Sjajan tekst iz CKL, zaista blistava analiza, na osnovu jedne knjige, koja je izašla nedavno
ŠKOLA SAMOUNIŠTENJA NACIJE
Piše: Veljko Radović
Dozvane u realnost brzog i neposrednog sticanja nezavisnosti Crne Gore, dvije glavne institucije srpskog naroda, Srpska akademija nauka i umetnosti i Srpska pravoslavna crkva – takođe i glavne inspiratorke etničkih čišćenja i genocidnih ratova u ime Velike Srbije – tutorski i bezočno su se ovih dana obratile toj staroj državi kao svom „trinaestom regionu”. Te dvije sramotne institucije su imale „primjedaba” na novu himnu crnogorskog naroda, a ovih dana su zaštitile svoje agente koji čuvaju „srbski jezik” u Nikšiću i okolini (taj čuveni „fakultet” odgaja nepismene profesore koji kažu da „predavaju srpski jezik”). To su posljednji trzaji smrtno ranjene zvijeri, jer je potpuno sazrela svijest da nezavisnost Crne Gore zakiva posljednji ekser u mrtvački sanduk „Velike Srbije” koja je i samu „realnu” Srbiju dovela do sloma u svim vidovima.
Da bih što svestranije razumio istorijske prilike koje su oblikovale otvoreno netrpeljive državne i političke odnose Crne Gore i Srbije, pasionirano sam čitao i čitam mnoge knjige i primarne istorijske izvore da bi mi bili jasniji. Tada sam povjerovao da su mi izuzetno „teške” relacije te dvije države dovoljno osvijetljene, jer su mi istorijski, vojni, politički, obavještajni i drugi izvori uglavnom bili poznati. Naročito me, razumije se, zanimala sramotna „Podgorička skupština” poslije koje je „sestra” vojnički okupirala Crnu Goru i podvrgla pravom kulturnom genocidu (i ne samo kulturnom). Ta okupacija je spremana decenijama prije 1918. godine, jer je apisovska, zavjerenička Velika Srbija tome cilju dosljedno i opsesivno posvetila sve svoje nacionalne snage osvajanja tuđih teritorija i istorija – da bi uspostavila nekakav kontinuitet i ispunila ogromnu prazninu nepostojanja od pet vjekova u kojoj je robovala Turcima. Mislio sam, dakle, da mi je ta glavna linija pašićevske osvajačke Srbije poznata do najvećih potankosti. Jer, nije mi nepoznat ni agenturni rad književnika i javnih „djelatnika” koji su se kao „izvanjci” bavili na Cetinju, ne baveći se samo poslovima kulture i prosvjete (Simo Milutinovic Sarajlija, Lazo Kostić, Jovan Jovanović Zmaj, Vuk Karadzić, Matija Ban, Matavulj, Simo Popović, Jovan Pavlović i drugi propagatori velikosrpske ideje „oslobađanja srpske braće” od Zadra do Drača i Grčke). Razumije se, poznata mi je serija tekstova u Glasu Crnogorca iz 1884. godine (tada se Crna Gora, makar na trenutak, osvijestila i posvetila sebi i svojim nacionalnim duznostima), koji su po svemu bili nacionalni program crnogorski. „U Crnoj Gori je životno načelo Crnogorstvo”, pisao je taj cetinjski list. Na to je zvanični Beograd reagovao izuzetno uzrujano. „Svi znatniji srpski listovi digoše graju”, izvijestio je tada Simo Matavulj iz prijestonice crnogorske. „Graja” je bila, i traje i do danas, kad god se pomoli bilo kakav izraz suverenosti Crne Gore. Sistematski su indoktrinirani đaci i studenti iz Crne Gore da propagiraju da su Crnogorci i Srbi navodno „jedno”, i da se