Ja bih iz knjige izdvojio par citata, koje smatram vrlo važnim za primetiti i podvući (pa i ponavljati):
Uzmimo, na primer, albanski nacionalizam koji je pogodio Albaniju, a naročito bivšu Jugoslaviju (na Kosovu i u Makedoniji), u čemu neki vide sablast nekog novog „albanskog pitanja“. Kosovo se pokazalo kao jedno od najjačih žarišta tog nacionalizma tokom devedesetih godina XX veka. Kao što ćemo videti, u XIX veku to nije bilo takо: albanski nacionalizam se razvijao pre svega među dijasporom u Italiji, Grčkoj, Rumuniji i Osmanskom carstvu, kao i na jugu Albanije. Izgradnja albanskog nacionalnog identiteta na Kosovu fenomen je znatno kasnijeg datuma, koji je dobio na zamahu u okviru Titove Jugoslavije. [..] Što se tiče Kosovskog vilajeta, albanizam i turkizam (ili mladoturkizam) su se razvijali na marginama borbe za vlast koja se vodila između lokalnih glavara, a naročito među nekim mlađim obrazovanim begovima, školovanim oficirima, i uskog kruga bektašija iz Đakovice. Bune i napetosti u odnosima sa hrišćanskim stanovništvom - pravoslavnim Srbima i katoličkim Albancima - ovde su razotkrivale snažan lokalni, ponekad klanovski, muslimanski identitet i poseban odnos a centrom, dakle sa osmanskom vlašću. One, uopšte uzev, nisu bile vezane za ideju „albanske nacije“.
Pogledajte prilog 1255497
Ovi zaključci autorke su vrlo važni, ne samo i zbog njenog kredibiliteta i značaja u sklopu međunarodne scene uopšteno i zajednice naučnika koji se bave albanskom istorijom. Klejerova je krenula nešto drugačijim putem, nešto hladnije glave i pokušala da skine neke stereotipe koji su tu zbog prepisivačke škole koja se oslanja na zastarelu literaturu i barem do neke mere skine i šinjel ostrašćenosti koji danas više neko ikada kruži oko vela albanske kulture i nacije.
Ovi zaključci su vrlo važni jerbo demistifikuju romantičarski mit za koji su među najzaslužnijima bili upravo Jugosloveni; Titova, socijalistička Jugoslavija, kao antiteza mračnom totalitatornom poretku diktature Enver Hodže, poslužila je kao vrlo važan korak u emancipaciji Albanaca, ali i razvoju albanskog nacionalizma, čime je zapravo Beograd u značajnoj meri, između ostalog (nehotice ili ne), i dolivao ulje na baklju u kontekstu srpsko-albanskog istorijskog teritorijalnog sukoba. U svrsi emancipacije albanskog naroda kao takvog, posebno od kasnih 1960-ih godina, a i paralelno sa emancipacijom same teritorije Kosova, koje bi sve dobijalo sve veći i veći subjektivitet u odnosu na SR Srbiju, instrumentalizovana je epoha buđenja nacionalne svesti s kraja XIX i početka XX st. i u velikoj meri stvorena jedna romantičarska slika o patriotskim brdskim Gegama, štaviše i o Kosovu kao o kolevci albanske nacije.
Razdvajanjem kukolja od žita i demistifikacijom zastarele literature posvećene famoznoj Prizrenskoj ligi i dr. srodnim temama, te povratkom istorijskim izvorima, dobija se drastično drugačija slika i spoznajemo činjenicu da se albanski nacionalni pokret na području Kosova i Metohije gradi fundamentalno tek u vreme razdoblja vlasti KPJ, u slučaju kosovskih Albanaca oslonjen na versku prizmu i do tada u većinskoj meri ograničen na jedan primordijalistički,
klanovski nivo. U suštoj suprotnosti sa romantizovanom slikom koja i dan-danas, u vreme dok se Kosovo bori za priznanje svoje jednostrano proglašene secesije od Republike Srbije, od Kosova pokušava stvoriti nekakva matica albanske nacionalne zajednice, uz masovnu zloupotrebu istorijske faktografije, iz populističkih razloga. Opservacije Klejerove, što donekle u predgovoru knjige i nagoveštava, hladan su tuš za ekstremne albanske nacionaliste.
