@ HECTOR
Nema takvog.
Ipak, jasno je bilo svima posle prvih streljanja da Nemci odista misle onako kako su napisali: streljanje 50 gradjana za ranjenog i 100 za ubijenog nemackog vojnika.
Naoruzavam partizane, ubijem 2 nemca i otmem 2 smajsera i za to glavom plate 200 ljudi koje ne poznajem.
***, rat je, ta dva smajsera ce ubiti 100 nemaca, valjda.
A šta su Vijetnamci uradili samo 2o gidina kasnije. Amerrikanci su ih ubijali gore nego nemci nas, ali oni jednostavno nisu hteli da prestanu da ubijaju amerikance.
tako se rat i dobije.
U principu rat dobija veća budala, veći ludak, onaj koji je luđi.
Dakle ubijaš Nemce što više, što više možeš, uvek i svuda, onda ona njihova 100 za 1 nema nikakvu svrhu.
Istoričari sada negovore o tome, ali nemci su bili prinudjeni da odustanu od 100 za 1 i to već 1942.
Zašto? zato što su partizani a i četnici počeli da ubijaju nemačke zarobljenike i ujednom trenutku su nemci shvatili da im daleko više znači život njihovog zarobljenog hauptmana (kapetana) nego da streljaju 1000,000 Srba.
Partizani su jednostavno držali nemačke zarobljenike kao taoce-
Moćete da streljate 100 za 1 ali mi ćemo da vam ubijemo kapetana, majora ili pukovnika koji vama vredi više no svi Srbi zajedno.
- Nemci su sprovodili 100 za 1 kada su bili sila pobednica, kada nisu imali zarobljenike, isto tako i u Rusiji i u Srbiji- jednostavno niej bilo zarobljenih Nemaca koji bi snosili posledice tih streljanja.
Nakon prvih većih nemačkih poraza u jugoslaviji, a potom i ogromnih Italijanskih i Bugarskoh poraza, u ruke partizana dolazi veliki broj oficira i vojnika naročito Italijana.
Tda iz straha od odmazde nad njima, nemci prstaju da vrše streljanja 100 za 1 i počinju DA PREGOVARAJU sa partizanima o razmenama zarobljenika,
Tada prestaju streljanja i nemci moraju da sednu za sto sa partizanima i pregovaraju.
Kod Italijana je bilo još evidentnije iako su pokušali sa streljanjima taoca, Italijani su vrtlo brzo počeli otvoreno da pregovaraju o razmenama zarobljenika.
U nekim slučajevima partizani su ček dobijali sanitetski materijal, čak i oružje u zamenu za zarobljene italijanske oficire. Naime, partizani su iz nekog razloga se strahovito surovo odnosili prema Italijanima.
Za vreme čuvene bitke na Neretvi partizani su protivno svim zakonima i pravilima rata pod pretnjom streljanjem terali Italijanske zarobljenike da nose tifusare- i time i njih osudili na sigurnu smrt od tifusa.
Surovost prema Italijaniam je bila tolika da su po dva Italijana nosila jednog partizana po kanjonu Neretve (ko ga je video zna kakve su to muke)- i dolazilo je do toga da se dva Italijana dogovore da zajedno sa ranjenikom skoče u neretvu da okončaju muke. To ej dovelo to odmazde i streljanaj Italijana uz pretnju da ako se još jednom desi da će za odmazdu svi Italijani biti pobijeni.
Dakle kao što vidiš. Draža u stvari nikada niej imao taktiku "Jaaaaooo nemci streljaju ljude, hajde da ne pucamo na njih više!eeee!"
To je Draži mahom pripisano od nekih nadri istoričara koji su pokušpavalai da ga odbrane od njegove pasivnosti.
Istina je surovija- Draža nije imao ni sa kim ni sa čim da napada Nemce.
Sve i da je imao niko ga nisje slušao jer je sve zavisilo od lokalnih "vojvoda" koji su uglavnom šurovali sa Italijanima i Nemcima.
partizani ne samo da su "pucali na nemce", onki su imali uspeha u gerilskoj borbi, nanosili nemcima gubitke, i što je važno zarobljavali nemce.
Kasniej u svim gerilskim ratovima uhvatiti živog agresora je bio najveći plen jer si mogao da ucenjuješ.
