Jacob
Buduća legenda
- Poruka
- 49.565
Bahai vera ili bahaizam je sinkretička i misionarska religija nastala u Iranu, koja preuzima elemente drugih religija i teži ka stvaranju jedne univerzalne apolitičke svetske zajednice. Kao i ostale otkrivene religije, bahaizam traga za Bogom, otkrivenjem u veri i moralom u ljudskom društvu. Bahaije su monoteisti i veruju u sve Božije poslanike, počev od Avrama i Mojsija, pa preko Muhameda i Bude, sve do svojih poslanika Baba i Bahaulaha. Smatraju da su sve svetske vere potekle od istog Boga i da su u međusobnoj harmoniji. Ne veruju ni u trojstvo ni u anđele, nemaju ni sveštenstvo ni neke posebne rituale, osim što obavljaju zajedničku molitvu prvog dana u mesecu i poste devetnaest dana u martu. Njihova godina se sastoji od devetnaest meseci, od kojih svaki ima devetnaest dana.
Bahajska teologija govori o tri jedinstva: jedinstvo Božije (monoteizam), jedinstvo njegovih proroka i poruka, i jednakost čovečanstva (globalizam). Ova tri načela imaju značajan uticaj na teološka i socijalna učenja ove religije.
Religija se, kako je vide bahajci, posmatra kao beskrajan proces unapređenja obrazovanja ljudi od strane Boga, preko njegovih poslanika (proroka). Bahaulah se smatra za najskorijeg, ali ne i poslednjeg Božijeg poslanika. On je objavio da je njegova glavna svrha da položi duhovne osnove za novu sveopštu civilizaciju mira i sklada, koju bahajci očekuju da će nastati.
Zvanični sibol bahaizma je petokraka zvezda, mada je devetokraka mnogo češće u upotrebi. Često se koristi i arapskom kaligrafijom ispisano ime „Baha“ (veličanstvo).
Mirza Husein Ali Nuri je rođen u Persiji, današnjem Iranu, 12 novembra 1817. godine. Bio je potomak starih persijskih kraljeva. Međutim, odbio je mesto ministra kako bi se posvetio propovedanju i u dvadeset sedmoj godini života se proglasio za Božijeg poslanika i nosioca božanskog otkrovenja koje ispunjava obećanja data u ranijim religijama. U svojim spisima, Bahaulah je osudio agresivni prozelitizam koji su praktikovale druge religije, promovišući rasnu integraciju, jednakost polova i nenaoružavanje. Nazivali su ga «Ocem siromašnih». 1863. godine je uzeo ime «Bahaulah» (tj. «slava Božija») i osnovao bahaizam kao novu veru.
Otprilike u isto vreme, tačnije 20. oktobra 1819, u persijskom gradu Širazu se rodio i Sejid Ali Muhamed «Bab», (dosl. «vrata»), koji je tokom devet godina (1844-1853) naučavao da se približava kraj sveta, te da je on obećani imam Mahdi (tj. «pravilno usmereni vođa») koji se spominje u muslimanskim knjigama. Tvrdio je da je njegova misija da pripremi čovečanstvo za dolazak univerzalnog Božijeg poslanika kojega očekuju pripadnici svih otkrivenih religija. Naišao je na žučan otpor muslimanskih verskih vođa, koji su podsećali da je Muhamed poslednji Božiji poslanik. Tako je došlo do verskog progona, a Bab je javno pogubljen 9. jula 1850. godine. Mnogi evropski intelektualci su saosećali sa Babovim pokretom, među kojima su bili Ernst Renan, Sara Bernar ili Lav Tolstoj. Pedesetih godina dvadesetog veka, veliki britanski istoričar Arnold Tojnbi je primetio da jedna takva nova, univerzalna religija onoliko poznata savremenom zapadnom čoveku koliko je to bilo hrišćanstvo jednom Rimljaninu u drugom veku nove ere.
Bahaizam se zasniva na sledećih 12 principa. Oni su sakupljeni iz Bahaulahovih govora iz 1912.
jednost Boga
jednost religije
jednost čovečanstva
jednakost polova
iskorenje predrasuda
mir u svetu
harmonija vere i nauke
potraga za istinom
opšte i obavezno obrazovanje
univerzalni pomoćni jezik
poštovanje vlasti
eliminacija ekstremne bede i ekstremnog bogatstva
Svi bahaji stariji od 15 godina bi trebalo da se jednom dnevno mole, tako što će izabrati jednu od tri molitve. Od 2. do 19. marta, odrasli i zdravi pripadnici religije poste od jutra do večeri. Bahajima je zabranjeno da se kockaju, piju alkohol i uzimaju droge (lekovi su dozvoljeni). Seksualni odnosi su dozvoljeni samo u braku.