svim silama, podstaknuti novcem iz kase beogradske Vlade, bore protiv „crnogorske posebnosti” i ma kakve svijesti o njoj. Vlada „krvave dinastije” Karađorđevića poslala je agenta Milana Piroćanca na Cetinje, 1866. godine, da bude sekretar knjaza Nikole i ostvari najveći „upliv na njega i na državna dela u jačanju ideje sjedinjenja Crne Gore sa Srbijom”?! Eto na kakve ljude se oslanjala zlosrećna, nuždena, neškolovana, neprosvijećena Crna Gora kad je i takvu opskurnu osobu morala da „zasekretari”! Ona je, naravno, patološki mrzjela sve sto je crnogorsko. Ovakvu je direktivu dao toj osobi Ilija Garašanin, grobar ne samo Crne Gore nego i „srpskih zemalja”: „U sravnjivanju srpskog naroda sa Crnogorcima, ne davati nikad povoda da jedno drugom pretpostavljate, no svagda govoriti kao o jednom te istom, jednom reći, sve staranje na to upotrebite da se sto većom utvrdi, i upravo obljubi, ideja sjedinjenja, dokazujući da će iz tog sledovati ne samo uveličavanje srpskog naroda no i nadvisije njegovo nad nesrpskim narodom na Orijentu”. Naređujući tom oficiru-agentu da radi na brisanju crnogorske posebnosti, Garašanin je bio potpuno svjestan da Crna Gora i Srbija uopšte nijesu „isto”, a to je neobično i tajno, posredno priznavanje crnogorskog istorijskog individualiteta od najvećeg neprijatelja! Kad se taj „sekretar” knjaza Nikole vratio iz svoje špijunske misije sa Cetinja u Beograd, predložio je Vladi da se sjedinjenje Srbije i Crne Gore „pre svega ima osiguravati tako što će se mladići iz Crne Gore iz uglednih porodica školovati u Srbiji i u Srbiji ih učiti da su jedno te isto Srbi i Crnogorci”. (I kad se Crna Gora danas, konačno, domogla sopstvenog Univerziteta i školovanih ljudi koji neće raditi protiv interesa sopstvene države i nacije, preko niksićke „filosofstvujušče” škole za bogoslove se radi na isti način, javan i nejavan, i danas!) Vlada Srbije je usvojila orijentaciju koju joj je sugerirao njen agent, pa je organizovala (za to ona uvijek ima viška novca) školovanje mladića iz Crne Gore u Beogradu, u početku desetine a odmah zatim i stotina propagatora Velikoga Srbstva i negatora rodne Crne Gore. Školovana da „pljuje u izvor”, tako indoktrinirana omladina učena da mrzi i prezire sve svoje uputila je iz Beograda programsku deklaraciju (kasnije će uputiti i bombe na Cetinje, za atentate) „Riječ crnogorske studentske omladine”, koja je bila direktna i uzrujana reakcija na odluku knjaza Nikole da 19. novembra 1905. godine proglasi Ustav Crne Gore kao nezavisne istorijske države. „Zdravo shvatanje nacionalnih interesa u novom životu Crne Gore učiniće da sve separatističke težnje, antagonizam i provincijalni interesi, ukoliko bi se kosili sa stvarnim interesima srpskog naroda, moraju ustuknuti pred idejom slobode i ujedinjenja srpskog naroda, jer Crna Gora ima da bude južna srpska pokrajina”, poručuje mladež crnogorska iz Beograda. „Crna Gora ima da bude južna spska pokrajina”! To su iste riječi koje se i sada čuju od zvaničnog i nezvaničnog Beograda, ali se neće još dugo slušati, i već su naučno i u stvarnosti obesmišljene, antiistorijske i glupave.
