Pravoslavne svetinje u Dalmaciji

  • Začetnik teme Začetnik teme Neno
  • Datum pokretanja Datum pokretanja
Neno

Neno

Elita
Poruka
23.954

Eparhija dalmatinska — Википедија​

Najznačajniji srpski manastiri u Dalmaciji​

Prema predanju navodi se da je u Dalmaciji hrišćanstvo zaživelo još u apostolsko doba, kada su Sv. apostol Pavle i njegov učenik Sv. apostol Tit propovedali jevanjđelje u tim krajevma, od tada je prošlo više od 2000 godna a hrišćanstvo u Dalmaciji još živi . Istoriju Dalmacije najviše je odredio njen geografski položaj, bila je središte sukoba istoka i zapada, raznih političkih, kulturnih i narodnih grupa kao i dveju crkava. Istoričari navode da je Dalmacija bila naseljena Srbima još u doba velike seobe slovenskih naroda na Balkan, kroz istoriju Srbi su proterivani i naseljivani nekoliko puta na njen prostor. U 14. Veku srpski narod gradi svoja kulturna, istorijska i duhovna zdanja na prostoru Dalmacije, manastire Krupu, Krku i Dragović. A 1810. godine osniva se Eparhija dalmatinska sa trenutnim sedištem u Šibeniku.

U ovoj veličanstvenoj reportaži Pravoslavnih svetinja, nisu obuhvaćene mnoge crkve i manastiri iz Drniškog kraja kao što su Sveti Djurdj u Selu Kričke, Svetog Jovana u selu Baljci, Svetog Jovana u Miočiću ,Svetu Petku u Parčiću i mnoge druge, ne samo iz Drniškog okruga.

 
manastir.jpg
 

Manastir Krka: Ukras i ponos pravoslavne Dalmacije​

Dalmacija je drevna apostolska zemlja, a u njoj je, prema neupitnim svedočanstvima, istinu Jevanđelja Hristovog proneo apostol Pavle, a kasnije i sveti apostoli Tit i Ermije. Upravo na tim temeljima učvrstila se vera hrišćanska u Dalmaciji, rasla i uzrastala, a nad tim mestima ranohrišćanskih molitvenih mesta ili katakombi nicale su srednjovekovne svetinje, među njima i manastir Krka.
Manastir-Krka.jpg

ako je crkva u Dalmaciji još od apostolskih vremena, Eparhija dalmatinska je znatno mlađeg datuma. Središte duhovnog života Dalmacije je manastir Krka sagrađen 1345. godine, trudom i ljubavlju Jelene Šubić, sestre cara Dušana. Iz 14. veka su i manastiri Krupa i Dragović.

Manastir Krka smešten je tri i po kilometra istočno od Kistanja, u kanjonu reke Krke, nazvan po reci koja pored njega protiče. Ovaj drevni manastir podigla je srpska princeza Jelena, sestra cara Dušana, udata za hrvatskog kneza Mladena II Šubića, posvetivši ga Sv. Arhanđelu Mihailu. Bilo je to 1350. godine.

Predanje kaže da su manastir na današnjem mestu osnovali monasi prispeli iz Svete zemlje i to iz manastira Sv. arhistratiga Mihaila, kojeg je tamo podigao kralj Milutin. Njih je na to nagovorio ispovednik princeze Jelene, monah Ruvim.

Manastir Krka, kao i većina pravoslavnih svetinja, bio je izložen stradanju, pokazujući time nepokolebivost istinskog puta pravoslavne crkve, saglasno rečima Hristovim, upućenih hrišćanima svih vremena: „Mene su gonili i vas će goniti“.

Odgovor na pitanje zašto je baš na tom mestu podignut ovaj pravoslavni svetoarhangelski manastir možemo potražiti i u tvrdnji starog istoričara Lucijusa koji govori o propovedima apostola Pavla Dalmatincima u prostoru oko reke Krke. Blizina rimskog vojničkog grada Burnuma i katakombe ispod samog manastira osnažuju tu tvrdnju i navode na zaključak da su osnivači Manastira znali za to pa da su upravo tu i ustanovili ovu svetinju.

