Kshatriya
Primećen član
- Poruka
- 789
Vidi ovako. Stefan Nemanja je iz katoličanstva prešao u pravolsavlje. Zašto je to učinio, nemam pojma. Možda je hteo da se malko manje preganja s Vizantijom, možda je sebe našao u tome, a možda je doživeo neku vrstu prosvetljenja. Ime Nemanja, inače ne dolazi od glagola "nemati" (ko što se danas mnogi sprdaju, pa kažu, što se ovi naši ne zvaše Imanjići, nego Nemanjići, pa se sad zlopatimo), nego od hebrejskog imena Naaman, koje se pominje u Starom zavetu ali i u Novom (Jevanđelje po Luki). To je bio vojnik, strelac, Sirijac poreklom, i on je imao neku kožnu bolest (najverovatnije gubu, tj. lepru) i od svih zaraženih ljudi se samo on izlečio, očistio, praktično doživevši transformaciju kroz veru u Boga. Grčka verzija Biblije ga pominje kao "Ναιμὰν ὁ Σύρος" a grčko "αι" se čita kao "e" i u toj verziji je Neman o Sirios (Neman Sirijac). Dakle, Nemanja je neko ko je verom u Boga doživeo transformaciju i to je njegovo pravoslavno kršteno ime. Za njegovo prvobitno, katoličko kršteno, ime postoje nagađanja ali to sad nije tema.
Nemanjin sin, Stefan Prvovenčani se "klackao" između Rima i Konstantinopolja, ali je zaslugom svog brata, svetog Save, ostao u pravoslavlju. Čak se i za neke kasnije srpske vladare nije moglo sa sigurnošću utvrditi koje su veroispovesti bili (postoje sumnje za kralja Uroša, ali ja lično mislim da je to besmislica), dok je za kralja Dragutina gotovo izvesno, da je on kasnije, kada je abdicirao sa srpskog prestola u korist brata Milutina i postao kralj Srema (ugarskog poseda u to vreme) prešao u katoličanstvo ženidbom ugarskom princezom Katalinom što mu nije smetalo da nastavi a pomaže srspku pravoslavnu crkvu. Tu bi smo mogli da ubacimo i priču o prisustvu katoličkog viteškog reda templara u srednjevekovnoj Srbiji, kao i kraljici Jeleni, pogrešno nazvanoj Anžujska, a ona je bila Jelena Sremska, no mnogo bi raširili priču.
Dolazimo do cara Dušana i njegovog "greha" zbog koga nikada nije proglašen za sveca. Iako se najčešće navodi da to nije urađeno zbog njegove odluke da srpsku arhiepiskopiju proglasi patrijaršijom (jer samo patrijarh može krunisati cara) bez saglasnosti carigradske patrijaršije i zbog čega je od strane iste na njega bačena anatema, tj. prokletstvo, postoje podaci da je on pokušao da pridobije pomoć zapada (konkretno, Francuske) za rat protiv Turaka (ili ostataka Vizantije) preko jednog određenog potomka templara i čak bio spreman da pređe u katoličanstvo.
Veze srednjevekovne Srbije sa zapadom su bile intenzivne, mnogo intenzivnije nego što su mnogi današnji srpski istoričari spremni da priznaju. Ali, i pored vsih oscilacija, srpska država je ostala pravoslavna. Isto kao što je Ugarska ostala katolička, iako je imala jednog kralja koji je jedno vreme bio pravoslavac, dok je kao princ živeo na vizantijskom dvoru u drugoj polovini XII veka - Bela III.
