- Poruka
- 20.759
Posle obilaska Ajfelove kule i Monmartra, ruskim turistima koji posete Pariz, najvažnije je bilo da se upute ka groblju Sen Ženvjev de Bua
i sa setnim se uzdahom u grudima prošetaju alejama između grobova Rusa, belogardejskih plemića, vojnika, sveštenika, velikih umetnika,
naučnika. Ništa čudno, ako se zna da groblje Sen Ženvjev de Bua sa preko 5200 grobova predstavlja najveće rusko groblje izvan Rusije.
Ovom groblju se preti da će, zbog rata u Ukrajini, biti iseljeno, iako ruska vlada redovno plaća koncesije za groblje.Ali, to im neće mnogo
pomoći pred francuskim vlastima koje nagovještavaju sumornu sudbinu grobova na Sen Ženvjev de Bua.
U slavu mrtvih Rusa, groblje je svojom atmosferom njegovalo duh, miris i prisutnost matuške Rusije. Prostor groblja je hortikulturno tako
uređen da bi svojim ambijentom podsećao na pejzaž odakle su se sva ta imena u kamenu uklesana otisnula na svoje puteve bez povratka.
Tek da podsetim da su početkom 1960. godine francuske vlasti već pokušale da zatvore groblje Sen Ženvjev de Bua, kako bi na njegovom
mestu gradili stambena naselja! Tada je nekoliko grobnica eshumirano, a posmrtni ostaci odneseni i sahranjeni u Moskvi.
Na groblju Sen Ženvjev de Bua između ostalih sahranjeni su Ivan Bunjin, Andrej Tarkovski, Rudolf Nurejev...
Dok su još tamo, na vreme ovim kratkim podsećanjima odajmo počast njihovim životnim delima i grobnim mjestima...
Ivan Bunjin,ne samo slavni ruski romansijer, već i prvi ruski nobelovac, rođen je u Voronježu 1870. godine u porodici osiromašenog ruskog
plemstva. Iz Rusije je emigrirao 1919. godine. Materijalno propadanje koje je tako lijepo opisivao u svojim delima, pratilo ga je do kraja života.
Umro je u Parizu 1953. godine u nemaštini i samoći.
140
Za ovu priliku, iz zbirke poezije “Grobljanska trava” biram Bunjinovu pesmu “Natpis na kupi” a u pesmi epitaf sledećeg sadržaja:
“Večno žive jedino beskrajno more i nebo
Večnost je samo za sunce, zemlju i njenu lepotu,
Večnost je samo za ono što spaja nevidljivim vezom
Dušu i srce svih živih sa tamnom dušom grobnica”
Andrej Tarkovski, jedan od najvećih i najuticajnijih filmskih režisera u istoriji sedme umjetnosti, rođen je 1932. godine u ruskom selu Zavaražje
sa par stotina stanovnika. Sahranjen je u Parizu 1986. godine.
Autor filmova “Andrej Rubljov”, “Solaris”, “Stalker” živio je teški emigrantski život u Francuskoj boreći se da svoju porodicu preseli iz Moskve u
Pariz. Da li je Andrej Tarkovski pronašao svoj mir ispod zvona Uspenjske crkve na groblju Sent Ženevjev de Bua? Da li će njegovo grobno mjesto
Bog pogledati kao što je pogledao junaka njegovog filma “Andrej Rubljov”?
Setite se scene kada dečak iz tog filma priziva u pomoć Boga da mu pomogne u izlivanju bronzanog zvona koje će zvoniti u božiju slavu.
Dečaku je molitva uslišena. Zvono je rođeno. Zvono je zazvonilo savršenim zvukom.
Do kada će zvoniti zvono Uspenjske crkve na groblju Sent-Ženevjev-di-Bua gdje je sahranjen Andrej Tarkovski ? To samo Bog zna...
Andreja Tarkovskog nisu interesovali filmovi koji donose profit, koji nude zabavu, lagodnost, užitak i povlađuju publici. Andrej Tarkovski je težio
sakralizaciji umetnosti. I grobni epitaf na grobu Tarkovskog o tome svjedoči.
Kraj uzglavlja Andreja Tarkovski piše “Čoveku koji je video anđela”
Možda se na grobnom mestu čoveka koji je vidio anđela, kao posledica rusko-ukrajinskog rata, u budućnosti pojavi postapokaliptička zona
nalik onoj zoni koju je Andrej Tarkovski predstavio u svom čuvenom filmu “Stalker”...
Rudolf Nurejev, ruski baletan, rođen je na transibirskoj pruzi u vozu za Vladivostok 1938. godine. Nurejev je emigrirao iz Sovjetskog Saveza
1961. godine, zatraživši azil u Parizu. Bio je koreograf, igrač i direktor baleta Pariske opere. Rudolf Nurejev je svojim nastupima baletsku umetnost
približio popularnoj kulturi. Kažu da je na istim pozornicama dobijao veće aplauze i od samog Mik Džegera.
Sahranjen je na ruskom groblju Sent Ženevjev de Bua kraj Pariza 1993. godine.
