Lenjin jeu svemu bio potpuno u pravu, bar što se ovog odjeljka tiče. Preduvjet za neko socijalno, bilo je nacionalno oslobođenje, a u ovom slučaju rušenje ruskog imperijalizma. Tu "Rusiju"- a koja nema veze s povijesnom Rusijom, nego je ruska vlast nad drugim narodima- trebalo je uništiti na dobro svih.
To je samo jedan priglupi, naivni, usudiću se reći i kolonijalni, pristup.
Zapad, koji se zasniva na multietničkim građanskim društvima na temelju monarhija koje su nastale u srednjem veku (negde od oko oko XII stoleća, ugrubo) skupa sa Severnom Amerikom, ima u svom interesu da izvrši rasparčavanje istočnih država, kako bi bile što je više moguće okrunjene, oslabljene i razjedinjene, da bi se lakše mogao uticaj među njih širiti.
Ubedljivo šampion Evrope u nacionalizmu su Francuzi. Oni su brutalno klali pripadnike drugih vera, suzbijati etničke posebnosti juga i za relativno kratak period obrisali mnogobrojne etničke obrise i nametnuli jezik 11% stanovnika kao jezik cele nacije. Pa opet, niko nije nikada govorio o tome da Francusku treba demontirati i rasparčati. Francusku, koja se toliko zastrašujuće užasno ponela u svetu, praktično postavljajući temelje Vijentamakskog rata u Indokini i strahovite užase sprovodeći u Alžiru, samo da navedem neke primere šta su radili i van svog matičnog područja (te uspeli da čak do danas zadrže so izvesne mere svoje kolonijalno carstvo).
Nije teže pojasniti i još jednom analogijom. Prilikom dekolonizacije Afrike, evropske sile su zauzele stav da se moraju poštovati lenjirom (!!!!?) postavljene granice koje su nacrtali u Berlinu 1885. godine. Bez obzira što te granice nisu imale nikakve istorijske, etničke, religijske, jezičke, kulturološke, geografske, transportne i kakve god još hoćete razlike, one su se morale poštovati i uzrok su velike većine problematičnih sukoba afričkog kontinenta, čije su složene posledice dovele nedavno do jednog od najmonstrouznijih pokolja koje je svet video u Ruandi, a što je sve dosta blisko onome što su Francuzi radili u jugoistočnoj Aziji. S druge strane, kad je reč o istočnoj Evropi...e, tu je nju trebalo rasparčati.
Ko nije baš toliko slep i ko je elementarno upućen u istoriju, vidi šta su zajedničke tačke i šta su suštinski principi politike, a to je rasparčati suparnika i stvoriti sukobe koji bi se mogli rešiti kroz medijaciju, a što sve dovodi do jeftine radne snage i širenja kapitala, te svojevrsne forme neokolonijalizma; zamene za poredak koji je urušen i koji je u prošlosti bio stub bogatstva zemalja zapadnih sila. Zato su tu vrlo bitni pokreti i ideje nacionalne emancipacije, Belorusa, Ukrajinaca, Muslimana/Bošnjaka, Crnogoraca, Moldavaca, Kosova tj. kosovskih Albanaca, itd (Moravci su jedini neuspešni 'projekat' u čitavoj istočnoj Evropi)...jerbo istorija ne poznaje za integrativne procese u slučaju potpune emancipacije stanovništva, već samo za dezintegrativne. S druge strane bismo imali npr. potpuno jedinstvenu francusku naciju ili Britance koji bukvalno krajem 1990-ih godina (!!!!!) počinju uopšte sa principima devolucije, posle onakve politike u Irskoj i drugde, zaostajući očigledno za istočnom Evropom u ogromnoj meri.
