DukeofSerbia
Domaćin
- Poruka
- 4.719
Volter je rekao: “Lakše je verovati u laž, koja se čula po hiljadu puta, nego u istinu, koja se čuje prvi put”.
Albanci sebe nazivaju “Šćiptarima“, a susedi ih nazivaju „Arbanasima“. Nekada su živeli u zemlji Albaniji, na Kavkazu! Tako su je nazivalai stranci, ali ne i njeni stanovnici, baš kao i danas ovu Albaniju u Evropi, koju njeni stanovnici nazivaju Šćipterija. Bilo je različitih pokušaja tumačenja toga imena. Džems Beker kaže: „oni se zovu Šćiptari, što znači „brđani“. Logično tome Šćiperija je zemlja brđana.“
Albanija na Kavkazu nalazila se na istočnim padinama te planine do Kaspijskog mora, pokrajina Širvan, savremeni Azerbejdžan i Dagestan. Severno od Albanije nalazila se zemlja Alana, severno-zapadno su bili Iberi, a zapadno i južno od reke Kur Jermeni. Postojao je jedan grad pod imenom Albana na obali Kaspijskog mora između savremenih gradova Divičija i Derbenta. Po imenu ovog grada zemlja u njegovom zaleđu dobila je ime Albanija. Beker kaže: „Tamo je druga Albanija (savremeni Dagestan) na Kavkazu i neki pisci smatraju da su njeni stanovnici isti narod kao i njihovi istoimenjaci u Turskoj. Izvesno je da postoji velika sličnost između Toska iz Albanije i Čerkeza sa Kavkaza. Stanovnici Albanije su ostali poznati u istoriji kao prost narod lovaca i stočara koji su trgovali putem trampe. Pod zajedničkim kraljem imali su 12 lokalnih vođa, a govorili su 26 dijalekata. Njihovo glavno verovanje bilo je u boginju meseca čiji je kult bio orgijski. Jedino po čemu je ta stara Albanija bila poznata jesu veliki i opasni psi, tzv. kavkavski ovčari. U vreme kada je Aleksandar Makedonski osvajao Aziju, pred njega je izašao neki vladar Albanije i poklonio mu jednog velikog psa. Kavkaska Albanija je bila uglavnom vrlo krševita i siromašna zemlja, pa kao takva nije privlačila osvajače. Neko vreme Albanija je bila zemlja klijent Rimske Imperije. Iako je nestalo imena Albanija, albanski narod nije nestao na Kavkazu. I danas se tamo nalaze vrlo brojni sunarodnici koji sa onima na Balkanu imaju zajednička ili bolje reći identična etnička obeležja, kao što su imena, jezik, antropološke karakteristike, nošnja.“
U VIII veku Arapi su zaposeli zemlje oko Kaspijskog mora i iza Kavkaza. Kalifat je ovim osvajanjem, došao u sukob sa Hazarima. Arapi su bili zaštitnici islama, a Hazari Mojsijeve vere, pa je sukob, pored drugih imao i verski karakter. Hazari su nametali Albancima vrlo težak danak pa su ovi stali na stranu Arapa i većim delom prešli na islam. Hazarski vojskovođa u ratovima sa Arapima je bio kaganov sin Bardžil. Kada je ušao sa vojskom u Albaniju 730. god. naredio je da se samo muslimani pobiju. Ta Bardžilova naredba je naterala Albance da beže i da traže spas kod Arapa. Za to vreme na Sredozemnom moru su vođene teške borbe između Arapa, kao predstavnika islama i Romeja, kao predstavnika hrišćanstva. Arapi su oteli od Romeja veći deo Sicilije i deo južne Italije, pa da bi ojačali islamsko stanovništvo u ovim zemljama doveli su deo stanovništva iz kavkaske Albanije, koje je izbeglo ispred Hazara. Borbe između Arapa i Romeja na Siciliji su trajale dugo vremena i u periodu 827 – 878., Sicilija je podeljena na dva dela, islamski i hrišćanski, pa otuda naziv Dve Sicilije. Romeji su uspeli 970. god. da osvoje islamski deo i na tom prostoru su preuzeli Albance. Jedan deo ovog naroda preveli su u hrišćanstvo.
