Pokazala je deficite crvene armije koji su doveli i do dolazak vermahta do moskovskih kapija.
Deficit Crvene Armije u Zimskom ratu, nije bio primenjiv u borbi sa Vermahtom, bez obzira sto je napravljena analiza....Vermaht je stigao do Moskve zbog drugih razloga, mahom politickih..te Staljinovim problemom odlucivanja
Ako pogledamo sovjetsku vojnu doktrinu pred drugi svetski rat , ona je bila realna;
Uzimajući u obzir ekonomsko stanje zemlje, njeno političko i društveno uređenje, stanje Crvene armije, geografski položaj i veličinu SSSR-a, zatim karakter zemljišta (prostrane ravnice i šume) iskustva iz građanskog rata itd. Frunze je prvom posleratnom periodu predložio da se usvoji ofanzivna doktrina manevra na bazi brojnih konjičkih i pešadiskih divizija i time postavio temelje sovjetskoj ratnoj doktrini. Kasnije usled industriskog razvoja zemlje i društveno-ekonomskih i političkih promena, sovjetsko vojno rukovodstvo je delimično izmenilo i dopunilo Frunzeovu ratnu doktrinu. Ofanziva je ostala i dalje osnovni način dejstva sovjetskih oružanih snaga, ali je ona, za razliku od nemačke doktrine munjevitog rata, računala sa upornim neprijateljskim otporom i dugotrajnim ratom. Zato su permanentna mobilizacija i strategiske rezerve postale gotovo centralni problemi. Za slučaj napada neprijateljskih nadmoćnih snaga predviđena je i zadržavajuća odbrana (zasnovana na čvrstom moralu i velikoj borbenoj vrednosti sovjetskog vojnika i na karakteru i prostranstvu sovjetske teritorije, na surovoj zimi, na planskim rušenjima i zaprečavanjima, itd.
Iako su posle Prvog svetskog rata pojedini vojni teoretičari zastupali mišljenje da je konjica, kao rod vojske, izgubila svoj značaj u vreme brzog razvoja savremene tehnike, sovjetsko vojno rukovodstvo je, uzimajući u obzir iskustva iz građanskog rata i karakter svoje zemlje, uočilo da uloga konjice neće biti umanjena ni u budućem ratu. Zbog toga je Crvena armija, za razliku od drugih armija, i dalje zadržala jaku konjicu, koju je reorganizovala, snabdela modernim tehničkim naoružanjem i prilagodila za eventualnu upotrebu u novim uslovima. Prema doktrini sovjetskih vojnih teoretičara, konjica je bila namenjena ne samo za izvršenje taktičkih već i operativno-strategiskih zadataka (duboki obuhvatni manevri i udari u bok i pozadinu, okruženje i uništenje neprijateljskih delova, eksploatacija uspeha i dr.), samostalno ili u sadejstvu sa pešadiskim, motomehanizovanim i vazduhoplovnim snagama.
Za razliku od vojnih rukovodstava ostalih velikih sila, sovjetsko vojno rukovodstvo je, na osnovu analize iskustava iz ranijih gerilskih pokreta, a naročito u toku građanskog rata, preduzelo niz dalekosežnih mera za organizaciju i pripremu partizanskog ratovanja. U svim oblastima koje bi eventualno mogle da budu okupirane od strane neprijatelja predviđeno je formiranje centara i komandnog jezgra (partiski sekretari, bivši partizani, rukovodioci kolhoza, Osoaviahima i dr.) koje je imalo da ostane na okupiranoj teritoriji radi organizacije i razvoja partizanskog pokreta. Prema sovjetskoj doktrini, partizanski odredi bili su namenjeni za moralno-političko delovanje (razvijanje patriotizma i pouzdanja kod stanovništva), za prikupljanje obaveštajnih podataka (o vojnim pokretima, političkoj, ekonomskoj, administrativnoj, zdravstvenoj situaciji i dr.), za uznemiravanje i paralisanje neprijateljske pozadine (dezorganizacija i razaranje pozadinskih ustanova, štabova, veza, saobraćaja, aerodroma i dr.), kao i za neposredno sadejstvo sa jedinicama regularne armije.
Najviši organ oružanih snaga SSSR-a bio je Komesarijat za narodnu odbranu (na čelu sa komesarom) koji je rešavao sva pitanja organizacije i pripreme oružanih snaga i zemlje za odbranu. Komesarijatu su bili neposredno potčinjeni Generalštab i komandanti svih vojnih okruga.
Uoči napada Nemačke na SSSR 1941 godine obrazovan je Državni komitet za odbranu, sa Staljinom na čelu. 19 jula iste godine Staljin je postao komesar za narodnu odbranu, a u nvgustu — Vrhovni komandant svih sovjetskih oružanih snaga.
S obzirom na raspoložive rezerve u ljudstvu, računalo se da SSSR u slučaju rata može da mobiliše oko 400 divizija. Međutim, pretpostavlja se da je on, zbog nedostatka naoružanja, 1941 godine formirao svega oko 220 divizija, koje su bile grupisane u frontove, armije i korpuse. Front (odgovara grupi armija) imao je 2 ili više armija i druge neposredno potčinjene delove. Armija je imala 2 ili više korpusa i druge armiske delove. Korpus se sastojao od 3—4 pešadiske divizije, korpusne artiljerije i drugih korpusnih borbenih i pozadinskih delova.
Jačina pešadiske divizije tipa 1939 godine iznosila je oko 17.500 ljudi, a u naoružanju je imala: 13.000 pušaka i karabina, 2.900 pištolja, 530 automata, 419 puškomitraljeza, 200 mitraljeza, 6 mitraljeza 12,7 mm, 32 pav mitraljeza, 261 tromblon, 18 minobacača 82 mm, 12 minobacača 120 mm, 48 pt topova 45 mm, 38 topova 76 mm, 28 topova 122 mm, 12 topova 152 mm, 50 tenkova, oko 670 motornih vozila i 6.000 konja.
Pešadiska divizija tipa 1941, jačine oko 14.500 ljudi, imala je: 6.627 pušaka i karabina, 3.147 pištolja, 3.405 automata, 30 plamenobacača, 329 puškomitraljeza, 166 mitraljeza, 9 mitraljeza 12,7 mm, 24 pav mitraljeza, 84 minobacača 50 mm, 54 minobacača 82 mm, 12 minobacača 120 mm, 54 pt topa 45 mm, 8 pav topova 37 mm, 4 pav topa 76 mm, 34 poljska topa 76 mm, 32 topa 122 mm, 12 topova 152 mm, 16 tenkova, 13 oklopnih automobila, oko 670 motornih vozila i 3.000 konja. Sastav divizije bio je: štab; 3 pešadiska puka; 1 laki artiljeriski puk; 1 teški artiljeriski puk; 1 pt divizion; 1 izviđački bataljon; 1 tenkovski bataljon; 1 pav baterija; 1 četa pav mitraljeza; 1 inžinjeriski bataljon; 1 hemiska četa; 1 bataljon za vezu; i pozadinske jedinice i ustanove.
