Julius Primus
Zainteresovan član
- Poruka
- 345
Neka najosnovnija, fizička skoro banalna definicija života bi bila - Život je oblik postojanja živih bića. Predstavlja najvišu formu kretanja materije, najsloženiju i najznačajniju pojavu prirode. Život je ono što razdvaja fizičke sisteme u kojima se odvijaju biološki procesi (kao što su signalizacija i procesi samoodržavanja), za razliku od onih koji nemaju takve sposobnosti ili zbog toga što su im takve funkcije prestale usled smrti ili zato što im prirodno nedostaju takve funkcije i klasifikovane su kao nežive.
U ovoj definiciji nije spomenut duhovni aspekt života, koji se inače pojavljuje u više oblika i to u osnovi - biljke, životinje, gljive i bakterije.
Oblici života poput biljaka, životinja i bakterija čine jednu celinu koja funkcioniše kao jedan sistem i koja živi. Ali ako malo uveličamo taj naš pogled na život vidimo da među oblicima života ne postoji samo miroljubivi suživot i saradnja (bar iz našeg ugla gledanja) nego primećujemo da se u mnogim slučajevima oni međusobno proždiru radi opstanka i dalje razmene energije kao goriva života. I tu nije kraj, isto je i ako uveličamo pogled na životinje kao samo jednu od oblika života koje se dele na mnoge podgrupe i mnoge vrste koje su međusobno manje ili više srodne i koje imaju odnos takav da se kreće od međusobne saradnje i prijateljskog suživota do onih možda i češćih oblika međusobnog proždiranja kao vida opstanka pri čemu jedan oblik života gasi drugi da bi sam opstao i nastavio dalje ili naprosto iz odbrambene reakcije da bi u nekim okolnostima svoj dalji opstanak i život svoje vrste učinio sigurnijim. Dakle od onih lepih i emotivnih trenutaka i odnosa do onih uništiteljskih, ponekad i okrutnih. Isto to vidimo i u odnosima jedinki jedne te iste vrste životinja koji istovremeno može da ide od međusobne saradnje i pomaganja do ubijanja.
Naslućujemo da je raznolikost života na ovoj našoj planeti ogromna kao i odnosi unutar tog života čiji smo deo. Ponekad se može steći utisak da život samog sebe hrani ali istovremeno i samog sebe ubija. A sve to u opštoj borbi tog istog života i sa neživom materijom koja je oko nas.
Pitanje za nas je:
Zašto postoji život (u opštem pojavnom smislu)?
Šta je smisao njegovog postojanja i nastanka?
Da li postojanje života tj. život u svim svojim oblicima ima neki cilj ka kome teži (boreći se za stalni opstanak od vrste do vrste, od generacije do generacije svake vrste do težnje pojedinačne jedinke da što duže živi a da pri tome bude u mogućnosti da vrši svoje životne funkcije)?
Ovo je najveće i možda jedno od najtežih pitanja za filozofiju i nauku a čiji odgovor bi ujedno mogao biti odgovor i na mnoga druga pitanja o smislu života pojedinačne jedinke (pa tako i svakog od nas ljudi pojedinačno).
Da li je cilj dostizanje što višeg nivoa svesti, možda i života kao celine? Ili što više širenje (čak i na druge planete po mogućstvu) radi sigurnijeg opstanka (što i dalje ne objašnjava smisao opstanka)? Ili je odgovor na ova pitanja koja su pred nama u nekom dubljem smislu? Možda duhovni rast (ali nemojmo se pri tome ograničavati samo na čoveka), prilagođavanje nekim dimenzijama kojima nemamo pristup u ovom životu? Ili je cilj i smisao nešto mnogo sitnije od toga a jednako blisko? Ili nešto peto?
U ovoj definiciji nije spomenut duhovni aspekt života, koji se inače pojavljuje u više oblika i to u osnovi - biljke, životinje, gljive i bakterije.
Oblici života poput biljaka, životinja i bakterija čine jednu celinu koja funkcioniše kao jedan sistem i koja živi. Ali ako malo uveličamo taj naš pogled na život vidimo da među oblicima života ne postoji samo miroljubivi suživot i saradnja (bar iz našeg ugla gledanja) nego primećujemo da se u mnogim slučajevima oni međusobno proždiru radi opstanka i dalje razmene energije kao goriva života. I tu nije kraj, isto je i ako uveličamo pogled na životinje kao samo jednu od oblika života koje se dele na mnoge podgrupe i mnoge vrste koje su međusobno manje ili više srodne i koje imaju odnos takav da se kreće od međusobne saradnje i prijateljskog suživota do onih možda i češćih oblika međusobnog proždiranja kao vida opstanka pri čemu jedan oblik života gasi drugi da bi sam opstao i nastavio dalje ili naprosto iz odbrambene reakcije da bi u nekim okolnostima svoj dalji opstanak i život svoje vrste učinio sigurnijim. Dakle od onih lepih i emotivnih trenutaka i odnosa do onih uništiteljskih, ponekad i okrutnih. Isto to vidimo i u odnosima jedinki jedne te iste vrste životinja koji istovremeno može da ide od međusobne saradnje i pomaganja do ubijanja.
Naslućujemo da je raznolikost života na ovoj našoj planeti ogromna kao i odnosi unutar tog života čiji smo deo. Ponekad se može steći utisak da život samog sebe hrani ali istovremeno i samog sebe ubija. A sve to u opštoj borbi tog istog života i sa neživom materijom koja je oko nas.
Pitanje za nas je:
Zašto postoji život (u opštem pojavnom smislu)?
Šta je smisao njegovog postojanja i nastanka?
Da li postojanje života tj. život u svim svojim oblicima ima neki cilj ka kome teži (boreći se za stalni opstanak od vrste do vrste, od generacije do generacije svake vrste do težnje pojedinačne jedinke da što duže živi a da pri tome bude u mogućnosti da vrši svoje životne funkcije)?
Ovo je najveće i možda jedno od najtežih pitanja za filozofiju i nauku a čiji odgovor bi ujedno mogao biti odgovor i na mnoga druga pitanja o smislu života pojedinačne jedinke (pa tako i svakog od nas ljudi pojedinačno).
Da li je cilj dostizanje što višeg nivoa svesti, možda i života kao celine? Ili što više širenje (čak i na druge planete po mogućstvu) radi sigurnijeg opstanka (što i dalje ne objašnjava smisao opstanka)? Ili je odgovor na ova pitanja koja su pred nama u nekom dubljem smislu? Možda duhovni rast (ali nemojmo se pri tome ograničavati samo na čoveka), prilagođavanje nekim dimenzijama kojima nemamo pristup u ovom životu? Ili je cilj i smisao nešto mnogo sitnije od toga a jednako blisko? Ili nešto peto?