Bahajci veruju u proces trajajućeg otkrovenja priznajući kao svoje i velike ličnosti drugih religija kao svoje. Tu spadaju: Adam, Noje, Zaratustra, Krišna, Avram, Mojsije, Buda, Isus Hristos i Muhamed. Kao i muslimani i bahajci tumače religioznu istoriju kao stalnu pojavu novih proroka koji donose prošireno i unapređeno otkrovenje.
Zbog verovanja u božanstvenost još nekoliko svetskih religija pored svoje sopstvene, Bahaizam možemo posmatrati kao sinkretizam u suštini. Bahajci, međutim, ne posmatraju svoju religiju kao kombinaciju drugih religija, već kao posebnu versku tradiciju sa svojim sopstvenim svetim pismom, učenjima, zakonima i istorijom.
Bahajci su od svog nastanka progonjeni od država sa islamskim zakonodavstvom, što je slučaj i danas. Ovo je posebno izraženo u Iranu gde je zbog svoje verske pripadnosti preko 200 bahajaca izbačeno sa univerziteta između 1978-1998. Njima je takođe zabranjen rad u državnim organima, a mnogi su završili u zatvoru posle Islamske revolucije 1979. godine. Bahajska groblja su često oskrnavljavana, kao i kuća Mirze Bozorga, oca Bahaulaha. Kuća Baba u Širazu je bila dvaput uništena (ovo je jedno od tri mesta gde bahajci hodočaste).
Bahajaca danas u svetu ima između 5-8 miliona.
Posle svoga nastanka u Persiji i Osmanskom carstvu prvi veći broj sledbenika na Zapadu stekli su posle Prvog svetskog rata. Drugi veliki talas preobraćenika je bio tokom 1970-ih godina, ovog puta u zemljama Trećeg sveta. Ovaj porast je naročito primetan u Indiji, Africi, Južnoj Americi i južnom Pacifiku.
Većina bahajaca živi u Aziji (3,6 miliona), Africi (1,8 miliona) i Latinskoj Americi (900 000). Najveća bahajska zajednica u svetu je u Indiji (2,2 miliona), zatim slede Iran (350 000) i SAD (150 000). Ne postoji nijedna zemlja sa većinskim bahajskim stanovništvom, dok je zemlja sa najvećim procentom bahajaca Gijana sa 7%.
Prvi hram bahaja je izgrađen 1902-1908. u Ašhabadu (Turkmenistan). Sovjetski režim ga je 1938. pretvorio u galeriju. Zemljotres 1948. je destabilizovao zgradu, pa je ona kasnije uklonjena. Trenutno u svetu postoji samo sedam hramova ove religije; po jedan na svakom kontinentu. Oni se nalaze u (po redu izgradnje): Vilmetu kod Čikaga (SAD), Kampali (Uganda), Sidneju (Australija), Frankfurtu (Nemačka), Panami, Tiapapati (Samoa) i Nju Delhiju (Indija).
The Bahá'í International Community, or the BIC, is an international non-governmental organization (NGO) representing the members of the Bahá'í Faith;[1][2] it was first chartered in March 1948 with the United Nations, and currently has affiliates in over 180 countries and territories
The Bahá'í International Community has offices at the United Nations in New York and Geneva and representations to United Nations regional commissions and other offices in Addis Ababa, Bangkok, Nairobi, Rome, Santiago, and Vienna.[In recent years an Office of the Environment and an Office for the Advancement of Women were established as part of its United Nations Office. The Bahá'í Faith has also undertaken joint development programs with various other United Nations agencies. In the 2000 Millennium Forum of the United Nations a Bahá'í was invited as the only non-governmental speaker during the summit
Bahaullah, A statement prepared by the Bahai International Community, Office of public information, New York, Bahai Canada Publications, 1991.
Arnold Toynbee, A study of History, vol. VIII, London, Oxford, 1954, p. 117.
Shoghi Effendi, God passes by, Bahai publishing trust, 1987.
