Dragan_srbcg
Ističe se
- Poruka
- 2.641
UPRKOS BROJNIM PREPREKAMA, GENERAL MILISAV SEKULIĆ NE POSUSTAJE U BORBI ZA ISTINU O RATNIM DEŠAVANJIMA NA PROSTORU SFRJ
Srpske žrtve štiti od zaborava i manipulacija
Nakon dugogodišnjeg istraživanja i na osnovu svih meni dostupnih podataka, procjenjujem i tvrdim da je blizu 80.000 civila srpske nacionalnosti poginulo u ratovima na prostoru SFRJ, tvrdi general Sekulić
General Milisav Sekulić, jedan od čelnih ljudi u vojsci izgubljene države krajiških Srba, u svojim knjigama od istorijskog značaja za srpski narod iznosi istinite činjenice, autentične priče i potresnu dokumentarnu analizu ratnih dešavanja na prostoru SFRJ. U ekskluzivnom razgovoru za “Reviju D” general Sekulić otkriva frapantne podatke o poginulim civilima i vojnicima srpske nacionalnosti na teritoriji nekadašnje SFRJ, o čemu detaljno piše u novoj monografiji. Do podataka je došao raznim kanalima i zahvaljujući istraživanjima na terenu koja je sprovodio u poslednjih dvadesetak godina, stoga njegova djela mogu da posluže i kao zvaničan dokument o približnom broju srpskih žrtava u periodu raspada velike Jugoslavije.-Sve se to krije, ali su svi podaci do kojih sam došao poslati u jednu važnu instituciju. Na osnovu toga niko nas ne može proglasiti agresorima. Bio sam ekspert u odbrani Milanu Martiću u Hagu. Bilo mi je dostupno mnogo podataka koje sam mogao da fotokopiram, s tim što nijesam imao pravo da ih iznosim u javnost dok mu ne izreknu presudu, objašnjava general Sekulić i dodaje da su ga mnogi zvali i pitali odakle mu svi ti podaci na šta im je uzvratio: “Odande gdje ste ih i vi poslali”. -Nakon dugogodišnjeg istraživanja i na osnovu svih meni dostupnih podataka, procjenjujem i tvrdim da je blizu 80.000 civila srpske nacionalnosti poginulo u ratovima na prostoru SFRJ, kaže Sekulić. I nije bez razloga ova tematika postala njegova preokupacija, jer, kako ukazuje, “na neki način” je i sam bio učesnik u ratu, koji ga je zatekao na mjestu u Generalštabu.-Bio sam na poziciji s koje sam mogao da pratim sva dešavanja. U to vrijeme sam radio doktorat na temu strategijski nivo rukovođenja i komandovanja u ratu 1991. godine. Taj doktorat nijesam branio, jer je bio proglašen za neku državnu tajnu. Bio sam operativac u Glavnom štabu srpske vojske Krajine u Kninu i time u mogućnosti da mnogo šta vidim i doživim u ratu. Pozicijom sam bio vezan za Vojsku Republike Srpske, a posebno za Vojsku Jugoslavije. Kad se rat završio, sređivao sam arhivu Srpske vojske Krajine sve do kraja “Oluje”. Tada sam počeo da se bavim problemom poginulih na prostorima SFRJ od 1990. do 1999. godine. Uskoro ću objaviti monografiju u kojoj sam zahvatio sve strukture. Prva grupa je oružana snaga SFRJ, koju je činila JNA, teritorijalna odbrana i dobrovoljci do 1992.godine. U drugoj grupi obradio sam brojčano gubitke u Vojski Republike Srpske, gubitke u Vojsci Republike Srpske Krajine, a potom i gubitke u Armiji BIH i u hrvatskoj vojsci. Jedan dio monografije odnosi se na učešće stranaca u vojskama na prostorima nekadašnje Jugoslavije, otkriva Sekulić, koji je došao u posjed kompletnog pregleda angažmana mudžahedina koji su tokom rata pristigli u pomoć Muslimanima. Sekulić na njih gleda s aspekta njihove religije, jer, kako kaže, oni stvarno veruju da će ih Alah nagraditi ako poginu u vjerskom ratu.General Sekulić ukazuje da je obradio i sve podatke koji su mu bili dostupni, a vezani su za Hrvatsku i angažman stranaca u tamošnjem ratu. Zato iznosi da je, naprimjer, u Medačkom džepu, gdje je priznato da je ubijeno 80 civila srpske nacionalnosti, zajedno s Hrvatima ovaj zločin počinilo i 18 Holanđana.