Kako budem nailazio, ovde ću stavljati falsifikate kojima su se služili nosioci antisrpskog interesa od 1990-tih na ovamo.
Antisrpski propagandni rat
- Začetnik teme Mrkalj
- Datum pokretanja
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Peter Ustinov o Srbima
Navodno, u britanskom nedeljniku European (postojao od 1990-1998) kojem je Piter Justinov bio darodavac, našla se sledeća njegova izjava:
"Srbi su dvodimenzionalni narod sa žudnjom za prostorom i ideologijom tako bazičnom da se može razumeti bez napora. Životinje svoje resurse koriste mnogo pametnije od ovih naopakih stvorenja koji su ljudskoj rasi pripali sa velikim zakašnjenjem".
(Sir Peter Ustinov, "European", 1993)
Tačan citat glasi ovako:
On Serbian war aims and human rights abuses during the post-Yugoslavian conlicts, and especially the Bosnian War, as quoted in The European| (10 June 1993)
Ili u prevodu:
Dakle, radi se o falsifikatu u kojem je srpska žudnja za jednostavnošću (simplicity) zamenjena rečju "prostor" ispred reči ideologija, s ciljem da čitalac dobije lažnu predstavu kako Justinov optužuje Srbe za ideologiju krvi i tla, tj. fašizam. Nakon toga su bez naznake ispuštene cele dve rečenice, da bi u sledećoj rečenici reč retorted (nazadna) bila prevedena kao "naopaka" što znači zla. Takođe je priloška oznaka with more felicity (srećnije) prevedena kao "pametnije" da bi se Srbi prikazali glupljima od životinja, što Justinov, ipak, nije na taj način rekao. Sam kraj citata je falsifikovan tako što je značajno pojednostavljen kako se Ustinovljevom metaforom o "prijavi/upisu Srba u ljusku rasu" ne bi razvodnjavala, za krivotvorce poželjna, žestina blaćenja Srba, tako da u prevodu nema dela metafore o "prijavi koja kasni".
Bez obzira na to, Justinov Srbe (ceo narod) jeste nazvao nazadnim stvorenjima koja značajno kasne u priključenju ljudskoj rasi, što nedvosmisleno govori o njegovom rasizmu.
Navodno, u britanskom nedeljniku European (postojao od 1990-1998) kojem je Piter Justinov bio darodavac, našla se sledeća njegova izjava:
"Srbi su dvodimenzionalni narod sa žudnjom za prostorom i ideologijom tako bazičnom da se može razumeti bez napora. Životinje svoje resurse koriste mnogo pametnije od ovih naopakih stvorenja koji su ljudskoj rasi pripali sa velikim zakašnjenjem".
(Sir Peter Ustinov, "European", 1993)
Tačan citat glasi ovako:
It is unfortunate for all that no moral issue has ever been clearer. Any attempt to plea-bargain with outlaws and renegades will only be at the expense of honor, decency and self-respect. The Serbs, are two-dimensional people with a craving for simplicity and an ideology so basic it can be understood without effort. They need enemies, not friends, to focus their two-dimensional ideas. Life for them is a simple tune, never an orchestration, or even a pleasant harmony. Animals make use of their resources with far greater felicity than these retorted creatures, whose subscription to the human race is well in arrears.
On Serbian war aims and human rights abuses during the post-Yugoslavian conlicts, and especially the Bosnian War, as quoted in The European| (10 June 1993)
Ili u prevodu:
Na žalost svih nas, moralno pitanje nikada nije bilo jasnije. Svaki pokušaj nagodbe sa odmetnicima i otpadnicima samo će biti po cenu časti, pristojnosti i samopoštovanja. Srbi su dvodimanzionalni ljudi sa žudnjom za jednostavnošću i ideologijom koja je tako bazična da se može razumeti bez napora. Njima su potrebni neprijatelji, a ne prijatelji, da bi usredsredili svoje dvodimenzionalne ideje. Za njih je život jednostavna pesma, nikad sa orkestracijom, čak ni prijatnom harmonijom. Životinje koriste raspoloživa sredstva srećnije od ovih nazadnih stvorenja, čija je prijava za ljudsku rasu u dobrom zaostaku.
Dakle, radi se o falsifikatu u kojem je srpska žudnja za jednostavnošću (simplicity) zamenjena rečju "prostor" ispred reči ideologija, s ciljem da čitalac dobije lažnu predstavu kako Justinov optužuje Srbe za ideologiju krvi i tla, tj. fašizam. Nakon toga su bez naznake ispuštene cele dve rečenice, da bi u sledećoj rečenici reč retorted (nazadna) bila prevedena kao "naopaka" što znači zla. Takođe je priloška oznaka with more felicity (srećnije) prevedena kao "pametnije" da bi se Srbi prikazali glupljima od životinja, što Justinov, ipak, nije na taj način rekao. Sam kraj citata je falsifikovan tako što je značajno pojednostavljen kako se Ustinovljevom metaforom o "prijavi/upisu Srba u ljusku rasu" ne bi razvodnjavala, za krivotvorce poželjna, žestina blaćenja Srba, tako da u prevodu nema dela metafore o "prijavi koja kasni".
Bez obzira na to, Justinov Srbe (ceo narod) jeste nazvao nazadnim stvorenjima koja značajno kasne u priključenju ljudskoj rasi, što nedvosmisleno govori o njegovom rasizmu.
Poslednja izmena:
zxy
Veoma poznat
- Poruka
- 13.765
Haha ,imaćeš puno posla,živimo u vreme falsifikata da je teško razabrati šta je šta.Msm da ti je namera dobra a ovaj gore.
. i sa slike se vidi da je umišljen i bandoglav ,poverovao izgleda da je važan sav a verpovatno ne zna ni gde je šupalj.Od silnog glumatanja ,slikanja i putovanja ne čudi me da ne zna ni šta priča.
. i sa slike se vidi da je umišljen i bandoglav ,poverovao izgleda da je važan sav a verpovatno ne zna ni gde je šupalj.Od silnog glumatanja ,slikanja i putovanja ne čudi me da ne zna ni šta priča.
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Izjava Tomislava Nikolića o Vukovaru 19.05.2012.
Nisam mislio da ću ikada biti u ulozi Nikolićevog branioca. No, evo šta je u pitanju.
Hrvati su jedva dočekali novu priliku za falsifikovanje izjave koju je navodno sadašnji predsednik Srbije Tomislav Nikolić dao u intervjuu za Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) 19.05.2012. Navodna izjava iz hrvatskog tiska glasi:
Tomislav Nikolić: "Vukovar je bio srpski grad. Tamo se Hrvati nemaju što vraćati",
http://dnevnik.hr/vijesti/svijet/ni...i-grad-hrvati-se-tamo-nemaju-sto-vracati.html
U istini, Nikolić je imao razgovor sa novinarom FAZ-a, Mihaelom Martensom, koji je za list nakon intervjua napisao članak u kojem svojim rečima objašnjava Nikolićeve stavove po nekim pitanjima. Čak u u tom, neautentičnom članku, ne piše to što celo hrvatsko novinarstvo bez izuzetka, falsifikuje, već piše ovo:
Masakr u vezi sa uništenjem Vukovara bio je porican, a proterivanje nesrpskog stanovništva iz grada na Dunavu zasnivalo se na tome da je Vukovar, na kraju krajeva, bio srpski grad i zato drugi narodi tamo nemaju šta da traže.
Die sich anschließenden Massaker wurden geleugnet, die Vertreibung der nichtserbischen Bevölkerung aus der Donaustadt hingegen damit begründet, dass Vukovar schließlich eine „serbische“ Stadt sei, andere Völker dort also nichts zu suchen hätten. Serbien ist in der Diktion des serbischen Nationalismus überall dort, wo es serbische Gräber gibt.
www.faz.net/aktuell/politik/ausland/wahl-in-serbien-die-serben-durften-nicht-entscheiden-wo-sie-leben-wollen-11750937.html
Dakle, pitanje koje je Nikoliću postavljeno, verovatno je bilo Kako je pred srpskom javnošću pravdano proterivanje nesrpskog stanovništva iz Vukovara 1991?
Nikolić je ponudio objašnjenje.
Nisam mislio da ću ikada biti u ulozi Nikolićevog branioca. No, evo šta je u pitanju.
Hrvati su jedva dočekali novu priliku za falsifikovanje izjave koju je navodno sadašnji predsednik Srbije Tomislav Nikolić dao u intervjuu za Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) 19.05.2012. Navodna izjava iz hrvatskog tiska glasi:
Tomislav Nikolić: "Vukovar je bio srpski grad. Tamo se Hrvati nemaju što vraćati",
http://dnevnik.hr/vijesti/svijet/ni...i-grad-hrvati-se-tamo-nemaju-sto-vracati.html
U istini, Nikolić je imao razgovor sa novinarom FAZ-a, Mihaelom Martensom, koji je za list nakon intervjua napisao članak u kojem svojim rečima objašnjava Nikolićeve stavove po nekim pitanjima. Čak u u tom, neautentičnom članku, ne piše to što celo hrvatsko novinarstvo bez izuzetka, falsifikuje, već piše ovo:
Masakr u vezi sa uništenjem Vukovara bio je porican, a proterivanje nesrpskog stanovništva iz grada na Dunavu zasnivalo se na tome da je Vukovar, na kraju krajeva, bio srpski grad i zato drugi narodi tamo nemaju šta da traže.
Die sich anschließenden Massaker wurden geleugnet, die Vertreibung der nichtserbischen Bevölkerung aus der Donaustadt hingegen damit begründet, dass Vukovar schließlich eine „serbische“ Stadt sei, andere Völker dort also nichts zu suchen hätten. Serbien ist in der Diktion des serbischen Nationalismus überall dort, wo es serbische Gräber gibt.
www.faz.net/aktuell/politik/ausland/wahl-in-serbien-die-serben-durften-nicht-entscheiden-wo-sie-leben-wollen-11750937.html
Dakle, pitanje koje je Nikoliću postavljeno, verovatno je bilo Kako je pred srpskom javnošću pravdano proterivanje nesrpskog stanovništva iz Vukovara 1991?
Nikolić je ponudio objašnjenje.
Poslednja izmena:
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Istina o stradanju Jevreja u Srbiji u Drugom Svetskom Ratu
http://www.politika.rs/rubrike/Drust...ovanje.lt.html
NAŠ SAGOVORNIK: JAŠA ALMULI
Istina o uništenju srpskih Jevreja i njeno falsifikovanje
Neumorni Jaša Almuli, s energijom i odgovornošću prema istini koji plene i na čemu bi trebalo da mu zavide ne samo oni koji tek kreću stazama novinarstva, nego i ambiciozni, pa i profesionalni istraživači složenih pitanja naše prošlosti, objavio je nedavno knjigu ,,Stradanje i spasavanje srpskih Jevreja“, u izdanju Zavoda za udžbenike i nastavna sredstva Srbije.
Hrvatski falsifikat Holokausta Jevreja u Srbiji
Sem zapostavljanja svedoci smo i falsifikovanja Holokausta Jevreja u Srbiji.
