i podstičući modernizaciju zemlje. Odlučujući trenutak ove prvobitno uspešne vladavine na kraju postaje 1564. godina kada je Ivana izdao njegov general, koji prelazi na stranu Poljske i Litanije čije trupe će voditi naredne godine protiv Moskve. Na vest o tome car se napokon slomio pošto je već od ranije njegov porodični život bio potpuna katastrofa zbog koje je jedva bio psihički stabilan - od trovanja njegove majke, smrti obožavane supruge, smrti brata, a 1553. godine car je bio skoro umro od bolesti. Na samrtnoj postelji on tada traži od aristokratskih boljara da polože zakletvu na vernosti njegovom sinu što oni odbijaju očekujući njegov smrt. U očima kasnije oporavljenog Ivana oni su bili krivi za veleizdaju.
Zbog takvog razvoja događaja Ivan IV. 1565. godine napušta Moskvu i objavljuje svoju želju da abdicira, ako mu parlament ne da potpunu diktatorsku vlast. Svi carevi zahtevi na kraju su prihvaćeni, a Ivan je zaočeo s krvoprolićem i čistakama koje se jedino mogu porediti s onim kasnijim Staljinovim. Najveće zabeleženo krvoproliće bilo je masovno ubistvo svih stanovnika Novgoroda. Takođe i likvidacija cele porodice Vladimira od Staritse 1569. godine pošto je ta dinastija trebalo da nasledi Ivanovu u trenutku njenog nestanka. U 7 godina dugom krvoproliću ubijen je takođe i veliki broj boljara s kojima je car imao puno neraščišćenih računa zbog smrti unutar svoje porodice. U svojoj manijakalnosti Ivan je navodno pretukao svoju trudnu snaju i ubio vlastitog sina, u potpunosti zaslužujući nadimak "grozni".

 

[Lada]

Kraljica Ranavalona s Madagaskara

Kad je njen suprug umro 1828., Ranavalona je bila u svojim 30-im godinama i nije gubila vreme na žaljenje - već ga je usmerila u preuzimanje moći. Odmah nakon smrti se zabarikadirala u palatu. Koristeći se političkim poznanstvima koja je prepredeno razvijala stekla je potporu vojske, društvenih vođa kao i sudija koji su je videli kao tradicionalistkinju i odličnog vođu. Izdajući proglas da je njen suprug uvek želeo da ona bude kraljica, Ranavalona je brzo naredila ubistva svih drugih žena rivalki, ali i suprugovog visoko obrazovanog rođaka, male dece svog supruga i drugih. Metode? Osim bodeža, neke je vezala, davila i izgladnjivala - sveteći im se za sve što je Radam nekada napravio njenoj porodici.

U 1830-ima kraljica Ranavalona koja se bavila lečenjem koristeći talismane i šamane na tradicionalan način, prognala je s Madagaskara sve hrišćane i njihove misionare iz Londona kojima je Radama pripremio dobrodošlicu. Globe i kazne koje bi zbog takvih odluka mogla platiti bile su joj poslednja briga - naredila je da se hrišćani obese na užad i da vise s litice sve dok ne umru. Neke od njih je žive skuvala, i sprovela mučenja gora od španske inkvizicije. Na hiljade ljudi je ubijeno dok je kraljica tonula u svoju izolaciju.
Ranavalona se zalagala za običaj tzv. Tangana čišćenja. Tako je lopovima, vešticama, hrišćanima i drugim kriminalcima davala da progutaju tri cele pileće kože i otrovni orah. Ako su uspeli da povrate sve pileće kože i prežive otrov, tada bi bili proglašeni nevinim. Nije neobično što je retko ko ispao "nevin". Tu je tehniku primenjivala i na svojim brojnim ljubavnicima ako bi posumnjala u njihovu odanost, a pretpostavlja se da je njeno "čišćenje" ubilo čak 100.000 ljudi u 40 godina njene vladavine, što iznosi neverovatnih 20 odsto populacije.