-Bili su to najveći zločinci, koji su zajedno s Hrvatima, djelovali na tom prostoru. Zahvaljujući mnogim dostupnim podacima, saznao sam za sve one koji su rođeni u Srbiji, a poginuli na teritoriji Republike Srpske, Srpske Krajine ili Hrvatske. Zatim, za sve one koji su rođeni u Hrvatskoj, a poginuli su u Bosni u sastavu Vojske Republike Srpske. Poseban dio sam posvetio Srbima koji žive u inostranstvu, a za vrijeme rata su došli na odsluženje vojnog roka ili kao dobrovoljci. Napravio sam poseban spisak poginulih. Napravio sam spisak poimenično i ljudi iz Crne Gore koji su poginili u ratovima od 1990. do 1999. godine. Naravno da nijesam uspio da pronađem svakog poginulog, jer je to nemoguće, konstatuje general Sekulić. Uz izvore, interesantan je i metod za kojim je posegnuo da barem donekle zaokruži broj srpskih žrtava. Naime, general je pregledao sve čitulje počev od 1991. do 1995. godine, sortirao ih i za svakoga provjeravao da li ga ima u evidenciji Ministarstva odbrane. Ispostavilo se da u spisima ministarstva nije bilo više od 50 odsto tih ljudi.-Poslije sam istraživao kako je to moguće, uz svu komplikovanost metode evidencije i prijavljivanja gubitaka. U to vrijeme Ministarstvu odbrane i Generalštabu nijesu direktno dostavljani podaci o poginulima, već komandama armija koje su ih sređivale i dostavljale. Ubrzo po stvaranju Vojske Jugoslavije te armije su rasformirane, tu je došlo do prekida i niko nije imao ni približno sređene podatke o poginulima. U knjizi “Beograd ne broji poginule” najbolje se vidi kada su i na koji način evidentirani ili utvrđeni mnogi poginuli, priča Sekulić. Suočivši se u svom istraživanju s veoma obimnom građom o poginulima, odlučio je da iz nje izvadi sva vojna lica koja su rođena u nekoj od beogradskih opština ili su imali prebivalište, a poginuli su u ratovima na prostoru nekadašnje SFRJ. Ustanovio je da ima 1.002 poginula, ali nije mogao da se pomiri i prihvati podatke koji su mu dati. Zato je obišao svih 108 beogradskih grobalja da bi vidio da li greši u uvjerenju da broj pogunulih nije konačan.-Išao sam s fotografom od spomenika do spomenika i uzimao podatke s onih na kojima je pisalo da je vojnik. Primijetio sam da mnogi od njih nijesu u zvaničnoj evidenciji poginulih, pa sam istraživao i zašto ih nema. I tako su nastajali dokumenti za moju monografiju, kaže Sekulić, koji ne može da zaboravi ni susret s porodicm koja je imala jednojajčane blizance – podofocire JNA, kojih takođe nije bilo ni u jednoj evidenciji poginulih. Blizanci podoficiri su jednog dana samo dignuti iz škole i odvedeni prema Krupi, na Bihać.-Rasporedili su ih u neku zasjedu, jer su kao očekivali da će navodno s Grmeča naići muslimanska vojska. Jedan od tih vojnika koji je ležao u šumi, u toj navodnoj zasjedi, ustao je i rekao: ''Ja više ne mogu da izdržim, izaći ću na livadu, a ako se ne slažete pucajte u mene”. To je i učinio. Izašao je pod pošumljeni jarak odakle je izronila patrola Muslimana. Naredili su mu da položi pušku i legne na zemlju, ne znajući da se pozadi nalazi stroj. Neko je zapucao na tu patrolu, otvorila se vatra i jedan od dvojice braće pogođen je u grudi. Drugi blizanac je bio osam metara udaljen od pogođenog brata… Aktivirao je bombu i pao pored pogođenog brata. To su strašne stvari koje se, nažalost, zaboravljaju. Ko zna šta se sve desavalo, a da se nikada nije saznalo. Roditelji su blizance sahranili u Starim Jankovcima, a kasnije njihova tijela prebacili u Staru Pazovu gdje su se preselili, jer su morali da napuste Vukovar, pripovijeda general o stravičnim sudbinama koje je saznavao uz brojke poginulih Srba. General kaže da se ne zna broja onima koji su sahranjeni skoro trista dana ili dvije godine nakon pogibije. U Sisku su, naprimjer, Hrvati držali poginule vojnike negdje u bolnici da bi ih poslije šest mjeseci razmjenjivali za nekog svog zarobljenika.