Vizantijski car Vasilije II zauzeo je 20-tih godina XI veka Novi Epir, a to je približno teritorija savremene Albanije u kojoj su živeli Srbi i nešto Grka. Jedan od vizantijskih vojnih starešina, po imenu Tihomir Srbin iz Beligrada, podigao je ustanak 1040. god., s namerom da protera vizantijsku vlast iz Novog Epira. Tihomirovi ustanici su bili svi Srbi i uz pomoć Srbije proterali su Vizantijce iz Novog Epira. Zbog toga su vizantijska carica Zoe i njen treći muž po redu Konstantin IX Monomah poslali brojnu vojsku u napad na Srbiju, u jesen 1042. god. Pravac napada je išao kroz Epir u savremenu Albaniju koja je tada većim delom bila teritorija Srbije. Tadašnji mladi srpski kralj Dobroslav I Vojislav sa svojim sinovima, satro je vizantijsku vojsku od 70 000 vojnika na čelu sa vojvodom Mihailom, prefektom Dračkim. Bitka je bila kod današnjeg Bara i 40 000 grčkih vojnika gine. Ovaj težak poraz u ratu sa Srbijom je izazvao nerede i pobune u Vizantiji. Jedan od pobunjenika bio je i vizantijski vojni zapovednik na Siciliji po imenu Georgije, zvani Manijak. Pošto su ga bez razloga smenili sa dužnosti, odlučio se na pobunu i pošao da uzme vlast u Carigradu. Ukrcao je svoju vojsku sa Sicilije i južne Italije i jedan deo Albanaca koje je uzeo sa sobom kao pomoćne čete. Albanci su vodili svoje žene i decu kako je bilo uobičajeno u to vreme. Sa tom šarenom vojskom se iskrcao u Draču marta 1043. god. O ovim događajima svedoči vizantijski istoričar, savremenik tih zbivanja.
I albanski istoričari priznaju da se tada Albanci prvi put spominju na Balkanskom poluostrvu. Kako je Srbija bila tada u ratnom stanju sa Vizantijom, Manijak je računao na izvesne srpske simpatije. U borbama sa carskom vojskom kod Dorjana, sicilijanski vojvoda je poginuo i njegov poduhvat je propao. Albanci se nisu mogli vratiti na Siciliju, niti su mogli da ostanu na vizantijskoj teritoriji, pa su tražili da se nasele negde u Srbiji. Kralj Vojislav im je dozvolio da se nasele u jednom slabo naseljenom brdskom predelu u okolini Rabana, istočno od Kroje.
Divlji, ali servilni stočari ratnici su prihvaćeni kao gosti na Balkanskom poluosrtvu...
Albanci sebe nazivaju “Šćiptarima“, a susedi ih nazivaju „Arbanasima“. Nekada su živeli u zemlji Albaniji, na Kavkazu! Tako su je nazivalai stranci, ali ne i njeni stanovnici, baš kao i danas ovu Albaniju u Evropi, koju njeni stanovnici nazivaju Šćipterija. Bilo je različitih pokušaja tumačenja toga imena. Džems Beker kaže: „oni se zovu Šćiptari, što znači „brđani“. Logično tome Šćiperija je zemlja brđana.“
Albanija na Kavkazu nalazila se na istočnim padinama te planine do Kaspijskog mora, pokrajina Širvan, savremeni Azerbejdžan i Dagestan. Severno od Albanije nalazila se zemlja Alana, severno-zapadno su bili Iberi, a zapadno i južno od reke Kur Jermeni. Postojao je jedan grad pod imenom Albana na obali Kaspijskog mora između savremenih gradova Divičija i Derbenta. Po imenu ovog grada zemlja u njegovom zaleđu dobila je ime Albanija. Beker kaže: „Tamo je druga Albanija (savremeni Dagestan) na Kavkazu i neki pisci smatraju da su njeni stanovnici isti narod kao i njihovi istoimenjaci u Turskoj. Izvesno je da postoji velika sličnost između Toska iz Albanije i Čerkeza sa Kavkaza. Stanovnici Albanije su ostali poznati u istoriji kao prost narod lovaca i stočara koji su trgovali putem trampe. Pod zajedničkim kraljem imali su 12 lokalnih vođa, a govorili su 26 dijalekata. Njihovo glavno verovanje bilo je u boginju meseca čiji je kult bio orgijski. Jedino po čemu je ta stara Albanija bila poznata jesu veliki i opasni psi, tzv. kavkavski ovčari. U vreme kada je Aleksandar Makedonski osvajao Aziju, pred njega je izašao neki vladar Albanije i poklonio mu jednog velikog psa. Kavkaska Albanija je bila uglavnom vrlo krševita i siromašna zemlja, pa kao takva nije privlačila osvajače. Neko vreme Albanija je bila zemlja klijent Rimske Imperije. Iako je nestalo imena Albanija, albanski narod nije nestao na Kavkazu. I danas se tamo nalaze vrlo brojni sunarodnici koji sa onima na Balkanu imaju zajednička ili bolje reći identična etnička obeležja, kao što su imena, jezik, antropološke karakteristike, nošnja.“