Manje ili više, to su poznata fakta onima koji se pomno bave naukom a ne „guslarskom” istorijom i „sljepačkom epikom”. No, analiza mladog i talentovanog istoričara dr Živka Andrijaševića „Srpstvo u Crnoj Gori” – objavljivana u podgoričkim Vijestima u septembru i oktobru ove godine – razuvjerila je moju samosvijest da „sve” bitno i fundamentalno znam o odnosima Velike Srbije prema Crnoj Gori koja „ima da bude južna srpska pokrajina”. Ta studija, izložena na naučan i bestrasan nacin, i s „ubitačnim” zaključcima, povezala mi je neke pojave u niz i objasnila kako je bilo mogućno da crnogorska mladež na školovanju u Beogradu, obilato stipendirana i plaćana od njega, tako spremno i „odmah” po silasku s voza ustane, kao hipnotisana i nadojena neopisivom mržnjom na svoje, nasrne na svoju rođenu državu i Cetinje. Dr Andrijašević je analizom udžbenika za osnovne škole crnogorske, i rada nepismenih učitelja kao propagatora, pokazao da ti mladići nijesu indoktrinirani samo u Beogradu, nego mnogo ranije, već od prvog razreda osnovne škole. Citajuci taj izuzetno značajni ogled, bio sam gotovo zapanjen bolesnom upornošću manijakalne politike velikodržavlja kojom je zarobljavala umove, potčinjavala svijest i podsvijest najmlađih Crnogoraca, time što ce im „mantrički” i s nezdravom strašću svakog dana utuvljivati i upisivati u mozak svijest da su samo „Srbčad” i ništa drugo. Dakle, „promakli” su mi bili sadržaji davnih udžbenika za osnovne škole u Crnoj Gori ali, srećom, nijesu dr Andrijaševiću (zato i jeste „revizionisticki” istoričar). Svijest đece crnogorske bila je užasno napadnuta odmah, kad je njihov mozak „prazan” i potpuno spreman da primi ma kakve sadržaje i najprimitivniju ultranacionalističku propagandu koja se samo nastavila na školovanju u Beogradu. Mladi su učeni da nemaju vlastite istorije, memorije, državotvornog kontinuiteta. U tom važnom ogledu o planskom posrbljavanju Crne Gore navodi se programski tekst crnogorskog ministra prosvjete Jovana Pavlovića („izvanjca” iz Pančeva, nipošto bez zasluga za crnogorsko novinarstvo) iz 1889. godine, pod više nego rječitim naslovom „Treba li Crnoj Gori prosvjeta?” U njemu piše da bi jedini cilj prosvjećivanja u Crnoj Gori trebalo da bude oblikovanje poželjnih odlika ratnickog, „spartanskog” mentaliteta i političkog bića Crnogoraca koji ne bi smjeli da misle – tek onda dolazi na red „sticanje znanja”. Crnogorsku đecu trebalo je vaspitavati isključivo kao ratnike, da bezglavo ginu za tuđe interese, i da im se pri tom laska da su „heroji”, „cvijet Srbstva” i patrioti. Ti „viši interesi” su bili oslobađanje „porobljene braće”, jer je Crnoj Gori kao „bastionu Srbstva” dat isključivo mesijanski zadatak da ona kao stožer ujedini „sve srbske pokrajine”. Sugeriralo se da bi mladi Crnogorci, ako ne bi imali poželjne ratničke osobine, doveli u pitanje ne samo budućnost Crne Gore, nego i „srbskog naroda”. Primitivnoj lakovjernoj svijesti (nema u Crnoj Gori pametnih učitelja, nema vlastitih udzbenika istorije, sve je falsifikovano što se dalo krivotvoriti) odgovaralo je sto je Crnoj Gori dat znacaj tobožnjeg „Pijemonta”, jer, uostalom, nije bilo dato Crnogorcima da misle nego da „oslobađaju” i „svete kosovske rane”. Škola u Crnoj Gori – tako je pisao Jovan Pavlović – neprekidno ima zadatak da utuvljuje u svijest đeteta da mora postati od „malog Crnogorca” „veliki Crnogorac-borac” („Mi hoćemo da ostanemo Srbi Crnogorci”). Razvijajući u đeci crnogorskoj antievropsku svijest – isljučivo iz „svetosavske” Srbije uvezenu, jer ona „tamo” apsolutno dominira i danas – ona su učena i dresirana tako da njima ne smiju da ovladaju „kužna zapadna kultura, mekuštvo i mlitavilo”. Ministar Pavlović piše da „kosovske rane” (kakve veze imaju, uopšte, te „rane” sa Crnom Gorom?!) nema ko drugi da osveti ako to ne učine Crnogorčad, i inače spremana i indoktrinirana da ginu za tuđe ciljeve i ludosti.
