Paraziti su glupi. Oni ne razmišljaju, već samo prave dar mar u organizmu u kome parazitiraju. Nisu svesni toga da će, kad domaćin umre, i oni umreti.
Nije mi jasno kako oni koji vladaju ovom državom ne shvataju da su je doveli do smrti... i da će i oni umreti kad ona umre...
Danas je u Novom Sadu obeleženo nekakvih “95 godina slobode”, šta god to značilo.
Nešto pre podneva prošao sam preko Trga kod katedrale i video političke pigmeje iz DSS-a (ako se neko još uvek seća te sekte, naime Koštuničine Demokratske stranke Srbije) kako proslavljaju ulazak Vojske Kraljevine Srbije u Novi Sad, na današnji dan 1918. godine. U pozadini trešti četnička muzika. Ambijent kao sa Ravne Gore, a ne iz vojvođanske ravnice. “95 godina slobode”? Ha ha ha. Kakve slobode? Računaju li u tih 95 godina i 4 godine mađarske okupacije Bačke, od 1941. do 1945. godine? Ne bi ih trebalo računati. A Miloševićevo silovanje države tokom 90-tih? Ni to ne bi trebalo računati. Nikako. Za Tita i njegovu 35-godišnju vladavinu nemam komentar. Najviše je izgrađeno za njegovo vreme. Kao i za onih 10-ak godina posle njega. Onda bi, u svakom slučaju, monarhisti (koje nije sramota to što žele da u ovu državu dovedu kralja čiji su preci vladali onolikom državom, i koje nije sramota to što žele da budu kraljevi u ovolickoj državici), trebalo da slave svega 23 godine slobode, jer su toliko živeli u Kraljevini Jugoslaviji. Nekome ovde nije dobro i ne ide mu od ruke najprostija matematika. Tuga jedna. Dno dna.
Elem belem, šta reći za zloupotrebu istorije od strane političkih pigmeja iz sekte zvane Demokratska stranka Srbije? Poneli su se kao da su oni oslobodili Novi Sad na današnji dan pre 95 godina. Pitam se samo od koga oslobodili? I ko je šta oslobodio? Još jedna “tuga jedna”. I još jedno dno dna.
Biću pošten pa ću reći ovako: svaka čast Vojsci Kraljevine Srbije za pobede u Prvom i Drugom balkanskom ratu, u toku 1912. i 1913. godine, kao i za pobede nad Vojskom Austro-Ugarske na Ceru i Kolubari 1914. godine, kao i u borbama oko Beograda u toku 1915. godine. Ali za Solunski front, koji je “živeo”, bolje reći “trajao”, od početka 1916. pa sve do kraja 1918. godine, teško da se može reći išta pohvalno. Poznato je da je Austro-Ugarska bila dobra i uređena država, preteča današnje Evropske Unije, u kojoj je živelo 11 ili 12 naroda, i da su iz te vojske masovno dezertirali Srbi iz Bosne, Hrvatske i Vojvodine, kao i Hrvati, Poljaci, Česi, Slovaci, Rumuni, Italijani... i prelazili na srpsku stranu. (Čak je i kardinal Alojz Stepinac bio srpski vojnik u Prvom svetskom ratu.) Sa takvom višenacionalnom vojskom, Austro-Ugarskoj je bilo nemoguće ratovati. I gubila je sve bitke protiv Srbije sve dok na balkansko bojište nije došla etnički čista nemačka vojska. Ona je porazila Srbiju, kao što je 18. marta 1918. porazila i izbacila iz rata Rusiju, a u toku samog rata tukla do nogu Britance (i sve njihove satelite i kolonije), Francuze, Belgijance... i ostale. Srpska vojska probila je Solunski front krajem 1918. godine, koga je branilo 100.000 bugarskih vojnika, i iza samog fronta nije više naišla ni na jednog jedinog austro-ugarskog ili nemačkog vojnika. I bilo je lako ušetati u Beograd, Novi Sad, Sarajevo, Zagreb, Ljubljanu... Definitivno. Nemački car, Kaiser Wilhelm Hohenzollern, poslao je bugarskom caru Ferdinandu (još jednom Nemcu, a poznato je da su skoro sve evropske kraljevske porodice nemačkog porekla) telegram sledeće sadržine: “Šezdeset hiljada srpskih vojnika rešilo je ishod Solunskog fronta. Sramota!” To je cela istina. U priču o tome kako francuska konjica, koja je probila Solunski front ka Bugarskoj, nije mogla stići srpsku pešadiju, ne verujem, jer nijedan čovek ne može trčati brže od konja. I kraj priče.
