"HRVATSKA VOJSKA"
Osnovna crta komunističke paravojske bio je njen izrazito prohrvatski, odnosno, s druge strane, antisrpski karakter. Najviše jedinica imala je "Narodnooslobodilačka vojska Hrvatske", kojom je komandovao "Glavni štab Hrvatske". Pod ovom formacijom početkom 1944. godine bilo je pet od ukupno 11 komunističkih korpusa.
Reorganizacijom s početka oktobra, korpusi, umesto regionalnih, dobijaju nove oznake: "Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije". Umesto "2. hrvatskog korpusa", primera radi, od tada je postojao "6. korpus Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije". Istovremeno nestaju i nacionalni nazivi divizija: "6. hrvatska" sada se pominje kao "6. lička" ili prosto samo kao "6. divizija", "7. hrvatska" kao "7. kordunaška", odnosno "7. divizija", itd.
Međutim, suštinski se stvari ne menjaju, jer pod glavnim štabovima i partijskim telima (centralni i pokrajinski komiteti) ostaju stare teritorije. Drugim rečima, i kada se termin "Narodnooslobodilačka vojska Hrvatske" više nije koristio, sve jedinice pod Glavnim štabom Hrvatske i Centralnim komitetom Komunističke partije Hrvatske i dalje su smatrane, i nazivane, "hrvatskom vojskom", kako je to na primer učinio J. B. Tito u depeši 2. udarnom korpusu od 6. decembra 1943. godine.124
Takođe, svi korpusi i druge jedinice pod komandom Glavnog štaba Slovenije smatrani su slovenačkom vojskom, pod komandom Glavnog štaba Bosne bosanskom vojskom, itd.
Glavnom štabu Hrvatske komunisti su dodelili znatno veću teritoriju nego drugim glavnim štabovima: predratnu Banovinu Hrvatsku, koja je uključivala i oblasti neustavno priključene 1939. godine, zbog opasnosti od Hitlera (Zapadni Srem, Baranja, Konavli i Dubrovnik), kao i teritorije koje su pre rata pripadale Italiji (deo Dalmacije sa ostrvima i Istra). Karakteristično je da su komunisti 24. septembra 1943. godine u Istri osnovali dve brigade u okviru Glavnog štaba Hrvatske,125 mada su većinu ljudstva u ovim brigadama činili Slovenci, dok je najbrojnije stanovništvo na tom delu Jadrana bilo italijansko. I Nemci su znali da su partizanske brigade u Istri sastavljene od Slovenaca. U naredbi nadležne nemačke komande od 24. septembra 1943. godine pored ostalog se kaže: "Firer je još jednom naredio da se slovenački komunistički ustanički pokret u Istri uguši sa bezobzirnom surovošću... Slovenački narod nakon akcije ne sme za nas više predstavljati nikakvu opasnost.126
Četiri dana pre ovoga, hrvatska komunistička vlada, zvana Zavnoh ("Zemaljsko antifašističko veće narodnog oslobođenja Hrvatske"), objavila je proklamaciju o priključenju Hrvatskoj Istre, Rijeke, Zadra, Lošinja, Cresa, Lastova i ostalih kvarnerskih ostrva (sva ova mesta i oblasti pre rata pripadali su Italiji), kao i Gorskog Kotara, Hrvatskog primorja, Dalmacije i dalmatinskokih ostrva (ove oblati Italiji je priključila vlada Ante Pavelića 1941. godine). Zavnoh je predvideo autonomiju za Italijane, međutim, J. B. Tito mu 1. oktobra piše da to "nije pravilno", već da umesto autonomije treba proglasiti "punu slobodu i ravnopravnost italijanske manjine" (misli se na manjinu u okviru Hrvatske). J. B. Tito zatim navodi da proklamacija Zavnoha "neće imati važnosti pred stranim silama", jer znači separatizam. Da bi bila važeća treba da je potpiše - kao što ju je kasnije i potpisao - Avnoj, odnosno vlada komunističke Jugoslavije ("Antifašističko veće narodnog oslobođenja Jugoslavije"),127 tada naravno nelegalna, kao i Zavnoh.
Čak i za Istočnu Bosnu J. B. Tito koristi termin "hrvatske mase", mada je u toj oblasti procenat hrvatskog življa bio minimalan: "Ovde je važno istaći da su hrvatske mase, naročito Istočne Bosne, aktivno stupile uz našu borbu", stoji u njegovoj depeši 2. udarnom korpusu od 6. decembra 1943. godine.128
Pritom su, i decembra 1943. godine, većinu "hrvatske vojske" i dalje činili Srbi, što potvrđuje J. B. Tito u već citiranoj depeši 2. udarnom korpusu:
Domobranska vojska u jačem stepenu prelazi na našu stranu... Uskoro će procenat Hrvata u našim jedinicama u Hrvatskoj nadmašiti Srbe.129
Osnivanjem još dva korpusa januara 1944. godine - 10. i 11. korpusa - sa velikim procentom bivših domobrana i ustaša u njima, Hrvati verovatno postaju većina u "hrvatskoj vojsci". Što se tiče Srba u "hrvatskoj vojsci", oni su praktično bili legionari - borci za stvaranje nove nezavisne hrvatske države.
