U laganoj oazi
čekanja,uz zvuk
noći bez zvezda
kad čak ni prijatelja mog
koji nosi lišće,sumorno,smeđe
u mom životu nema
čekah neku iz daljine.
Baš iz one daljine
koja guta mraku dah
prži suncu vrele zrake
i krade moru
kapljicu dubine
Baš kad sjaj boje
oka tamnog
iz visina modrih pada
čekah neku iz daljine.
I beše to noć
umivena
hladnoćom prvog zimskog praha
što prosu ruka neka
bela,
sa neba boje bistre zore.
Pade na zemlju
što drhti od
puta u
dubine istine,
odakle ču glas lagan,
sto prolazi kroz sne
šarene,
deteta majčine suze.
I dalje čekam
a trag se srebri,
po okovima od oblaka nebeskih
dašak vetra severnog
zapeva pesmu
sa notama
talasa morskih penušavih.
Kao da vidim ,
zlatnu boju,
kako žito zrelo
u ponor povlači,
do nove jeseni
da spava na dnu,
gdje ljubav greje kao
plamen u kaminu
starom seoskom.
I ledeni kralj sto povija,
zelene travke sna,
u grad pun magle večernje
spusti ogrtač stari,
te naredi svakom boru
da ga lepezom ljubavi hladi…
mom drugu i bratu Marku...
čekanja,uz zvuk
noći bez zvezda
kad čak ni prijatelja mog
koji nosi lišće,sumorno,smeđe
u mom životu nema
čekah neku iz daljine.
Baš iz one daljine
koja guta mraku dah
prži suncu vrele zrake
i krade moru
kapljicu dubine
Baš kad sjaj boje
oka tamnog
iz visina modrih pada
čekah neku iz daljine.
I beše to noć
umivena
hladnoćom prvog zimskog praha
što prosu ruka neka
bela,
sa neba boje bistre zore.
Pade na zemlju
što drhti od
puta u
dubine istine,
odakle ču glas lagan,
sto prolazi kroz sne
šarene,
deteta majčine suze.
I dalje čekam
a trag se srebri,
po okovima od oblaka nebeskih
dašak vetra severnog
zapeva pesmu
sa notama
talasa morskih penušavih.
Kao da vidim ,
zlatnu boju,
kako žito zrelo
u ponor povlači,
do nove jeseni
da spava na dnu,
gdje ljubav greje kao
plamen u kaminu
starom seoskom.
I ledeni kralj sto povija,
zelene travke sna,
u grad pun magle večernje
spusti ogrtač stari,
te naredi svakom boru
da ga lepezom ljubavi hladi…
mom drugu i bratu Marku...