 

[Lada]

Kralj Leopold II

Kralj Leopold II je vodio ogromno carstvo na posebno okrutan i diktatorski način koji premašuje zločine najvećih zlikovaca 20. veka. Na presto je došao 1865, a u samoj Belgiji se njegova vladavina činila veoma mekom i nežnom - kako je i pristajalo zemlji koja je nakon demokratizacije želela brojne reforme. Imao je ambicije da izgradi veliko imperijalno carsvto i bio je uveren, kao i većina državnika tog vremena, da je nacionalna veličina proporcionalna resursima koje bi mogao izvući iz kolonija.
Na prelazu iz 19. u 20. vek u Evropi je vladala velika potražnja za gumom zbog sve veće upotrebe automobila i bicikala. Pošto je Kongo bio bogat kaučukom, koji se cedi iz stabla, započelo je iskorišćavanje te sirovine. Ukoliko domoroci nisu doneli dnevnu dozu kaučuka, brutalno bi ih bičevali ili bi im se odsecali udovi, najčešće ruke. Često su Belgijanci spaljivali čitava sela i ubijali bi čitave narode. O tome se nije pričalo, isto kao što se danas ne govori o svim strahotama tog istog Konga. Prodajom gume Leopold je stekao ogromno bogatstvo i izgradio velelepne zgrade u čast sebi i svojoj zemlji nastalo na krvi tolikih ljudi.

 

[Lada]

Carica Vu Zeitan

Na dvor je došla kao konkubina cara Taiconga, nakon čije smrti se udala za njegovog sina i naslednika cara Gaozonga, postavši 655. god. njegova furen (što se prevodi kao carica, supruga, ali i prva pratiteljka). Na vlasti je de facto bila još za vreme vladavine njenog muža (koji je 660. god. doživeo moždani udar) i sinova, od 665. do 690. godine, što nije predstavljalo presedan u kineskoj istoriji. Ali, presedan je stvorila kada je 690. godine osnovala ličnu carsku dinastiju pod imenom Zou (čime je na neko vreme prekinuta vlast dinastije Tang), pa je vladala de jure kao Sveta i božanska vladarska caricaBila je poznata kao okrutno čudovište koje je mučilo svoje neprijatelje, a navodno je zadavila vlastitu tek rođenu ćerku. Njena najdraža metoda mučenja bila je tzv "ljudska svinja" prema kojoj bi oslepela neprijatelje, odrezala im jezik, amputirala im ruke i noge i onda ih takve ostavila da žive, valjajući se po podu kao svinje.

 

[Lada]

Henri VIII

Britanski kralj Henri VIII i dan danas važi za jednog od najokrutnijih vladara u bogatoj istoriji evropskih vladara, u kojoj nije manjkalo ni okrutnosti. Pre pola veka ovaj britanski vladar koji je u istoriju ušao pre svega zbog svojih brojnih brakova koji su završavali i smaknućima bračnih partnerki, stupio je na tron britanskog carstva s kog nije silazio do svoje smrti 38 godina kasnije. Njegova beskrupulozna potraga za ženom koja će mu podariti naslednika dovela je i do prekida odnosa sa rimokatoličkom crkvom čime je u dobroj meri predodređena i istorija britanskog ostrva.

Rastavljena, smaknuta, umrla, rastavljena, smaknuta, preživela. Tako glasi brojalica koja opisuje sudbinu Henrijevih supruga i koju u Engleskoj poznaje svako dete. Dakle: prvi brak s Katarinom Aragonskom je okončao razvodom. Drugi s Anom Bojlen završio je odrubljivanjem glave nesretnice optužene za višestruku preljubu. Treći brak, s Džejn Sejmur završio je prirodnom smrću, s Anom von Kliv razvodom, a peti brak s Ketrin Hauard završio je opet smaknućem. Ovaj put Henri je kao razlog opet upotrebio navodnu preljubu. Poslednja supruga Ketrin Par preživela je, ali samo zahvaljujući činjenici da je ćudljivi Henri umro godinu dana pre nje.

(Express.hr)

 

[хан Ацо]

Dobro je to sto nema nijedan lud bugarski car.

 

[Lada]

Ludi kralj Ludwig bavarski
Ludi kralj Ludwig bavarski: ekscentrik i neshvaćeni vizionar svoga vremena

Ludi kralj Ludwig bavarski je najposjećenije znamenitosti ove pokrajine gradio sve do svoje smrti. Luđak, ekscentrik, homoseksualac?

Što god bio uspio je zadužiti cijelu dinastiju Wittelsbachgradnjom svojih dvoraca. Danas oni donose najviše profita od turizma u cijeloj Bavarskoj.

Kako je živio i kako je skončao Ludi kralj Ludwig bavarski?
Ludwig II rodio se u kolovozu 1845. godine u dvorcu Nymphenburg kod Münchena kao najstariji sin bavarskog kralja Maksimilijana II i princeze Marija od Prusije. Već u 18. godini postao je kralj i to ostao do svoje smrti 1866. godine.