Ovo je grob Roberta Nurejeva, koji se smatra najvećim svetskim baletanom ikada.
Grob Nurejeva ima grobnicu dizajniranu tako da izgleda kao ćilim, ali je ustvari ovo remek delo u potpunosti napravljeno od bronze i stakla.
Ovo što vidimo na grobu nije ni raskošni čilim. Ovo je epitaf neliterarnog tipa. Ovaj je grob, grob-ćilim, kako hoćete. Kada se bolje zagledate
uočićete da je grob izgrađen u stilu mozaika. Oštri kamenčići složeni u mozaiku dobili su umilnu mekotu koja asocira da se ispod ćilima nalazi
dragocjenost zaklonjena od kiše, vjetra, sunca...
Baletska stopala koja su nekada meko i nečujno plesala po pozorišnom daskama kao po letećem ćilimu, po onom ćilimu iz arapskih bajki, po
ćilimu koji je baletanu nekada život značio uznoseći ga u visine pozornice, ta stopala na ovom grobnom mestu nađoše mir ispod mozaičkog
ćilima koji smrt znači.
Pa tako, ukoliko se nađete u Parizu, obiđite Rusko pravoslavno groblje Sent Ženevjev de Bua, odajte počast jednom velikom svjetskom piscu,
jednom velikom svjetskom režiseru, jednom velikom svjetskom baletanu i mnogim drugim tužnim emigrantskim sudbinama kojih je na hiljade...
Ugrabite da to uradite pre nego se promene pravila i zakoni važeći baš za ovo groblje. Jer, širenje brutalnih ratovanja i ratnih histerija koje je doneo
Novi svetski poredak preti da čak i groblja i kažnjavanje mrtvih može postati deo paketa sankcija koje Zapad uvodi neposlušnim narodima. Analogno
tome, možemo postaviti pitanje do kada će mrtvi biti isključivi i ekskluzivni korisnici grobnih prostora? U vremenu svetskih plenidbi i zamrzavanja imovina
neprijateljskih država, njihovih zlatnih rezervi, novca, muzejskih vrednosti, zapitajmo se šta sve čeka eksteritorijalna groblja? Kakva će biti njihova
sudbina? Može li se uopšte zaštiti i sačuvati postojanost grobnih mesta? I šta očekivati kada groblja svojim aktima napadnu timovi državnih eksperata,
ekonomista, pravnika, stručnjaka za razne blokade, arbitraže, odštete, kao alatke takozvanog međunarodnog prava?
Na koji način ćemo ubuduće čitati epitaf Ivana Bunjina i tumačiti nestanak večnosti...
“...što spaja nevidljivim vezom
dušu i srce svih živih sa tamnom dušom grobnica”
i sa setnim se uzdahom u grudima prošetaju alejama između grobova Rusa, belogardejskih plemića, vojnika, sveštenika, velikih umetnika,
naučnika. Ništa čudno, ako se zna da groblje Sen Ženvjev de Bua sa preko 5200 grobova predstavlja najveće rusko groblje izvan Rusije.
Ovom groblju se preti da će, zbog rata u Ukrajini, biti iseljeno, iako ruska vlada redovno plaća koncesije za groblje.Ali, to im neće mnogo
pomoći pred francuskim vlastima koje nagovještavaju sumornu sudbinu grobova na Sen Ženvjev de Bua.
U slavu mrtvih Rusa, groblje je svojom atmosferom njegovalo duh, miris i prisutnost matuške Rusije. Prostor groblja je hortikulturno tako
uređen da bi svojim ambijentom podsećao na pejzaž odakle su se sva ta imena u kamenu uklesana otisnula na svoje puteve bez povratka.
Tek da podsetim da su početkom 1960. godine francuske vlasti već pokušale da zatvore groblje Sen Ženvjev de Bua, kako bi na njegovom
mestu gradili stambena naselja! Tada je nekoliko grobnica eshumirano, a posmrtni ostaci odneseni i sahranjeni u Moskvi.
Na groblju Sen Ženvjev de Bua između ostalih sahranjeni su Ivan Bunjin, Andrej Tarkovski, Rudolf Nurejev...
Dok su još tamo, na vreme ovim kratkim podsećanjima odajmo počast njihovim životnim delima i grobnim mjestima...
Ivan Bunjin,ne samo slavni ruski romansijer, već i prvi ruski nobelovac, rođen je u Voronježu 1870. godine u porodici osiromašenog ruskog
plemstva. Iz Rusije je emigrirao 1919. godine. Materijalno propadanje koje je tako lijepo opisivao u svojim delima, pratilo ga je do kraja života.
Umro je u Parizu 1953. godine u nemaštini i samoći.
140
Za ovu priliku, iz zbirke poezije “Grobljanska trava” biram Bunjinovu pesmu “Natpis na kupi” a u pesmi epitaf sledećeg sadržaja:
“Večno žive jedino beskrajno more i nebo
Večnost je samo za sunce, zemlju i njenu lepotu,
Večnost je samo za ono što spaja nevidljivim vezom
Dušu i srce svih živih sa tamnom dušom grobnica”
Andrej Tarkovski, jedan od najvećih i najuticajnijih filmskih režisera u istoriji sedme umjetnosti, rođen je 1932. godine u ruskom selu Zavaražje
sa par stotina stanovnika. Sahranjen je u Parizu 1986. godine.
