Prema definiciji homoseksualna osoba je ona koja iz navike ili prema sopstvenom izboru postiže seksualno zadovoljenje sa osobom istog pola. Ova definicija isključuje slučajne, više ili manje eksperimentalne seksualne aktivnosti između osoba istog pola, što se vidi u adolescenciji, a isključuje i "homoseksualne" aktivnosti u situacijama kada nedostaje osoba suprotnog pola (npr. u zatvorima - "prividna homoseksualnost").
Epidemiološki podaci se razlikuju od zemlje do zemlje (u SAD u opštoj populaciji ima oko 3% muškaraca, i 1% žena homoseksualne orjentacije).
Muške homoseksualno orjentisane osobe su češće promiskuitetne, dok ženske žive u relativno stabilnom partnerskom odnosu (između ostalog i jer postoje manje socijalne "stigme").
U genezi homoseksualizma pominju se mnogobrojni etiološki faktori. To su, pre svega, konstitucionalni, hereditarna endokrina abnormalnost (naročito prenatalno, u intrauterinom periodu, u prva 3 mjeseca trudnoće kada se dešava tzv. androgenizacija mozga, što je i glavni razlog zašto se danas homoseksualizam smatra varijetetom, a ne poremećajem), zatim događaji u falusnom stadijumu razvoja koji mogu da igraju veoma značajnu ulogu, kao što su nezadovoljavajuće razrješenje Edipalne situacije, što može da vodi u strah od osoba suprotnog pola ili strah od konkurencije sa osobama istog pola. Greške roditelja u procesu seksualnog vaspitanja mogu da imaju određenu ulogu: ponavljanje dsa nisu dobili djete željenog pola, zabrana rnih heteroseksualnih kontakata itd.U nekim slučajevima homoseksualna agresija odraslog ili rano seksualno uzbuđenje sa odraslom homoseksualnom osobom može da bude uzročni faktor.
Iako su dabas biohemijsko genetska istraživanja dominantna u analizi problema homoseksualnosti, psihoanalitičke teorije psihodinamike još uvijek egzistiraju.
Kod homoseksualnih muškaraca kastracioni strah igra naročito važnu ulogu (prema psihoanalitičkoj teoriji). Odbacivanje žene je samo genitalno. Mnogi muški homoseksualci imaju dobre prijateljice i mnogo ih poštuju, ali svaka ideja o genitalnom kontaktu čini im se odvratnom ili užasavajućom. Većina muških homoseksualaca ne može tako lako da se oslobodi svoje normalne biološke želje za ženama.Žene ih stalno privlače, ali pošto ne mogu podnjeti ideju o postojanju bića bez penisa (kastracija! - kastracioni strah), oni traže "falusne žene".Tako biraju dječake sa maksimumom ženskih djevojačkih crta. S druge strane, vrlo često muški objekti homoseksualaca pokazuju izvjesne karakteristike pacijentove majke ili sestre.
Budući da šok kastracije ima svoje porjeklo u gledanju ženskih genitalnih organa, on je glavni faktor koji čini ženski pol neprihvatljivim za muške homoseksualce.
Kod ženskog homoseksualizma se uočavaju slične pojve kastracionog kompleksa. Kod ženske homoseksualnosti prisutna su zapravo dva etiološka faktora:a) odbijanje heteroseksualnosti koje proizilazi iz kastracionog kompleksa, i b) privlačnost zbog prerane fiksacije na majku. Gledanje penisa može stvoriti strah od silovanja koji pokreće razmišljanje i emocije o razlici u fizičkom izgledu. Taj strah i te misli i emocije mogu poremetiti sposobnost u seksualnom uživanju u takvom stepenu da je zadovoljstvo mogućno samo ako nema suočavanja sa penisom.
Kod ženske homoseksualnosti isključivanje muškog polnog organa može biti realizovano i regresijom. Prvi objekat svakog ljudskog bića je majka, pa ako je heteroseksualnost blokirana, ta primarna homoseksualnost se može oživeti regresijom.
Homoseksualni partneri često međusobno mjenjaju uloge, ali u nekim parovima jedan je uvijek u aktivnoj a drugi u pasivnoj ulozi. Smatra se da je 60% ženskih homoseksualaca imalo prije stalne homoseksualne i heteroseksualne odnose, dok je to isto radilo samo 20% muških homoseksualaca.
Prema novijim seksološkim klasifikacijama "homoseksualizam per se", ako ne proizvodi sekundarne poremećaje kod ličnosti u smislu poremećaja emocionalne, radne ili socijalne aktivnosti ne treba smatrati poremećajem. Međutim, ako postoji poremećaj seksualnog sazrevanja, tj. ako postoje psihološki problemi (nesigurnost oko svog polnog identiteta, seksualne orjentacije ili ponašanja) onda treba da se uključi u mentalne poremećaje.
"Ego distonični homoseksualizam", tj. ego distona seksualna orjentacija (ORIENTATIO SEXUALIS EGODYSTONICA), je "dijagnostička fioka" za stanje kada osoba nema sumnju i nesigurnost oko svoje seksualne preferencije, ali bi osoba željela da su oni drugačiji, tj. tu je naglasak na Ego koje je nesposobno da prihvati takvo stanje, što rađa konflikte i zahtjeva tretman.
Posebna dijagnostička kategorija označava se kao "poremećaj polnog sazrevanja: (DISORDO MATURATIONIS SEXUALIS). Radi se o osobama koje su nesigurne oko svog polnog identiteta ili polne orjentacije, što uzrokuje anksioznost ili depresiju. Poremećaj se najčešće javlja kod adolescenata, koji nisu sigurni da li imaju homoseksualnu, heteroseksualnu ili bipolnu orjentaciju, ili kod osoba koje poslije stabilne polne orjentacije (često u okviru dugotrajnog odnosa) otkrivaju da se njihova polna orjentacija mjenja.
Eto ukratko ..edukacije nikad ne manjka ....
Šta ja mislim?
Ja mislim da je genetička varijabilnost u pitanju. Mislim i da je zanimljiv način prirode da ograniči ljudsku reprodukciju, ukoliko bi ona predstavljala problem.Naša planeta procjenjeno je može da primi(odnosno prehrani) negdje oko 8 milijardi stanovnika.Šta će se desiti kada taj brojka premaši graničnu vrijednost?
(Svi smo mi neponovljivi eksperiment prirode)
Zanimljivo je posmatrati homoseksualizam na taj način ...