-Dešavale su se takve stvari koje ni roditeljima nijesmo mogli kazati. Oni su znali da su leševi njihovih sinova pronađeni, ali ne i na koji način, kaže general Sekulić.U njegovoj knjizi su i imena poginulih vojnika, raspoređena po vojnim poštama. Tih vojnika ima iz svih krajeva zemlje. Izdavač knjige je Udruženje veterana ratnih i vojnih invalida, jer niko drugi nije htio da je štampa.-Nijedna institucija nije htjela da stane ispred mene. Dolazio sam i u Ministarstvo za boračka pitanja. Rekli su mi da će nas proglasiti ratnim zločincima ako ta knjiga bude izašla, da ne smijem da je objavljujem. To je apsurd! Nijesam htio da idem po knjižarama, jer ne želim da neko tumači da zarađujem na mrtvim ljudima. Pare mi nijesu svrha, kaže Sekulić i ukazuje na prepreke na koje je nailazio u borbi za istinu o srpskim žrtvama proteklih ratova. Sada pokušava da nađe finansijera za štampanje monografije, koja je obuhvatila sve žrtve bilo iz zemlje ili iz inostranstva, a u kojoj, kako priznaje, ne pretenduje da su njegova saznanja “alfa i omega”.-Očito je da je bilo strašnih manipulacija. Jedna republika bivše SRFJ prikazala je veliki broj svojih poginulih. Mrtve duše su, po njima, postali i oni koji su se odselili, a taj broj je veći nego što su imali populacije na popisu stanovništva 1947. godine. To znači da se strašno manipulisalo, a tačno je da je broj poginulih Srba izuzetno veliki, kategoričan je general Milisav Sekulić.
Vladimir Đuričić
Srpske žrtve štiti od zaborava i manipulacija
Nakon dugogodišnjeg istraživanja i na osnovu svih meni dostupnih podataka, procjenjujem i tvrdim da je blizu 80.000 civila srpske nacionalnosti poginulo u ratovima na prostoru SFRJ, tvrdi general Sekulić
General Milisav Sekulić, jedan od čelnih ljudi u vojsci izgubljene države krajiških Srba, u svojim knjigama od istorijskog značaja za srpski narod iznosi istinite činjenice, autentične priče i potresnu dokumentarnu analizu ratnih dešavanja na prostoru SFRJ. U ekskluzivnom razgovoru za “Reviju D” general Sekulić otkriva frapantne podatke o poginulim civilima i vojnicima srpske nacionalnosti na teritoriji nekadašnje SFRJ, o čemu detaljno piše u novoj monografiji. Do podataka je došao raznim kanalima i zahvaljujući istraživanjima na terenu koja je sprovodio u poslednjih dvadesetak godina, stoga njegova djela mogu da posluže i kao zvaničan dokument o približnom broju srpskih žrtava u periodu raspada velike Jugoslavije.-Sve se to krije, ali su svi podaci do kojih sam došao poslati u jednu važnu instituciju. Na osnovu toga niko nas ne može proglasiti agresorima. Bio sam ekspert u odbrani Milanu Martiću u Hagu. Bilo mi je dostupno mnogo podataka koje sam mogao da fotokopiram, s tim što nijesam imao pravo da ih iznosim u javnost dok mu ne izreknu presudu, objašnjava general Sekulić i dodaje da su ga mnogi zvali i pitali odakle mu svi ti podaci na šta im je uzvratio: “Odande gdje ste ih i vi poslali”. -Nakon dugogodišnjeg istraživanja i na osnovu svih meni dostupnih podataka, procjenjujem i tvrdim da je blizu 80.000 civila srpske nacionalnosti poginulo u ratovima na prostoru SFRJ, kaže Sekulić. I nije bez razloga ova tematika postala njegova preokupacija, jer, kako ukazuje, “na neki način” je i sam bio učesnik u ratu, koji ga je zatekao na mjestu u Generalštabu.