Историјски стуб срама ..или ко је како урадио да Србија буде где је

[Mej bregami]

Ne znaš čitati?

Историјски стуб срама ..или ко је како урадио да Србија буде где је

 

[milsu]

 

[Ovi jedan]

једна је ствар кад се у борбама око престола племство сврста уз неког од претендената, па онда мењају стране, зависно од тога ко им шта обећа. међутим, овде је другачији случај- овде су великаши из две најугледније породице ковали заверу да се одметну од свог католичког суверена и Хрватску ставе под врховну власт османског султана. но, ни то није ништа необично, и такве ствари су се дешавале кроз историју. необично је то што су потоњи Хрвати чин велеиздаје представили као херојско дело. а двојицу виновника представили као некакве мученике.

Kaže pripadnik naroda koji ne samo da diže spomenike svojim izdajnicima(i izdajnicima svih kršćana) nego ih još proglašava i svetima

Kladim se da ni ove lekcije nema u vašim i više nego objektivnim školskim udženicima iz povijesti:


"Prema zaključku mira, knez Stefan obvezao se slati dodatne odrede osmanskom sultanu i plaćati danak, a on i njegov brat Vuk Lazarević morali su se svake godine pojavljivati u sultanovoj palači kako bi potvrdili odanost Bajazitu I. Osim ovih uobičajenih vazalskih obveza, Bajazit I. oženio se najmlađom kćeri kneza Lazara i princeze Milice, Oliverom, koju je njezin brat i novi knez Stefan osobno morao odvesti sultanu Bajazitu u Bursu. Posljedice ovog mira bile su odmah vidljive jer su već ljeti 1390. srpske snage pojačane dodatnim osmanskim odredima ponovno zauzele izgubljene gradove, a vjerojatno su u dijelu tih operacija Osmanlije zauzele i Golubac. Stefan je vojno podržavao razne osmanske kampanje, dok je Bajazit I. zauzvrat podržavao Stefana protiv njegovih velikaša i njegovo obnavljanje Srbije koja će postati relativno jaka država."


"Krajem 1393. i početkom 1394. godine, Bajazit I. počeo je okupljati svoje kršćanske vazale u Seresu. Bizantski izvori govore da su među vazalima bili Stefan, car Manuel II., njegov nećak Ivan VII. (1390.) i njegov brat Teodor I. od Moreje, te srpski gospodar Konstantin Dragaš. Vjeruje se da je Bajazit I. planirao ubiti vazale na sastanku i zauzeti im zemlju. Dao je naredbu da ih se ubije, ali to nije odmah učinjeno, zatim se predomislio, nakon čega su se neki od njih vratili kući, dok su ostali dovršili osvajanje Tesalije i Soluna (12. travnja)."

"Tijekom jeseni 1394., Bajazid je počeo prikupljati snage za pohod protiv vlaškog vojvode Mircee I (1386. – 1418.). U tom pohodu, Stefan je osobno predvodio srpsku tešku konjicu , dok su srpski plemići Marko (1371. – 1395.), Konstantin Dragaš i Konstantin Balšić predvodili svoje snage. Bajazidove snage prešle su Dunav, a bitka kod Rovina dogodila se 17. svibnja 1395., u blizini današnjeg Piteștija , s vlaškom pobjedom. U bitci su Marko i Dragaš poginuli, a Bajazid je pripojio njihove zemlje."

"Međutim, pobjeda kod Rovina potaknula je veliki križarski rat u kojem su se snage iz Engleske, Francuske, Njemačke i drugih europskih zemalja pridružile ugarskom kralju Sigismundu i Mircei I. s mletačkom flotom, koja je trebala ući u Dunav iz Crnog mora i podržati vojsku na kopnu. Križarske snage okupile su se u Mađarskoj, nakon čega su prešle Dunav i zauzele Vidin. Nakon toga, marš je nastavljen niz Dunav. Nikopol, koji je imao veliki osmanski garnizon, bio je opsjednut. Opsada je probila blokadu Carigrada, prisiljavajući Bajazita da pošalje trupe prema Dunavu, udružujući snage s teškom konjicom Stefana Lazarevića u blizini Plovdiva.


