Epovi Ilijada i Odiseja su najstarije književne tvorevine nama poznate (sa izuzetkom Gilgameša) i kao takve su bile inspiracija skoro svim kasnijim autorima, pa bi dalja analiza bilo kog iole ozbiljnijeg dela bila teška bez uzimanja u obzir Ilijade i Odiseje (i motiva koji se u njima pojavljuju i koji su mnogo kasnije zastupljeni: nedozvoljena ljubav i blud, gnev i kazna za njega; u Odiseji lutanje i supruga koja se preudaje pored živog muža su samo neki od njih).
Naravno, niko ne kaže da je dublja analiza književnog dela svima poželjna niti iko kaže da je čitanje uvek posvećeno i sa jasnim ciljem unutrašnje i spoljašnje estetike i sa izvlačenjem poruke iz dela; ono može biti površno kao i svaka druga misaona aktivnost a za to imamo hiljadu dokaza u raznim knjižicama-pamfletima-bestselerima (jer je ovakvo čitanje mnogo, mnogo zastupljenije od prvog)