-Bio sam na poziciji s koje sam mogao da pratim sva dešavanja. U to vrijeme sam radio doktorat na temu strategijski nivo rukovođenja i komandovanja u ratu 1991. godine. Taj doktorat nijesam branio, jer je bio proglašen za neku državnu tajnu. Bio sam operativac u Glavnom štabu srpske vojske Krajine u Kninu i time u mogućnosti da mnogo šta vidim i doživim u ratu. Pozicijom sam bio vezan za Vojsku Republike Srpske, a posebno za Vojsku Jugoslavije. Kad se rat završio, sređivao sam arhivu Srpske vojske Krajine sve do kraja “Oluje”. Tada sam počeo da se bavim problemom poginulih na prostorima SFRJ od 1990. do 1999. godine. Uskoro ću objaviti monografiju u kojoj sam zahvatio sve strukture. Prva grupa je oružana snaga SFRJ, koju je činila JNA, teritorijalna odbrana i dobrovoljci do 1992.godine. U drugoj grupi obradio sam brojčano gubitke u Vojski Republike Srpske, gubitke u Vojsci Republike Srpske Krajine, a potom i gubitke u Armiji BIH i u hrvatskoj vojsci. Jedan dio monografije odnosi se na učešće stranaca u vojskama na prostorima nekadašnje Jugoslavije, otkriva Sekulić, koji je došao u posjed kompletnog pregleda angažmana mudžahedina koji su tokom rata pristigli u pomoć Muslimanima. Sekulić na njih gleda s aspekta njihove religije, jer, kako kaže, oni stvarno veruju da će ih Alah nagraditi ako poginu u vjerskom ratu.General Sekulić ukazuje da je obradio i sve podatke koji su mu bili dostupni, a vezani su za Hrvatsku i angažman stranaca u tamošnjem ratu. Zato iznosi da je, naprimjer, u Medačkom džepu, gdje je priznato da je ubijeno 80 civila srpske nacionalnosti, zajedno s Hrvatima ovaj zločin počinilo i 18 Holanđana.-Bili su to najveći zločinci, koji su zajedno s Hrvatima, djelovali na tom prostoru. Zahvaljujući mnogim dostupnim podacima, saznao sam za sve one koji su rođeni u Srbiji, a poginuli na teritoriji Republike Srpske, Srpske Krajine ili Hrvatske. Zatim, za sve one koji su rođeni u Hrvatskoj, a poginuli su u Bosni u sastavu Vojske Republike Srpske. Poseban dio sam posvetio Srbima koji žive u inostranstvu, a za vrijeme rata su došli na odsluženje vojnog roka ili kao dobrovoljci. Napravio sam poseban spisak poginulih. Napravio sam spisak poimenično i ljudi iz Crne Gore koji su poginili u ratovima od 1990. do 1999. godine. Naravno da nijesam uspio da pronađem svakog poginulog, jer je to nemoguće, konstatuje general Sekulić. Uz izvore, interesantan je i metod za kojim je posegnuo da barem donekle zaokruži broj srpskih žrtava. Naime, general je pregledao sve čitulje počev od 1991. do 1995. godine, sortirao ih i za svakoga provjeravao da li ga ima u evidenciji Ministarstva odbrane. Ispostavilo se da u spisima ministarstva nije bilo više od 50 odsto tih ljudi.-Poslije sam istraživao kako je to moguće, uz svu komplikovanost metode evidencije i prijavljivanja gubitaka. U to vrijeme Ministarstvu odbrane i Generalštabu nijesu direktno dostavljani podaci o poginulima, već komandama armija koje su ih sređivale i dostavljale. Ubrzo po stvaranju Vojske Jugoslavije te armije su rasformirane, tu je došlo do prekida i niko nije imao ni približno sređene podatke o poginulima. U knjizi “Beograd ne broji poginule” najbolje se vidi kada su i na koji način evidentirani ili utvrđeni mnogi poginuli, priča Sekulić. Suočivši se u svom istraživanju s veoma obimnom građom o poginulima, odlučio je da iz nje izvadi sva vojna lica koja su rođena u nekoj od beogradskih opština ili su imali prebivalište, a poginuli su u ratovima na prostoru nekadašnje SFRJ. Ustanovio je da ima 1.002 poginula, ali nije mogao da se pomiri i prihvati podatke koji su mu dati. Zato je obišao svih 108 beogradskih grobalja da bi vidio da li greši u uvjerenju da broj pogunulih nije konačan.