Prema toj sumračnoj i antikulturnoj (dosljedno tome, onda i antiljudskoj) projekciji garašaninovskog stvaranja novog „srbo-crnogorskog” identiteta, trebalo je, po svaku cijenu, od malih Crnogoraca i Crnogorki („Ja sam mala Srpkinjica”) stvoriti i sklepati isključivo Srbina, „a ne kosmopolita”. Đeca crnogorska su u školama i dan i noć vaspitavana i dresirana da su samo „Srbčad”, kako bi zaboravila istinu da su Crnogorčad, bez vlastite nacionalne svijesti. Pri tom su neprosvijećeni Crnogorci lukavo, podlo uzdizanu kao tobož „najbolji deo srpskog naroda”, čiji navodni elitizam potvrđuje „slavna istorija Crne Gore” koja bezuslovno „ima postati južni srpski region”. U školi su đeca crnogorska učena i zatupljivana da se ne varaju kako je borba završena, i da njih i Crnu Goru tek čekaju velika iskušenja, a novi rat za „oslobođenje srpske braće” je stvar najbliže budućnosti. Na časovima su crnogorski đaci bjesomučno i stalno pjevali ovakve „pjesmice”: „Rado ide Srbin u vojnike”, „Ustaj, ustaj, Srbine”, „Ja sam Srbin, srpski sin”, i slične umotvorine za ideološko i nacionalističko zaglupljivanje. Đaci crnogorski su učeni da misle kako su njihovi preci sačuvali ne samo vlastitu slobodu, nego i samu „iskru srpske slobode” za pet vjekova ropstva Srba pod Turcima. Sam naziv udžbenika za osnovce crnogorske je više nego karakterističan za taj fanatično sprovođeni, fundamentalistički ideološko-politički inženjering pretvaranja Crnogoraca u Srbe: „Kratka istorija srbskog naroda za osnovne srbske škole”?! To je bila gotovo „nova vjera”, ideološka opsesija i tortura svijesti mladih Crnogoraca i Crnogorki, „politička religija” svoje vrste. Otimajući istoriju Crne Gore (do danas se to sistematski čini), polupismeni učitelji i popovi su čak i protocrnogorsku dinastiju Vojislavljevića proglašavali srpskom, iako su samo tridesetak godina vladali Srbijom koja je tada bila Raška!
Studenti i Đaci-bombaši, koje je apisovska Velika Srbija, pod geslom „Ujedinjenje ili smrt”, poslala na Cetinje pocetkom Dvadesetog vijeka da ruši samostalnu Crnu Goru, veliku dinastiju Petrovića i knjaza Nikolu, pripremani su i indoktrinirani za tu zadaću decenijama prije toga.
ŠKOLA SAMOUNIŠTENJA NACIJE
Piše: Veljko Radović
Dozvane u realnost brzog i neposrednog sticanja nezavisnosti Crne Gore, dvije glavne institucije srpskog naroda, Srpska akademija nauka i umetnosti i Srpska pravoslavna crkva – takođe i glavne inspiratorke etničkih čišćenja i genocidnih ratova u ime Velike Srbije – tutorski i bezočno su se ovih dana obratile toj staroj državi kao svom „trinaestom regionu”. Te dvije sramotne institucije su imale „primjedaba” na novu himnu crnogorskog naroda, a ovih dana su zaštitile svoje agente koji čuvaju „srbski jezik” u Nikšiću i okolini (taj čuveni „fakultet” odgaja nepismene profesore koji kažu da „predavaju srpski jezik”). To su posljednji trzaji smrtno ranjene zvijeri, jer je potpuno sazrela svijest da nezavisnost Crne Gore zakiva posljednji ekser u mrtvački sanduk „Velike Srbije” koja je i samu „realnu” Srbiju dovela do sloma u svim vidovima.
