LastDay
Leptirica
- Poruka
- 5.574
Harfa je najveći i najsloženiji savremeni intrument sa žicama koje se trzaju.
Žice su razapete vertikalno u velikom trostranom okviru, koji čine uspravan stub na postolju,
ukoso postavljen široki rezonator i na gornjoj strani karakteristično izvijen "vrat" instrumenta.
U postolju se nalazi sedam pedala, koji preko poluga u stubu dejstvuju na mehanizam pokretnih točkića na vratu i preštimavaju žice,
skraćujući ili produžavajući njihovu dužinu.
Žice se trzaju prstima obe ruke, dok se rezonator naslanja na desno rame, a obe noge upravljaju pedalama.
Zarad lakšeg snalaženja među velikim brojem žica, svaka C-žica (Do) je crvene, a svaka F-žica (Ef) je plave ili crne boje.
Zvuk harfe je bogat i plemenit, ali nevelike snage i prodornosti.
Današnja harfa je proizvod dugog istorijskog razvoja.
Njeni najstariji preci, u vidu luka sa zategnutim žicama, su među najstarijim muzičkim instrumentima uopšte.
Antičke kulture u raznim delovima sveta poznaju brojne instrumente harfnog tipa, a i u srednjem veku oni su vrlo omiljeni i rasprostranjeni, naročito kao pratnja pevanju.
U 18. veku je rokoko uticao na spoljni izgled harfe, koji je i danas često kitnjast po ugledu na stare graditelje
Ipak je tek u 19. veku, usavršavanjem pedalnog mehanizma, harfa došla do izražaja, a takva se i do danas održala bez većih izmena.
Prve harfe pojavile su se na području moderne Irske davno.
Kelti su stvarali legende da su im ovaj instrument poklonili bogovi kako bi naglasili njihovu laganu prirodu i ljubav prema zabavi.
Historičari smatraju da je harfa u Irsku donesena iz Evrope.
Muzički instrument postao je simbol Irske u 13. stoljeću.
Već tada je njegova slika bila prisutna na kraljevskom grbu.
Svirači na harfi su u to vrijeme smatrani vrlo cijenjenim ljudima.
Uz muziku su recitirali pjesme za svoje vođe, nadahnuli ratnike na borbu i jednostavno podizali moral Kelta.
Keltska harfa
Žice su razapete vertikalno u velikom trostranom okviru, koji čine uspravan stub na postolju,
ukoso postavljen široki rezonator i na gornjoj strani karakteristično izvijen "vrat" instrumenta.
U postolju se nalazi sedam pedala, koji preko poluga u stubu dejstvuju na mehanizam pokretnih točkića na vratu i preštimavaju žice,
skraćujući ili produžavajući njihovu dužinu.
Žice se trzaju prstima obe ruke, dok se rezonator naslanja na desno rame, a obe noge upravljaju pedalama.
Zarad lakšeg snalaženja među velikim brojem žica, svaka C-žica (Do) je crvene, a svaka F-žica (Ef) je plave ili crne boje.
Zvuk harfe je bogat i plemenit, ali nevelike snage i prodornosti.
Današnja harfa je proizvod dugog istorijskog razvoja.
Njeni najstariji preci, u vidu luka sa zategnutim žicama, su među najstarijim muzičkim instrumentima uopšte.
Antičke kulture u raznim delovima sveta poznaju brojne instrumente harfnog tipa, a i u srednjem veku oni su vrlo omiljeni i rasprostranjeni, naročito kao pratnja pevanju.
U 18. veku je rokoko uticao na spoljni izgled harfe, koji je i danas često kitnjast po ugledu na stare graditelje
Ipak je tek u 19. veku, usavršavanjem pedalnog mehanizma, harfa došla do izražaja, a takva se i do danas održala bez većih izmena.
Keltska harfa, poznata i kao irska harfa (cláirseach na irskom jeziku), je trouglasti muzički instrument tradicionalan kod naroda sjeverozapadne EvropePrve harfe pojavile su se na području moderne Irske davno.
Kelti su stvarali legende da su im ovaj instrument poklonili bogovi kako bi naglasili njihovu laganu prirodu i ljubav prema zabavi.
Historičari smatraju da je harfa u Irsku donesena iz Evrope.
Muzički instrument postao je simbol Irske u 13. stoljeću.
Već tada je njegova slika bila prisutna na kraljevskom grbu.
Svirači na harfi su u to vrijeme smatrani vrlo cijenjenim ljudima.
Uz muziku su recitirali pjesme za svoje vođe, nadahnuli ratnike na borbu i jednostavno podizali moral Kelta.
