Neno
Buduća legenda
- Poruka
- 25.153
Lujza Elizabet-Viže Lebran (16. april 1755 - 30. mart 1842) bila je francuska slikarka, najznačajniji portretista 18. veka, a po mišljenju mnogih umetnika i najbolji portretista u istoriji slikarstva.
Rođena je 1755. godine u Parizu, Francuska. Otac, Luj Viže, bio je slikar, a majka, Žan Misin, frizerka. Prvih pet godina provela je na selu. Potom je preseljena u školu manastira Svetog Trojstva u Parizu. Tamo je pokazivala da ima talenta za slikanje crtajući po zidovima, sveskama... Otac, oduševljen jednim od njenih crteža, vratio je kući i počeo je podučavati slikanju. Međutim, Luj Viže umro je kada je Elizabet imala 12 godina. Već u petnaestoj godini, Elizabet je dobro zarađivala crtajući portrete bogatih. Godine 1775. Elizabeta je dobila priliku da ponudi dva portreta Kraljevskoj umetničkoj akademiji. Godine 1783. primljena je za redovnog studenta za slikarstvo i vajarstvo. Iste godine na akademiju je primljena i njena najveća suparnica - Adelada Labij-Gijar. Profesor im je bio Gabrijel Brijar Verne.
U avgustu iste godine, Elizabeta se udaje za Žan-Batista Pjera Lebrana. On je takođe bio slikar, a i trgovac umetničkim delima. Pošto je bio veliki boem i kockar, Žanu je bio potreban novac zbog čega mu je bilo u interesu da progura Elizabetu u umetničkom svetu. Pet godina kasnije Elizabeta rađa Žan-Žuli-Luiz. Njena slava proširila se sve do francuske kraljice Marije Antoanete koja joj je zatražila da joj nacrta jedan portret. Između njih dve je stvoreno prijateljstvo koje će potrajati sve do početka Francuske revolucije. Godine 1779. Elizabeta je proglašena za dvorskog slikara. Uradila je preko trideset portreta Marije Antoanete.
Izbijanje Francuske revolucije nateralo je Elizabetu da u noći između 5. i 6. oktobra 1789. godine napusti Pariz. U Evropi je već bila dovoljno poznata pa je slikala portrete vladara u Rimu, Beču, Londonu, Sankt Peterburgu...
Godine 1800. ćerka Žuli udaje se za Bertrana Nigrisa. Elizabeta ga nije volela. To je pokvarilo odnose između majke i ćerke. Odnosi nikada nisu izglađeni.
Iste godine Elizabeta je pozvana natrag u Pariz po inicijativi 225 poznatih evropskih slikara. Godine 1805. slikala je portret Karoline, sestre francuskog cara Napoleona Bonaparte. Od zarade je kupila kuću u Luvsjenu. Kuća joj je oduzeta 1814. godine, pa se ponovo preselila u Pariz. Godine 1813. umire njen bivši muž, 1819. ćerka, a 1820. brat Etjen. Godine 1835. objavljuje memoare pod nazivom "Suveniri". Primljena je u akademije lepih umetnosti u Rimu i Sankt Petrogradu. Naslikala je portrete više članova porodice carice Katarine Velike. Slikala je i portret lorda Bajrona, a 1807. godine primljena u akademiju lepih umetnosti u Ženevi, Švajcarska.
Elizabeta Viže je umrla 30. marta 1842. godine u 87. godini života. Sahranjena je na luvsjenskom groblju. Za života naslikala je preko 660 portreta i oko 200 pejzaža. Elizabetina dela nalaze se u najuglednijim svetskim muzejima i privatnim zbirkama (Versaj, Luvr, Londonska nacionalna galerija umetnosti, Ermitaž, muzej lepih umetnosti u Njujorku, San Francisku, Mineapolisu...). Mnogi umetnici smatraju je najboljim portretistom u istoriji slikarstva.
Wikipedia
Rođena je 1755. godine u Parizu, Francuska. Otac, Luj Viže, bio je slikar, a majka, Žan Misin, frizerka. Prvih pet godina provela je na selu. Potom je preseljena u školu manastira Svetog Trojstva u Parizu. Tamo je pokazivala da ima talenta za slikanje crtajući po zidovima, sveskama... Otac, oduševljen jednim od njenih crteža, vratio je kući i počeo je podučavati slikanju. Međutim, Luj Viže umro je kada je Elizabet imala 12 godina. Već u petnaestoj godini, Elizabet je dobro zarađivala crtajući portrete bogatih. Godine 1775. Elizabeta je dobila priliku da ponudi dva portreta Kraljevskoj umetničkoj akademiji. Godine 1783. primljena je za redovnog studenta za slikarstvo i vajarstvo. Iste godine na akademiju je primljena i njena najveća suparnica - Adelada Labij-Gijar. Profesor im je bio Gabrijel Brijar Verne.
U avgustu iste godine, Elizabeta se udaje za Žan-Batista Pjera Lebrana. On je takođe bio slikar, a i trgovac umetničkim delima. Pošto je bio veliki boem i kockar, Žanu je bio potreban novac zbog čega mu je bilo u interesu da progura Elizabetu u umetničkom svetu. Pet godina kasnije Elizabeta rađa Žan-Žuli-Luiz. Njena slava proširila se sve do francuske kraljice Marije Antoanete koja joj je zatražila da joj nacrta jedan portret. Između njih dve je stvoreno prijateljstvo koje će potrajati sve do početka Francuske revolucije. Godine 1779. Elizabeta je proglašena za dvorskog slikara. Uradila je preko trideset portreta Marije Antoanete.
Izbijanje Francuske revolucije nateralo je Elizabetu da u noći između 5. i 6. oktobra 1789. godine napusti Pariz. U Evropi je već bila dovoljno poznata pa je slikala portrete vladara u Rimu, Beču, Londonu, Sankt Peterburgu...
Godine 1800. ćerka Žuli udaje se za Bertrana Nigrisa. Elizabeta ga nije volela. To je pokvarilo odnose između majke i ćerke. Odnosi nikada nisu izglađeni.
Iste godine Elizabeta je pozvana natrag u Pariz po inicijativi 225 poznatih evropskih slikara. Godine 1805. slikala je portret Karoline, sestre francuskog cara Napoleona Bonaparte. Od zarade je kupila kuću u Luvsjenu. Kuća joj je oduzeta 1814. godine, pa se ponovo preselila u Pariz. Godine 1813. umire njen bivši muž, 1819. ćerka, a 1820. brat Etjen. Godine 1835. objavljuje memoare pod nazivom "Suveniri". Primljena je u akademije lepih umetnosti u Rimu i Sankt Petrogradu. Naslikala je portrete više članova porodice carice Katarine Velike. Slikala je i portret lorda Bajrona, a 1807. godine primljena u akademiju lepih umetnosti u Ženevi, Švajcarska.
Elizabeta Viže je umrla 30. marta 1842. godine u 87. godini života. Sahranjena je na luvsjenskom groblju. Za života naslikala je preko 660 portreta i oko 200 pejzaža. Elizabetina dela nalaze se u najuglednijim svetskim muzejima i privatnim zbirkama (Versaj, Luvr, Londonska nacionalna galerija umetnosti, Ermitaž, muzej lepih umetnosti u Njujorku, San Francisku, Mineapolisu...). Mnogi umetnici smatraju je najboljim portretistom u istoriji slikarstva.
Wikipedia