Svoje djetinjstvo Ludwig bavarski proveo je u dvorcu Hohenschwangau kojeg je volio. Uživao je u pogledu na jezero u Bavarskim Alpama. U 16. godini prvi je puta čuo opere Richarda Wagnera, Tannhäuser i Lohengrin. Od toga trena zaljubio se u svijet glazbe, mitova, legendi i bajki. Možda i u samog Wagnera?

Prvi puta ga je šira javnost mogla vidjeti tek na sprovodu njegovog oca, pa je plijenio poglede mnogih žena, a i muškaraca koji su umjesto u lijes gledali u njega.
Ludwig je otvoreno pokazivao prijezir prema dvorskom životu. München je bio njegovo službeno sjedište, ali ga on nikad nije volio.
Nikad se nije ženio. Imao je zaručnicu Sophie, mlađu sestru carice Elizabete od Austrije – Sissi. Sissi i Ludwig, inače rođaci, su se odlično razumjeli, oboje neshvaćeni u svome vremenu, bili su jako bliski prijatelji.
Idol po kojem je Ludwig gradio svoje dvorce je francuski kralj i rasipnik Luj XIV, kojeg su još zvali Bogomdan, Veliki i Kralj Sunce. Ludwig je sebe doživljavao kao “Kralj Mjeseca”, romantičnu sjenu “Kralja Sunca”.
Za vrijeme svojeg života Ludwig bavarski je živio i boravio u više dvoraca.

Započeo je gradnju ukupno pet dvoraca.
Neuschwanstein, prvi dvorac koji je Ludwig dao sagraditi 1869. godine danas je jedan od najljepših dvoraca svijeta.

Linderhof, u okolici grada Ettala, treći je dvorac koji se počeo graditi 1874. godine. Herrenchiemsee, najveći Ludwigov dvorac na jezeru Chiem, na otoku Herren, dovršen je 1878. godine. Iza sebe je ostavio brojne planove i nacrte za gradnju novih dvoraca koje nije stigao izgraditi, kao i planove za proširenje postojećih dvoraca.
Ludi kralj Ludwig bavarski je za gradnju dvoraca koristio novac od obiteljskog naslijeđa i svoje kraljevske plaće, no ona mu nije bila dovoljna, pa se dodatno zaduživao. Vrlo skoro mu niti banke nisu više htjele dati privatne kredite. 1884. godine dug je porastao na 7,5 milijuna maraka.

Nakon njegove smrti, dinastija Wittelsbach je bankama vratila sve dugove tek 1902. godine u iznosu od 14 milijuna maraka, s kamatama!
Ludwig II bio je posljednji zakonski bavarski kralj, iako se Luitpoldov sin 1913. proglasio kraljem Ludwigom III, kojim je ostao do kraja prvog svjetskog rata.

Ivana Kosinec je napisala lijepu i zanimljivu priču.

 

[Lada]

Justinijan Drugi iz Vizantije

Justinijan Drugi je bio vladar moćne Vizantije u šestom veku. Bio je poznat po do tada neviđenoj surovosti, ali i zato što je uspeo da po drugi put sedne na presto iako mu je nos nakon prvog pada bio odsečen. A to je bilo nemoguće jer se smatralo da carsku dužnost ne može vršiti neko ko ima neku fizičku manu ili nedostatak.

A to je još i najmanje lud podatak o ovoj momčini.

Dakle, Justinijan će ostati upamćen kao poprilčno loš vladar pošto je izgubio većinu Italije i Persiju. Ali to je manje bitno. Tako istoričar Jovan iz Efesusa piše i još neke interesantne činjenice o njemu. Recimo da je redovno čuo glasove u svojoj glavi. Zbog čega je vrištao i krio se ispod kreveta. Pomagalo je jedino sviranje orgulja koje su nadjačavale njegove imaginarne prijatelje.

Uz to nije bilo baš prijatno boraviti u carskoj palati u Justinijanovim lošim fazama. Tada bi sluge pokušale da ga zadrže u sobi, a on se otimao udarajući ih. U glavu. Teškim predmetima. Na kraju je tražio da mu naprave drveni tron u kome su ga vozili po dvoru.

Doktori misle da je Justinijan verovatno imao tešku šizofreniju. Odnosno da je bio lud ko struja… A on je tek prvi.