Krka je bio i ostao duhovni centar pravoslavnih Srba​

Pedesetak godina kasnije, 1402. godine, kako stoji u zapisu iznad ulaza, manastir je dograđen. Od vremena osnivanja pa do našeg vremena manastir Krka je bio i ostao duhovni centar pravoslavnih dalmatinskih Srba, a i šire. Isto tako nije prestao biti molitveno mesto i jednom broju katolika Hrvata. On je živo svedočanstvo o duhovnom jedinstvu Srba.

Dabrobosanski mitropoliti, kao što su Gavrilo 1578. i kasnije Aksentije i Teodor, administrirali su nad manastirom Krkom. U 17. i 18. veku to su činili i neki crnogorski arhijereji, kao npr. sv. Petar Cetinski, ili mitropolit Sava Petrović. Po blagoslovu patrijarha Pajsija Janjevca i mitropolita Dabrobosanskog Teodora, pri manastiru Krki je 1615. osnovano bogoslovsko učilište. Ono je radilo do 1647. kada su učenici i njihovi nastavnici monasi pred turskom najezdom morali pobeći najvećim delom u Zadar, a jednim delom u Sremske Karlovce. Tamo je kasnije jedan izbegli monah uvezivao knjige, ne bez umetničkog dara i iskustva, očito donesenog iz manastira Krke.
Manastirska bratija se vratila u manastir 1650. godine, a bogoslovija je ponovo otvorena tek 1964. godine.

Posle Karlovačkog mira iz 1699. namesnik Filadelfijskog episkopa, pod čijom je jurisdikcijom bila pravoslavna crkva u Dalmaciji, postao je Nikodim Busović. On je imao iskušenja sa unijom, odolio joj je pa je bio gonjen. Posle izbeglištva i boravka na Svetoj Gori i Palestini, nastanio se u manastiru Krki i tu je po upokojenju bio sahranjen 1707. godine.

Brojni krčki arhimandriti bili su namesnici nadležnih episkopa, što je manastir Krku činilo i formalnim duhovnim sedištem pravoslavnih Dalmatinaca. Da pomenemo samo neke: Nikanor Rajević, Nikanor Bogunović kojima svakako treba pribrojiti potonje nastojatelje krčkog manastira Georgija Miljevića, Makarija Krnetu, Vikentija Kneževića, Jeroteja Kovačevića, Amvrosija Kolundžića i brojne druge.

Ikonostas u manastirskom hramu potiče iz sedamnaestog veka.

Bogata manastirska riznica​

Manastir Krka odavno i nadaleko je poznat po izuzetno bogatoj manastirskoj riznici, ali njeni eksponati, ili bar veći deo njih, danas su izmešteni van manastira zbog dešavanja proteklih decenija.

Manastir Krka broji duge vekove i njihovim tokom se bogatila njegova riznica, pa su u nju prispevale brojne dragocenosti neprocenjive vrednosti ne samo iz srpskih krajeva nego i iz Jerusalima, Svete Gore, Venecije i carske Rusije.

Pomenimo samo epitrahilj sv. Save i Oktoih Božidara Vukovića. Tu su i knjige Vuka Stefanovića Karadžića i Dositeja Obradovića na kojima su oni, kao autori, ispisali svoju posvetu manastiru Krki. Ovome svakako treba pribrojiti i paterik iz 1346. nazvan „bugarski“ na čijim koricama piše: „Sija Knjiga manastira Vilendara“.

U manastirskoj crkvi se čuvaju čestice nekolicine svetiteljskih moštiju kao što su sv. Trifuna, sv. Nikole, sv. Antipe, sv. Haralampija, sv. Vlasija i drugih. Brojna su imena srpskih velikana koji su posećivali manastir Krku ili bili u čvrstoj vezi s njim. Uz Dositeja Obradovića i Gerasima Zelića bili su to Simo Matavulj, Nikola Tesla, Mirko Korolija, Miloš Crnjanski, Vladan Desnica i drugi. Pri samom kraju 20. veka u manastiru je radila i likovna kolonija, gde su svoj stvaralački trag ostavili brojni srpski umetnici.

Manastir Krka stradao nekoliko puta​

Manastir Krka stradao je i u poslednjem ratu. Po ko zna koji put, u istoriji Krke, ali i celokupne pravoslavne Dalmacije, nastupio je period obnove. Uporedo sa obnovom manastirskog hrama i manastirskih konaka, valjalo je obnoviti i rad Bogoslovije „Sveta Tri Jerarha“, bez koje je život manastira, u poslednja četiri veka, nezamisliv.

