Koji je po vašem mišljenju najbolji vladar u modernoj istoriji Srbije (1804 - danas)??
Ja imam dvojicu favorita.
Kneza Mihaila Obrenovića i Marka Nikezića
Knez Mihailo Obrenović je vladao Srbijom u dva navrata. Prvi put u periodu od 1839. do 1842. godine a drugi put od 1860 do 1868. godine. Druga vladavina ima mnogo veći značaj za Srbiju kao i za njega samog. Vladao je kao prosvećeni apsolutista. Posetio je veliki broj evropskih država. Jedno vreme je živeo i u Beču. Tečno je znao da govori nemački i francuski jezik. Autor je divne pesme "Što se bore misli moje". Svojom pojavom je potpuno razbijao sterotipe koje je većina ljudi u Evropi imalo o Srbima kao o malom, grubom, hajdučkom, odmetničkom, neorganizovanom i tvrdokornom narodu koji ne zna za red, organizaciju i disciplinu. Oslanjao se na iskusne i uticajne političare starog režima. U vreme njegove druge vladavine su doneti Zakon o Državnom savetu, Zakon o Narodnoj skupštini kao i Zakon o narodnoj vojsci, kojim je uvedena vojna služba za muškarce od 20 do 50 godina koji su obučavani u svojim mestima. Godine 1862. je donet zakon o državnoj upravi kojim je ustanovljen ministarski savet. Za vreme njegove vladavine, Srbija po prvi put dobija ideološki orijentisane grupacije i dolazi do prvih obrisa političkog pluralizma. Septembra 1863. godine je svojim izuzetnim zalaganjima i diplomatskim sposobnostima uspeo sa izdejstvuje da se Turci isele iz svih srpskih gradova, osim iz Beograda, Šapca, Smedereva i Kladova u kojima su ostali samo turski garnizoni. Godine su 1867. godine su mu predati ključevi grada Beograda, čime je okončana 346 godina duga okupacija Beograda. A na beogradskoj tvrđavi pored turske, po prvi put istakla i srpska zastava. Tragično je završio. Na njega je 1868. godine izvršen atentat u Košutnjaku. Glavni zaverenici u atentatu su bili braća Radovanovići, koji su hteli da se osvete zbog robije svoga brata Ljubomira Radovanovića. Bio je moderan evropski vladar vrlo širokih pogleda. Ubijen je kao posledica isključivog mentaliteta i zaostale sredine u kojoj je živeo. Atentatom na njega, razvoj Srbije je usporen za bar jedno 50 godina.
Marko Nikezić je bio predsednik CK SK Srbije (tada najviše pozicije u Srbiji) u periodu od 1968. do 1972. godine. Tečno je govorio četiri svetska jezika. Bio je ambasador SFRJ u Egiptu, Čehoslovačkoj i Sjedinjenim Američkim Državama. Obavljao je i funkciju Saveznog sekretara spoljnih poslova u periodu od 1965. do 1968. godine, kada je preuzeo dužnost predsednika CK SK Srbije. Svojom pojavom je razbijao sterotip o Srbima kao o zaostalim ljudima ograničenih shvatanja. Takav se nije dopao ni vodećoj slovenačko-hrvatskoj garnituri jer je predstavljao uzdizanje jednog modernog Srbina, svetskih manira i ako su u saveznim i međunarodnim krugovima oni hteli da prikažu Srbe kao nevaspitane i zastarele ljude. Odmah po dolasku na čelo srpskih komunista je sebe okružio najsposobnijim ljudima toga vremena i otpočeo snažne privredne reforme na teritoriji cele Srbije kojima je nastojao da od Srbije napravi modernu i ekonomski jaku zemlju. Otpočeo je sa usaglašenijim i ravnomernijim razvojem svih regija, mnoga preduzeća i fabrike su poboljšale svoje poslovanje a i mnoge nove su podignute. Zalagao se za zdrav razvoj konkurencije na domaćem tržištu, stimulaciju i jačanje proizvodnje kao i za jak kvalitet domaće robe koja bi bila konkurentna, kako na tržištu drugih jugoslovenskih republika tako i na svetskom tržištu. Veliki značaj je takođe pridavao i poboljšanju obrazovanja velikog broja ljudi. Bio je prvi srpski političar koji se ozbiljno pozabavio pitanjem statusa i ustavnog položaja srpskog naroda u Jugoslaviji. Marko Nikezić kao i svi ljudi koji su pripadali njegovoj, reformskoj struji unutar Saveza Komunista Srbije su nakon pritiska Josipa Broza Tita i izlaganja žestokoj kampanji podneli ostavke ili su bili smenjeni sa važnih državničkih funkcija, oktobra 1972. godine jer su bili optuženi za liberalizam, oportunizam, tolerantnost prema nacionalizmu i pomirljivost prema kritici federalnog centralizma. Nakon toga, dolazi do tzv "restaljinizacije" društva u Srbiji koja traje praktično sve do Titove smrti, 1980. godine. Nakon tog događaja, Srbija konstantno počinje u privrednom i kadrovskom smislu da zaostaje za drugim jugoslovenskim republikama i od toga se, praktično do raspada zajedničke države nije potpuno oporavila.
Imate li vi vašeg jednog ili dva omiljena državnika u srpskoj istoriji?? I zašto vam je baš on najbolji??
