Dušan Otašević kroz Pop art

[Nina]

Dušan Otašević (1940) svojim slikama-objektima najviše se približava pop artu i udaljava od recidiva modernističke slike determinisane ravninom i ramom. Retorika popularnih, urbanih predmeta-simbola nalazi se u središtu njegovog stvaralaštva, a radovi potvrđuju tezu da svaki predmet može postati umetnička prerađevina.

U Otaševićevim delima ironija i demistifikacija slikarske veštine jesu osnovne konceptualne postavke. Vezivanjem za repertoar „banalne“ ili „kič“ svakodnevice, predmeta nastalih i korićenih u društvu masovne potrošnje, Otašević je učinio prvi i najradikalniji iskorak ka pop umetnosti. Tome u prilog govore njegovi radovi: Šibica (1954) i More! More! (1966), gde su svakodnevni potrošni predmeti postali simboli i nosioci tematike. Ove slike-objekti su konkretni predmeti ili proizvodi izvedeni rukom umetnika, ali na način koji to radi zanatlija, i koncipirani tako da pod određenim uslovima mogu biti ponovljeni i umnoženi.

 

[Nina]

Druga važna komponenta Otaševićevih radova jeste vremenska naracija, sugestija progresije toka radnje u istom delu. Otuda su pojedina dela koncipirana kao poliptisi, pri čemu u svakom od polja mogu da se prate promene u materijalnim i fizičkim stanjima neke predmetne pojave ili radnje, kao što je paljenje i gašenje šibice (Poliptih 1966), curenje vode u fiktivnu posudu koja se postepeno puni (Poliptih 1966) ili narastanje pene na četki za brijanje (Čisto belo Otaševićevo delo I-V 1969).

 

[Nina]

Sa delom Plakala je na mom ramenu kao kiša (1966),
u Otaševićeve prizore uvlače se metafora i alegorija,
koje otvaraju šire polje aluzija koje se pletu unutar i uokolo prikazane tematike.

 

[Nina]

U pojedinim radovima, kao što su Druže Tito, ljubičice bela i K komunizmu Lenjinovim kursom (oba iz 1967),Otašević kroz pojednostavljenu retoriku pop arta iskazuje kritičko-politički stav, što će tokom sedamdesetih i osamdesetih godina biti povod problematizovanju beogradske nove figuracije kao ideološke ili političke umetnosti. Pomenuta dela najraniji su primeri postmodernog parodiranja socrealističkog ideološko-narativnog toka i latentno postojeće dogmatske ideologije. Otaševićev umetnički credo i realizacija dela čine definisanu, homogenu celinu: ironiji stava odgovara ironija forme i ironija sadržaja.