Da, indoevropski jezici su priča za sebe o uspehu jedne relativno mlade grane koja je ovladala novom tehnologijom i uspela da potisne druge narode i kulture i pokori široke geografske prostore.
U pomenutom tekstu meni je bila zanimljiva insinuacija da prvi tonovi koje beba proizvodi ustvari mogu imati veze sa ishranom i razvijanjem mišića oko usta i da bi se reč "mama" i njoj slične reči mogle razviti od zvučnog imitiranja sisanja. Verovatno bi se i za mnoge druge reči moglo reći da su nastale zvučnim imitiranjem izvora sličnog zvuka (onomatopejski)
Lingvističke teorije imaju stav da dete uči govor imitirajući pokrete usana roditelja.
Dakle, u dečjoj praksi je imitativna radnja, a tek kasnije tu radnju shvataju kao proizvodnju zvuka. Za izgovor komplikovanijih glasova je neophodno duže vreme kada dete shvata vezu između podešavanja govornog aparata i zvuka koji naš govorni aparat proizvodi.
Potom, dete shvata da zvuk ima i značenje, a iza značenja slede i dečji pokušaji da značenje reči oblikuje u misaone celine.
Kao što se može primetiti, govor je složeno znanje koje se savladava nekoliko godina, a usavršava tokom čitavog života.
Kad je u pitanju teorija da su ljudi naučili govor imitirajući zvuke iz prirode, tu imamo neke nelogičnosti.
Tačno je da su neke reči onomatopejske, ali priroda je zvukovno ograničena da bi nam dala dovoljno materijala za izgradnju glasovnog sistema, a zatim i za izgradnju svih kombinacija glasova koji daju nove reči.
I još napomena da postoje teorije po kojima se oni narodi koji imaju jasno definisane samoglasnike, imaju i stariju jezičku osnovu. Jezik im je stariji od jezika onih koji imaju poluglasnike nalik na animalne zvuke.