Od kada?
– Preživeli Jevreji nikada nisu optuživali Srbe da su krivi za njihovo masovno ubistvo. Falsifikovanje je počelo s Tuđmanovom ratnom propagandom tokom razaranja Jugoslavije i ratova devedesetih godina prošlog veka. Hrvatska propaganda je tvrdila da su Srbi i konkretno kvislinška pronemačka vlada Milana Nedića teški sukrivci za likvidaciju srpskih Jevreja. Već 24. oktobra 1991. u londonskom listu ,,Independent“ pojavilo se pismo s potpisom Lee Bauman, Jevrejke, službenice hrvatskog Ministarstva informacija, u kome je navedeno i ovo: ,,Srbija je bila prva zemlja koja je s ponosom objavila decembra 1942. da je očišćena od Jevreja. Šezdeset hiljada Jevreja iz svih delova Srbije bilo je transportovano u tri koncentraciona logora u Srbiji gde su bili uništeni… Samo ubijanje izvršili su Srbi“. Činjenicu da je u Srbiji bilo samo 12.500 Jevreja a ne 60.000 i da su i sva dela inostranih jevrejskih istoričara konstatovala da su ubijanja u Srbiji vršili isključivo Nemci, hrvatski propagandisti su ignorisali.
Ima li još sličnih primera?
– Atila Marko Hor, sin Britanca i majke Hrvatice, napisao je septembra 1993. u londonskom ,,Književnom pregledu“ da je „srpski kvislinški režim Milana Nedića sa oduševljenjem učestvovao u Holokaustu i izgradio svoje logore smrti...“. Nastojeći da sudbinu Jevreja u Pavelićevoj NDH i okupiranoj Srbiji izjednači, Hor je takođe napisao da se tu radi o „dve nijanse iste crne boje“.
Šta je bio cilj takvih tvrdnji?
– Da izazovu omrazu protiv Srba među Jevrejima u svetu i u svetskom javnom mišljenju. I još nešto. Ako se tvrdi da je Srbija učestvovala u uništenju svojih Jevreja, lakše će svet poverovati da u ratu devedesetih Srbi vrše etničko čišćenje Hrvata u razdrobljenoj Jugoslaviji. Ono što je započela Tuđmanova ratna propaganda, nastavio je sve do danas tzv. Helsinški komitet za ljudska prava u Srbiji sa Sonjom Biserko na čelu.
Na osnovu čega to tvrdite?
– U Izveštaju o Srbiji za 2006. taj komitet je napisao: „U toku Drugog svetskog rata Jevreji u Srbiji su u visokom procentu stradali u Holokaustu ne samo od nemačkih okupacionih vlasti, već i od vlade nacionalnog spasa Milana Nedića, ljotićevaca, žandarmerije i Specijalne policije…“
Isti komitet je u svome izveštaju o Srbiji 13. juna 2009. ponovio svoje optužbe protiv Srbije. Pod naslovom ,,Srbija je učestvovala u Holokaustu Jevreja“ u izveštaju se navodi: ,,Marionetska vlada u Srbiji, koju su podržavali nacisti, učestvovala je u Holokuastu Jevreja za vreme Drugog svetskog rata... Hoće li Srbija ikada da prizna istinu o svome učešću u istrebljenju Jevreja i bosanskih muslimana? Hoće li vlada Srbije ikada da se izvini?“ Komitet je u svome izveštaju za 2009. još napisao: ,,...Milan Nedić i njegova vlada nacionalnog spasa uzeli su zadatak ’čišćenja Srbije od Jevreja, izdajnika i Cigana’.“
Ljotićevci na stranu, ne odgovara istini ovo izjednačenje uloge nemačkih okupatora i kvislinških srpskih organa u uništenju srpskih Jevreja.
- - - - - - - - - -
Da li tako nešto tvrde domaća ili strana jevrejska istorijska dela?
– Nijedno. Savez jevrejskih opština Jugoslavije u knjizi objavljenoj 1952. Nedićevom režimu kao konkretno zlodelo pripisuje samo to što su pripadnici njegove policije i državne straže tragali za nekoliko stotina Jevreja koji su se krili po Srbiji posle nemačkih ubistava 1941. i 1942. godine.
U monumentalnom delu Raula Hilberga ,,Uništenje evropskih Jevreja“ samo se spominje da je Nedićeva vlada uspostavljena, ništa drugo. Kristofer Brauning, koji je prvi opisao gušenje žena i dece iz logora na Sajmištu u naučnom časopisu Jad Vašema, ne pominje uopšte Nedića jer su svi počinioci toga zločina bili Nemci. Nedićev režim je imao prljavu i zlu, ali samo pomoćnu ulogu u progonu Jevreja Srbije. Po nalogu Nemaca organi toga režima su sprovodili antijevrejske mere koje je Okupaciona vojna uprava donela 31. maja 1941. godine. Nedićev režim je učestvovao u antijevrejskoj propagandi, Nedić je novembra 1941. posetio antimasonsku i antikomunističku izložbu koju je finansirao grad Beograd. Ali njegov režim nije vršio istrebljenje Jevreja.
NAŠ SAGOVORNIK: JAŠA ALMULI
Istina o uništenju srpskih Jevreja i njeno falsifikovanje
Neumorni Jaša Almuli, s energijom i odgovornošću prema istini koji plene i na čemu bi trebalo da mu zavide ne samo oni koji tek kreću stazama novinarstva, nego i ambiciozni, pa i profesionalni istraživači složenih pitanja naše prošlosti, objavio je nedavno knjigu ,,Stradanje i spasavanje srpskih Jevreja“, u izdanju Zavoda za udžbenike i nastavna sredstva Srbije.
Ovom knjigom njen autor je uspostavio vremenski luk između tragičnih iskustava iz Drugog svetskog rata i perioda razaranja Jugoslavije u poslednjoj deceniji prošlog veka, uz snažno, izrazito polemičko protivljenje nastojanjima da se prekraja istorijska istina. Bili su to povodi da od Jaše Almulija zatražimo razgovor, u kome smo ga prvo upitali zašto je u Drugom svetskom ratu, od 12.5000 Jevreja u Srbiji, ubijeno njih 11.000 i kako ih mnogo više nije pobeglo niti je uspelo da se negde sakrije.
– Bilo je barem tri razloga za to – kaže Almuli. – Prvo, srpski i beogradski Jevreji su uništeni skoro prvi u Evropi, pre odluke o „konačnom rešenju“ jevrejskog pitanja od 20. januara 1942. i pre osnivanja logora smrti na istoku Evrope. Ne znajući da su Nemci preduzeli uništenje evropskog jevrejstva oni su mislili da uhapšene Jevreje vode u logore na rad. Evo poređenja: decembra 1941. u glavnom logoru za uništenje beogradskih Jevreja, u Topovskim šupama, ostalo je živih još samo 300 odraslih muškaraca. A u Poljskoj je nacistički šef Frank toga meseca tek najavio uništenje svih 3,5 miliona tamošnjih Jevreja. U Nemačkoj je tek 1. septembra objavljeno naređenje da svi Jevreji iznad 6 godina moraju da nose trake sa žutom zvezdom.
Šta je bio drugi razlog?
– U julu 1941. u Srbiji je buknuo ustanak protiv Nemaca koji su oni brutalno gušili streljanjem 100 srpskih talaca za svakog ubijenog Nemca i 50 za ranjenog. Tu aritmetiku smrti je naredio sam Hitler, austrijski Nemac kivan zbog poraza bečke carske vojske na Ceru 1914. i zbog 27. marta 1941, kada je odbačeno pristupanje Jugoslavije paktu fašističkih sila Nemačke, Italije i Japana. Kao taoci za streljanje korišćeni su najviše Jevreji, Cigani i srpski komunisti i patrioti. Streljano je oko 5.000 odraslih jevrejskih muškarca iz Beograda i Banata, zatvorenih u logoru kod Topovskih šupa.
Naš sagovornik podseća da je general Harald Turner, šef odeljenja okupacione komande za civilne poslove, uočio postojanje jedne kontradikcije – Srbi dižu ustanak, a Nemci kao taoce streljaju uglavnom Jevreje. U pismu nekom svome kolegi od 17. oktobra 1941. Turner je olako prešao preko te protivurečnosti i napisao: ,,...Ali imali smo Jevreje sakupljene u logorima, zatim oni su državljani Srbije, a osim toga oni treba da nestanu“.
A kada je reč o trećem razlogu tako visokog postotka uništenih Jevreja Srbije i Beograda, kolega Almuli navodi nedostatak novca za plaćanje skupih falsifikovanih dokumenata i za život posle bekstva.
– Polovina beogradskih Jevreja pre rata su bili siromašni – podseća naš sagovornik – što je, uz nepoznavanje nemačkih namera i nedostatak sredstava, teško pogodilo beogradske i banatske Jevreje, njihove žene i decu koji su posle likvidacije muškaraca početkom decembra 1941. zatvoreni u logoru na Sajmištu na levoj obali Save.
– Među njima je bilo devojaka i mlađih žena bez dece koje bi u logorima na Istoku bile odabrane za rad i možda ostale u životu. Na Sajmištu nije bilo selekcije. Svi su, bez razlike, ugušeni gasom iz motora u kamionu dušegupki.
– I još im se nešto strašno dogodilo: nečuvena patnja od gladi i hladnoće od koje se ,,ledila voda u čaši i krv u žilama” – kako je napisala Hilda Dajč u pismu iz logora. – U prenatrpanu sajmišnu halu je zgurano oko 5.000 žena i dece. Vožnje smrti u dušegupki su krenule početkom marta 1942. i bile završene 10. maja 1942. što znači da su u poslednjih pet meseci života podnosili strašne muke. Iz logora na Sajmištu je umoreno između 6.000 i 7.000 žena i dece i nešto muškaraca, bez obzira na uzrast – podseća Almuli.
Zbog toga su, kaže, Nemci iz Beograda već početkom 1942. izveštavali da su rešili jevrejski problem u Srbiji.
Franc Redemaher, specijalista za jevrejska pitanja u nemačkom Ministarstvu inostranih poslova, u izveštaju Berlinu od 29. maja 1942. javio je da „jevrejsko pitanje u Srbiji nije više aktuelno“.
Emanuel Šefer, šef službe bezbednosti u Srbiji, obavestio je 8. juna 1942. skup nemačkih oficira da u Srbiji jevrejskog pitanja više nema. U razgovoru s jednim vojnim lekarom on je izjavio da je Beograd jedini veći grad Evrope „očišćen od Jevreja“ (Judenfrei).
Koliko se u svetu zna o tome?
– Nažalost nedovoljno. Pažnja je bila usmerena na uništenje velikog broja Jevreja u Poljskoj i u centralnoj i zapadnoj Evropi, kao i jednog miliona Jevreja u okupiranim delovima SSSR-a. Uništavanje u Srbiji i Grčkoj je ,,zapostavljen Holokaust”.