S druge strane, banovine koje su pre rata smatrane srpskim, a to su bile sve banovine osim hrvatske i slovenačke, komunisti su delili na veliki broj manjih oblasti. Osnovali su glavne štabove za Srbiju, Bosnu, Crnu Goru i Boku, Sanyak, Vojvodinu, Kosovo i Metohiju i Makedoniju. Tako je njihov "Glavni štab za Srbiju" obuhvatao samo onaj deo Srbije koji je bio oslobođen pre balkanskih ratova 1912. godine ("predkumanovska Srbija"), odnosno, imao je teritoriju znatno manju od teritorije "Glavnog štaba Hrvatske", iako je u državi Srba bilo dva puta više od Hrvata.
Nepristrasan način razmišljanja podrazumevao bi da se i teritorija Glavnog štaba Hrvatske - najveća od svih - podeli na teritorije glavnih štabova na primer Slavonije, Dalmacije, Istre, i sl. Postojao je i neutralan metod, koji su primenjivali četnici, da se oblasne komande - na primer Komanda Srema, Komanda Vojvodine, Komanda Slavonije, Komanda Starog Rasa, Komanda Zapadne Bosne, itd, osnivaju po funkcionalnom principu, koji nema veze niti sa poništavanjem starih, niti sa prejudiciranjem novih granica. A komunisti su radili upravo to, još prema predratnim Staljinovim direktivama za rasparčavanje srpskog naroda.
Ovako prohrvatski i antisrpski postavljeni temelji komunizma stvorili su kod velikog dela Hrvata ubeđenje da u njemu leži spas od posledica poraza njihove nacističke države i naročito od kažnjavanja za strahoviti genocid koji je ta država počinila. Ubeđenje je raslo sa saznanjima o delovanju komunističkih formacija na terenu. Dva njihova korpusa nalazila su se u blizini Zagreba i koncentracionog logora Jasenovac: 6. korpus (12. i 28. divizija) i 10. zagrebački korpus (32. i 33. divizija). Međutim, u zbornicima komunističkih i nemačkih dokumenata s kraja 1943. i do proleća 1944. godine - dakle u periodu kada su Nemci bili najaktivniji protiv partizana - ne pominju se osovinske akcije protiv ova dva korpusa. Izuzetak je Operacija "Vajnahtsman", koju je nemačka 371. divizija izvela na sektoru Sisak - Glina - Gradac - Jastrebarsko - južna ivica Zagreba - tok reke Save do Siska. O tome komunistički istoričari pišu:
Pošto se 28. udarna divizija NOPVJ, po naređenju Glavnog štaba NOV i PO za Hrvatsku, 26. decembra premestila iz tih rejona, nemačke snage su oko 30. decembra prokrstarile ovu prostoriju bez dodira sa snagama NOVJ.130
Kao što smo već videli, komandant Glavnog štaba Hrvatske, Ivo Rukavina, i komandant ustaške Crne legije u ovom delu Hrvatske, Juco Rukavina, bili su rođena braća. Očigledno, komunisti su bili obavešteni o nemačkoj operaciji i na vreme su se povukli. Zauzvrat, komunisti nisu izazivali ratna stradanja u okolini Zagreba i nisu ni pomišljali o napadu na Jasenovac.
Zanimljiva je prepiska Glavnog štaba Slovenije, Glavnog štaba Hrvatske i Vrhovnog štaba u vezi napada na ustaše i domobrane u Ogulinu. Krajem 1943. godine 18. slovenačka divizija poslata je na teritoriju Glavnog štaba Hrvatske radi preuzimanja dela ratne spreme koju su Zapadni saveznici dopremali preko Jadranskog mora. Glavni štab Slovenije pisao je Vrhovnom štabu 30. decembra: "Osamnaesta divizija vodi borbe kod Ogulina i Fužina nad Sušakom. Hrvati povukli su svoje jedinice u Dalmaciju od Ogulina. Time je onemogućena ozbiljnija akcija na Ogulin..." Glavni štab Slovenije je potom, 3. januara 1944, poslao depešu i Glavnom štabu Hrvatske: "Mislimo da treba odmah napadati Ogulin. Osamnaesta divizija ne može sama. Javite kakve snage možete angažovati za tu akciju."131
Vrhovni štab obaveštava Glavni štab Slovenije 4. januara kako je naredio Glavnom štabu Hrvatske da "ispita mogućnosti napadanja i zauzimanja Ogulina". Glavni štab Hrvatske 5. januara piše Vrhovnom štabu da "ispituje stanje neprijateljskih snaga u Ogulinu, ali da se za sada ne može odlučiti za napad".132
Od napada nije bilo ništa. Ali, komunisti drugačije postupaju u oblastima gusto naseljenim Srbima. Tako, od 31. decembra 1943. do 3. januara 1944. godine oni preduzimaju napad na Banjaluku, angažujući do tada najveće snage u jednoj antiosovinskoj akciji. Na užem sektoru Banjaluke napadale su 4. i 5. krajiška divizija, ojačane 3. krajiškom brigadom iz sastava 1. proleterske divizije. Na širem sektoru, odnosno na severu, 12. i 28. divizija imale su zadatak da sruše pontonski most na Savi i zauzmu Staru Gradišku (ni jedan od ova dva zadatka nije ostvaren), kao i da zatvaraju pravce prema Derventi. Nemci su smatrali da je, sveukupno, angažovano oko 12.000 partizana.
...itd)...i opusti se, velika Srbija je verovatno trauma iz detinjstva(nesto kao Leptirica...hehe), proci ce ...al s obzirom na godine, mozda i nece...hehe