U toku poslednjeg rata 1991.-1995. tj. odmah iza njega, manastir je poharan, ali ne bitnije, jer su ga hrvatske vlasti zaštitile od vandalizma. Bio je zapustio od 1995. do 1998. godine. Bogoslovija koja je postojala pri njemu od 1964. premeštena je najpre na Divčibare, a potom u Srbinje, nekadašnju Foču.

Obnovljena je nastojanjem episkopa Dalmatinskog Fotija 2001. godine. Inače u zapusteli manastir Krku krajem 1998. najpre je došao mladi monah Gerasim, postrižnik ovog manastira, a potom i otac Dositej kao i otac Mihailo. Sa njima je manastir propojao i postao opet kao što je bio kroz vekove duhovno središte pravoslavnih Dalmatinaca.

Manastir Krka, u svojoj gotovo sedmovekovnoj istoriji, bio je rasadnik mnogobrojnih sveštenika, učitelja, monaha, igumana i episkopa, ali i sabiralište vernog naroda, njegov oslonac i utočište čak i u najtežim vremenima.

Manastir Krka i dalje će nastaviti svoju duhovnu misiju, svedočeći Jevanđelje Hristovo, bratsku ljubav, ali i nacionalni identitet, čuvajući svoju prebogatu istoriju. Krka je bila i ostala simbol pravoslavnih u Dalmaciji, mesto sabiranja, ali i crkvene prosvete. Sve dok bude Krke, a biće je, preostali dalmatinski Srbi imaće štit i ponos, nadu i utočište, kome da pođu i ko da ih dočeka, jer Krka je bila i ostala, mesto sveto, mesto tiho, ukras i ponos pravoslavne Dalmacije.

Srbi/HR

​

 

Manastir Dragović - svjetionik pravoslavlja u Dalmaciji​

U 18. vijeku manastir se premjestio uz rijeku Cetinu, čiji je zvonik bio visok čak 28 metara, besjedi jeromonah Јovan o istoriji Manastira Dragovića, svjetionika srpstva u Svetoj dalmatinskoj zemlji.
Dragović.jpg

Na golom dalmatinskom kršu, na kamenu iz koga su ponikli najveći junaci, na samoj obali najvećeg vještačkog jezera u Hrvatskoj - Peručkog nalazi se pravoslavni Manastir Dragović koji datira iz 1395. godine.

On i danas odolijeva buri sa Dinare i svjedoči o postojanju Srba u dalmatinskoj zagori.

Na ulasku u manastirsko dvorište, ozarena lica i čvrstog stiska ruke dočekuje vjernike jeromonah Јovan.

Bura povija čemprese u dvorištu, kao da pokazuje da je Srbin u Dalmaciji kao soko u letu - svoj na svome.

Manastir Dragović datira iz 14. vijeka, tačnije iz 1395. godine. Po predanju manastir je nastao kao zbijeg poslije Kosovske bitke na izvoru rijeke Dragovića.

- Kasnije, u 18. vijeku, manastir se premjestio uz rijeku Cetinu, čiji je zvonik bio visok čak 28 metara - besjedi jeromonah Јovan o istoriji Manastira Dragovića, svjetionika srpstva u Svetoj dalmatinskoj zemlji.

Prema njegovim riječima, u to vrijeme bratstvo manastira bilo je brojno - imalo je 15 monaha.

- Nažalost, rijeka Cetina je granica između Osmanlijskog carstva i Mletaka, Austro-ugara i drugih, zbog čega je Svetinja stalno bila na meti pljačkanja i stradanja. Kako istoričari kažu, Dragović je najhudije sreće od svih dalmatinskih svetinja, jer je bio granica između istoka i zapada - kazuje kaluđer Јovan.

Manastir je opet doživio tešku sudbinu - potopljen je u hidroakumulacionom jezeru Peruča pedesetih godina prošlog vijeka.

Iako je stari manastir Dragović ostao pod jezerom Peruča, u današnjem manastiru ljubav se umnožila i ko god da dođe kaže da osjeća poseban mir. I zaista, svake godine kada se vodostaj jezera smanji izrone ostaci potopljenog manastira.

