Dragan_srbcg
Ističe se
- Poruka
- 2.640
U ovo vreme počinju i Sloveni da prelaze Dunav. U početku sa Avarima, kao izviđačke jedinice, koje su isto tako pustošile i pljačkale, a zatim su počeli da prelaze Dunav i sa porodicama, te više nisu pljačkali, već su se nastanjivali u opustošenim predelima, kao sedentarni zemljoradnici, koji više nisu mislili da se otuda udalje. Oni su se tu nastanjivali za stalno. Pozivani su zato i od vizantijskih imperatora, pošto je opustošene predele trebalo ekonomski obnoviti, a granica na severu imperije da se brani od novih Varvara i pljačkaša. Oni koji nisu pozvani od imperatora, prelazili su Dunav samovoljno i snagom svog oružja osvajali teritorije i gradove, pa i takva utvrđenja kao što je bio Durrhachium (Drač, glavni današnji primorski grad Albanije). Godine 548. nove ere Sloveni, pradedovi današnjih Srbo-Crnogoraca i Makedonaca, snagom svog oružja osvojiše Durrhachium.
Naglašavam ovde da je jedan deo ovih Slovena stigao na Balkan vekovima pre, zajedno sa Pelazgima, koji su ušli na Balkan preko Male Azije. Kad su stigli na Balkan Iliri, Sloveni su se povukli na severu Dunava. Jedan deo ovih Slovena opstali su tu, na teritoriji današnje Rumunije, i njih poznaje istorija sa imenom Andi. Drugi deo, sada i oni poznati sa imenom Serboni, nastavili su svoju seobu do Kavkaza, gde ih beleži Ptolomej u II veku naše ere. Negde u to vreme oni se vraćaju prema Srednjoj Evropi i, zajedno sa ostalim Slovenima, opet silaze na obale Dunava i, odavde, kako smo rekli, iznova ulaze na Balkan.
Ovi Sloveni, koji dolaze sa ruskih stepa, i pogotovo Dačani, koji se u II-III veku nove ere sele sa Balkana i nastanjuju se u današnjoj Rumuniji, izazvali su novu seobu Anda, koji prelaze Dunav i, u III veku naše ere, nastanjuju se u Trakiji, teritorija današnje Bugarske.
U kakvom su stanju našli Sloveni Kosovo, kad su se tu nastanili u V veku, eto šta priznaju sami albanski istoričari:
"Godine 441. Atila, vođa Huna... osvoji, pograbi i poruši jedan veliki broj gradova Makedonije i Ilirije, i posebno u Dardaniji (= Kosovo). Vizantijski istoričar Prisk, koji je prošao po ovim oblastima sa jednom delegacijom koja se upravila za na dvor Atile, kaže nam da je Dardanija pretvorena u nenastanjenu pustinju, koju su bile prekrile šume. Kuda god su prošli, Huni su pljačkali i odvodili sa sobom jedan veliki broj stanovništva kao ratne zarobljenike. Među ovim robovima, Prisk kaže da je video i Ilire sa obala mora".
Neki albanski "naučnici", pretendirajući da su Iliri i da su u odnosu na Slovene bili jako razvijeni, na jednom neuporedivo višem kulturnom stupnju, prave svakakva besmislena upoređenja i poniženja Slovena, posebno Srba. Englez Noel Malkolm, koji se povodi za njima, piše:
"Prve opise za njih (Srbe) ostavili su nam vizantijski autori, koji nam ih opisuju kao divlje stanovništvo, više stočarsko negoli poljoprivredno, sa mnogo glavara, ali bez vrhovnog vođe. Za jedno plemensko stanovništvo, sa jednim prilično niskim stepenom materijalne kulture, prispeće na obale Dunava i njihov pogled prema jugu može se uporediti sa jednim ogladnelim čovekom, koji oslanja svoje lice na izlog dućana pun prehrambenih artikala".
Prethodne opise vizantijskih autora gospodin Malkolm izgleda nije ni video, jer i on vidi samo ono što se sviđa velikoalbanskim šovinistima i rasistima. Činjenica je neosporna da Sloveni nisu nasledili "procvetali" Balkan engleskog falsifikatora istorije Malkolma, već "nenastanjenu pustinju" vizantijskog istoričara Priska. Jako proređeno stanovništvo Balkana Sloveni su asimilirali, izuzev Grka, Albanoa, Rumuna i Vlaha. Delimično su i njih asimilirali, ali ne sve. U predelima današnje Grčke, ne samo što nisu asimilirali Grke već su Grci asimilirali Slovene.