- - - - - - - - - -
– Bilo je barem tri razloga za to – kaže Almuli. – Prvo, srpski i beogradski Jevreji su uništeni skoro prvi u Evropi, pre odluke o „konačnom rešenju“ jevrejskog pitanja od 20. januara 1942. i pre osnivanja logora smrti na istoku Evrope. Ne znajući da su Nemci preduzeli uništenje evropskog jevrejstva oni su mislili da uhapšene Jevreje vode u logore na rad. Evo poređenja: decembra 1941. u glavnom logoru za uništenje beogradskih Jevreja, u Topovskim šupama, ostalo je živih još samo 300 odraslih muškaraca. A u Poljskoj je nacistički šef Frank toga meseca tek najavio uništenje svih 3,5 miliona tamošnjih Jevreja. U Nemačkoj je tek 1. septembra objavljeno naređenje da svi Jevreji iznad 6 godina moraju da nose trake sa žutom zvezdom.
Šta je bio drugi razlog?
– U julu 1941. u Srbiji je buknuo ustanak protiv Nemaca koji su oni brutalno gušili streljanjem 100 srpskih talaca za svakog ubijenog Nemca i 50 za ranjenog. Tu aritmetiku smrti je naredio sam Hitler, austrijski Nemac kivan zbog poraza bečke carske vojske na Ceru 1914. i zbog 27. marta 1941, kada je odbačeno pristupanje Jugoslavije paktu fašističkih sila Nemačke, Italije i Japana. Kao taoci za streljanje korišćeni su najviše Jevreji, Cigani i srpski komunisti i patrioti. Streljano je oko 5.000 odraslih jevrejskih muškarca iz Beograda i Banata, zatvorenih u logoru kod Topovskih šupa.
Naš sagovornik podseća da je general Harald Turner, šef odeljenja okupacione komande za civilne poslove, uočio postojanje jedne kontradikcije – Srbi dižu ustanak, a Nemci kao taoce streljaju uglavnom Jevreje. U pismu nekom svome kolegi od 17. oktobra 1941. Turner je olako prešao preko te protivurečnosti i napisao: ,,...Ali imali smo Jevreje sakupljene u logorima, zatim oni su državljani Srbije, a osim toga oni treba da nestanu“.
A kada je reč o trećem razlogu tako visokog postotka uništenih Jevreja Srbije i Beograda, kolega Almuli navodi nedostatak novca za plaćanje skupih falsifikovanih dokumenata i za život posle bekstva.
– Polovina beogradskih Jevreja pre rata su bili siromašni – podseća naš sagovornik – što je, uz nepoznavanje nemačkih namera i nedostatak sredstava, teško pogodilo beogradske i banatske Jevreje, njihove žene i decu koji su posle likvidacije muškaraca početkom decembra 1941. zatvoreni u logoru na Sajmištu na levoj obali Save.
– Među njima je bilo devojaka i mlađih žena bez dece koje bi u logorima na Istoku bile odabrane za rad i možda ostale u životu. Na Sajmištu nije bilo selekcije. Svi su, bez razlike, ugušeni gasom iz motora u kamionu dušegupki.
– I još im se nešto strašno dogodilo: nečuvena patnja od gladi i hladnoće od koje se ,,ledila voda u čaši i krv u žilama” – kako je napisala Hilda Dajč u pismu iz logora. – U prenatrpanu sajmišnu halu je zgurano oko 5.000 žena i dece. Vožnje smrti u dušegupki su krenule početkom marta 1942. i bile završene 10. maja 1942. što znači da su u poslednjih pet meseci života podnosili strašne muke. Iz logora na Sajmištu je umoreno između 6.000 i 7.000 žena i dece i nešto muškaraca, bez obzira na uzrast – podseća Almuli.
Zbog toga su, kaže, Nemci iz Beograda već početkom 1942. izveštavali da su rešili jevrejski problem u Srbiji.
Franc Redemaher, specijalista za jevrejska pitanja u nemačkom Ministarstvu inostranih poslova, u izveštaju Berlinu od 29. maja 1942. javio je da „jevrejsko pitanje u Srbiji nije više aktuelno“.
Emanuel Šefer, šef službe bezbednosti u Srbiji, obavestio je 8. juna 1942. skup nemačkih oficira da u Srbiji jevrejskog pitanja više nema. U razgovoru s jednim vojnim lekarom on je izjavio da je Beograd jedini veći grad Evrope „očišćen od Jevreja“ (Judenfrei).
Koliko se u svetu zna o tome?
– Nažalost nedovoljno. Pažnja je bila usmerena na uništenje velikog broja Jevreja u Poljskoj i u centralnoj i zapadnoj Evropi, kao i jednog miliona Jevreja u okupiranim delovima SSSR-a. Uništavanje u Srbiji i Grčkoj je ,,zapostavljen Holokaust”.
- - - - - - - - - -
Hrvatski falsifikat Holokausta Jevreja u Srbiji
Sem zapostavljanja svedoci smo i falsifikovanja Holokausta Jevreja u Srbiji.
Od kada?
– Preživeli Jevreji nikada nisu optuživali Srbe da su krivi za njihovo masovno ubistvo. Falsifikovanje je počelo s Tuđmanovom ratnom propagandom tokom razaranja Jugoslavije i ratova devedesetih godina prošlog veka. Hrvatska propaganda je tvrdila da su Srbi i konkretno kvislinška pronemačka vlada Milana Nedića teški sukrivci za likvidaciju srpskih Jevreja. Već 24. oktobra 1991. u londonskom listu ,,Independent“ pojavilo se pismo s potpisom Lee Bauman, Jevrejke, službenice hrvatskog Ministarstva informacija, u kome je navedeno i ovo: ,,Srbija je bila prva zemlja koja je s ponosom objavila decembra 1942. da je očišćena od Jevreja. Šezdeset hiljada Jevreja iz svih delova Srbije bilo je transportovano u tri koncentraciona logora u Srbiji gde su bili uništeni… Samo ubijanje izvršili su Srbi“. Činjenicu da je u Srbiji bilo samo 12.500 Jevreja a ne 60.000 i da su i sva dela inostranih jevrejskih istoričara konstatovala da su ubijanja u Srbiji vršili isključivo Nemci, hrvatski propagandisti su ignorisali.
Ima li još sličnih primera?
– Atila Marko Hor, sin Britanca i majke Hrvatice, napisao je septembra 1993. u londonskom ,,Književnom pregledu“ da je „srpski kvislinški režim Milana Nedića sa oduševljenjem učestvovao u Holokaustu i izgradio svoje logore smrti...“. Nastojeći da sudbinu Jevreja u Pavelićevoj NDH i okupiranoj Srbiji izjednači, Hor je takođe napisao da se tu radi o „dve nijanse iste crne boje“.
Šta je bio cilj takvih tvrdnji?
– Da izazovu omrazu protiv Srba među Jevrejima u svetu i u svetskom javnom mišljenju. I još nešto. Ako se tvrdi da je Srbija učestvovala u uništenju svojih Jevreja, lakše će svet poverovati da u ratu devedesetih Srbi vrše etničko čišćenje Hrvata u razdrobljenoj Jugoslaviji. Ono što je započela Tuđmanova ratna propaganda, nastavio je sve do danas tzv. Helsinški komitet za ljudska prava u Srbiji sa Sonjom Biserko na čelu.
Na osnovu čega to tvrdite?
– U Izveštaju o Srbiji za 2006. taj komitet je napisao: „U toku Drugog svetskog rata Jevreji u Srbiji su u visokom procentu stradali u Holokaustu ne samo od nemačkih okupacionih vlasti, već i od vlade nacionalnog spasa Milana Nedića, ljotićevaca, žandarmerije i Specijalne policije…“
Isti komitet je u svome izveštaju o Srbiji 13. juna 2009. ponovio svoje optužbe protiv Srbije. Pod naslovom ,,Srbija je učestvovala u Holokaustu Jevreja“ u izveštaju se navodi: ,,Marionetska vlada u Srbiji, koju su podržavali nacisti, učestvovala je u Holokuastu Jevreja za vreme Drugog svetskog rata... Hoće li Srbija ikada da prizna istinu o svome učešću u istrebljenju Jevreja i bosanskih muslimana? Hoće li vlada Srbije ikada da se izvini?“ Komitet je u svome izveštaju za 2009. još napisao: ,,...Milan Nedić i njegova vlada nacionalnog spasa uzeli su zadatak ’čišćenja Srbije od Jevreja, izdajnika i Cigana’.“
Ljotićevci na stranu, ne odgovara istini ovo izjednačenje uloge nemačkih okupatora i kvislinških srpskih organa u uništenju srpskih Jevreja.
- - - - - - - - - -
Da li tako nešto tvrde domaća ili strana jevrejska istorijska dela?
– Nijedno. Savez jevrejskih opština Jugoslavije u knjizi objavljenoj 1952. Nedićevom režimu kao konkretno zlodelo pripisuje samo to što su pripadnici njegove policije i državne straže tragali za nekoliko stotina Jevreja koji su se krili po Srbiji posle nemačkih ubistava 1941. i 1942. godine.
U monumentalnom delu Raula Hilberga ,,Uništenje evropskih Jevreja“ samo se spominje da je Nedićeva vlada uspostavljena, ništa drugo. Kristofer Brauning, koji je prvi opisao gušenje žena i dece iz logora na Sajmištu u naučnom časopisu Jad Vašema, ne pominje uopšte Nedića jer su svi počinioci toga zločina bili Nemci. Nedićev režim je imao prljavu i zlu, ali samo pomoćnu ulogu u progonu Jevreja Srbije. Po nalogu Nemaca organi toga režima su sprovodili antijevrejske mere koje je Okupaciona vojna uprava donela 31. maja 1941. godine. Nedićev režim je učestvovao u antijevrejskoj propagandi, Nedić je novembra 1941. posetio antimasonsku i antikomunističku izložbu koju je finansirao grad Beograd. Ali njegov režim nije vršio istrebljenje Jevreja.
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Još jedna laž: Nikola Tesla je Hrvat, od Draganića iz Zadra i Kalinića iz Novog Vinodola
I to je laž koju je lansirao Petar Vučić u svojoj knjizi 'Govor Hrvatima o ispravnom putu' (str. 55), 2007, Hrvatski književni klub ([Zagreb]) . Kompletan izmišljeni citat navodnog Teslinog zapisa glasi:
Petar Vučić:"Drago mi je što me i Hrvati smatraju svojim jer su moji preci hrvatski koljenovići Draganići iz Zadra. Kao hrvatski plemići u 16. Stoljeću došli su u Liku i tu ostali. U Liku su moji prepreci došli preko Novog Vinodola. Preci moje majke, Kalinići, također su hrvatski plemići iz Novog Vinodola. Moj pradjed stjecajem okolnosti morao je otići u Bosansku krajinu (turska Hrvatska) i tamo se oženio pravoslavnom djevojkom i prešao na pravoslavlje. On je imao isturene prednje zube pa ga je narod prozvao Tesla prema alatki kojom se obrađuje drvo i otud i moje sadašnje prezime Tesla. To je zapravo nadimak. Moj djed je bio časnik u ličkoj regimenti, a moj otac pravoslavni prota!“
Uz to, da bi se produbila teorija zavere, daju se dodatne laži:"Ove Tesline riječi, iz njegova nikad ne objavljenog dnevnika, prvi put u javnosti isplivale su 1977. U središnjoj informativnoj emisiji nekadašnje TV Zagreb."