- Sve to simbolizuje stradanje ali i vaskršnju radost koja je neizmjerna i nama koji boravimo u ovoj voljenoj dalmatinskoj zemlji jedna velika utjeha - priča jeromonah Јovan sa beskrajnom nadom u glasu za bolje sutra.

Manastir Dragović svjedoči o postojanju srpskog življa u Dalmaciji vijekovima unazad - "oluje" su Dalmatince rasule po svijetu, ali ih uprkos svemu ponovo vraćaju u rodnu grudu.

- Naš narod je zidao velelepne crkve uprkos svim nedaćama, zamislite koliko je samo trebalo ljubavi i truda u ovoj našoj kršnoj Dalmaciji da se sazida bogomolja - objašnjava kaluđer Јovan.

Dalmatinci, kako ih obično zovu gorštaci, za sebe kažu da su gordi u smislu opstanka u zemlji gdje su kamen i sunce prava borba za opstanak.

Iako vijekovima izloženi stradanjima, ostali su i vraćaju se iz ljubavi prema zavičaju.

- Biti Srbin u Dalmaciji je mnogo lijepo. Vratili smo se da pokažemo da smo tu i da ostajemo - priča monah Јovan o životu u Dalmaciji. On u manastiru Dragoviću živi od 2004. godine.

Јovan poručuje da se uvijek treba vratiti tamo gdje si rođen.
- Rođen sam u Dalmaciji i tu dijelom pripadam - ovdje su živjeli moji preci. Kao onaj mali kamenčić iz ovog krša mogu sebe ovdje ugraditi da me vidi ona baka ili djed - priča monaha Јovan.

On napominje da je ljubav prema Dalmaciji "iznad svih ljudskih udobnosti i da je to poruka svima onima koji žele da se vrate u zemlju oca, djeda i korijena".

Pravoslavne svetinje u Dalmaciji stub su vjere i identiteta mučeničkog i stradalnog naroda, ali gordog i junačkog, koji odolijeva brojnim "olujama" i burama - naroda koji je ostavio iza sebe dubok trag u istoriji čovječanstva.

I dok život u savremenom svijetu brzo teče, u Dalmaciji kao da je stao, ali ljubav prema kamenu, Suncu i buri vratila je najhrabrije.

Tuga i žal za prošlim vremenima isprepleteni su čežnjom za povratkom , ali pišu nove stranice istorije sa porukom "da će Vaskrsnuti pravoslavna Dalmacija".

RTRS
 
"U 14. Veku srpski narod gradi svoja kulturna, istorijska i duhovna zdanja na prostoru Dalmacije, manastire Krupu, Krku i Dragović."

Ovo je naravno laž. Ne postoji apsolutno ništa što bi potvrdilo gradnju pravoslavnih manastira Krka, Krupa, Dragović u 14. stoljeću osim usmene predaje i falsificirane povijesti poznatog falsifikatora Nikodima Milaša. Dakle klasična izmišljotina.
 

Manastir Lazarica na Dalmatinskom Kosovu​

Dalmatinsko Kosovo je opšti naziv za pet sela (Riđane, Ramljane, Uzdolje, Rađe i Zvjerinac), okupljenih u istoimenom polju na području srednje Dalmacije, udaljenog od Knina desetak kilometara.
Manastir-Lazarica.jpg
Ovo područje obiluje brojnim arheološkim lokalitetima, a u jednom od iskopavanja pronađena je i natpisna greda ukrašena prepletom i karakterističnim kukicama gde se pominje knez Mutimir i 895. godina.

U selu Zvjerincu 1889. godine osvećen je hram posvećen Svetom knezu Lazaru Kosovskom, sagrađen na mestu gde su i ranije stajale zgrade metoha manastira Krke.

Sa blagoslovom blaženopočivšeg episkopa dalmatinskog Stefana (Kneževića), počela je ova svetinja da se gradi 1874. godine i prvobitno je bila posvećena Svetim pravednim Joakimu i Ani, ali se njena gradnja veoma sporo odvijala, čitavih petnest godina. Razlog ovog odugovlačenja u izgradnji ogledao se u želji episkopa Stefana da hram posveti Svetom velikomučeniku Knezu Lazaru, jer se 1889. godine obeležavao jubilej- 500. godina od Kosovskog boja.