Autor filmova “Andrej Rubljov”, “Solaris”, “Stalker” živio je teški emigrantski život u Francuskoj boreći se da svoju porodicu preseli iz Moskve u
Pariz. Da li je Andrej Tarkovski pronašao svoj mir ispod zvona Uspenjske crkve na groblju Sent Ženevjev de Bua? Da li će njegovo grobno mjesto
Bog pogledati kao što je pogledao junaka njegovog filma “Andrej Rubljov”?
Setite se scene kada dečak iz tog filma priziva u pomoć Boga da mu pomogne u izlivanju bronzanog zvona koje će zvoniti u božiju slavu.
Dečaku je molitva uslišena. Zvono je rođeno. Zvono je zazvonilo savršenim zvukom.
Do kada će zvoniti zvono Uspenjske crkve na groblju Sent-Ženevjev-di-Bua gdje je sahranjen Andrej Tarkovski ? To samo Bog zna...
Andreja Tarkovskog nisu interesovali filmovi koji donose profit, koji nude zabavu, lagodnost, užitak i povlađuju publici. Andrej Tarkovski je težio
sakralizaciji umetnosti. I grobni epitaf na grobu Tarkovskog o tome svjedoči.
Kraj uzglavlja Andreja Tarkovski piše “Čoveku koji je video anđela”
Možda se na grobnom mestu čoveka koji je vidio anđela, kao posledica rusko-ukrajinskog rata, u budućnosti pojavi postapokaliptička zona
nalik onoj zoni koju je Andrej Tarkovski predstavio u svom čuvenom filmu “Stalker”...
Rudolf Nurejev, ruski baletan, rođen je na transibirskoj pruzi u vozu za Vladivostok 1938. godine. Nurejev je emigrirao iz Sovjetskog Saveza
1961. godine, zatraživši azil u Parizu. Bio je koreograf, igrač i direktor baleta Pariske opere. Rudolf Nurejev je svojim nastupima baletsku umetnost
približio popularnoj kulturi. Kažu da je na istim pozornicama dobijao veće aplauze i od samog Mik Džegera.
Sahranjen je na ruskom groblju Sent Ženevjev de Bua kraj Pariza 1993. godine.
Ovo je grob Roberta Nurejeva, koji se smatra najvećim svetskim baletanom ikada.
Grob Nurejeva ima grobnicu dizajniranu tako da izgleda kao ćilim, ali je ustvari ovo remek delo u potpunosti napravljeno od bronze i stakla.
Ovo što vidimo na grobu nije ni raskošni čilim. Ovo je epitaf neliterarnog tipa. Ovaj je grob, grob-ćilim, kako hoćete. Kada se bolje zagledate
uočićete da je grob izgrađen u stilu mozaika. Oštri kamenčići složeni u mozaiku dobili su umilnu mekotu koja asocira da se ispod ćilima nalazi
dragocjenost zaklonjena od kiše, vjetra, sunca...
Baletska stopala koja su nekada meko i nečujno plesala po pozorišnom daskama kao po letećem ćilimu, po onom ćilimu iz arapskih bajki, po
ćilimu koji je baletanu nekada život značio uznoseći ga u visine pozornice, ta stopala na ovom grobnom mestu nađoše mir ispod mozaičkog
ćilima koji smrt znači.
Pa tako, ukoliko se nađete u Parizu, obiđite Rusko pravoslavno groblje Sent Ženevjev de Bua, odajte počast jednom velikom svjetskom piscu,
jednom velikom svjetskom režiseru, jednom velikom svjetskom baletanu i mnogim drugim tužnim emigrantskim sudbinama kojih je na hiljade...
Ugrabite da to uradite pre nego se promene pravila i zakoni važeći baš za ovo groblje. Jer, širenje brutalnih ratovanja i ratnih histerija koje je doneo
Novi svetski poredak preti da čak i groblja i kažnjavanje mrtvih može postati deo paketa sankcija koje Zapad uvodi neposlušnim narodima. Analogno
tome, možemo postaviti pitanje do kada će mrtvi biti isključivi i ekskluzivni korisnici grobnih prostora? U vremenu svetskih plenidbi i zamrzavanja imovina
neprijateljskih država, njihovih zlatnih rezervi, novca, muzejskih vrednosti, zapitajmo se šta sve čeka eksteritorijalna groblja? Kakva će biti njihova
sudbina? Može li se uopšte zaštiti i sačuvati postojanost grobnih mesta? I šta očekivati kada groblja svojim aktima napadnu timovi državnih eksperata,
ekonomista, pravnika, stručnjaka za razne blokade, arbitraže, odštete, kao alatke takozvanog međunarodnog prava?
Na koji način ćemo ubuduće čitati epitaf Ivana Bunjina i tumačiti nestanak večnosti...
“...što spaja nevidljivim vezom
dušu i srce svih živih sa tamnom dušom grobnica”