Razbiti mit o srpskom junaštvu i srpskoj nepobedivosti je vrlo lako. Uraditi protiv sopstvenog naroda ono što je uradio Aleksandar I Karađorđević, time što je direktno pobio trećinu sopstvenih građana u Prvom svetskom ratu, da bi sačuvao guzicu Britaniji i Francuskoj, kao i njihove kolonije... tako nešto nije uradio nijedan vladar sa svojom državom, vojskom i stanovništvom, u poznatoj ljudskoj istoriji, niti će uraditi. Na vrhu srpske piramide, na vlasti, i onda su se nalazili, a i danas se nalaze, najgori manijaci i najveći ludaci. Od kralja, preko generala, do oficira i podoficira. Narediti juriš vojnicima, koji masovno izginu, neprijatelj se divi njihovoj “hrabrosti”, pošto trče na metak, a trče zato što im oficir drži uperen pištolj u potiljak, pa ono malo što ih preživi odnese Pirovu pobedu. Tuga jedna.
A iza svega stoji prljava cionistička (masonska) igra. Prepletanje interesa nemačkih i francuskih tajnih društava, Reda vitezova Tevtonaca (eksponenti Obrenovići) i Grand Orient-a (eksponenti Karađorđevići). Da su ovi prvi ostali na tronu, Srbija bi 1908. ušla u nikad ostvarenu takozvanu Trojnu Austro-Ugarsko-Srpsku Monarhiju i dobila Bosnu “na tacni”, a u ratu 1914. bila na pravoj strani, na kojoj bi bila i Rusija, jer su se nemačke princeze oduvek udavale za ruske careve, a i tada je bilo na desetine miliona ljudi u oba carstva koji su poticali iz mešovitih nemačko-ruskih brakova. I ne samo to. Britanija i Francuska bi konačno bile poražene, a britansko-francusko kolonijalno carstvo pripalo Nemačkoj i Rusiji. Ali Francuzi su zeznuli Nemce i smenili dinastiju u Srbiji, koja je od tada terala inat Nemačkoj, platila teroristu Gavrila Principa da ubije Ferdinanda Habsburga 28. juna 1914. u Sarajevu i, umesto da Rusija bude na strani Nemačke, morala je da brani Srbiju i spasi Britaniju i Francusku od katastrofe, jer bi ih Nemci zgazili kao mrave. Ruski car Nikolaj II Romanov, saznavši za atentat u Sarajevu, udara se šakom u čelo i kaže - “Pa zar ću ratovati protiv rođaka Vilija?!” - misleći na Kaisera Wilhelma Hohenzollerna, nemačkog cara - “Zar ću biti na strani Britanaca i Francuza?!” Posle rata Karađorđevići ukidaju državu Crnu Goru i Srbiju, i prave Jugoslaviju sa Hrvatima i Slovencima, da bi oni jednog dana mogli imati svoju državu. U Crnoj Gori izbija Božićni ustanak 1919. i traje sve do 1922. godine, u kome učestvuju i moji preci, a otpor prema Jugoslaviji traje sve do 2006. kad je Crna Gora na referendumu poklonila državu Srbiji. Sledi loša “velikosrpska” politika u okviru Jugoslavije, te ubistvo Stjepana Radića u Skupštini 1928. godine, što je za sva vremena uništilo odnose između Srba i Hrvata, i bilo varnica za kasnije stvaranje NDH i silne ustaške pokolje... zatim neuspeli pakt sa Hitlerom i prokleti 27. mart 1941. Umesto da budu na nemačkoj strani i, bez obzira na ishod rata, zadrže sve teritorije 1945. ili 1946. godine, jer su sve okolne zemlje bile u paktu sa Trećim Rajhom, kao i stanovništvo, srpska elita gura prst u oko Hitleru i manijak uništava Jugoslaviju. Ako je nemačka vojska za vreme Rastka Nemanjića, u XIII veku, pod komandom Fridriha Barbarose, mogla da pređe preko Srbije na svom putu za Palestinu, zašto nije mogla da pređe i 1941. na svom putu za Grčku? Dolazi nam Tito, nešto kasnije, koji pravi SFRJ, državu koja je mogla postojati samo dotle dok po sredini Evrope ide gvozdena zavesa. Dakle, iza svega stoje cionisti, najveća bagra na svetu, i bezočno se cerekaju...