Ja imam dvojicu favorita.
Kneza Mihaila Obrenovića i Marka Nikezića
Knez Mihailo Obrenović je vladao Srbijom u dva navrata. Prvi put u periodu od 1839. do 1842. godine a drugi put od 1860 do 1868. godine. Druga vladavina ima mnogo veći značaj za Srbiju kao i za njega samog. Vladao je kao prosvećeni apsolutista. Posetio je veliki broj evropskih država. Jedno vreme je živeo i u Beču. Tečno je znao da govori nemački i francuski jezik. Autor je divne pesme "Što se bore misli moje". Svojom pojavom je potpuno razbijao sterotipe koje je većina ljudi u Evropi imalo o Srbima kao o malom, grubom, hajdučkom, odmetničkom, neorganizovanom i tvrdokornom narodu koji ne zna za red, organizaciju i disciplinu. Oslanjao se na iskusne i uticajne političare starog režima. U vreme njegove druge vladavine su doneti Zakon o Državnom savetu, Zakon o Narodnoj skupštini kao i Zakon o narodnoj vojsci, kojim je uvedena vojna služba za muškarce od 20 do 50 godina koji su obučavani u svojim mestima. Godine 1862. je donet zakon o državnoj upravi kojim je ustanovljen ministarski savet. Za vreme njegove vladavine, Srbija po prvi put dobija ideološki orijentisane grupacije i dolazi do prvih obrisa političkog pluralizma. Septembra 1863. godine je svojim izuzetnim zalaganjima i diplomatskim sposobnostima uspeo sa izdejstvuje da se Turci isele iz svih srpskih gradova, osim iz Beograda, Šapca, Smedereva i Kladova u kojima su ostali samo turski garnizoni. Godine su 1867. godine su mu predati ključevi grada Beograda, čime je okončana 346 godina duga okupacija Beograda. A na beogradskoj tvrđavi pored turske, po prvi put istakla i srpska zastava. Tragično je završio. Na njega je 1868. godine izvršen atentat u Košutnjaku. Glavni zaverenici u atentatu su bili braća Radovanovići, koji su hteli da se osvete zbog robije svoga brata Ljubomira Radovanovića. Bio je moderan evropski vladar vrlo širokih pogleda. Ubijen je kao posledica isključivog mentaliteta i zaostale sredine u kojoj je živeo. Atentatom na njega, razvoj Srbije je usporen za bar jedno 50 godina.
Marko Nikezić je bio predsednik CK SK Srbije (tada najviše pozicije u Srbiji) u periodu od 1968. do 1972. godine. Tečno je govorio četiri svetska jezika. Bio je ambasador SFRJ u Egiptu, Čehoslovačkoj i Sjedinjenim Američkim Državama. Obavljao je i funkciju Saveznog sekretara spoljnih poslova u periodu od 1965. do 1968. godine, kada je preuzeo dužnost predsednika CK SK Srbije. Svojom pojavom je razbijao sterotip o Srbima kao o zaostalim ljudima ograničenih shvatanja. Takav se nije dopao ni vodećoj slovenačko-hrvatskoj garnituri jer je predstavljao uzdizanje jednog modernog Srbina, svetskih manira i ako su u saveznim i međunarodnim krugovima oni hteli da prikažu Srbe kao nevaspitane i zastarele ljude. Odmah po dolasku na čelo srpskih komunista je sebe okružio najsposobnijim ljudima toga vremena i otpočeo snažne privredne reforme na teritoriji cele Srbije kojima je nastojao da od Srbije napravi modernu i ekonomski jaku zemlju. Otpočeo je sa usaglašenijim i ravnomernijim razvojem svih regija, mnoga preduzeća i fabrike su poboljšale svoje poslovanje a i mnoge nove su podignute. Zalagao se za zdrav razvoj konkurencije na domaćem tržištu, stimulaciju i jačanje proizvodnje kao i za jak kvalitet domaće robe koja bi bila konkurentna, kako na tržištu drugih jugoslovenskih republika tako i na svetskom tržištu. Veliki značaj je takođe pridavao i poboljšanju obrazovanja velikog broja ljudi. Bio je prvi srpski političar koji se ozbiljno pozabavio pitanjem statusa i ustavnog položaja srpskog naroda u Jugoslaviji. Marko Nikezić kao i svi ljudi koji su pripadali njegovoj, reformskoj struji unutar Saveza Komunista Srbije su nakon pritiska Josipa Broza Tita i izlaganja žestokoj kampanji podneli ostavke ili su bili smenjeni sa važnih državničkih funkcija, oktobra 1972. godine jer su bili optuženi za liberalizam, oportunizam, tolerantnost prema nacionalizmu i pomirljivost prema kritici federalnog centralizma. Nakon toga, dolazi do tzv "restaljinizacije" društva u Srbiji koja traje praktično sve do Titove smrti, 1980. godine. Nakon tog događaja, Srbija konstantno počinje u privrednom i kadrovskom smislu da zaostaje za drugim jugoslovenskim republikama i od toga se, praktično do raspada zajedničke države nije potpuno oporavila.
Imate li vi vašeg jednog ili dva omiljena državnika u srpskoj istoriji?? I zašto vam je baš on najbolji??