- Lazarica je zamišljena kao zavetna crkva. To je ono što opterećuje i samu crkvu i situaciju koja je stvorena oko nje. Tu se, na srećan način, na primeru Lazarice, podesila religiozna namera, religiozni motivi osnivača i politički koji nisu bili ništa manji nego njen duhovni značaj. U realizaciji te ideje najviše je učestvovao episkop Stefan Knežević. Način na koji je učinio da austrijskim vlastima predstavi izgradnju ove crkve, kao religioznu stvar koja se tiče nacionalne zajednice, u to vreme vrlo prominentne u austrougarskom društvu, započeo je tako što je postojala izrazita namera da se crkva posveti sv. Joakimu i Ani. Da li je tako bilo u samom početku ili je već kod samih ideologa rasla ideja da se posveti Svetom knezu Lazaru, biće sasvim jasno kada se crkva osveti i završi - priča o nastanku manastira Lazarica Branko Čolović.

Komemorisanje Kosovske bitke u austrijskom carstvu​

Crkva je osvećena 1889. godine u čast petstote godišnjice Kosovske bitke i time je udaren tempo čitavoj nacionalnoj ideologiji Srba u Dalmaciji.

- Dakle, crkva koja će u austrijskom carstvu komemorisati svete kosovske mučenike, a posebno glavnog protagonistu bitke i srpske istorije toga vremena, Svetog kneza Lazara kojeg je crkva kanonizovala iz prostog razloga što je smatrala da je njegova žrtva istinska paradigma za ono što čini nacionalni etos. Ostalo je zabeleženo u „Srpskom listu“ da je prilikom osvećenja hrama bilo prisutno 7.000 vernika. Premda nastaje krajem devetnaestog veka ona baštini sve elemente arhiktekture koji su bili svojstveni i ostalim spomenicima, pogotovo u gradskim crkvama, Skradinu, Benkovcu, Kninu i ostalim mestima širom kontinentalne Dalmacije – nastavlja Čolović.

Relativno raskošan ikonostas porudžbina je nastala 1902. godine, kada je Konstantin Petrović, trgovac iz Zemuna, nastanjen u Gracu dao izraditi ikone koje je slikao izvesni majstor Toša. Iz približno istog perioda su i velike slike rađene tehnikom ulja na platnu Vaznesenje i Preobraženje Hristovo, nastale u radionici Nikole Ivkovića u Novom Sadu, 1908. godine. Ova svetinja darivana je od mnogih dobronamernih ljudi. Nikodim Milaš je darivao hram velikom ikonom Svetoga kneza Lazara, dok su bogati trgovci Srbi i Hrvati darivali ovaj hram polijelejima, ikonama i krstovima.
Blagoslovom blaženopočivšeg episkopa dalmatinskog Irineja (Đorđevića), umesto prvobitnog zvonika preslice 1935. godine sagrađen je novi zvonik koji osvetio blaženopočivši patrijarh srpski Varnava (Rosić), uz učešće episkopa ohridsko-bitoljskog Nikolaja (Velimirovića), gornjokarlovačkog Maksimilijana (Hajdina), zahumsko-hercegovačkog Tihona (Radovanovića), episkopa dalmatinskog Irineja (Đorđevića), vikarnog episkopa sremskog Save (Trlajića) i oko sedamdest sveštenika.

Godine 1940. crkva Lazarica je proglašena manastirom i metohom manastira Krke, zavetnim hramom i nazvana je Sveta Lazarica.

Rad episkopa Stefana Kneževića​

Ličnost Stefana Kneževića, znamenitog dalmatinskog episkopa, obeležila je drugu polovinu devetnaestog veka. Ovaj neumorni pregalac u vinogradu Gospodnjem ostavio je neizbrisiv pečat na pravoslavnom duhovnom tkivu dalmatinskih Srba, čiji je pastir bio gotovo pedeset godina.