Spomenik Neznanom junaku na Avali 1943. godine.
Nemci su bili časni vojnici, a ne stoka kao današnji Jevreji, koji vrše genocid nad Palestincima. Tuga jedna.
Nemački vojnici ispred spomenika:
Nemački vojnici polažu venac na grob neznanom srpskom junaku:
Da završim. Danas su politički pigmeji u Novom Sadu slavili nekakvih “95 godina slobode”, iako se zapravo ne radi o 95 godina, već o jedva 23 godine njihove kraljevine. Voleo bih da se u ovoj zemlji što pre održe dva referenduma: prvi, koji bi kao referendumsko pitanje imao rečenicu - “Da li ste za republiku ili monarhiju?” - pa kad im se za monarhiju izjasni 14% glasača, da ućute u narednih 50 godina, do sledećeg referenduma; i drugi, koji bi se održao samo u Vojvodini, koji bi kao referendumsko pitanje imao rečenicu - “Da li ste za nezavisnu Vojvodinu ili Vojvodinu u okviru Srbije?” - pa kad im se za nezavisnu Vojvodinu izjasni 17% glasača, da ućute u narednih 50 godina, do sledećeg referenduma. To bi bilo to.
Imao sam danas dosta obaveza, pa nisam stigao da sve ovo napišem ranije i narugam se jadnim i bednim političkim pigmejima. Uradih to upravo sada. U ponedeljak se slavi završetak Prvog svetskog rata, u kome je ova država izgubila trećinu svoje populacije, bez ikakvog razloga, zapravo da bi sačuvala guzicu Britaniji i Francuskoj, i ogavni cionisti su taj “praznik” nametnuli celoj Evropi, i Srbiji, koju su unakazili. Slavite taj praznik baš kao što su danas u Novom Sadu politički pigmeji, i ostala bulumenta, slavili “95 godina slobode”. Niste svesni da ste odavno porobljeni i da vam se obrezani krmci i tetovirani robovi rugaju kao najglupljim majmunima. Šta reći? Tuga jedna. Dno dna. Ojha.
Nije mi jasno kako oni koji vladaju ovom državom ne shvataju da su je doveli do smrti... i da će i oni umreti kad ona umre...
Danas je u Novom Sadu obeleženo nekakvih “95 godina slobode”, šta god to značilo.
Nešto pre podneva prošao sam preko Trga kod katedrale i video političke pigmeje iz DSS-a (ako se neko još uvek seća te sekte, naime Koštuničine Demokratske stranke Srbije) kako proslavljaju ulazak Vojske Kraljevine Srbije u Novi Sad, na današnji dan 1918. godine. U pozadini trešti četnička muzika. Ambijent kao sa Ravne Gore, a ne iz vojvođanske ravnice. “95 godina slobode”? Ha ha ha. Kakve slobode? Računaju li u tih 95 godina i 4 godine mađarske okupacije Bačke, od 1941. do 1945. godine? Ne bi ih trebalo računati. A Miloševićevo silovanje države tokom 90-tih? Ni to ne bi trebalo računati. Nikako. Za Tita i njegovu 35-godišnju vladavinu nemam komentar. Najviše je izgrađeno za njegovo vreme. Kao i za onih 10-ak godina posle njega. Onda bi, u svakom slučaju, monarhisti (koje nije sramota to što žele da u ovu državu dovedu kralja čiji su preci vladali onolikom državom, i koje nije sramota to što žele da budu kraljevi u ovolickoj državici), trebalo da slave svega 23 godine slobode, jer su toliko živeli u Kraljevini Jugoslaviji. Nekome ovde nije dobro i ne ide mu od ruke najprostija matematika. Tuga jedna. Dno dna.
Elem belem, šta reći za zloupotrebu istorije od strane političkih pigmeja iz sekte zvane Demokratska stranka Srbije? Poneli su se kao da su oni oslobodili Novi Sad na današnji dan pre 95 godina. Pitam se samo od koga oslobodili? I ko je šta oslobodio? Još jedna “tuga jedna”. I još jedno dno dna.
