- Poruka
- 391.300
Najduža sprinterska disciplina koja je priznata u Međunarodnoj atletskoj federaciji (IAAF), trka na 400 metara, smatra se najtežom pojedinačnom disciplinom u celoj atletici.
Na tek završenim Olimpijskim igrama u Parizu Amerikanac Kvinsi Hol osvojio je zlatnu medalju s vremenom 43,40 sekundi, ispred Britanca Meta Hadson-Smita (43,44s).Tom prilikom Hadson-Smit je vodio tokom većeg dela trke, ali ga je Amerikanac, nakon nešto sporijeg starta, u poslednjih 100 metara sa četvrte pozicije sustigao i prestigao tek nekoliko metara pred ciljem.
Kada je u pitanju disciplina 400 metara kod žena, zlato s Olimpijskih igara u Parizu odnela je Merilejdi Paulino iz Dominikanske Republike, koja je istrčala i olimpijski rekord (48,17s).Ono što je evidentno, jeste da je ovo trka na kojoj se sportisti izuzetno umaraju, možda i više nego u ostalim, čak i dužim deonicama.
Naučno objašnjenje
Glavni razlog za to je energija koju telo proizvodi tokom cele trke i tri energetska sistema koja telo koristi.
-0-50m ATP-CP – telo sportista prvo koristi zalihu energije koja mu omogućuje oštar nalet kako bi dostigao najveću brzinu i potroši se u prvih 5-10;
-50-200m anaerobna glikoliza – sagoreva glukozu bez kiseonika, što dovodi do nakupljanja mlečne kiseline i umora mišića pa trkači trče ispod svoje maksimalne brzine;
-200-300m aerobna energija – koristi kiseonik za razgradnju glukoze, proizvodi ga mnogo sporije od druga dva izvora energije, što znači da ne može da prati potražnju
-300-400m anaerobne rezerve energije su iskorišćene dok je aerobna energija prespora da bi popunila praznine, nakupljanje mlečne kiseline – telo tada pokušava da proizvede više aerobne energije, ali se bori da proizvede dovoljno kako bi potpomoglo konačni sprint prema liniji, što ostavlja vrlo negativan i štetan uticaj na mišiće.