Da bih što svestranije razumio istorijske prilike koje su oblikovale otvoreno netrpeljive državne i političke odnose Crne Gore i Srbije, pasionirano sam čitao i čitam mnoge knjige i primarne istorijske izvore da bi mi bili jasniji. Tada sam povjerovao da su mi izuzetno „teške” relacije te dvije države dovoljno osvijetljene, jer su mi istorijski, vojni, politički, obavještajni i drugi izvori uglavnom bili poznati. Naročito me, razumije se, zanimala sramotna „Podgorička skupština” poslije koje je „sestra” vojnički okupirala Crnu Goru i podvrgla pravom kulturnom genocidu (i ne samo kulturnom). Ta okupacija je spremana decenijama prije 1918. godine, jer je apisovska, zavjerenička Velika Srbija tome cilju dosljedno i opsesivno posvetila sve svoje nacionalne snage osvajanja tuđih teritorija i istorija – da bi uspostavila nekakav kontinuitet i ispunila ogromnu prazninu nepostojanja od pet vjekova u kojoj je robovala Turcima. Mislio sam, dakle, da mi je ta glavna linija pašićevske osvajačke Srbije poznata do najvećih potankosti. Jer, nije mi nepoznat ni agenturni rad književnika i javnih „djelatnika” koji su se kao „izvanjci” bavili na Cetinju, ne baveći se samo poslovima kulture i prosvjete (Simo Milutinovic Sarajlija, Lazo Kostić, Jovan Jovanović Zmaj, Vuk Karadzić, Matija Ban, Matavulj, Simo Popović, Jovan Pavlović i drugi propagatori velikosrpske ideje „oslobađanja srpske braće” od Zadra do Drača i Grčke). Razumije se, poznata mi je serija tekstova u Glasu Crnogorca iz 1884. godine (tada se Crna Gora, makar na trenutak, osvijestila i posvetila sebi i svojim nacionalnim duznostima), koji su po svemu bili nacionalni program crnogorski. „U Crnoj Gori je životno načelo Crnogorstvo”, pisao je taj cetinjski list. Na to je zvanični Beograd reagovao izuzetno uzrujano. „Svi znatniji srpski listovi digoše graju”, izvijestio je tada Simo Matavulj iz prijestonice crnogorske. „Graja” je bila, i traje i do danas, kad god se pomoli bilo kakav izraz suverenosti Crne Gore. Sistematski su indoktrinirani đaci i studenti iz Crne Gore da propagiraju da su Crnogorci i Srbi navodno „jedno”, i da se svim silama, podstaknuti novcem iz kase beogradske Vlade, bore protiv „crnogorske posebnosti” i ma kakve svijesti o njoj. Vlada „krvave dinastije” Karađorđevića poslala je agenta Milana Piroćanca na Cetinje, 1866. godine, da bude sekretar knjaza Nikole i ostvari najveći „upliv na njega i na državna dela u jačanju ideje sjedinjenja Crne Gore sa Srbijom”?! Eto na kakve ljude se oslanjala zlosrećna, nuždena, neškolovana, neprosvijećena Crna Gora kad je i takvu opskurnu osobu morala da „zasekretari”! Ona je, naravno, patološki mrzjela sve sto je crnogorsko. Ovakvu je direktivu dao toj osobi Ilija Garašanin, grobar ne samo Crne Gore nego i „srpskih zemalja”: „U sravnjivanju srpskog naroda sa Crnogorcima, ne davati nikad povoda da jedno drugom pretpostavljate, no svagda govoriti kao o jednom te istom, jednom reći, sve staranje na to upotrebite da se sto većom utvrdi, i upravo obljubi, ideja sjedinjenja, dokazujući da će iz tog sledovati ne samo uveličavanje srpskog naroda no i nadvisije njegovo nad nesrpskim narodom na Orijentu”. Naređujući tom oficiru-agentu da radi na brisanju crnogorske posebnosti, Garašanin je bio potpuno svjestan da Crna Gora i Srbija uopšte nijesu „isto”, a to je neobično i tajno, posredno priznavanje crnogorskog istorijskog individualiteta od najvećeg neprijatelja! Kad se taj „sekretar” knjaza Nikole vratio iz svoje špijunske misije sa Cetinja u Beograd, predložio je Vladi da se sjedinjenje Srbije i Crne Gore „pre svega ima osiguravati tako što će se mladići iz Crne Gore iz uglednih porodica školovati u Srbiji i u Srbiji ih učiti da su jedno te isto Srbi i Crnogorci”. (I kad se Crna Gora danas, konačno, domogla sopstvenog Univerziteta i školovanih ljudi koji neće raditi protiv interesa sopstvene države i nacije, preko niksićke „filosofstvujušče” škole za bogoslove se radi na isti način, javan i nejavan, i danas!) Vlada Srbije je usvojila orijentaciju koju joj je sugerirao njen agent, pa je organizovala (za to ona uvijek ima viška novca) školovanje mladića iz Crne Gore u Beogradu, u početku desetine a odmah zatim i stotina propagatora Velikoga Srbstva i negatora rodne Crne Gore. Školovana da „pljuje u izvor”, tako indoktrinirana omladina učena da mrzi i prezire sve svoje uputila je iz Beograda programsku deklaraciju (kasnije će uputiti i bombe na Cetinje, za atentate) „Riječ crnogorske studentske omladine”, koja je bila direktna i uzrujana reakcija na odluku knjaza Nikole da 19. novembra 1905. godine proglasi Ustav Crne Gore kao nezavisne istorijske države. „Zdravo shvatanje nacionalnih interesa u novom životu Crne Gore učiniće da sve separatističke težnje, antagonizam i provincijalni interesi, ukoliko bi se kosili sa stvarnim interesima srpskog naroda, moraju ustuknuti pred idejom slobode i ujedinjenja srpskog naroda, jer Crna Gora ima da bude južna srpska pokrajina”, poručuje mladež crnogorska iz Beograda. „Crna Gora ima da bude južna spska pokrajina”! To su iste riječi koje se i sada čuju od zvaničnog i nezvaničnog Beograda, ali se neće još dugo slušati, i već su naučno i u stvarnosti obesmišljene, antiistorijske i glupave.