Nije dato ime "središnje informativne emisije", a nije dat ni datum. Tako providno. Kako bi se koncepcijski ovaj izvod uklopio kao vest za Dnevnik u 19:30? Ja ne mogu da zamislim. Poznato je da se snimci svih dnevnika čuvaju u arhivi televizije Zagreb (danas HRT). Pa neka puste da vidimo kako Mladen Stubljar ili Vladimir Levak to čitaju.
Eto, neka stave na Youtube, nema laži, nema prevare.
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Potpuno tendenciozna i iskrivljena tumačenja teksta
Do istrage Vaše ili naše
22-godišnjeg advokata Nikole M. Stojanovića iz 1912 u zagrebačkom listu Srbobran.
Vaša ustašopedija vam je uspešno mozakl popila.
Nikola Stojanović je bio zagovornik srpskohrvatskog jedinstva a sa svoje 22 godine smatrao je da Srbi i Hrvati treba da nastupaju kao jedno - kao Srbi, da bi se oslobodili austro(ugar)ske dominacije.
Da nije bilo njega, možda se ne bi formirao tzv. Jugoslavenski odbor sa Trumbićem, i formirala Jugoslavija u kojoj su Hrvati prvi put u istoriji dobili priliku za nacionalnu emancipaciju.
Sam naziv članka ostavlja otvoreno hoće li se pred Bečom nastupati kao Srbi ili kao Hrvati. On predlaže kao Srbi jer je Srba uvek, pa i tada, bilo mnogo više.
"Do istrage naše ili vaše".
Imam posla s majmunima.
Nikola M. Stojanović (Mostar, 3. mart 1880[SUP][1][/SUP] — Beograd, 1964) je bio advokat, publicista, član Centralnog nacionalnog komiteta Kraljevine Jugoslavije, osnivač Jugoslovenskog odbora u Parizu.
Biografija
Svoje školovanje je završio u Beogradu, a pravne nauke i doktorat u Beču[SUP][1][/SUP]. Posle velikih protesta u Zagrebu 1902. bio primoran da se vrati iz Austrije i posveti se novinarskom poslu. Bio je urednik opozicionog lista „Narod“ koji je u početku izlazio u Mostaru.
U vreme aneksije Bosne i Hercegovine 1908. bio je u Cirihu i tamo objavio knjigu na nemačkom jeziku pod naslovom „Autonomija Bosne i Hercegovine“.
Od 1910. bio je poslanik u Bosansko-hercegovačkom saboru, da bi pred početak Prvog svetskog rata napustio zemlju i otišao se u Pariz gde je agitovao na ujedinjavanju svih jugoslovenskih političara, pa je 1915. bio jedan od osnivača Jugoslovenskog odbora sa još nekolicinom pristalica.
Za vreme rada Mirovne konferencije u Versaju 1919. učestvovao je u delegaciji SHS kao ekspert za pitanje Bosne i Hercegovine.
Od 1920. do početka novog rata posvetio se advokatskom zanimanju, a po formiranju Srpskog kulturnog kluba 1937. u Beogradu pristupio je udruženju kao počasni član.
Imenovan je 1. aprila 1941. godine za bana Vrbaske banovine po ukazu jugoslovenskog kralja Petra II[SUP][2][/SUP].
Za vreme Aprilskog rata nalazio se u Beogradu sa ostalim pripadnicima kluba. Već u leto počeo je da radi u beogradskoj organizaciji Draže Mihailovića, a zvanično je ušao u sastav Centralnog nacionalnog komiteta u avgustu 1943.
Radio je na uređivanju lista „Za slobodu i demokratiju“, a bio je takođe i urednik jednog broja listova koje je u ilegali štampala omladina Ravnogorskog pokreta (JURAO). Za vreme okupacije dva puta je hapšen i zatvaran u logoru na Banjici.
U maju 1943. Nemci ga interniraju u Francusku, gde je dočekao kraj rata.
Posle rata se vraća u zemlju i prijavljuje novim vlastima koje su ga odmah zatvorile i sudile na zatvorsku kaznu zbog političkog delovanja, da bi tu kaznu posle jedne godine robije, zamenili za oslobađajuću, ali su mu oduzeli građanska prava u trajanju od 10 godina, tako da više nije mogao politički da deluje.
U Beogradu je provodio svoje postzatvorske dane, živeći kod svojih rođaka, jer mu je kuća bila konfiskovana. Tada je pokušao da završi svoju pre rata započetu knjigu „Mladost jednog pokoljenja“ ali nije uspeo.
Umro je u Beogradu 1964. godine, a knjiga mu nije objavljena.
PS. Povrh svega, radi se o novinskom članku nezavisnog pisca, a ne o političkom programu zvanične srpske politike, da bi se analoški poredili sa većinom mojim primerima.
Kad je u pitanju jezik, štokavica, i ja negiram njeno hrvatstvo.
Do istrage Vaše ili naše
22-godišnjeg advokata Nikole M. Stojanovića iz 1912 u zagrebačkom listu Srbobran.
Majmune broj dva, nađi mesto gde čovek poziva na istrebljenje Hrvata. Gde?Original postavio alfa_i_omega
Znaš li ti čitati? Ne možeš ili ne želiš shvatiti što je taj napisao? Trebaju ti naočale, ne vidiš slova?? Ne kužim??? Hajmo ponovo, sad ću još veća slova staviti pa možda vidiš...
„Hrvati niti imaju posebnog jezika, niti zajednice običaja, niti čvrstoga jedinstva života, ni, što je glavno, svesti o međusobnoj pripadnosti i s toga ne mogu biti posebna narodnost.“ Iz toga „logično“ proizlazi da „Hrvati nisu ni pleme ni posebna narodnost“ nego se nalaze na prijelazu, „ali bez nade da će sačinjavati ikada posebnu narodnost“. To se neće dogoditi stoga što oni „u tuđem sluzi gledaju svoj ideal“ te ne mogu „više ništa ni tražiti nego da postanu svoj ideal – da postanu sluge“. Budući da „Hrvati nisu i ne mogu biti posebna narodnost“, oni su „na putu da postanu – srpska narodnost“. Taj „proces pretapanja nitko ne može zaustaviti“. On će se ubrzati u borbi koja se mora voditi „do istrage naše ili vaše“ u kojoj „jedna stranka mora podleći“. „Da će to biti Hrvati, garantuje nam njihova manjina, geografski položaj, okolnost, što žive svuda pomešani sa Srbima i proces opšte evolucije, po kome ideja Srpstva znači napredak.“
Vidiš li sad???
Vaša ustašopedija vam je uspešno mozakl popila.
Nikola Stojanović je bio zagovornik srpskohrvatskog jedinstva a sa svoje 22 godine smatrao je da Srbi i Hrvati treba da nastupaju kao jedno - kao Srbi, da bi se oslobodili austro(ugar)ske dominacije.
Da nije bilo njega, možda se ne bi formirao tzv. Jugoslavenski odbor sa Trumbićem, i formirala Jugoslavija u kojoj su Hrvati prvi put u istoriji dobili priliku za nacionalnu emancipaciju.
Sam naziv članka ostavlja otvoreno hoće li se pred Bečom nastupati kao Srbi ili kao Hrvati. On predlaže kao Srbi jer je Srba uvek, pa i tada, bilo mnogo više.
"Do istrage naše ili vaše".
Imam posla s majmunima.
Nikola M. Stojanović (Mostar, 3. mart 1880[SUP][1][/SUP] — Beograd, 1964) je bio advokat, publicista, član Centralnog nacionalnog komiteta Kraljevine Jugoslavije, osnivač Jugoslovenskog odbora u Parizu.
Biografija
Svoje školovanje je završio u Beogradu, a pravne nauke i doktorat u Beču[SUP][1][/SUP]. Posle velikih protesta u Zagrebu 1902. bio primoran da se vrati iz Austrije i posveti se novinarskom poslu. Bio je urednik opozicionog lista „Narod“ koji je u početku izlazio u Mostaru.
U vreme aneksije Bosne i Hercegovine 1908. bio je u Cirihu i tamo objavio knjigu na nemačkom jeziku pod naslovom „Autonomija Bosne i Hercegovine“.
Od 1910. bio je poslanik u Bosansko-hercegovačkom saboru, da bi pred početak Prvog svetskog rata napustio zemlju i otišao se u Pariz gde je agitovao na ujedinjavanju svih jugoslovenskih političara, pa je 1915. bio jedan od osnivača Jugoslovenskog odbora sa još nekolicinom pristalica.
Za vreme rada Mirovne konferencije u Versaju 1919. učestvovao je u delegaciji SHS kao ekspert za pitanje Bosne i Hercegovine.
Od 1920. do početka novog rata posvetio se advokatskom zanimanju, a po formiranju Srpskog kulturnog kluba 1937. u Beogradu pristupio je udruženju kao počasni član.
Imenovan je 1. aprila 1941. godine za bana Vrbaske banovine po ukazu jugoslovenskog kralja Petra II[SUP][2][/SUP].
Za vreme Aprilskog rata nalazio se u Beogradu sa ostalim pripadnicima kluba. Već u leto počeo je da radi u beogradskoj organizaciji Draže Mihailovića, a zvanično je ušao u sastav Centralnog nacionalnog komiteta u avgustu 1943.
Radio je na uređivanju lista „Za slobodu i demokratiju“, a bio je takođe i urednik jednog broja listova koje je u ilegali štampala omladina Ravnogorskog pokreta (JURAO). Za vreme okupacije dva puta je hapšen i zatvaran u logoru na Banjici.
U maju 1943. Nemci ga interniraju u Francusku, gde je dočekao kraj rata.
Posle rata se vraća u zemlju i prijavljuje novim vlastima koje su ga odmah zatvorile i sudile na zatvorsku kaznu zbog političkog delovanja, da bi tu kaznu posle jedne godine robije, zamenili za oslobađajuću, ali su mu oduzeli građanska prava u trajanju od 10 godina, tako da više nije mogao politički da deluje.
U Beogradu je provodio svoje postzatvorske dane, živeći kod svojih rođaka, jer mu je kuća bila konfiskovana. Tada je pokušao da završi svoju pre rata započetu knjigu „Mladost jednog pokoljenja“ ali nije uspeo.
Umro je u Beogradu 1964. godine, a knjiga mu nije objavljena.
PS. Povrh svega, radi se o novinskom članku nezavisnog pisca, a ne o političkom programu zvanične srpske politike, da bi se analoški poredili sa većinom mojim primerima.
