- Poruka
- 388.408
Modernu istoriju Zapadne Evrope definišu suprotnosti. Evropa je predstavljena kao svetionik civilizacije koja se suočava sa varvarskim masama koje su naseljavale ostatak sveta, a jedan od običaja koji je vekovima stajao između Evropljana i ostatka sveta bio je kanibalizam.
Večni tabu
Od 7. veka pa nadalje, piše Science Alert, već su postojali zakoni nasleđeni iz ranijih vremena koji su regulisali ili kažnjavali viđenje grobova i ljudskih ostataka kao izvora lekovitog materijala. Rimske i vizigotske zabrane nisu bile jedine u Evropi, a vremenom su se pojavili i drugi normativni tekstovi. Ovi zakoni postojali su i širili se samo zato što je sama praksa opstala. Sa uspostavljanjem hrišćanstva pojavili su se Priručnici pokajanja: knjige ili skupovi pravila u kojima se navode gresi i njihove pokajanja. Oni su odražavali ranosrednjovekovne crkvene brige u regulisanju društva – šta je ispravno, a šta pogrešno, šta se moglo, a šta ne – u pogledu nasilja i seksualnosti. Na primer, Hibernijski kanoni zabranjuju pijenje krvi ili urina, pod kaznom od sedam godina na hleb i vodu pod nadzorom episkopa. Krajem 7. veka drugi pokajnici određivali su nečistoću životinja koje su se hranile ljudskim mesom ili krvlju i zabranjivale jesti ih. Najpoznatija pokajnica svog vremena, ona Teodora od Tarsa, arhiepiskopa kenterberijskog, dva puta pominje zabranu uzimanja krvi ili sperme, posebno upućena ženama koje su pile krv svojih muževa zbog njenih lekovitih svojstava. Još jednom vidimo da se ovi proizvodi navode kao lekovi, baš kao i u Vizigotskom zakoniku.
Ova zabrana se ponavlja u pokajnici manastira Monte Kasino. Isto tako, u španskim pokajnicima, gutanje sperme, ili njeno dodavanje hrani, ponovo se kažnjava.Zabrane su posebno pogađale žene i odnosile su se na moć koju su mogle dobiti od muške krvi ili menstrualne krvi, zbog njenog terapeutskog ili magijskog karaktera.
Večni tabu
Od 7. veka pa nadalje, piše Science Alert, već su postojali zakoni nasleđeni iz ranijih vremena koji su regulisali ili kažnjavali viđenje grobova i ljudskih ostataka kao izvora lekovitog materijala. Rimske i vizigotske zabrane nisu bile jedine u Evropi, a vremenom su se pojavili i drugi normativni tekstovi. Ovi zakoni postojali su i širili se samo zato što je sama praksa opstala. Sa uspostavljanjem hrišćanstva pojavili su se Priručnici pokajanja: knjige ili skupovi pravila u kojima se navode gresi i njihove pokajanja. Oni su odražavali ranosrednjovekovne crkvene brige u regulisanju društva – šta je ispravno, a šta pogrešno, šta se moglo, a šta ne – u pogledu nasilja i seksualnosti. Na primer, Hibernijski kanoni zabranjuju pijenje krvi ili urina, pod kaznom od sedam godina na hleb i vodu pod nadzorom episkopa. Krajem 7. veka drugi pokajnici određivali su nečistoću životinja koje su se hranile ljudskim mesom ili krvlju i zabranjivale jesti ih. Najpoznatija pokajnica svog vremena, ona Teodora od Tarsa, arhiepiskopa kenterberijskog, dva puta pominje zabranu uzimanja krvi ili sperme, posebno upućena ženama koje su pile krv svojih muževa zbog njenih lekovitih svojstava. Još jednom vidimo da se ovi proizvodi navode kao lekovi, baš kao i u Vizigotskom zakoniku.
Ova zabrana se ponavlja u pokajnici manastira Monte Kasino. Isto tako, u španskim pokajnicima, gutanje sperme, ili njeno dodavanje hrani, ponovo se kažnjava.Zabrane su posebno pogađale žene i odnosile su se na moć koju su mogle dobiti od muške krvi ili menstrualne krvi, zbog njenog terapeutskog ili magijskog karaktera.