Biću pošten pa ću reći ovako: svaka čast Vojsci Kraljevine Srbije za pobede u Prvom i Drugom balkanskom ratu, u toku 1912. i 1913. godine, kao i za pobede nad Vojskom Austro-Ugarske na Ceru i Kolubari 1914. godine, kao i u borbama oko Beograda u toku 1915. godine. Ali za Solunski front, koji je “živeo”, bolje reći “trajao”, od početka 1916. pa sve do kraja 1918. godine, teško da se može reći išta pohvalno. Poznato je da je Austro-Ugarska bila dobra i uređena država, preteča današnje Evropske Unije, u kojoj je živelo 11 ili 12 naroda, i da su iz te vojske masovno dezertirali Srbi iz Bosne, Hrvatske i Vojvodine, kao i Hrvati, Poljaci, Česi, Slovaci, Rumuni, Italijani... i prelazili na srpsku stranu. (Čak je i kardinal Alojz Stepinac bio srpski vojnik u Prvom svetskom ratu.) Sa takvom višenacionalnom vojskom, Austro-Ugarskoj je bilo nemoguće ratovati. I gubila je sve bitke protiv Srbije sve dok na balkansko bojište nije došla etnički čista nemačka vojska. Ona je porazila Srbiju, kao što je 18. marta 1918. porazila i izbacila iz rata Rusiju, a u toku samog rata tukla do nogu Britance (i sve njihove satelite i kolonije), Francuze, Belgijance... i ostale. Srpska vojska probila je Solunski front krajem 1918. godine, koga je branilo 100.000 bugarskih vojnika, i iza samog fronta nije više naišla ni na jednog jedinog austro-ugarskog ili nemačkog vojnika. I bilo je lako ušetati u Beograd, Novi Sad, Sarajevo, Zagreb, Ljubljanu... Definitivno. Nemački car, Kaiser Wilhelm Hohenzollern, poslao je bugarskom caru Ferdinandu (još jednom Nemcu, a poznato je da su skoro sve evropske kraljevske porodice nemačkog porekla) telegram sledeće sadržine: “Šezdeset hiljada srpskih vojnika rešilo je ishod Solunskog fronta. Sramota!” To je cela istina. U priču o tome kako francuska konjica, koja je probila Solunski front ka Bugarskoj, nije mogla stići srpsku pešadiju, ne verujem, jer nijedan čovek ne može trčati brže od konja. I kraj priče.
Razbiti mit o srpskom junaštvu i srpskoj nepobedivosti je vrlo lako. Uraditi protiv sopstvenog naroda ono što je uradio Aleksandar I Karađorđević, time što je direktno pobio trećinu sopstvenih građana u Prvom svetskom ratu, da bi sačuvao guzicu Britaniji i Francuskoj, kao i njihove kolonije... tako nešto nije uradio nijedan vladar sa svojom državom, vojskom i stanovništvom, u poznatoj ljudskoj istoriji, niti će uraditi. Na vrhu srpske piramide, na vlasti, i onda su se nalazili, a i danas se nalaze, najgori manijaci i najveći ludaci. Od kralja, preko generala, do oficira i podoficira. Narediti juriš vojnicima, koji masovno izginu, neprijatelj se divi njihovoj “hrabrosti”, pošto trče na metak, a trče zato što im oficir drži uperen pištolj u potiljak, pa ono malo što ih preživi odnese Pirovu pobedu. Tuga jedna.