Tako je, negira, a ne poziva na istrbljenje Hrvata. Nikola Stojanović, veliki i iskreni Jugosloven (za razliku od npr. Štrosmajera koji je katolički Jugosloven), polemiše i zaključuje da je srad zajedničke borbe protivu Austro-Ugarske bolje da se Hrvati pretope u Srbe: „jedna stranka mora podleći“. „Da će to biti Hrvati...".Original postavio alfa_i_omega
Ok, majmun sam, ali ja bar imam mozak za razliku od tebe. Da imaš imalo mozga u glavi ne bi tu pisao gluposti...
"...On će se ubrzati u borbi koja se mora voditi „do istrage naše ili vaše“ u kojoj „jedna stranka mora podleći“. „Da će to biti Hrvati..."
Negira svako pravo Hrvatima pa jezik, naciju, postojanje. Negira ime Hrvat. Što je to nego istrebljenje?
Kad je u pitanju jezik, štokavica, i ja negiram njeno hrvatstvo.
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Mnogo ljudske gluposti, neznanja i falsifikata u ovim Hroboatosovim citatima sa Hercegbosne. Niti jedan nema vrednost kakvu Hrobi priželjkuje:
Citat broj 1:
Hodaverdija, čauš bosanskog paše, došao je u Zadar da moli providura Dalmacije i Albanije Nanija (Nani, Giovan Battista, 1616 - 1678), da ne obesi i ne pogubi dva turska uskoka koje su Mleci uhapsili na granici već da ih osudi na robiju u galijama. On piše u Zadru da daje svoj život za njihov ("da bi upravo nas pogubili nego njih") i nastavlja:
"Za to mi, rečeni Hodaverdi čauš, hotismo učiniti viru ot toga posla, i dvoje knjige pisati turske, a dvoje horvatske, rukom Ali ćehaja, ki je na skali Zadarskoj, koji je na tome bil poslu skupa u Zadru, na deset dana zilkade misaca."
Hrobijev citat je neistinit, tj. falsifikovan - izbrisan je zarez iza "horvatske" i odsečen kraj rečenice; pogrešna je kvalifikacija da su dva pisma napisana "bosanskom ćirilicom".
Na kraju, kako može Hodaverdija da piše providuru Naniju (presvitli gospodin Fedrin Nani, zeneral ot Dalmacije i Arbanije") 1589. godine kad se providur Nani rodio 1616. godine? Falsifikat ili Ljubićev previd? Pod uslovom da se ne radi o potpunom falsifikatu u delu pisma gde se pominje horvatski jezik (oblik horvatski karakterističan je za Mađare i kajkavce), kako drugačije mogu čauš Hodaverdija i pisar Alija da nazovu jezik pisma kada su došli u Zadar da na kolenima mole milost za dvojicu uskoka?
Citat broj 2:
Citat broj 3:
"Što se tiče Hrvata koji su po reci Bosni izabrali ime naroda kojem pripadaju, ..."
Kao ilustracija falsifikovanja prevoda, evo primera prevoda istog teksta, koji je Hroboatos ranije postavljao po forumima - prevod, naravno, iz hrvatske ustaške literature - Krunoslav Draganović & Co.:
"A pleme Hrvata, koje se nastanilo oko rijeke Bosne prozvalo se po toj rijeci. Ogledalo njihova značaja odrazuje se u veseloj im naravi. Po Bosni dobili su ime i došli na glas po tekućoj rijeci. Duša im je čista, a lik svijetao. Većinom su lijepa stasa i dobra srca. Njihova vanjština i nutarnjost uspravnosti (pravednosti), otvorena lica i kršni momci poznati su (na daleko) po pokrajinama radi ponositosti, a ozbiljni naučenjaci kao umni i promišljeni ljudi. Uzrok je to, da je Bog - neka je uzvišen i slavljen! - u osmanlijskom carstvu podigno vrijednost ovome slavnom narodu sa službom i dostojanstvom i čast njihove sreće uzvisio kao njihov visoki rast i velikodušnost, što se megju njima rijetko nalazi nasilnika. Oni pako, koji su došli do visokih položaja (u državi) većinom se odlikuju veledušjem, to jest: čašću i ponosom; malo ih je, koji su tjesnogrudni, zavidni i pohlepni. Neustrašivi su u ratu i na mejdanu, a u društvu i na veselju prijazni. Obično su prostodušni, dobroćudni i ljubezni. Osobito se odlikuje ovo preuzvišeno pleme vanrednom ljepotom i iznimnim uzrastom.
Bez sumnje Bošnjaci, koji se pribrajaju hrvatskom narodu, odlikuju se kao prosti vojnici, dobrotom i pobožnosti, kao age i sandžaci obrazovanošću i vrlinom, a kao veliki veziri u upravi su dobroćudni, ponosni i pravedni, da ih narodni prvaci hvale i odlični državnici slave."
Ne ulazeći u vrednovanje procene jednog stranca, Turčina, objašnjenje je dala dr Snježana Buzov (Hrvatica) u radu Ottoman perceptions of Bosnia as reflected in the works of Ottoman authors who visited or lived in Bosnia, International journal of Turkish studies, Vol. 10, Nos. 1 & 2, IJTS / University of Wisconsin, 2004. pp. 83-92. -
Snežana Buzov (hrvatska povjesnikinja):
http://nelc.osu.edu/people/person.cfm?ID=2533
Dakle, tu je nešto drugo važnije, a to je da Alija Galipoljac ne svedoči o tome kako ljudi sa vode Bosne sebe nazivaju Hrvatima, nego suprotno, implicite svedoči da sebe nazivaju Bosancima, a pri tome ih arbitražno proglašava Hrvatima koji su sebe nazvali po vodi Bosni. Kako objašnjava dr Buzov - za njega su oni stanovnici u Hrvatskom vijaletu oko Klisa svi automatski predstavljali Hrvate, pa ove oko vode Bosne identifikuje sa njima - najverovatnije po istom jeziku.
Citat broj 4:
Dakle, kada Muslihudin (rođeni sin gorerečenoga Alije Galipoljca) govori o "pokrajini Hrvata", upravo se radi o Hrvatskom vilajetu, vilayet-i Hirvat, manjem delu kliškog sandžaka.
Za ništa.
Citat broj 1:
Hodaverdija, čauš bosanskog paše, došao je u Zadar da moli providura Dalmacije i Albanije Nanija (Nani, Giovan Battista, 1616 - 1678), da ne obesi i ne pogubi dva turska uskoka koje su Mleci uhapsili na granici već da ih osudi na robiju u galijama. On piše u Zadru da daje svoj život za njihov ("da bi upravo nas pogubili nego njih") i nastavlja:
"Za to mi, rečeni Hodaverdi čauš, hotismo učiniti viru ot toga posla, i dvoje knjige pisati turske, a dvoje horvatske, rukom Ali ćehaja, ki je na skali Zadarskoj, koji je na tome bil poslu skupa u Zadru, na deset dana zilkade misaca."
Hrobijev citat je neistinit, tj. falsifikovan - izbrisan je zarez iza "horvatske" i odsečen kraj rečenice; pogrešna je kvalifikacija da su dva pisma napisana "bosanskom ćirilicom".
Na kraju, kako može Hodaverdija da piše providuru Naniju (presvitli gospodin Fedrin Nani, zeneral ot Dalmacije i Arbanije") 1589. godine kad se providur Nani rodio 1616. godine? Falsifikat ili Ljubićev previd? Pod uslovom da se ne radi o potpunom falsifikatu u delu pisma gde se pominje horvatski jezik (oblik horvatski karakterističan je za Mađare i kajkavce), kako drugačije mogu čauš Hodaverdija i pisar Alija da nazovu jezik pisma kada su došli u Zadar da na kolenima mole milost za dvojicu uskoka?
Citat broj 2:
Naprosto - falsifikovan prevod. Umesto "i uopće od naroda hrvatskoga" treba da stoji "kao i oni od naroda hrvatskoga". Hrobijeve maštovite zaključke proistekle na osnovu falsifikata, ostavljam čitaocu.Original postavio Urvan Hroboatos[/URL]
Mehmedpasa Sokolovic, veliki vezir Osmanlijskog carstva, izdaje god. 1566. naredbu povodom harzaula grckog patrijara, u kojoj kaze: »Car daje ferman, da rimski fratri po Budimu, Temisvaru i Dubrovniku i uopce od naroda hrvatskoga ne pitaju milostinju, ako taj narod spada na grckog patrijara... No ako pak narod pod patrijara ne spada, zabranjeno mu je napastovati fratre i njihov puk« (Spomenik 67. Srp. Kralj. Akademije, str. 211).[Ovdje su Hrvati i pravoslavci] Za Sokolovica su Slaveni po turskom Budimu, Temisvaru i Dubrovniku Hrvati, a isto tako i narod, koji od Budima do Dubrovnika po turskoj zemlji stanuje. Onda su i u Bosni Hrvati, jer put iz Budima i Temisvara turskom zemljom u Dubrovnik vodi nuzno preko Bosne, osim ako se za Sulejmana Velikog nije putovalo avionom.
Citat broj 3:
Odavno objašnjeno. Da Hroboatos iole zna koje su granice "Bosne" u vreme Alije Galipoljca shvatio bi da mu je citat bezvredan. No - šta je tu je (mislim na Hroboatosovo neznanje). Alija Mustafa Galipoljac (Gelibolulu Mustafa Âlî, 1541-1599) u knjizi Künhü'l-Ahbar (Univerzitetska biblioteka Istambul - IÜMK - Istanbul Üniversitesi Merkez Kütüphanesi, Turski rukopisi (TY) br. 5959.), delu koje se pominje i kao Hronika Otomanskog carstva - Târîhi âli Otoman (Tarihi, a ne "Tahiri" na Turskom znači hronika) kaže ovo (ispravan prevod):
"Što se tiče Hrvata koji su po reci Bosni izabrali ime naroda kojem pripadaju, ..."
Kao ilustracija falsifikovanja prevoda, evo primera prevoda istog teksta, koji je Hroboatos ranije postavljao po forumima - prevod, naravno, iz hrvatske ustaške literature - Krunoslav Draganović & Co.:
"A pleme Hrvata, koje se nastanilo oko rijeke Bosne prozvalo se po toj rijeci. Ogledalo njihova značaja odrazuje se u veseloj im naravi. Po Bosni dobili su ime i došli na glas po tekućoj rijeci. Duša im je čista, a lik svijetao. Većinom su lijepa stasa i dobra srca. Njihova vanjština i nutarnjost uspravnosti (pravednosti), otvorena lica i kršni momci poznati su (na daleko) po pokrajinama radi ponositosti, a ozbiljni naučenjaci kao umni i promišljeni ljudi. Uzrok je to, da je Bog - neka je uzvišen i slavljen! - u osmanlijskom carstvu podigno vrijednost ovome slavnom narodu sa službom i dostojanstvom i čast njihove sreće uzvisio kao njihov visoki rast i velikodušnost, što se megju njima rijetko nalazi nasilnika. Oni pako, koji su došli do visokih položaja (u državi) većinom se odlikuju veledušjem, to jest: čašću i ponosom; malo ih je, koji su tjesnogrudni, zavidni i pohlepni. Neustrašivi su u ratu i na mejdanu, a u društvu i na veselju prijazni. Obično su prostodušni, dobroćudni i ljubezni. Osobito se odlikuje ovo preuzvišeno pleme vanrednom ljepotom i iznimnim uzrastom.