- Episkop Stefan Knežević obeležio je čitavu drugu polovinu 19. veka. Kada pričamo o episkopu Stefanu, morate imati u vidu dvojakost njegove pojave, sa jedne strane bio je episkop, verska ličnost sa određenim obavezama i pravima unutar onoga što mu kanoni zadaju, i sa druge strane bio je član Carevinskog veća u Beču, neko do čije se reči, položaja i dela držalo. Dakle, državnom okviru duguje politički status, a po crkvenom stavu unutar Karlovačke mitropolije duguje svoj verski status. U toj dvojakosti protekla je njegova aktivnost. I pored toga, njegova pravovernost, verska i nacionalna, nikada nije dolazila u pitanje. Sredstva je ulagao u obrazovanje mladih, u školovanje. Za njegove vladavine osnivaju se i učvršćuju ustanove- konzistorija, kaptol, a bogoslovska škola prelazi u Bogoslovski zavod u Zadru. Njegov humanitarni rad, uz sve to bio je nemerljiv. Podstakao je obrazovanje ženske omladine, podigao je preko dvadeset crkava iznova, obnavljao i podizao kapele. Srbi su, u njegovo doba, sakralizovali prostor pravoslavlja. To je najkraće što se o episkopu Stefanu može reći - kaže Branko Čolović.

U Drugom svetskom ratu, manastir Lazarica bio je oštećen i izložen propadanju, a obnovljen je tek 1964. - 1965. godine. Obnovljeni manastir ponovo je stradao u zemljotresu 1970. godine. Usledila je ponovna obnova, tako da je na Vidovdan 1973. godine svečano osvećen. Vreme blaženopočivšeg episkopa Stefana (Boce) (1959- 1978) ostaće upamćeno po obnavljanju proslave Vidovdana na Dalmatinskom Kosovu. Ovu tradiciju okupljanja kod manastira Lazarice nastavio je tadašnji episkop dalmatinski Nikolaj (Mrđa) (1979 - 1991).

Kosovski mit živi i u Dalmaciji​

Od osnivanja, Sveta Lazarica je mesto saborovanja dalmatinskih Srba, a odlukom episkopa dalmatinskog Gospodina Fotija ponovo je oživotvoren akt blaženopočivšeg episkopa Irineja Đorđevića iz 1940. godine, kojim je Sveta Lazarica proglašena zavetnim hramom i manastirom.

Godine 1991. na tron episkopa dalmatinskih dolazi episkop Longin (Krčo), koji je već 8. novembra 1992. godine formirao Crkveni odbor za obnovu manastira Lazarice. Sve što se uspelo obnoviti, devastirano je u poslednjem ratu 1995. godine, manastir je pretrpeo manja oštećenja u unutrašnjosti. Dolaskom Preosvećenog episkopa dalmatinskog Fotija 1999. godine, počela je obnova ratom opustošene Eparhije dalmatinske, tako da je u više navrata započinjana obnova manastira Lazarice. U 2008. godini, odvijali su se radovi na uređenju konaka, porte, spoljnih delova konaka. Dograđeno je i pet kelija za život monaha. Na Vidovdan 2008. godine manastir Lazarica konačno je oživeo jer je dobio nastojatelja u liku jeromonaha Simona (Kuzmanovića), sabrata manastira Krke.
Da je kosovski mit još uvek živ, nedvosmisleno pokazuje manastir Sveta Lazarica, smeštena na dalmatinskom Kosovu, posvećena Svetom knezu Lazaru i mučenicima kosovskim jer u vreme njene izgradnje, krajem 19. veka, Kosovo je bilo izvan Srbije, tako da je najznačajniji mit srpskog naroda oživotvoravan na samim rubovima njegovog biološkog tkiva, ovaj put u Dalmaciji.

Vidovdanske duhovne svečanosti i dalje oko Svete Lazarice okupljaju pravoslavne Srbe sa svih strana sveta, a ovo sveto mesto i dalje će ostati ono što je bilo i u prošlosti – mesto duhovnog okupljanja i nacionalni svetionik čija nas svetlost okuplja i u najtamnijim noćima našeg nacionalnog postojanja. Zbog toga je Sveta Lazarica kamen međaš našeg postojanja i duhovni bedem pred iskušenjem vremena koje dolazi.

Srbi/HR
 
Ebisclaus:
"U 14. Veku srpski narod gradi svoja kulturna, istorijska i duhovna zdanja na prostoru Dalmacije, manastire Krupu, Krku i Dragović."