Hasan Balyuzi, Bahaullah: The King of Glory, Oxford, 1980.
http://en.wikipedia.org/wiki/Bahá'í_Faith
Bahá'í House of Worship, Langenhain, Germany
The Terraces of the Bahá'í Faith, also known as the Hanging Gardens of Haifa, are garden terraces around the Shrine of the Báb on Mount Carmel in Haifa, Israel. They are one of the most visited tourist attractions in Israel.
Bahajski hram u Nju Delhiju
Bahajska teologija govori o tri jedinstva: jedinstvo Božije (monoteizam), jedinstvo njegovih proroka i poruka, i jednakost čovečanstva (globalizam). Ova tri načela imaju značajan uticaj na teološka i socijalna učenja ove religije.
Religija se, kako je vide bahajci, posmatra kao beskrajan proces unapređenja obrazovanja ljudi od strane Boga, preko njegovih poslanika (proroka). Bahaulah se smatra za najskorijeg, ali ne i poslednjeg Božijeg poslanika. On je objavio da je njegova glavna svrha da položi duhovne osnove za novu sveopštu civilizaciju mira i sklada, koju bahajci očekuju da će nastati.
Zvanični sibol bahaizma je petokraka zvezda, mada je devetokraka mnogo češće u upotrebi. Često se koristi i arapskom kaligrafijom ispisano ime „Baha“ (veličanstvo).
Mirza Husein Ali Nuri je rođen u Persiji, današnjem Iranu, 12 novembra 1817. godine. Bio je potomak starih persijskih kraljeva. Međutim, odbio je mesto ministra kako bi se posvetio propovedanju i u dvadeset sedmoj godini života se proglasio za Božijeg poslanika i nosioca božanskog otkrovenja koje ispunjava obećanja data u ranijim religijama. U svojim spisima, Bahaulah je osudio agresivni prozelitizam koji su praktikovale druge religije, promovišući rasnu integraciju, jednakost polova i nenaoružavanje. Nazivali su ga «Ocem siromašnih». 1863. godine je uzeo ime «Bahaulah» (tj. «slava Božija») i osnovao bahaizam kao novu veru.
Otprilike u isto vreme, tačnije 20. oktobra 1819, u persijskom gradu Širazu se rodio i Sejid Ali Muhamed «Bab», (dosl. «vrata»), koji je tokom devet godina (1844-1853) naučavao da se približava kraj sveta, te da je on obećani imam Mahdi (tj. «pravilno usmereni vođa») koji se spominje u muslimanskim knjigama. Tvrdio je da je njegova misija da pripremi čovečanstvo za dolazak univerzalnog Božijeg poslanika kojega očekuju pripadnici svih otkrivenih religija. Naišao je na žučan otpor muslimanskih verskih vođa, koji su podsećali da je Muhamed poslednji Božiji poslanik. Tako je došlo do verskog progona, a Bab je javno pogubljen 9. jula 1850. godine. Mnogi evropski intelektualci su saosećali sa Babovim pokretom, među kojima su bili Ernst Renan, Sara Bernar ili Lav Tolstoj. Pedesetih godina dvadesetog veka, veliki britanski istoričar Arnold Tojnbi je primetio da jedna takva nova, univerzalna religija onoliko poznata savremenom zapadnom čoveku koliko je to bilo hrišćanstvo jednom Rimljaninu u drugom veku nove ere.
Bahaizam se zasniva na sledećih 12 principa. Oni su sakupljeni iz Bahaulahovih govora iz 1912.
jednost Boga
jednost religije
jednost čovečanstva
jednakost polova
iskorenje predrasuda
mir u svetu
harmonija vere i nauke
potraga za istinom
opšte i obavezno obrazovanje
univerzalni pomoćni jezik
poštovanje vlasti
eliminacija ekstremne bede i ekstremnog bogatstva
Svi bahaji stariji od 15 godina bi trebalo da se jednom dnevno mole, tako što će izabrati jednu od tri molitve. Od 2. do 19. marta, odrasli i zdravi pripadnici religije poste od jutra do večeri. Bahajima je zabranjeno da se kockaju, piju alkohol i uzimaju droge (lekovi su dozvoljeni). Seksualni odnosi su dozvoljeni samo u braku.