Manje ili više, to su poznata fakta onima koji se pomno bave naukom a ne „guslarskom” istorijom i „sljepačkom epikom”. No, analiza mladog i talentovanog istoričara dr Živka Andrijaševića „Srpstvo u Crnoj Gori” – objavljivana u podgoričkim Vijestima u septembru i oktobru ove godine – razuvjerila je moju samosvijest da „sve” bitno i fundamentalno znam o odnosima Velike Srbije prema Crnoj Gori koja „ima da bude južna srpska pokrajina”. Ta studija, izložena na naučan i bestrasan nacin, i s „ubitačnim” zaključcima, povezala mi je neke pojave u niz i objasnila kako je bilo mogućno da crnogorska mladež na školovanju u Beogradu, obilato stipendirana i plaćana od njega, tako spremno i „odmah” po silasku s voza ustane, kao hipnotisana i nadojena neopisivom mržnjom na svoje, nasrne na svoju rođenu državu i Cetinje. Dr Andrijašević je analizom udžbenika za osnovne škole crnogorske, i rada nepismenih učitelja kao propagatora, pokazao da ti mladići nijesu indoktrinirani samo u Beogradu, nego mnogo ranije, već od prvog razreda osnovne škole. Citajuci taj izuzetno značajni ogled, bio sam gotovo zapanjen bolesnom upornošću manijakalne politike velikodržavlja kojom je zarobljavala umove, potčinjavala svijest i podsvijest najmlađih Crnogoraca, time što ce im „mantrički” i s nezdravom strašću svakog dana utuvljivati i upisivati u mozak svijest da su samo „Srbčad” i ništa drugo. Dakle, „promakli” su mi bili sadržaji davnih udžbenika za osnovne škole u Crnoj Gori ali, srećom, nijesu dr Andrijaševiću (zato i jeste „revizionisticki” istoričar). Svijest đece crnogorske bila je užasno napadnuta odmah, kad je njihov mozak „prazan” i potpuno spreman da primi ma kakve sadržaje i najprimitivniju ultranacionalističku propagandu koja se samo nastavila na školovanju u Beogradu. Mladi su učeni da nemaju vlastite istorije, memorije, državotvornog kontinuiteta. U tom važnom ogledu o planskom posrbljavanju Crne Gore navodi se programski tekst crnogorskog ministra prosvjete Jovana Pavlovića („izvanjca” iz Pančeva, nipošto bez zasluga za crnogorsko novinarstvo) iz 1889. godine, pod više nego rječitim naslovom „Treba li Crnoj Gori prosvjeta?” U njemu piše da bi jedini cilj prosvjećivanja u Crnoj Gori trebalo da bude oblikovanje poželjnih odlika ratnickog, „spartanskog” mentaliteta i političkog bića Crnogoraca koji ne bi smjeli da misle – tek onda dolazi na red „sticanje znanja”. Crnogorsku đecu trebalo je vaspitavati isključivo kao ratnike, da bezglavo ginu za tuđe interese, i da im se pri tom laska da su „heroji”, „cvijet Srbstva” i patrioti. Ti „viši interesi” su bili oslobađanje „porobljene braće”, jer je Crnoj Gori kao „bastionu Srbstva” dat isključivo mesijanski zadatak da ona kao stožer ujedini „sve srbske pokrajine”. Sugeriralo se da bi mladi Crnogorci, ako ne bi imali poželjne ratničke osobine, doveli u pitanje ne samo budućnost Crne Gore, nego i „srbskog naroda”. Primitivnoj lakovjernoj svijesti (nema u Crnoj Gori pametnih učitelja, nema vlastitih udzbenika istorije, sve je falsifikovano što se