Bez sumnje Bošnjaci, koji se pribrajaju hrvatskom narodu, odlikuju se kao prosti vojnici, dobrotom i pobožnosti, kao age i sandžaci obrazovanošću i vrlinom, a kao veliki veziri u upravi su dobroćudni, ponosni i pravedni, da ih narodni prvaci hvale i odlični državnici slave."
Ne ulazeći u vrednovanje procene jednog stranca, Turčina, objašnjenje je dala dr Snježana Buzov (Hrvatica) u radu Ottoman perceptions of Bosnia as reflected in the works of Ottoman authors who visited or lived in Bosnia, International journal of Turkish studies, Vol. 10, Nos. 1 & 2, IJTS / University of Wisconsin, 2004. pp. 83-92. -
Snežana Buzov (hrvatska povjesnikinja):
http://nelc.osu.edu/people/person.cfm?ID=2533
Alijevo izjednačavanje Bošnjaka sa Hrvatima nije ni najmanje iznenađujuće s obzirom da je većinu vremena proveo u Bosni na granici, u Kliškom sandžaku čiji se deo zvao vilayet-i Hirvat (hrvatski vilajet). U njegovo doba, ovo područje imalo je mešovito stanovništvo sastavljeno od lokalnih i doseljenih Vlaha, lokalnih i doseljenih Muslimana, te drugih hrišćana, takođe kako lokalnih tako i doseljenih. Štaviše, bilo bi iznenađujuće da je on, kao pridošlica, mogao ili čak hteo napraviti razliku.
Dakle, tu je nešto drugo važnije, a to je da Alija Galipoljac ne svedoči o tome kako ljudi sa vode Bosne sebe nazivaju Hrvatima, nego suprotno, implicite svedoči da sebe nazivaju Bosancima, a pri tome ih arbitražno proglašava Hrvatima koji su sebe nazvali po vodi Bosni. Kako objašnjava dr Buzov - za njega su oni stanovnici u Hrvatskom vijaletu oko Klisa svi automatski predstavljali Hrvate, pa ove oko vode Bosne identifikuje sa njima - najverovatnije po istom jeziku.
Citat broj 4:
Original postavio Urvan Hroboatos[/URL]
H. Mehmed Handzic osvrnuo se u »Obzoru« od 11. VII. 1938. na orijentalne rukopise Jugoslavenske akademije u Zagrebu. Govoreci o spisu banjaluckog muderiza Muslihudin bin Ali-ja (»Munjetul-talibin ve gunjetur ragibin), pisanu god. 1609., citira iz njegova predgovora ove rijeci: »Sva dosadanja djela i knjige dosle su od Arapa i Perzijanaca iz raznih pokrajina i Herata, a ovaj je sastavak nikao u p o k r a j i n i H r v a t a«.
Dakle, kada Muslihudin (rođeni sin gorerečenoga Alije Galipoljca) govori o "pokrajini Hrvata", upravo se radi o Hrvatskom vilajetu, vilayet-i Hirvat, manjem delu kliškog sandžaka.
Za ništa.
Poslednja izmena:
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Noel Malkom
Britanski agent. Doveden da istoriografski odvoji Bosnu i Kosovo od Srbije. Novinar regrutovan kao obaveštajac-istoričar.
U službi od 1995, za obaveštajni rad dobio tutulu Sir.
Sir Noel Robert Malcolm, FRSL, FBA (born 26 December 1956) is an English political journalist, historian and academic. A King's Scholar at Eton College, Malcolm read history at Peterhouse, Cambridge and received his Doctorate in History from Trinity College, Cambridge. He was a Fellow and College Lecturer of Gonville and Caius College, Cambridge, before becoming a political and foreign affairs journalist with The Spectator and the Daily Telegraph.
He stepped away from journalism in 1995 to become a writer and academic, being appointed as a Visiting Fellow of St Antony's College, Oxford for two years.
Britanski agent. Doveden da istoriografski odvoji Bosnu i Kosovo od Srbije. Novinar regrutovan kao obaveštajac-istoričar.
U službi od 1995, za obaveštajni rad dobio tutulu Sir.
Sir Noel Robert Malcolm, FRSL, FBA (born 26 December 1956) is an English political journalist, historian and academic. A King's Scholar at Eton College, Malcolm read history at Peterhouse, Cambridge and received his Doctorate in History from Trinity College, Cambridge. He was a Fellow and College Lecturer of Gonville and Caius College, Cambridge, before becoming a political and foreign affairs journalist with The Spectator and the Daily Telegraph.
He stepped away from journalism in 1995 to become a writer and academic, being appointed as a Visiting Fellow of St Antony's College, Oxford for two years.
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Ljubica Štefan i Philip J. Cohen
Ljubica Štefan, svoje autorstvo poklanjala je drugima u zamenu za štetu koju je mogla naneti svemu srpskom.
Mnogo je zbunjućih tema pokrenuto upravo na Forumu Krstarice zahvaljujući delovanju ove žene. Izmislila je dnevnik Nikole Tesle u kojemu tobože Tesla priznaje kako je poreklom Hrvat, a napisala je i mnoge antisrpske knjige koje su atribuirane nehrvatima da bi se što delotvornije bacila ljaga na srpski narod iz prividno nepristrasne perspektive.
Jedna takva knjiga je čuvena knjiga američkog dermatologa jevrejskog porekla Filipa Dž. Koena: Tajni rat Srbije, koja se na Forumu mnogiput pominjala.
Ljubica u društvu klerofašistkinje Nevenke Maras (Nela Eržišnik).
Exposing a Hoax
March 17, 2009
Ljubica Stefan, the Croatian ghostwriter for front man Philip J. Cohen.
One of the most disturbing and disgusting propaganda hoaxes that occurred during the breakup of the former Yugoslavia was that perpetrated by dermatologist Philip J. Cohen. He is completely forgotten now and his propaganda tract, Serbia’s Secret War, is in the trash bin today. Cohen is a dermatologist. He was never even a historian. Yet he purported to author a major book on history.
But his revisionist propaganda tract that masqueraded as scholarship was at one time advertised in Foreign Affairs and cited and lauded by Richard Holbrooke and Margaret Thatcher. How did they pull it off? How did this hoax succeed?
In exposing this outrageous hoax, we have to analyze and examine the evidence. Philip J. Cohen is a medical doctor, a dermatologist with no background or training in history, let alone the World War II history of Serbia. Moreover, he has no knowledge of the Serbian, Croatian, or Bosnian languages. How could he have written Serbia’s Secret War, which required a detailed and exhaustive analysis and research of Serbian language documents? Such a massive undertaking would require a thorough knowledge of the historical debates and nuances involed in the issues examined. Cohen couldn’t have written it. And he didn’t write it. Cohen was the front, the front man in a Croatian propaganda hoax. Because Croatia was a satellite, proxy, and client state of the U.S., Cohen received U.S. support and backing. The screed buttressed the anti-Serbian U.S. infowar and propagnada war. But if Cohen did not write the screed, who did?
American dermatologist Philip J. Cohen fronted a racist propaganda tract that originated from the Croatian Ministry of Foreign Affairs.
Could Stjepan G. Mestrovic have written it? Mestrovic is a sociologist at Texas A & M University. He has no training or experience in history. He may have played a role in the hoax, but he was not the writer, the ghostwriter for the book. Serbia’s Secret War was published by Texas A & M University, which also published racist, virulently anti-Serbian books by Mestrovic and Norman Cigar, who had been a professor of strategic studies at the U.S. Marine Corps Command and Staff College and also taught at the Marine Corps School of Advanced Warfighting and at the National Defense Intelligence College. Like Cohen, Mestrovic, and David Riesman, Cigar had no historical training or background on the Balkans, or Serbia in particular. Absurdly, Cigar had “a strong academic background in Arabic”, not Serbian, Croatian, Bosnian, or Serbo-Croatian.
On the Texas A & M website promoting Cohen’s book, he is described as follows: “Philip J. Cohen, a medical doctor, has done extensive research on history and politics in the Balkans. He is widely published in scholarly journals and books.” This is patently untrue and constitutes a lie. A bibliography search for Cohen shows that he is not published in any relevant historical “scholarly journals”. He has been published by Ceres in Zagreb, Croatia. Outside of Texas A & M and the Mestrovic and Cigar clique and a pro-Croatia policy paper he wrote for Bill Clinton and Al Gore in 1992, he is not published anywhere in scholarly historical journals. Cohen could potentially be censured for ethics violations. This is potentially fraud in the manner of Clifford Irving. Irving spent 17 months in prison for his fraud and hoax.
(2bc)
Philip J. Cohen: Serbia’s Secret War
Ljubica Štefan, svoje autorstvo poklanjala je drugima u zamenu za štetu koju je mogla naneti svemu srpskom.
Mnogo je zbunjućih tema pokrenuto upravo na Forumu Krstarice zahvaljujući delovanju ove žene. Izmislila je dnevnik Nikole Tesle u kojemu tobože Tesla priznaje kako je poreklom Hrvat, a napisala je i mnoge antisrpske knjige koje su atribuirane nehrvatima da bi se što delotvornije bacila ljaga na srpski narod iz prividno nepristrasne perspektive.
Jedna takva knjiga je čuvena knjiga američkog dermatologa jevrejskog porekla Filipa Dž. Koena: Tajni rat Srbije, koja se na Forumu mnogiput pominjala.
Exposing a Hoax
March 17, 2009
Ljubica Stefan, the Croatian ghostwriter for front man Philip J. Cohen.
One of the most disturbing and disgusting propaganda hoaxes that occurred during the breakup of the former Yugoslavia was that perpetrated by dermatologist Philip J. Cohen. He is completely forgotten now and his propaganda tract, Serbia’s Secret War, is in the trash bin today. Cohen is a dermatologist. He was never even a historian. Yet he purported to author a major book on history.
But his revisionist propaganda tract that masqueraded as scholarship was at one time advertised in Foreign Affairs and cited and lauded by Richard Holbrooke and Margaret Thatcher. How did they pull it off? How did this hoax succeed?
In exposing this outrageous hoax, we have to analyze and examine the evidence. Philip J. Cohen is a medical doctor, a dermatologist with no background or training in history, let alone the World War II history of Serbia. Moreover, he has no knowledge of the Serbian, Croatian, or Bosnian languages. How could he have written Serbia’s Secret War, which required a detailed and exhaustive analysis and research of Serbian language documents? Such a massive undertaking would require a thorough knowledge of the historical debates and nuances involed in the issues examined. Cohen couldn’t have written it. And he didn’t write it. Cohen was the front, the front man in a Croatian propaganda hoax. Because Croatia was a satellite, proxy, and client state of the U.S., Cohen received U.S. support and backing. The screed buttressed the anti-Serbian U.S. infowar and propagnada war. But if Cohen did not write the screed, who did?
American dermatologist Philip J. Cohen fronted a racist propaganda tract that originated from the Croatian Ministry of Foreign Affairs.