Bahajci veruju u proces trajajućeg otkrovenja priznajući kao svoje i velike ličnosti drugih religija kao svoje. Tu spadaju: Adam, Noje, Zaratustra, Krišna, Avram, Mojsije, Buda, Isus Hristos i Muhamed. Kao i muslimani i bahajci tumače religioznu istoriju kao stalnu pojavu novih proroka koji donose prošireno i unapređeno otkrovenje.
Zbog verovanja u božanstvenost još nekoliko svetskih religija pored svoje sopstvene, Bahaizam možemo posmatrati kao sinkretizam u suštini. Bahajci, međutim, ne posmatraju svoju religiju kao kombinaciju drugih religija, već kao posebnu versku tradiciju sa svojim sopstvenim svetim pismom, učenjima, zakonima i istorijom.
Bahajci su od svog nastanka progonjeni od država sa islamskim zakonodavstvom, što je slučaj i danas. Ovo je posebno izraženo u Iranu gde je zbog svoje verske pripadnosti preko 200 bahajaca izbačeno sa univerziteta između 1978-1998. Njima je takođe zabranjen rad u državnim organima, a mnogi su završili u zatvoru posle Islamske revolucije 1979. godine. Bahajska groblja su često oskrnavljavana, kao i kuća Mirze Bozorga, oca Bahaulaha. Kuća Baba u Širazu je bila dvaput uništena (ovo je jedno od tri mesta gde bahajci hodočaste).
Bahajaca danas u svetu ima između 5-8 miliona.
Posle svoga nastanka u Persiji i Osmanskom carstvu prvi veći broj sledbenika na Zapadu stekli su posle Prvog svetskog rata. Drugi veliki talas preobraćenika je bio tokom 1970-ih godina, ovog puta u zemljama Trećeg sveta. Ovaj porast je naročito primetan u Indiji, Africi, Južnoj Americi i južnom Pacifiku.
Većina bahajaca živi u Aziji (3,6 miliona), Africi (1,8 miliona) i Latinskoj Americi (900 000). Najveća bahajska zajednica u svetu je u Indiji (2,2 miliona), zatim slede Iran (350 000) i SAD (150 000). Ne postoji nijedna zemlja sa većinskim bahajskim stanovništvom, dok je zemlja sa najvećim procentom bahajaca Gijana sa 7%.
Prvi hram bahaja je izgrađen 1902-1908. u Ašhabadu (Turkmenistan). Sovjetski režim ga je 1938. pretvorio u galeriju. Zemljotres 1948. je destabilizovao zgradu, pa je ona kasnije uklonjena. Trenutno u svetu postoji samo sedam hramova ove religije; po jedan na svakom kontinentu. Oni se nalaze u (po redu izgradnje): Vilmetu kod Čikaga (SAD), Kampali (Uganda), Sidneju (Australija), Frankfurtu (Nemačka), Panami, Tiapapati (Samoa) i Nju Delhiju (Indija).
The Bahá'í International Community, or the BIC, is an international non-governmental organization (NGO) representing the members of the Bahá'í Faith;[1][2] it was first chartered in March 1948 with the United Nations, and currently has affiliates in over 180 countries and territories
The Bahá'í International Community has offices at the United Nations in New York and Geneva and representations to United Nations regional commissions and other offices in Addis Ababa, Bangkok, Nairobi, Rome, Santiago, and Vienna.[In recent years an Office of the Environment and an Office for the Advancement of Women were established as part of its United Nations Office. The Bahá'í Faith has also undertaken joint development programs with various other United Nations agencies. In the 2000 Millennium Forum of the United Nations a Bahá'í was invited as the only non-governmental speaker during the summit
Bahaullah, A statement prepared by the Bahai International Community, Office of public information, New York, Bahai Canada Publications, 1991.
Arnold Toynbee, A study of History, vol. VIII, London, Oxford, 1954, p. 117.
Shoghi Effendi, God passes by, Bahai publishing trust, 1987.
Hasan Balyuzi, Bahaullah: The King of Glory, Oxford, 1980.
http://en.wikipedia.org/wiki/Bahá'í_Faith
Bahá'í House of Worship, Langenhain, Germany
The Terraces of the Bahá'í Faith, also known as the Hanging Gardens of Haifa, are garden terraces around the Shrine of the Báb on Mount Carmel in Haifa, Israel. They are one of the most visited tourist attractions in Israel.
Bahajski hram u Nju Delhiju