dalo krivotvoriti) odgovaralo je sto je Crnoj Gori dat znacaj tobožnjeg „Pijemonta”, jer, uostalom, nije bilo dato Crnogorcima da misle nego da „oslobađaju” i „svete kosovske rane”. Škola u Crnoj Gori – tako je pisao Jovan Pavlović – neprekidno ima zadatak da utuvljuje u svijest đeteta da mora postati od „malog Crnogorca” „veliki Crnogorac-borac” („Mi hoćemo da ostanemo Srbi Crnogorci”). Razvijajući u đeci crnogorskoj antievropsku svijest – isljučivo iz „svetosavske” Srbije uvezenu, jer ona „tamo” apsolutno dominira i danas – ona su učena i dresirana tako da njima ne smiju da ovladaju „kužna zapadna kultura, mekuštvo i mlitavilo”. Ministar Pavlović piše da „kosovske rane” (kakve veze imaju, uopšte, te „rane” sa Crnom Gorom?!) nema ko drugi da osveti ako to ne učine Crnogorčad, i inače spremana i indoktrinirana da ginu za tuđe ciljeve i ludosti.
Prema toj sumračnoj i antikulturnoj (dosljedno tome, onda i antiljudskoj) projekciji garašaninovskog stvaranja novog „srbo-crnogorskog” identiteta, trebalo je, po svaku cijenu, od malih Crnogoraca i Crnogorki („Ja sam mala Srpkinjica”) stvoriti i sklepati isključivo Srbina, „a ne kosmopolita”. Đeca crnogorska su u školama i dan i noć vaspitavana i dresirana da su samo „Srbčad”, kako bi zaboravila istinu da su Crnogorčad, bez vlastite nacionalne svijesti. Pri tom su neprosvijećeni Crnogorci lukavo, podlo uzdizanu kao tobož „najbolji deo srpskog naroda”, čiji navodni elitizam potvrđuje „slavna istorija Crne Gore” koja bezuslovno „ima postati južni srpski region”. U školi su đeca crnogorska učena i zatupljivana da se ne varaju kako je borba završena, i da njih i Crnu Goru tek čekaju velika iskušenja, a novi rat za „oslobođenje srpske braće” je stvar najbliže budućnosti. Na časovima su crnogorski đaci bjesomučno i stalno pjevali ovakve „pjesmice”: „Rado ide Srbin u vojnike”, „Ustaj, ustaj, Srbine”, „Ja sam Srbin, srpski sin”, i slične umotvorine za ideološko i nacionalističko zaglupljivanje. Đaci crnogorski su učeni da misle kako su njihovi preci sačuvali ne samo vlastitu slobodu, nego i samu „iskru srpske slobode” za pet vjekova ropstva Srba pod Turcima. Sam naziv udžbenika za osnovce crnogorske je više nego karakterističan za taj fanatično sprovođeni, fundamentalistički ideološko-politički inženjering pretvaranja Crnogoraca u Srbe: „Kratka istorija srbskog naroda za osnovne srbske škole”?! To je bila gotovo „nova vjera”, ideološka opsesija i tortura svijesti mladih Crnogoraca i Crnogorki, „politička religija” svoje vrste. Otimajući istoriju Crne Gore (do danas se to sistematski čini), polupismeni učitelji i popovi su čak i protocrnogorsku dinastiju Vojislavljevića proglašavali srpskom, iako su samo tridesetak godina vladali Srbijom koja je tada bila Raška!
Studenti i Đaci-bombaši, koje je apisovska Velika Srbija, pod geslom „Ujedinjenje ili smrt”, poslala na Cetinje pocetkom Dvadesetog vijeka da ruši samostalnu Crnu Goru, veliku dinastiju Petrovića i knjaza Nikolu, pripremani su i indoktrinirani za tu zadaću decenijama prije toga.