Could Stjepan G. Mestrovic have written it? Mestrovic is a sociologist at Texas A & M University. He has no training or experience in history. He may have played a role in the hoax, but he was not the writer, the ghostwriter for the book. Serbia’s Secret War was published by Texas A & M University, which also published racist, virulently anti-Serbian books by Mestrovic and Norman Cigar, who had been a professor of strategic studies at the U.S. Marine Corps Command and Staff College and also taught at the Marine Corps School of Advanced Warfighting and at the National Defense Intelligence College. Like Cohen, Mestrovic, and David Riesman, Cigar had no historical training or background on the Balkans, or Serbia in particular. Absurdly, Cigar had “a strong academic background in Arabic”, not Serbian, Croatian, Bosnian, or Serbo-Croatian.
On the Texas A & M website promoting Cohen’s book, he is described as follows: “Philip J. Cohen, a medical doctor, has done extensive research on history and politics in the Balkans. He is widely published in scholarly journals and books.” This is patently untrue and constitutes a lie. A bibliography search for Cohen shows that he is not published in any relevant historical “scholarly journals”. He has been published by Ceres in Zagreb, Croatia. Outside of Texas A & M and the Mestrovic and Cigar clique and a pro-Croatia policy paper he wrote for Bill Clinton and Al Gore in 1992, he is not published anywhere in scholarly historical journals. Cohen could potentially be censured for ethics violations. This is potentially fraud in the manner of Clifford Irving. Irving spent 17 months in prison for his fraud and hoax.
(2bc)
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Who then could have written it? There is only one candidate. She died in 2002. She had lived in Belgrade, Serbia for 30 years before she left in 1992 to go to Zagreb to orchestrate and mastermind the anti-Serbian propaganda war for the Croatian government under Franjo Tudjman. Her name was Ljubica Stefan.
All the pieces fit. She had the motive, the opportunity, the means, and the background. Although she lived most of her life in Serbia, she was an ethnic Croatian. She lived and worked in Belgrade. She knew the Serbian language. She had access to Serbian documents and archives. Also, as a hack historian, a pseudo-historian, someone below the radar, she did not have to concern herself about academic or scholarly accountability. Moreover, everything that appears in the Cohen text also appears in propaganda screeds published by or attributed to Stefan when she worked for the Croatian Government Ministry of Foreign Affairs. Stefan worked closely with Croatian ultra-nationalist Franjo Tudjman in rehabilitating the Ustasha regime and engaged in historical revisionism by attempting to equate Serbia’s role during the Holocaust with that of Croatia’s Ustasha NDH government.
A Croatian Ustasha NDH government pamphlet issued during the Holocaust that listed Jewish-owned businesses in Croatia and Bosnia.
Serbia’s Secret War is essentially an expanded version of Stefan’s 1993 book From Fairy Tale to Holocaust: Serbia: Quisling Collaboration with the Occupier During the Period of the Third Reich with Reference to Genocide against the Jewish People, by Ljubica Stefan, published by the Croatian Government. The full publishing credit is listed as: “Zagreb: Culture and Promotion Dept., Ministry of Foreign Affairs, Republic of Croatia, 1993.” The text that Cohen fronted was actually a compendium of Stefan’s earlier publications. Moreover, the covers of both books were almost identical, using images of German-occupation postage stamps. They needed some shocking, anti-Jewish image. German-occupation “anti-Masonic” postage stamps were the best they could do.
Serbia’s Secret War was ghostwritten by the Croatian Ljubica Stefan who was funded, recruited, and endorsed by the Croatian government. Justly and deservedly the racist propaganda tract has been thoroughly discredited and debunked. The ghostwritten hoax is largely forgotten today.
A 1942 Croatian government poster for an anti-Jewish exhibition in Zagreb with the Croatian word for Jews, “Zidovi”.
Why did the Croatian government and the Croatian lobby hire Philip J. Cohen as the front? Isn’t this outrageous audacity and contempt? Why hire a dermatologist with no background or training or experience in history to front a propaganda tract? Isn’t this a mindless and inane exercise in propaganda worthy of derision and contempt? It all depends. It depends on what audience you target, the target group. The Croatian government was not targeting scholars and academics. This was not meant for them. The primary appeal was emotional and intended for an uncritical mass audience. It was an exercise in public relations, a PR stunt. Of course, the screed was nonsensical and illogical. The screed was propaganda to justify and rationalize the genocide and ethnic cleansing committed by the Croatian government, supported and assisted by the U.S., committed against the Krajina Serbs. In 1995, with U.S. support and backing, the Croatian government ethnically cleansed over 200,000 Krajina Serbs in the alrgest act of ethnic cleansing since World War II and the Holocaust. It was genocide under the Genocide Convention.
The book had a two-fold purpose. To justify the genocide committed against the Krajina Serbs and to rehabilitate Croatian ultra-nationalism, to exonerate and to minimize and to trivialize the Ustasha genocide. The ghostwritten book acted as a smokescreen to obfuscate the real genocide committed by the Croatian NDH Ustasha regime against Serbs, Jews, and Roma.
The premise of the book relies on a Tu quoque argument, from the Latin, meaning “You, too” or “You also”. The argument runs as follows: Serbs have accused Croatia of genocide during the Holocaust against Jews. Serbs have accused Croatia of being an ally of Nazi Germany and of engaging in the systematic murder of Jews during the NDH Ustasha government. But Serbia too “collaborated” with Nazi Germany and played a role in the Holocaust against Jews. You, too. Legally, the tu quoque argument is rejected because it relies on a logical fallacy. It is a variation of the “two wrongs make a right” fallacy. The Croatian propaganda argument runs as follows: Serbs accuse Croatia of genocide against Jews. Serbs committed genocide against Jews. Therefore, Croatia did not commit genocide against Jews. This is an illogical and illegitimate conclusion because whether or not Serbs committed a genocide against Jews is not connected to the issue of Croatian genocide against Jews. The glaring fallacy in this instance is that Serbs are not the only ones who accuse Croatia of genocide. This is a well-documented fact in the historiography of the Holocaust. The issue is not whether there was a genocide, but only a controversy over the extent or magnitude. The argument seeks to smear and to discredit the accuser by ad hominem attacks or attacks aimed at an entire country, people, nationality, or religion. The use of the tu quoque argument by Stefan, and front man Cohen, is thus illogical, illegitimate, and fallacious. The appeal is not to logic and reason, but to racism and ethnic and religious enmity and raw emotion.
Whom did the Croatian government target? What specific audience was targeted? The target audience consisted largely of Jewish Americans. American Jews and Israeli Jews were the principal targets. If Ljubica Stefan or the Croatian government put their names on the text the book would not be as convincing and persuasive and credible. The illusion had to be manufactured that the book was unbiased, neutral, and written by a non-Croatian. The way the Croatian government and lobby got around this problem was fairly easy. All you had to do was to hire a front. Someone was needed to sell the Croatian propaganda. Cohen, although a dermatologist, a skin doctor, nevertheless, had a Jewish name and was an American citizen. It was the name of an American Jewish author. This lent the book a certain modicum of credibility and legitimacy. Moreover, the preface was written by another prominent American Jewish author, sociologist David Riesman.
The Croatian government and the Croatian lobby reckoned that no one would challenge the book or Cohen’s credentials. Who would even dare? If anyone tried, they would be branded as anti-Semitic. Moreover, the name value of Cohen and Riesman itself would sell the book. This is why the name of the actual author, Ljubica Stefan, did not appear on the book. Instead, the name of Philip J. Cohen was placed on the cover as the author.
The Nazi-allied Croatian Ustasha government stamps commemorating Croatian volunteer troops that fought alongside Axis troops at Stalingrad, the Sea of Azov, Sevastopol, and the Don.
Propaganda is always destroyed and discarded after it has served its purpose. Cohen’s outrageous hoax is not any different. He is back to being a dermatologist. The Cohen hoax does, however, demonstrate how easily people are manipulated and hoodwinked, regarded hardly any better than cattle. This outlandish hoax did not occur in a totalitarian state, but in the U.S.
All the pieces fit. She had the motive, the opportunity, the means, and the background. Although she lived most of her life in Serbia, she was an ethnic Croatian. She lived and worked in Belgrade. She knew the Serbian language. She had access to Serbian documents and archives. Also, as a hack historian, a pseudo-historian, someone below the radar, she did not have to concern herself about academic or scholarly accountability. Moreover, everything that appears in the Cohen text also appears in propaganda screeds published by or attributed to Stefan when she worked for the Croatian Government Ministry of Foreign Affairs. Stefan worked closely with Croatian ultra-nationalist Franjo Tudjman in rehabilitating the Ustasha regime and engaged in historical revisionism by attempting to equate Serbia’s role during the Holocaust with that of Croatia’s Ustasha NDH government.
A Croatian Ustasha NDH government pamphlet issued during the Holocaust that listed Jewish-owned businesses in Croatia and Bosnia.
Serbia’s Secret War is essentially an expanded version of Stefan’s 1993 book From Fairy Tale to Holocaust: Serbia: Quisling Collaboration with the Occupier During the Period of the Third Reich with Reference to Genocide against the Jewish People, by Ljubica Stefan, published by the Croatian Government. The full publishing credit is listed as: “Zagreb: Culture and Promotion Dept., Ministry of Foreign Affairs, Republic of Croatia, 1993.” The text that Cohen fronted was actually a compendium of Stefan’s earlier publications. Moreover, the covers of both books were almost identical, using images of German-occupation postage stamps. They needed some shocking, anti-Jewish image. German-occupation “anti-Masonic” postage stamps were the best they could do.
Serbia’s Secret War was ghostwritten by the Croatian Ljubica Stefan who was funded, recruited, and endorsed by the Croatian government. Justly and deservedly the racist propaganda tract has been thoroughly discredited and debunked. The ghostwritten hoax is largely forgotten today.
A 1942 Croatian government poster for an anti-Jewish exhibition in Zagreb with the Croatian word for Jews, “Zidovi”.
Why did the Croatian government and the Croatian lobby hire Philip J. Cohen as the front? Isn’t this outrageous audacity and contempt? Why hire a dermatologist with no background or training or experience in history to front a propaganda tract? Isn’t this a mindless and inane exercise in propaganda worthy of derision and contempt? It all depends. It depends on what audience you target, the target group. The Croatian government was not targeting scholars and academics. This was not meant for them. The primary appeal was emotional and intended for an uncritical mass audience. It was an exercise in public relations, a PR stunt. Of course, the screed was nonsensical and illogical. The screed was propaganda to justify and rationalize the genocide and ethnic cleansing committed by the Croatian government, supported and assisted by the U.S., committed against the Krajina Serbs. In 1995, with U.S. support and backing, the Croatian government ethnically cleansed over 200,000 Krajina Serbs in the alrgest act of ethnic cleansing since World War II and the Holocaust. It was genocide under the Genocide Convention.