U toj prekretnici bitke, srpska teška konjica predvođena samim Stefanom Lazarevićem probila je ugarske linije i opkolila kralja Žigmunda, napadajući ugarske zastavne trupe Nikole II. Garaja. Garayeve trupe su raspršene, što je imalo odlučujući utjecaj na tijek bitke, jer su neki križari mislili da je Žigmund poginuo i da je bitka izgubljena, dok su ugarski zapovjednici uvjeravali Žigmunda da je bitka praktički izgubljena i da je bolje povući se. Nakon toga, križarske linije su se raspale i uslijedio je pokolj. Jedan od sudionika bitke, Johann Schiltberger , opisao je srpski napad:

"Kad su svi (turski) ratnici bili ubijeni, kralja je napala druga jedinica sastavljena od konjanika. Kad je turski sultan vidio kraljev napad, htio je pobjeći s bojišta, ali vojvoda Raške (Srbije), poznat kao despot, vidjevši to, pojurio je u pomoć turskom sultanu s 15 000 ljudi i mnogim drugim vitezovima, a njegovi su ljudi zdrobili kraljev barjak i razbili ga."

"Nakon poraza u bitci kod Nikopolja , balkanski kršćani imali su katastrofalne posljedice. Vidin je uništen, Atena okupirana (1397.), Morejska despotovina ponovno je razorena, pad Carigrada postao je praktički neizbježan, a područje Vuka Brankovića zauzeli su Osmanlije. Vuk Branković je zarobljen i ubrzo umro u zatočeništvu (1397.). Većina njegovog područja predana je pod kontrolu Stefana Lazarevića, mali dio (sa središtem u Vučitrnu ) ostavljen je njegovoj supruzi Mariji i sinovima (Đurađu, Grguru i Lazaru), dok su Osmanlije zadržale strateške lokacije pod svojom izravnom vlašću. Osim toga, osmanske snage umarširale su u Ugarsku i opljačkale njezine južne dijelove, posebno Zemun (koji je razoren) i Sremsku Mitrovicu (koja je spaljena, a stanovništvo raseljeno).

Osmanlije su u siječnju 1398. nastavile ofenzivu na Balkanu i napale Bosnu . Vođa akcije bio je jedan od Bajazidovih sinova, Musa Čelebi , a princ Stefan pridružio im se s dodatnim srpskim odredom. Ova kampanja, osim pljačke Bosne, nije postigla nikakav uspjeh, a najveći krivac, prema Stefanovom biografu, bila je vrlo teška zima, te su se neki vojnici i zarobljenici vratili u svoje zemlje."


"Navodi se da je Bajazid visoko cijenio princa Stefana, iskazujući mu poštovanje koje nije uvijek iskazivao svojim drugim kršćanskim vazalima, pa čak ni vlastitim sinovima. Kasnije se Bajazid oženio Stefanovom sestrom. Kada su se neki od Stefanovih plemića požalili Bajazidu da kuje zavjeru s Mađarima protiv Osmanlija, Stefan je prvo poslao majku u Edirne da iznese svoj slučaj pred sultana, a zatim je i sam otišao tamo. Bajazid je velikodušno primio i majku i sina, a neugodna situacija je riješena:"

"Mislim na tebe kao na svog najstarijeg i najdražeg sina, koji stoji preda mnom s takvom čašću kao ti? Ja već starim i uskoro ću možda umrijeti u borbi ili od bolesti - a onda će doći i tvoje vrijeme."

— Bajazit Stefanu



"Srpska pravoslavna crkva kanonizirala je despota Stefana 1. kolovoza 1927., na 500. obljetnicu njegove smrti, pod imenom Sveti despot Stefan Srpski , iako se češće naziva Sveti Stefan Visoki . Njegovo se ime slavi 1. kolovoza (19. srpnja prema julijanskom kalendaru ) uz njegovu majku, Svetu Eugeniju. Relikvijar za koji se vjeruje da sadrži njegove posmrtne ostatke nalazi se u manastiru Koporin i otvara se dva puta godišnje, 1. kolovoza, na blagdan Svetog despota Stefana i 15. kolovoza, na blagdan prijenosa moštiju Svetog Stjepana , što je manastirska slava.

Godine 2023. sveti despot Stefan izabran je za zaštitnika Srpskih oružanih snaga, a njegov blagdan postao je vojna slava."

Sveti Stefan Prvoizdajnik

I sad kad ovo pročitaš o vašim vladarima onda stvarno triba imat obraz debel ka opanak za prozivat Zrinske i Frankopane radi navodno nekakve izdaje kršćana i Hrvata dok s druge strane imaš ovako nešto u svojoj kući