Posle VI veka Iliri se više ne spominju u nikakvim napisima. Poslednji ostaci Ilira pretopljeni su sa Slovenima duž njihovog zajedničkog života.
U srednjem veku, po raznim napisima, srećemo opet ime Ilira i Ilirija, ali sada se tim imenima podrazumevaju Sloveni i Srbija, Makedonija, Crna Gora, Bosna i Hercegovina, Hrvatska.
U srednjem veku, upravo godine 1043, prvi put u istoriji čovečanstva spominju se i Albanci na teritoriji današnje Albanije, upravo u njenom srednjem delu, u poleđini grada Drač, kako se tada na srpskom jeziku zvao taj grad, poznat u antička doba pod imenom Epidamnus, zatim Durrhachium.
Te godine, 1043, pod komandom dračkog kneza Đorđa Manijaka, jedna vojska od Normana, Bugara, Grka i Albanaca (arvanitai), krenula je preko Ohrida za Thesaloniqi (Solun) i otuda u pravcu Carigrada. Hroničar tog vremena, Michael Attaleiates, u jednom svom spisu spominje tu i Albance. Ana Komnen, koja je iz XI i XII veka, odredila je i granice tadašnje Albanije. Ona kaže da se u XI-XII veku Albanija prostirala u predelu između reke Crni Drim (na Istoku) i Jadranskog mora (na zapadu), i - na severu - do reke Drim, a na jugu do reke Škumbini. I Italijan Marino Barlecio (Barlezio,1460-1512) kaže da se Epiroti (Albanci) i Epir (Albanija) prostiru na sever do reke Drim, da preko Drima nema Albanaca, pošto tamo žive Iliri (Sloveni). Skadar, od 910. godine naše ere i za 500 godina redom bio je prestonica Crne Gore i Srbije. Mi možemo slobodno verovati ovom Italijanu, jer je tada živeo u Skadru, borio se rame uz rame sa Ilirima (Slovenima) za odbranu Skadra od turskog napada i sve što piše, video je svojim očima. On je autor dobro poznatog dela "E OBSIDIONE SCODRENSI (OPSADA SKADRA), objavljeno na latinskom jeziku u Veneciji 1504. godine. Ovo nam kažu i ostali istoričari tog vremena, pa i sami Albanci. Koliko za primer, spomenuću biskupe Marina Bicia i Petera Mazareka. Za obojicu Albanci pretendiraju da su njihovi, Albanci. Ovo nam u poslednje vreme reče i Englez Robert Elsije, poznat kao veliki prijatelj Albanaca. Evo kako se on konkretno izražava:
"U srednjem veku nije bilo mnogo albanskog stanovništva po primorskim albanskim gradovima. Stanovnici Durresa (Drača) bili su pretežno Venecijanci, Grci, Jevreji i Sloveni. U Skadru su živeli Venecijanci i Sloveni, dok u Vlori Grci Vizantinci ".
Ne znajući odakle su stigli na Balkan Albanci, u početku naš Dalmatinac Tuberone Cervo (1455-1527), poznat kao istoričar, a zatim i norveški naučnik, istoričar i akademik, prof. dr Hans Tunman (Hans Erich Thunmann, 1746-1778), postaviše hipotezu o poreklu Albanaca od Pelazga, koju prihvatiše skoro svi, posebno August Šlajher i Georg fon Han, dva najveća pelazgomana svih vremena, koje su nadmašili, razume se, samo albanski pelazgomani.
Svima dobro poznati austrijski akademik, prof. dr Gustav Majer - pošto je strogo naučnom analizom oborio hipotezu o poreklu Albanaca od Pelazga i pošto je rekao da su Albanci bratski narod sa baltičko-slovenskim Litvancima - prvi je koji lansira novu hipotezu o Albancima. On je rekao da je albanski jezik nastavak jednog dijalekta ilirskog jezika). A ovo znači da su i Albanci ili Iliri ili sinovi Ilira. On je to samo rekao, pretpostavio. Apsolutno ničim nam to nije dokazao.
