Mehmedalija Nemanja
Ističe se
- Poruka
- 2.829
Konstitucija je, ustvari, ustav države. Konstitutivni narod je, dakle, nosilac suvereniteta neke države.
“Nacije su uvijek sanjale o slobodi, simbol te slobode je suverena država.” (Benedikt Anderson)
U Srbiji se stalno insistira na pravljenju “nacionalnog programa” a radi zaštite nacionalnih interesa i spašavanja nacionalnog identiteta, kulture i tradicije. Takav program je opsesija srpskih elita evo dva stoljeća. On polazi od uvjerenja da srpska nacija ima dugu istorijsku tradiciju vlasti (carstvo, kraljevstvo, država)nad određenim teritorijama, da je nekada zauzimala veliki prostor i da su to teritorije na koje polaže istorijsko pravo, da je imala (ima) superiornu kulturu, religiju,… te da je došlo vrijeme da se “isprave nepravde” koje su nanijete srpskoj naciji djelovanjem različitih faktora i u različitim istorijskim okolnostima.
Strategija srpske matice: Poznato je da je vlada Mirka Cvetkovića donijela strategiju na 26 strana pod nazivom „Strategija očuvanja i jačanja odnosa matične države i dijaspore i matične države i Srba u regiji“ kojom je Beograd, nezadovoljan položajem Srba u susjednim državama, osmislio strategiju mijenjanja političkog položaja srpskog naroda, prvenstveno u Crnoj Gori i Hrvatskoj, kroz sticanje statusa konstitutivnosti.
Konstitucija je, ustvari, ustav države. Konstitutivni narod je, dakle, nosilac suvereniteta neke države.
Pokušajte da ukucate na googleu “konstitutivni narodi” i dobićete samo endemski slučaj Bosne i Hercegovine. Jasno je da je on posljedica krvavog rata, međunacionalnih odnosa koje prouzrokuje jedan takav necivilizacijski čin i nespremnosti sva tri naroda da drugačije zaštite svoja prava.
Pokazalo se da konstitutivnost nije rješenje, jer da jeste, ne bi došlo do krvavog sukoba. Štoviše, konstitutivnost se pokazala kao induktor još većih problema, suprostavljenosti i podjela među nacijama. Konstitutivnost naroda je bila praksa bivše SFRJ i bivšeg SSSR-a. I to su u bivšoj SFRJ Srbi imali konstitutivnost u dvije republike, u Hrvatskoj i BIH, Hrvati u BIH. Svi mi koji pamtimo ta vremena znamo da je to bila puka formalnost i da je partija odlučivala o svemu.
Nacionalna homogenizacija: Postoje države koje čine više ravnopravnih etničkih zajednica, poput Švajcarske i Belgije, ali one su to riješile na drugi način: Švajcarska preko kantona, a Belgija preko regionalne zastupljenosti Valonije i Flamanije.
Dakle, po mom saznanju, konstitutivni narodi su bili svojstveni uglavnom komunističkim društvima kad su u pitanju višenacionalne zajednice. Srbija ima u susjedstvu Mađarsku koja u Rumuniji ima preko dva miliona Mađara, u Slovačkoj 10%, itd. Što reći za Ukrajince koji imaju preko 20 miliona Ukrajinaca van Ukrajine?! Koliko ima Rusa po bivšim republikama SSSR-a, sada nezavisnim državama?
Etnički identitet je proizvod socijalizacije, možda više nego neki drugi kolektivni identitet. Od najranijeg detinjstva pojedinci se upućuju da se razlikuju u odnosu na druge, stalno se odvija proces ukorjenjivanja u vlastitu kulturu, svijest i svakodnevni život. To je stalna interakcija između ličnog, unutrašnjeg doživljaja i spoljašnjih zahtjeva, što može biti spontano i mirno, ali i kroz tenzije i konflikte, posebno kada se nekome nameće drugi identitet.