A iza svega stoji prljava cionistička (masonska) igra. Prepletanje interesa nemačkih i francuskih tajnih društava, Reda vitezova Tevtonaca (eksponenti Obrenovići) i Grand Orient-a (eksponenti Karađorđevići). Da su ovi prvi ostali na tronu, Srbija bi 1908. ušla u nikad ostvarenu takozvanu Trojnu Austro-Ugarsko-Srpsku Monarhiju i dobila Bosnu “na tacni”, a u ratu 1914. bila na pravoj strani, na kojoj bi bila i Rusija, jer su se nemačke princeze oduvek udavale za ruske careve, a i tada je bilo na desetine miliona ljudi u oba carstva koji su poticali iz mešovitih nemačko-ruskih brakova. I ne samo to. Britanija i Francuska bi konačno bile poražene, a britansko-francusko kolonijalno carstvo pripalo Nemačkoj i Rusiji. Ali Francuzi su zeznuli Nemce i smenili dinastiju u Srbiji, koja je od tada terala inat Nemačkoj, platila teroristu Gavrila Principa da ubije Ferdinanda Habsburga 28. juna 1914. u Sarajevu i, umesto da Rusija bude na strani Nemačke, morala je da brani Srbiju i spasi Britaniju i Francusku od katastrofe, jer bi ih Nemci zgazili kao mrave. Ruski car Nikolaj II Romanov, saznavši za atentat u Sarajevu, udara se šakom u čelo i kaže - “Pa zar ću ratovati protiv rođaka Vilija?!” - misleći na Kaisera Wilhelma Hohenzollerna, nemačkog cara - “Zar ću biti na strani Britanaca i Francuza?!” Posle rata Karađorđevići ukidaju državu Crnu Goru i Srbiju, i prave Jugoslaviju sa Hrvatima i Slovencima, da bi oni jednog dana mogli imati svoju državu. U Crnoj Gori izbija Božićni ustanak 1919. i traje sve do 1922. godine, u kome učestvuju i moji preci, a otpor prema Jugoslaviji traje sve do 2006. kad je Crna Gora na referendumu poklonila državu Srbiji. Sledi loša “velikosrpska” politika u okviru Jugoslavije, te ubistvo Stjepana Radića u Skupštini 1928. godine, što je za sva vremena uništilo odnose između Srba i Hrvata, i bilo varnica za kasnije stvaranje NDH i silne ustaške pokolje... zatim neuspeli pakt sa Hitlerom i prokleti 27. mart 1941. Umesto da budu na nemačkoj strani i, bez obzira na ishod rata, zadrže sve teritorije 1945. ili 1946. godine, jer su sve okolne zemlje bile u paktu sa Trećim Rajhom, kao i stanovništvo, srpska elita gura prst u oko Hitleru i manijak uništava Jugoslaviju. Ako je nemačka vojska za vreme Rastka Nemanjića, u XIII veku, pod komandom Fridriha Barbarose, mogla da pređe preko Srbije na svom putu za Palestinu, zašto nije mogla da pređe i 1941. na svom putu za Grčku? Dolazi nam Tito, nešto kasnije, koji pravi SFRJ, državu koja je mogla postojati samo dotle dok po sredini Evrope ide gvozdena zavesa. Dakle, iza svega stoje cionisti, najveća bagra na svetu, i bezočno se cerekaju...
Spomenik Neznanom junaku na Avali 1943. godine.
Nemci su bili časni vojnici, a ne stoka kao današnji Jevreji, koji vrše genocid nad Palestincima. Tuga jedna.
Nemački vojnici ispred spomenika:
Nemački vojnici polažu venac na grob neznanom srpskom junaku:
Da završim. Danas su politički pigmeji u Novom Sadu slavili nekakvih “95 godina slobode”, iako se zapravo ne radi o 95 godina, već o jedva 23 godine njihove kraljevine. Voleo bih da se u ovoj zemlji što pre održe dva referenduma: prvi, koji bi kao referendumsko pitanje imao rečenicu - “Da li ste za republiku ili monarhiju?” - pa kad im se za monarhiju izjasni 14% glasača, da ućute u narednih 50 godina, do sledećeg referenduma; i drugi, koji bi se održao samo u Vojvodini, koji bi kao referendumsko pitanje imao rečenicu - “Da li ste za nezavisnu Vojvodinu ili Vojvodinu u okviru Srbije?” - pa kad im se za nezavisnu Vojvodinu izjasni 17% glasača, da ućute u narednih 50 godina, do sledećeg referenduma. To bi bilo to.
Imao sam danas dosta obaveza, pa nisam stigao da sve ovo napišem ranije i narugam se jadnim i bednim političkim pigmejima. Uradih to upravo sada. U ponedeljak se slavi završetak Prvog svetskog rata, u kome je ova država izgubila trećinu svoje populacije, bez ikakvog razloga, zapravo da bi sačuvala guzicu Britaniji i Francuskoj, i ogavni cionisti su taj “praznik” nametnuli celoj Evropi, i Srbiji, koju su unakazili. Slavite taj praznik baš kao što su danas u Novom Sadu politički pigmeji, i ostala bulumenta, slavili “95 godina slobode”. Niste svesni da ste odavno porobljeni i da vam se obrezani krmci i tetovirani robovi rugaju kao najglupljim majmunima. Šta reći? Tuga jedna. Dno dna. Ojha.