Zbog toga što su u to vreme Albanci bili slabo poznati, a o njihovom jeziku nisu postojale nikakve studije, kao i zato što su u to vreme naučna istraživanja o narodima bila podložna romantizmu, pretpostavka G. Majera je prihvaćena kao OPINIO COMMUNIS i naučnici su se držali nje sve do početka XX veka. U istoriji albanologije su poznati kao veliki iliromani Leak, Han, Ksilander, Miklošić, Mejer, Jokl, Pedersen, Krečmer, Cimohovski, pa i mnogi naši: Milan Šuflaj, Dimitrije Tucović, Henrik Barić, Ljubo Bulatović-Ibrijski, Božidar Ferjančić, Momčilo Spremić, Bogoljub Hrabak, Mirko Bajraktarević, Živko Avramovski, Gojko Vukčević, Dragoslav Srejović, Borivoje Čović, Relja Novaković i dr. Među nealbancima, ovi poslednji, zajedno sa Hrvatom Antunom Majerom, moguće su poslednji Mohikanci te hipoteze. U toj romantičnoj, prednaučnoj fazi razvoja albanoloških studija, zbog nedostatka dokumenata i naučnih činjenica, svi su oni intuitivno pretpostavili da su Albanci genealoški sledbenici Ilira, pa i Pelazga. Neki nastavljaju da pričaju to i dan-danas, štaviše i sa fanatičnim i najfundamentalističkijim insistiranjem, ne uzimajući ni najmanje u obzir naučnu istinu! Za njih je albanski jezik upravni nastavak ilirskog jezika. Sledstveno, i Albanci su za njih upravni, genetički sledbenici Ilira.
Istina o svom trošku
Još 1994, na albanskom jeziku, akademik, prof. dr Kaplan Burović objavio je studiju POREKLO ALBANACA, koju naredne godine štampa i na našem, srpskom jeziku, a zbog prevelike važnosti i aktuelnosti preštampava je i 2004. Naredne godine, 2005, ta se studija prevodi i objavljuje na makedonski jezik, a 2007, dopunjena novim dokumentima, činjenicama i poglavljima, ona se opet štampa na srpski jezik, ovaj put pod naslovom KO SU ALBANCI?
Pre godinu dana ova je knjiga prevedena na engleski jezik, ali do danas nije mogla da se štampa zato što su je sabotirali, ne samo albanski već i neki srpski izdavači. Videvši ovo, Akademik Burović je ovih dana uzajmio novac i uneo knjigu u proces štampanja i na engleskom jeziku. Za naše čitaoce preštampavamo poglavlje ALBANCI NISU ILIRI.
Prof. dr Kaplan Burović, albanolog i politički disident, ostavio je neizbrisiv trag kako po svojoj životnoj golgoti koju je herojski podnosio, tako i po neustrašivoj borbi - perom i znanjem decenijama ju je vodio dokazujući svetu srpsku tragediju i istinu. Ali i sopstvenu. Naučnik koji je stručnim argumentima, kako mnogi tvrde, pobio sve albanske falsifikate. Burović je disident broj jedan, mada se o tome malo zna u Srbiji. Kaplan Burović je nezamenljiv autor teza po kojoj Albanci nisu ni autohtoni, niti su ilirskog porekla. Napisao je na desetine stručnih knjiga, prevedenih na pet svetskih jezika.
Naglašavam ovde da je jedan deo ovih Slovena stigao na Balkan vekovima pre, zajedno sa Pelazgima, koji su ušli na Balkan preko Male Azije. Kad su stigli na Balkan Iliri, Sloveni su se povukli na severu Dunava. Jedan deo ovih Slovena opstali su tu, na teritoriji današnje Rumunije, i njih poznaje istorija sa imenom Andi. Drugi deo, sada i oni poznati sa imenom Serboni, nastavili su svoju seobu do Kavkaza, gde ih beleži Ptolomej u II veku naše ere. Negde u to vreme oni se vraćaju prema Srednjoj Evropi i, zajedno sa ostalim Slovenima, opet silaze na obale Dunava i, odavde, kako smo rekli, iznova ulaze na Balkan.