“Nacionalizam je doktrina koja naciju postavlja za cilj svakog političkog pregnuća a nacionalni identitet za mjeru svake ljudske vrijednosti, od Francuske revolucije dovodi u pitanje cjelokupnu ideju o jednom čovječanstvu, o svjetskoj zajednici i njenom moralnom jedinstvu. Umjesto nje, nacionalizam nudi usku, sukobom bremenitu legitimaciju za političku zajednicu, legitimaciju koja neminovno suprotstavlja jednu kulturnu zajednicu drugoj .” (Antoni D. Smit)
“Nacije su uvijek sanjale o slobodi, simbol te slobode je suverena država.” (Benedikt Anderson)
U Srbiji se stalno insistira na pravljenju “nacionalnog programa” a radi zaštite nacionalnih interesa i spašavanja nacionalnog identiteta, kulture i tradicije. Takav program je opsesija srpskih elita evo dva stoljeća. On polazi od uvjerenja da srpska nacija ima dugu istorijsku tradiciju vlasti (carstvo, kraljevstvo, država)nad određenim teritorijama, da je nekada zauzimala veliki prostor i da su to teritorije na koje polaže istorijsko pravo, da je imala (ima) superiornu kulturu, religiju,… te da je došlo vrijeme da se “isprave nepravde” koje su nanijete srpskoj naciji djelovanjem različitih faktora i u različitim istorijskim okolnostima.
Strategija srpske matice: Poznato je da je vlada Mirka Cvetkovića donijela strategiju na 26 strana pod nazivom „Strategija očuvanja i jačanja odnosa matične države i dijaspore i matične države i Srba u regiji“ kojom je Beograd, nezadovoljan položajem Srba u susjednim državama, osmislio strategiju mijenjanja političkog položaja srpskog naroda, prvenstveno u Crnoj Gori i Hrvatskoj, kroz sticanje statusa konstitutivnosti.
Konstitucija je, ustvari, ustav države. Konstitutivni narod je, dakle, nosilac suvereniteta neke države.
Pokušajte da ukucate na googleu “konstitutivni narodi” i dobićete samo endemski slučaj Bosne i Hercegovine. Jasno je da je on posljedica krvavog rata, međunacionalnih odnosa koje prouzrokuje jedan takav necivilizacijski čin i nespremnosti sva tri naroda da drugačije zaštite svoja prava.
Pokazalo se da konstitutivnost nije rješenje, jer da jeste, ne bi došlo do krvavog sukoba. Štoviše, konstitutivnost se pokazala kao induktor još većih problema, suprostavljenosti i podjela među nacijama. Konstitutivnost naroda je bila praksa bivše SFRJ i bivšeg SSSR-a. I to su u bivšoj SFRJ Srbi imali konstitutivnost u dvije republike, u Hrvatskoj i BIH, Hrvati u BIH. Svi mi koji pamtimo ta vremena znamo da je to bila puka formalnost i da je partija odlučivala o svemu.
Nacionalna homogenizacija: Postoje države koje čine više ravnopravnih etničkih zajednica, poput Švajcarske i Belgije, ali one su to riješile na drugi način: Švajcarska preko kantona, a Belgija preko regionalne zastupljenosti Valonije i Flamanije.
Dakle, po mom saznanju, konstitutivni narodi su bili svojstveni uglavnom komunističkim društvima kad su u pitanju višenacionalne zajednice. Srbija ima u susjedstvu Mađarsku koja u Rumuniji ima preko dva miliona Mađara, u Slovačkoj 10%, itd. Što reći za Ukrajince koji imaju preko 20 miliona Ukrajinaca van Ukrajine?! Koliko ima Rusa po bivšim republikama SSSR-a, sada nezavisnim državama?
Etnički identitet je proizvod socijalizacije, možda više nego neki drugi kolektivni identitet. Od najranijeg detinjstva pojedinci se upućuju da se razlikuju u odnosu na druge, stalno se odvija proces ukorjenjivanja u vlastitu kulturu, svijest i svakodnevni život. To je stalna interakcija između ličnog, unutrašnjeg doživljaja i spoljašnjih zahtjeva, što može biti spontano i mirno, ali i kroz tenzije i konflikte, posebno kada se nekome nameće drugi identitet.
“Nacionalizam je doktrina koja naciju postavlja za cilj svakog političkog pregnuća a nacionalni identitet za mjeru svake ljudske vrijednosti, od Francuske revolucije dovodi u pitanje cjelokupnu ideju o jednom čovječanstvu, o svjetskoj zajednici i njenom moralnom jedinstvu. Umjesto nje, nacionalizam nudi usku, sukobom bremenitu legitimaciju za političku zajednicu, legitimaciju koja neminovno suprotstavlja jednu kulturnu zajednicu drugoj .” (Antoni D. Smit)
