Izlaz

Sabiram se, deo po deo
kroz drveće koje se ljulja,
kroz daha oblaka, ukrašenih isparenom vodom,
kroz šapat sunca koje ljubi permanentne suze
i emferne iluzije,
kroz šuštanje žbunja
koji su skoro jednako eterični
kao krici talasa
tako penaste
kao ismejane utopije,
tražeći smisao u nekom drugom času,
kao lutajući hodočasnik.

Tišina je uhvaćena u zamci
koja rimuje sekvence
mogući izlaz iz tog vrtloga tuge.