U začaranom vrtu iskušenja čarobnjaka Кlingsora, Parsifal se odupire zavođenju razigranih lepotica – personifikacije ženskih čari, na šta nas upućuje njegov odlučan iskorak i ruka na čelu. U delu je primetan uticaj vagnerijanskog dramskog sukoba zasnovanog na ideji moći vladanja sobom i kritike Šopenhaurove etike seksualne ljubavi, odnosno ljubavi zasnovane na Erosu. Paja Jovanović se ovom temom počeo baviti kao sredovečan čovek, pod velikim uticajem Vagnerove istoimene opere, ali i sopstvenih životnih razmatranja suštine ljubavi, svestan moći Erosa, ali i njegove površnosti i prolaznosti. Takođe, Parsifalov uspon od bezimenog dečaka do sveštenika Svetog grala može se simbolički sagledati i kroz Jovanovićev životni put - od lošeg đaka vršačke gimnazije do etabliranog evropskog slikara. Razmatrajući ovu temu u kasnijim godinama života, slikar je Parsifala predstavio u crnoj svešteničkoj odori, čime je svoje viđenje ove teme dodatno razradio na temelju još većeg životnog iskustva i razmišljanja.
Litografija ovog dela danas se nalazi u Muzeju grada Beograda - Legat Paje Jovanovića, dok njena reprodukcija zauzima čitav zid hotela „Moskva” u Beogradu.