The book had a two-fold purpose. To justify the genocide committed against the Krajina Serbs and to rehabilitate Croatian ultra-nationalism, to exonerate and to minimize and to trivialize the Ustasha genocide. The ghostwritten book acted as a smokescreen to obfuscate the real genocide committed by the Croatian NDH Ustasha regime against Serbs, Jews, and Roma.
The premise of the book relies on a Tu quoque argument, from the Latin, meaning “You, too” or “You also”. The argument runs as follows: Serbs have accused Croatia of genocide during the Holocaust against Jews. Serbs have accused Croatia of being an ally of Nazi Germany and of engaging in the systematic murder of Jews during the NDH Ustasha government. But Serbia too “collaborated” with Nazi Germany and played a role in the Holocaust against Jews. You, too. Legally, the tu quoque argument is rejected because it relies on a logical fallacy. It is a variation of the “two wrongs make a right” fallacy. The Croatian propaganda argument runs as follows: Serbs accuse Croatia of genocide against Jews. Serbs committed genocide against Jews. Therefore, Croatia did not commit genocide against Jews. This is an illogical and illegitimate conclusion because whether or not Serbs committed a genocide against Jews is not connected to the issue of Croatian genocide against Jews. The glaring fallacy in this instance is that Serbs are not the only ones who accuse Croatia of genocide. This is a well-documented fact in the historiography of the Holocaust. The issue is not whether there was a genocide, but only a controversy over the extent or magnitude. The argument seeks to smear and to discredit the accuser by ad hominem attacks or attacks aimed at an entire country, people, nationality, or religion. The use of the tu quoque argument by Stefan, and front man Cohen, is thus illogical, illegitimate, and fallacious. The appeal is not to logic and reason, but to racism and ethnic and religious enmity and raw emotion.
Whom did the Croatian government target? What specific audience was targeted? The target audience consisted largely of Jewish Americans. American Jews and Israeli Jews were the principal targets. If Ljubica Stefan or the Croatian government put their names on the text the book would not be as convincing and persuasive and credible. The illusion had to be manufactured that the book was unbiased, neutral, and written by a non-Croatian. The way the Croatian government and lobby got around this problem was fairly easy. All you had to do was to hire a front. Someone was needed to sell the Croatian propaganda. Cohen, although a dermatologist, a skin doctor, nevertheless, had a Jewish name and was an American citizen. It was the name of an American Jewish author. This lent the book a certain modicum of credibility and legitimacy. Moreover, the preface was written by another prominent American Jewish author, sociologist David Riesman.
The Croatian government and the Croatian lobby reckoned that no one would challenge the book or Cohen’s credentials. Who would even dare? If anyone tried, they would be branded as anti-Semitic. Moreover, the name value of Cohen and Riesman itself would sell the book. This is why the name of the actual author, Ljubica Stefan, did not appear on the book. Instead, the name of Philip J. Cohen was placed on the cover as the author.
The Nazi-allied Croatian Ustasha government stamps commemorating Croatian volunteer troops that fought alongside Axis troops at Stalingrad, the Sea of Azov, Sevastopol, and the Don.
Propaganda is always destroyed and discarded after it has served its purpose. Cohen’s outrageous hoax is not any different. He is back to being a dermatologist. The Cohen hoax does, however, demonstrate how easily people are manipulated and hoodwinked, regarded hardly any better than cattle. This outlandish hoax did not occur in a totalitarian state, but in the U.S.
Mrkalj
Buduća legenda
- Poruka
- 36.411
Hrvatski vilajet (vilayet-i Hirvat), deo kliškog sandžaka
kao ishodište hrvatskog narodnog imena
kao ishodište hrvatskog narodnog imena
Kliški sandžak, odnosno sandžak kliški, hrvatski i primorski (kako je glasilo u pismu kliškog sandžak-bega Ferhada 1558.), bila je upravna jedinica u Turskom Carstvu, u sklopu Bosanskog pašaluka. Osnovan je 1537., nakon pada Klisa u turske ruke. Osnivanjem Kliškog sandžaka bilo je smanjena područje Bosanskog sandžaka, jer su u njegov sastav ušli svi osmanski posjedi sjeverozapadno od Solina, u jugozapadnom dijelu Bosne, Krbavi i Lici.[SUP][1][/SUP]
Iako je nosio ime po Klisu, sjedište mu je uglavnom bilo u Livnu.[SUP][2][/SUP]
Sastavne jedinice
Prilikom osnivanja dijelio se Kliški sandžak na kadiluke Skradin, Neretva, Novosel, Akhisar ili Prusac, Zagorje ili Klis i Jezero (Golhisar).[SUP][1][/SUP] Kad je bio osnovan Krčki (lički) sandžak, izgubio je Kliški sandžak znatan dio svoga prostora zapadno od rijeke Krke i donjeg toka Une. Točnije, cijelo zaleđe Zadra, okolicu Knina, Krbavu i Liku.
Kliški sandžak-begovi:
- Muratbeg, bio je prvi kliški sandžak-beg nakon pada Klisa 12.III.1537. godine 1543. postavljen je za požeškog sandžak-bega. Umro je u Požegi 1545. Sahranjen je u Sarajevu uz Begovu džamiju.
- Malkoč-beg, rodom iz Duzi kod Prozora (Rama), pa je zato nazvan Dugalić. Bio je kliški sandžak-beg od 1543. do 1553. Kada ga je Porta imenovala bosanskim namjesnikom. Imao je dva sina: Džafera i Huseina.
- Ferhad-beg Sokolović, bio je kliški sandžak-beg od 1553. do 1574. Kada je postao prvi bosanski paša. Njegova su braća Ali-beg (pod 4.) i Mustafa-beg (pod 5.),a njegov sin Kurt-beg.
- Alibeg Sokolović, bio je kliški sandžak-beg od 1574. do 1576. godine , kada je bio postavljen za sandžak-bega u Požegi.
- Mustafabeg Sokolović, bio je kliški sandžak-beg od 1576. do 1583. godine.
- Mehmedbeg, bio je kliški sandžak-beg od 1574. do 1576. godine
- Sultanizade Mustafa paša Rustembegović, bio je kliški sandžak-beg od 1591. do pogibije pod Siskom 22.VI.1593.
- Mustajbeg Pijalepašić, bio je kliški sandžak-beg od 1593. do 1596. godine, kada je postao požeški sandžak-beg.
- Mehmedbeg Pijalepašić, bio je kliški sandžak-beg, kratko vrijema 1597.
- Dervišbeg, kliški sandžak-beg, bio je kratko vrijema 1597.
- Mehmedbeg Pijalepašić, bio je ponovo kliški sandžak-beg od 1597. do 1602.
- Mehmedbeg, bio je kliški sandžak-beg od svršetka 1602., pa kratko vrijeme do ožujka 1603.
- Zulfikar paša Atlagić, bio je kliški sandžak-beg od 1609. do 1615.
- Piri paša, ubio je Atlagića (pod 13.), bio je kliški sandžak-beg, spomen 1616.
- Ajmehanbeg, bio je kliški sandžak-beg, spomen 1627.
- Nišandži Jusufpaša, bio je kliški sandžak-beg od 1633 do 1637.
- Mehmedbeg Mujstajbegović, bio je posljednji kliški sandžak-beg 1648.
M.Perojević, Klis u turskoj ruci, Sarajevo, 1936.
Petar Zoranić (Zadar, 1508. - između 1543. i 1569.), bio je hrvatski renesansni pisac.
https://sjedi5.com/planine-petar-zoranic/
Petar Zoranić (1508. -?),hrvatski renesansni književnik. Zoranić je rođen 1508. godine u Zadru, ali njegova obitelj Tetačić potječe iz Nina, kamo se doselila iz Like. O njgovu se životu vrlo malo zna. Bio je pravnik,notar i sudski ispitivač javnih spisa. Ne zna se kada je i kako umro. Ime mu se posljednji put spominje 1543. g. (iako je po jednom novijem podatku neki Petar Zoranić živio u Bihaću 1547. godine),a 1569. godine,kada je tiskan roman Planine, Zoranić je već bio mrtav. Do nas je doprlo njegovo glavno djelo Planine, koje su nastale 1536. g. , godinu dana prije propasti Klisa, u vrijemekad su Turci duboko zašli u naše krajeve poslije bitke na Mohaču i prve opsjede Beča.
Petar Zoranić ("Veliki Ninjanin"; "Hrvatin") rođen je 1508. godine. Bio je potomak stare plemićke obitelji Tetačić iz Nina koja se pred kraj 15. stoljeća zbog malarije u Ninu i turske opasnosti sklonila u Zadar. U to vrijeme njegova majka Elizabeta (iz plemićkog roda Medulla, iz kojeg potječe i poznati slikar Andrija Medulić) očekivala je dijete. Najraniji podatak o njegovu životu potječe tek iz 1531. godine, kada se spominje kao plaćeni ninski notar, pravnik i sudski pisar, što znači da je najvjerojatnije završio studij pravnih znanosti; vjerojatno u Padovi. Ne zna se pouzdano točno kada je umro. Postoje određene indicije o njegovoj smrti, a zadnji podatak o njegovom životu je iz 1543. godine. Pretpostavlja se da je umro nakon 1543. godine, ali svakako prije 1569. godine kad su tiskane Planine, jer da je bio živ vjerojatno bi izmijenio svoju posvetu iz 1536. godine Matiji Matijeviću, ninskom kanoniku, koji je u vrijeme kada se djelo tiskalo već bio mrtav.
Književno stvaralaštvo
Zoranić je poznat kao pisac prvog hrvatskog romana Planine iz 1536. godine (godinu dana prije pada Klisa; u vrijeme kad su Turci duboko zašli u naše krajeve; nakon Bitke na Mohačkom polju i prve opsade Beča). Pastoralni roman (putopisni elementi) Planine izašao je u Mletcima, 1569. godine i to je jedino njegovo sačuvano djelo (uz dva izgubljena za koje se zna: "Ljubveni lov" i "Vilenica"). Djelo nepoznatog autora, pastirska ekloga iz 16. stoljeća kupljena 1970-ih godina 20. stoljeća u Londonu pripisuje se njegovim djelima.[SUP][1][/SUP][SUP][2][/SUP] Njegov roman svjedoči o temeljitoj humanističkoj i teološkoj naobrazbi koju je najvjerojatnije stekao u Dominikanskom općem učilištu u Zadru (ponovno otvorenom krajem 1495. godine, nakon što je dvadesetak godina prekinulo s radom zbog ratnih opasnosti - pad Bosne i prodor Turaka do Zadarskih zidima). Roman Planine sadrži ljubavne pjesme. Po tim umetnutim pjesmama Zoranić je suvremeni petrarkist. Djelo je domoljubnog karaktera i oslikava Hrvatsku rastrgnutu između dvaju osvajača: "kad s jedne strane Turci, a s druge Mlečani napadaju narod da ga unište, a narod se ne da".[SUP][3][/SUP]
Zoranić je pripadao krugu književnika koji su doprinijeli tomu da Zadar, uz Hvar, Korčulu, Split i Dubrovnik, postane jednim od glavnih središta hrvatske renesansne književnosti (poput Brne Karnarutića ili Jurja Barakovića).