Ovo je naravno laž. Ne postoji apsolutno ništa što bi potvrdilo gradnju pravoslavnih manastira Krka, Krupa, Dragović u 14. stoljeću osim usmene predaje i falsificirane povijesti poznatog falsifikatora Nikodima Milaša. Dakle klasična izmišljotina.
Kliknite za proširenje...
Ne nego su ih katolici sagradili sve sa Pravoslavnim freskama, grobovima i obilježima.

https://forum.krstarica.com/threads/pravoslavne-svetinje-u-dalmaciji.1006484/post-49420300
 
Neno:
Sve dok je jaka vjera i želja, sve je moguće.. zaborav je već kraj i totalni nestanak.
Kliknite za proširenje...
" da će Vaskrsnuti pravoslavna Dalmacija". - niti je pravoslavna, niti će biti, a s takvim porukama može samo otežati rad duhovnim pastirima. Nakane, molitve, trebaju odražavati volju Božju, a ne nacionalne ideje o nečemu kako bi nešto trebalo biti...
 
Poslednja izmena od moderatora:
@Neno Ne postoje apsolutno nikakvo pouzdaniji indikatori da je pravoslavni manastir Krka postojao u XIV stoleću.

Postoji cela tema posvećena ovom pitanju: Nastanak manastira Krka i njegova najranija prošlost.

Vest o tome da je Krka zadužbina banice Jelene, Dušanove sestre, pojavljuje se prvi put početkom XX veka, u navodno senzacionalnom izvoru koji je samo jedan jedini čovek video, nikada nikome podelio kako ga je nabavio, skrivao, sadržaj navodnih citata kroz godine menjao i onda misteriozno taman pred objavljovanje posle dugo godina skrivanja izgubio; taj navodni citat letopisa iz XVIII veka je objavljen i u jednoj poprilično dubioznoj knjizi, vrlo sporne istoriografske vrednosti, što takođe nimalo ne pomaže pitanju autentičnosti navodne tradicije iz XVIII veka.
 
Poslednja izmena:
Gajo ex:
" da će Vaskrsnuti pravoslavna Dalmacija". - niti je pravoslavna, niti će biti, a s takvim porukama može samo otežati rad duhovnim pastirima. Nakane, molitve, trebaju odražavati volju Božju, a ne nacionalne ideje o nečemu kako bi nešto trebalo biti...
Kliknite za proširenje...
Da li si nekada razmišljao zbog čega je čak i glagoljaška misa i sa njom svaka slovenska služba u Dalmaciji prosto zabranjena? Istim tim metodama Rim je uspeo i da bukvalno protera Srbe iz svoje orbite - isto kao što je i crkva u Bugarskoj za vreme Simeona svojom feudalnom bahatošću, da to tako nazovem, (sve po ugledu na tadašnji Rim i Carigrad) bukvalno sama izazvala pojavu dualističkih jeresi Bogumila i Pavlikijanaca.

Da li znaš gde je nastao najstariji sačuvani pisani dokument pisan na glagoljici na bilo kom slovenskom dijalektu (tada se ni slovenački nije bio izdvojio kao poseban jezik, a kamo li srpski i hrvatski? Na teritoriji istocnoštokavskog dijalekta, negde na istoku Srbije, Codex Marianus - Marijansko jevanđelje. Fonetika je najdefinitivnije najranija štokavska, sa najjasnijim markerima izvesnog dijasistema: ǫ > u, i y (jeri) > i, vъ > u, ę > e;

E544D4C8-30A6-4192-BE8A-C071485BB039.jpeg
 
Poslednja izmena:
Gajo ex:
" da će Vaskrsnuti pravoslavna Dalmacija". - niti je pravoslavna, niti će biti, a s takvim porukama može samo otežati rad duhovnim pastirima. Nakane, molitve, trebaju odražavati volju Božju, a ne nacionalne ideje o nečemu kako bi nešto trebalo biti...
Kliknite za proširenje...
Ebisclaus:
"U 14. Veku srpski narod gradi svoja kulturna, istorijska i duhovna zdanja na prostoru Dalmacije, manastire Krupu, Krku i Dragović."