U VIII veku Arapi su zaposeli zemlje oko Kaspijskog mora i iza Kavkaza. Kalifat je ovim osvajanjem, došao u sukob sa Hazarima. Arapi su bili zaštitnici islama, a Hazari Mojsijeve vere, pa je sukob, pored drugih imao i verski karakter. Hazari su nametali Albancima vrlo težak danak pa su ovi stali na stranu Arapa i većim delom prešli na islam. Hazarski vojskovođa u ratovima sa Arapima je bio kaganov sin Bardžil. Kada je ušao sa vojskom u Albaniju 730. god. naredio je da se samo muslimani pobiju. Ta Bardžilova naredba je naterala Albance da beže i da traže spas kod Arapa. Za to vreme na Sredozemnom moru su vođene teške borbe između Arapa, kao predstavnika islama i Romeja, kao predstavnika hrišćanstva. Arapi su oteli od Romeja veći deo Sicilije i deo južne Italije, pa da bi ojačali islamsko stanovništvo u ovim zemljama doveli su deo stanovništva iz kavkaske Albanije, koje je izbeglo ispred Hazara. Borbe između Arapa i Romeja na Siciliji su trajale dugo vremena i u periodu 827 – 878., Sicilija je podeljena na dva dela, islamski i hrišćanski, pa otuda naziv Dve Sicilije. Romeji su uspeli 970. god. da osvoje islamski deo i na tom prostoru su preuzeli Albance. Jedan deo ovog naroda preveli su u hrišćanstvo.
Vizantijski car Vasilije II zauzeo je 20-tih godina XI veka Novi Epir, a to je približno teritorija savremene Albanije u kojoj su živeli Srbi i nešto Grka. Jedan od vizantijskih vojnih starešina, po imenu Tihomir Srbin iz Beligrada, podigao je ustanak 1040. god., s namerom da protera vizantijsku vlast iz Novog Epira. Tihomirovi ustanici su bili svi Srbi i uz pomoć Srbije proterali su Vizantijce iz Novog Epira. Zbog toga su vizantijska carica Zoe i njen treći muž po redu Konstantin IX Monomah poslali brojnu vojsku u napad na Srbiju, u jesen 1042. god. Pravac napada je išao kroz Epir u savremenu Albaniju koja je tada većim delom bila teritorija Srbije. Tadašnji mladi srpski kralj Dobroslav I Vojislav sa svojim sinovima, satro je vizantijsku vojsku od 70 000 vojnika na čelu sa vojvodom Mihailom, prefektom Dračkim. Bitka je bila kod današnjeg Bara i 40 000 grčkih vojnika gine. Ovaj težak poraz u ratu sa Srbijom je izazvao nerede i pobune u Vizantiji. Jedan od pobunjenika bio je i vizantijski vojni zapovednik na Siciliji po imenu Georgije, zvani Manijak. Pošto su ga bez razloga smenili sa dužnosti, odlučio se na pobunu i pošao da uzme vlast u Carigradu. Ukrcao je svoju vojsku sa Sicilije i južne Italije i jedan deo Albanaca koje je uzeo sa sobom kao pomoćne čete. Albanci su vodili svoje žene i decu kako je bilo uobičajeno u to vreme. Sa tom šarenom vojskom se iskrcao u Draču marta 1043. god. O ovim događajima svedoči vizantijski istoričar, savremenik tih zbivanja.
I albanski istoričari priznaju da se tada Albanci prvi put spominju na Balkanskom poluostrvu. Kako je Srbija bila tada u ratnom stanju sa Vizantijom, Manijak je računao na izvesne srpske simpatije. U borbama sa carskom vojskom kod Dorjana, sicilijanski vojvoda je poginuo i njegov poduhvat je propao. Albanci se nisu mogli vratiti na Siciliju, niti su mogli da ostanu na vizantijskoj teritoriji, pa su tražili da se nasele negde u Srbiji. Kralj Vojislav im je dozvolio da se nasele u jednom slabo naseljenom brdskom predelu u okolini Rabana, istočno od Kroje.
Divlji, ali servilni stočari ratnici su prihvaćeni kao gosti na Balkanskom poluosrtvu...