-Išao sam s fotografom od spomenika do spomenika i uzimao podatke s onih na kojima je pisalo da je vojnik. Primijetio sam da mnogi od njih nijesu u zvaničnoj evidenciji poginulih, pa sam istraživao i zašto ih nema. I tako su nastajali dokumenti za moju monografiju, kaže Sekulić, koji ne može da zaboravi ni susret s porodicm koja je imala jednojajčane blizance – podofocire JNA, kojih takođe nije bilo ni u jednoj evidenciji poginulih. Blizanci podoficiri su jednog dana samo dignuti iz škole i odvedeni prema Krupi, na Bihać.-Rasporedili su ih u neku zasjedu, jer su kao očekivali da će navodno s Grmeča naići muslimanska vojska. Jedan od tih vojnika koji je ležao u šumi, u toj navodnoj zasjedi, ustao je i rekao: ''Ja više ne mogu da izdržim, izaći ću na livadu, a ako se ne slažete pucajte u mene”. To je i učinio. Izašao je pod pošumljeni jarak odakle je izronila patrola Muslimana. Naredili su mu da položi pušku i legne na zemlju, ne znajući da se pozadi nalazi stroj. Neko je zapucao na tu patrolu, otvorila se vatra i jedan od dvojice braće pogođen je u grudi. Drugi blizanac je bio osam metara udaljen od pogođenog brata… Aktivirao je bombu i pao pored pogođenog brata. To su strašne stvari koje se, nažalost, zaboravljaju. Ko zna šta se sve desavalo, a da se nikada nije saznalo. Roditelji su blizance sahranili u Starim Jankovcima, a kasnije njihova tijela prebacili u Staru Pazovu gdje su se preselili, jer su morali da napuste Vukovar, pripovijeda general o stravičnim sudbinama koje je saznavao uz brojke poginulih Srba. General kaže da se ne zna broja onima koji su sahranjeni skoro trista dana ili dvije godine nakon pogibije. U Sisku su, naprimjer, Hrvati držali poginule vojnike negdje u bolnici da bi ih poslije šest mjeseci razmjenjivali za nekog svog zarobljenika.-Dešavale su se takve stvari koje ni roditeljima nijesmo mogli kazati. Oni su znali da su leševi njihovih sinova pronađeni, ali ne i na koji način, kaže general Sekulić.U njegovoj knjizi su i imena poginulih vojnika, raspoređena po vojnim poštama. Tih vojnika ima iz svih krajeva zemlje. Izdavač knjige je Udruženje veterana ratnih i vojnih invalida, jer niko drugi nije htio da je štampa.-Nijedna institucija nije htjela da stane ispred mene. Dolazio sam i u Ministarstvo za boračka pitanja. Rekli su mi da će nas proglasiti ratnim zločincima ako ta knjiga bude izašla, da ne smijem da je objavljujem. To je apsurd! Nijesam htio da idem po knjižarama, jer ne želim da neko tumači da zarađujem na mrtvim ljudima. Pare mi nijesu svrha, kaže Sekulić i ukazuje na prepreke na koje je nailazio u borbi za istinu o srpskim žrtvama proteklih ratova. Sada pokušava da nađe finansijera za štampanje monografije, koja je obuhvatila sve žrtve bilo iz zemlje ili iz inostranstva, a u kojoj, kako priznaje, ne pretenduje da su njegova saznanja “alfa i omega”.-Očito je da je bilo strašnih manipulacija. Jedna republika bivše SRFJ prikazala je veliki broj svojih poginulih. Mrtve duše su, po njima, postali i oni koji su se odselili, a taj broj je veći nego što su imali populacije na popisu stanovništva 1947. godine. To znači da se strašno manipulisalo, a tačno je da je broj poginulih Srba izuzetno veliki, kategoričan je general Milisav Sekulić.
Vladimir Đuričić
