Japanska istorija je još uvek predmet raznorodnih tumačenja. Ono što je nesporno to je da je narod sa ovog arhipelaga uvek bio sposoban da koristi dostignuća kontinentalnih civilizacija, a da u isto vreme svojom izolacijom zaštiti sebe od napada. Kao rezultat toga, Japan je danas potpuno jedinstven među azijskim zemljama, nastalim pod velikim uticajem kineske kulture.
Smatra se da su prvi naseljenici Japana došli na ostrva iz Sahalina i Sibira, Kine i Koreje, a prvi materijalni tragovi japanske kulture potiču od pre 40.000 godina. Nedavna otkrića smestila su nastanak društvene zajednice, poznate kao Jomon, u petnaesti milenijum stare ere. U neposrednoj blizini Tokija pronađeni su ostaci seoske organizacije jomonske kulture. Na prelazu stare i nove ere, u periodu od 600 godina, dolazi do masovnih migracija iz Koreje i potiskivanja ranijih žitelja na sever. Pridošli narod doneo je kulturu uzgoja pirinča i obrade bronze i gvožđa. To je period dominacije Jajoi naroda. Početkom VIII veka nove ere u Japanu je ustanovljen administrativni i zakonski sistem baziran na kineskom modelu. Hramovi u Nari, koja postaje prestonica 710. godine, najlepše su i najbolje očuvani primeri velikog uticaja kineske kulture. Međutim, već sredinom VIII veka, sa pojavom Man’jošu, najstarijeg poznatog japanskog speva, japanska kultura počinje da se ustanovljava kao samostalna. Krajem veka (794. godine), moćna porodica Fudživara i imperator Kamu grade novu prestonicu Kjoto. Novi sistem, zasnovan takođe na kineskom modelu, stavlja zemlju i ljude u apsolutan posed cara. U to vreme budizam počinje da se širi po japanskim hramovima. Sledećih osam vekova razvoj japanskog naroda odvijao se u periodima vladavine nekoliko carskih porodica. Godine 1603. počinje vladavina šoguna Tokugava. Izrazito ksenofobičan, Tokugavin režim zabranio je iskrcavanje svih stranih brodova u luci Nagasaki 1635. godine. Tu privilegiju su, do 1641. godine, imali samo Kinezi i Holanđani. Od te godine počinje besprimerna, potpuna izolacija japanskog društva narednih dvesta godina. Godine 1853. devet američkih brodova ušlo je u japanske teritorijalne vode, što je bilo uzrok japanskog odbijanja da se uključi u međunarodne odnose. Oslabljena, nestabilnošću na unutrašnjem planu, japanska nacija morala je da popusti. Pet godina kasnije grupa samuraja sprovela je uspešnu reorganizaciju carske vlasti, a nova prestonica postaje Tokio. Nov, centralizovan sistem sproveo je brojne reforme koje su uključile Japan u borbu za prestiž sa zemljama Zapada. Poslednja četvrtina XIX veka dovela je do ukidanja klase samuraja i obavezne mobilizacije, što je za rezultat imalo stvaranje snažne vojne sile. Poslednje dekade Meidži perioda (1852–1912) promovisano je obožavanje imperatora, porodice, šinto religije, vojnih i nacionalnih heroja, a prerogativ vlasti postala je borba protiv potencijalnih neprijatelja. Pokušaj transformacije japanskog društva iz feudalnog u modernu, industrijsku državu uzrokovao je ozbiljne poremećaje u zemlji. Vojna vlast i oligarhija verovale su da će oduzimanje zemlje Kini i Rusiji poboljšati nacionalnu stabilnost. Godine 1937. rat protiv Kine postaje neizbežan, a krajem 1941. godine Japan ulazi u Drugi svetski rat. Sledećih par meseci Japan je zaposeo jugoistočnu Aziju. Završetak Drugog svetskog rata doveo je do suštinskih promena u japanskom društvu. Car se odrekao svog božanskog statusa, izvršena je reforma zemljišta, a ratni zločinci izvedeni pred sud. Nastupila je opšta mobilizacija japanskog društva putem instinktivne samodiscipline i saradnje. U vreme Olimpijskih igara u Tokiju 1964. godine industrijski rast je iznosio deset i više odsto. Posle recesije 90-ih godina prošlog veka došlo je do važnih promena u tradicionalnoj sferi društva, što je stvorilo klimu za dalji razvoj.