Ovo je naravno laž. Ne postoji apsolutno ništa što bi potvrdilo gradnju pravoslavnih manastira Krka, Krupa, Dragović u 14. stoljeću osim usmene predaje i falsificirane povijesti poznatog falsifikatora Nikodima Milaša. Dakle klasična izmišljotina.
Kliknite za proširenje...
Zanimljiv dokument o slobodi savesti i veroispovesti pod Austrijom:

2C6588D7-7E67-45C9-B3CC-E95E6EDCD975.jpeg
 
Ebisclaus:
"U 14. Veku srpski narod gradi svoja kulturna, istorijska i duhovna zdanja na prostoru Dalmacije, manastire Krupu, Krku i Dragović."

Ovo je naravno laž. Ne postoji apsolutno ništa što bi potvrdilo gradnju pravoslavnih manastira Krka, Krupa, Dragović u 14. stoljeću osim usmene predaje i falsificirane povijesti poznatog falsifikatora Nikodima Milaša. Dakle klasična izmišljotina.
Kliknite za proširenje...

Podatak o tome da je Krku podigla Jelena Šubić ne potiče ni od kakve usmene predaje, tako da je to pogrešno reći.

Osim ukoliko govorimo o predanju koje se razvija u zadnjih 100 godina, nakon objavljivanja Milaševe kontroverzne knjige.
 
Q. in perpetuum hibernum:
Osim ukoliko govorimo o predanju koje se razvija u zadnjih 100 godina, nakon objavljivanja Milaševe kontroverzne knjige.
Kliknite za proširenje...

Točno. Na temelju Milaševih laži i konstrukcija danas "krajiške babe" lažu svojim potomcima sa pričama o Milutinu i Jeleni Šubić (Dušanovoj sestri) i podizanju pravoslavnih manastira.
 
Ebisclaus:
Nije zanimljiv dokument jer nema veze sa Krkom, Krupom i Dragović i njijovoj lažiranoj povijesti od strane srpskog klera i srpskih baba (usmenoj predaji).
Kliknite za proširenje...
Kako bi ti objasnio postupke rimske kurije koja je brinući o pravima raznih biskupija i arhiepiskopija (Raguza vs Split vs Bar vs Mađari) u tadašnjoj Srbiji bukvalno sama izazvala distanciranje Srba od Rima?
 
Ebisclaus:
Tema su među ostalim manastiri Krka, Krupa i Dragović. Valjda je dozvoljeno upozoriti na lažne, falsificirane podatke iz teksta.
Kliknite za proširenje...

Niko do sada nije decidno, naučno, obrazložio da je tzv. letopis Simeona Končarevića izmošljotina Nikodima Milaša (bez obzira na to što najverovatnije jeste to bio). Ono o čemu možemo govoriti je sledeće:

* Ne možemo se pouzdati u Milaševe vesti o sadržaju Končarevićevog letopisa
* Čak i da neko jednog dana negde zatrpano po nekim ruskim arhivima uspe iskopati nekim čudom neki rukopis Končarevićevog letopisa, odnosno čak i ako bismo prihvatili da je episkop Simeon 1758. godine zapisao da je manastir Krka zadužbina banice Jelene, to opet ne bi mogao biti pouzdani dokaz da je to istorijska činjenica (što čini pitanje autentičnosti Milaševih tvrdnji, što je pitanje koje jeste nužno, svakako, razrešiti - barem delimično bespredmetnim)
 
Q. in perpetuum hibernum:
Podatak o tome da je Krku podigla Jelena Šubić ne potiče ni od kakve usmene predaje, tako da je to pogrešno reći.

Osim ukoliko govorimo o predanju koje se razvija u zadnjih 100 godina, nakon objavljivanja Milaševe kontroverzne knjige.
Kliknite za proširenje...
Činjenica da Jelena Šubić definitivno nije podigla manastir Krku bledi pred faktom da su recimo Kralj Milutin i njegova majka Jelena podizali i pomagali i katoličke, a ne samo pravoslavne crkve.
 
Prijavite se ili registrujte da biste poslali poruku.

Slične teme

M
Utapanje srpskog naroda u jugoslovensku naciju u Kraljevini Jugoslaviji
2 3
Odgovora
51
Pregleda
749
MOST6
MOST6
K
Историја у служби политике
Odgovora
7
Pregleda
328
Khal Drogo
K
S
muslimani u ndh
Odgovora
6
Pregleda
390
Simo Dubajić
Simo Dubajić

Back
Top