Ovi Sloveni, koji dolaze sa ruskih stepa, i pogotovo Dačani, koji se u II-III veku nove ere sele sa Balkana i nastanjuju se u današnjoj Rumuniji, izazvali su novu seobu Anda, koji prelaze Dunav i, u III veku naše ere, nastanjuju se u Trakiji, teritorija današnje Bugarske.
U kakvom su stanju našli Sloveni Kosovo, kad su se tu nastanili u V veku, eto šta priznaju sami albanski istoričari:
"Godine 441. Atila, vođa Huna... osvoji, pograbi i poruši jedan veliki broj gradova Makedonije i Ilirije, i posebno u Dardaniji (= Kosovo). Vizantijski istoričar Prisk, koji je prošao po ovim oblastima sa jednom delegacijom koja se upravila za na dvor Atile, kaže nam da je Dardanija pretvorena u nenastanjenu pustinju, koju su bile prekrile šume. Kuda god su prošli, Huni su pljačkali i odvodili sa sobom jedan veliki broj stanovništva kao ratne zarobljenike. Među ovim robovima, Prisk kaže da je video i Ilire sa obala mora".
Neki albanski "naučnici", pretendirajući da su Iliri i da su u odnosu na Slovene bili jako razvijeni, na jednom neuporedivo višem kulturnom stupnju, prave svakakva besmislena upoređenja i poniženja Slovena, posebno Srba. Englez Noel Malkolm, koji se povodi za njima, piše:
"Prve opise za njih (Srbe) ostavili su nam vizantijski autori, koji nam ih opisuju kao divlje stanovništvo, više stočarsko negoli poljoprivredno, sa mnogo glavara, ali bez vrhovnog vođe. Za jedno plemensko stanovništvo, sa jednim prilično niskim stepenom materijalne kulture, prispeće na obale Dunava i njihov pogled prema jugu može se uporediti sa jednim ogladnelim čovekom, koji oslanja svoje lice na izlog dućana pun prehrambenih artikala".
Prethodne opise vizantijskih autora gospodin Malkolm izgleda nije ni video, jer i on vidi samo ono što se sviđa velikoalbanskim šovinistima i rasistima. Činjenica je neosporna da Sloveni nisu nasledili "procvetali" Balkan engleskog falsifikatora istorije Malkolma, već "nenastanjenu pustinju" vizantijskog istoričara Priska. Jako proređeno stanovništvo Balkana Sloveni su asimilirali, izuzev Grka, Albanoa, Rumuna i Vlaha. Delimično su i njih asimilirali, ali ne sve. U predelima današnje Grčke, ne samo što nisu asimilirali Grke već su Grci asimilirali Slovene.
Posle VI veka Iliri se više ne spominju u nikakvim napisima. Poslednji ostaci Ilira pretopljeni su sa Slovenima duž njihovog zajedničkog života.
U srednjem veku, po raznim napisima, srećemo opet ime Ilira i Ilirija, ali sada se tim imenima podrazumevaju Sloveni i Srbija, Makedonija, Crna Gora, Bosna i Hercegovina, Hrvatska.
U srednjem veku, upravo godine 1043, prvi put u istoriji čovečanstva spominju se i Albanci na teritoriji današnje Albanije, upravo u njenom srednjem delu, u poleđini grada Drač, kako se tada na srpskom jeziku zvao taj grad, poznat u antička doba pod imenom Epidamnus, zatim Durrhachium.
Te godine, 1043, pod komandom dračkog kneza Đorđa Manijaka, jedna vojska od Normana, Bugara, Grka i Albanaca (arvanitai), krenula je preko Ohrida za Thesaloniqi (Solun) i otuda u pravcu Carigrada. Hroničar tog vremena, Michael Attaleiates, u jednom svom spisu spominje tu i Albance. Ana Komnen, koja je iz XI i XII veka, odredila je i granice tadašnje Albanije. Ona kaže da se u XI-XII veku Albanija prostirala u predelu između reke Crni Drim (na Istoku) i Jadranskog mora (na zapadu), i - na severu - do reke Drim, a na jugu do reke Škumbini. I Italijan Marino Barlecio (Barlezio,1460-1512) kaže da se Epiroti (Albanci) i Epir (Albanija) prostiru na sever do reke Drim, da preko Drima nema Albanaca, pošto tamo žive Iliri (Sloveni). Skadar, od 910. godine naše ere i za 500 godina redom bio je prestonica Crne Gore i Srbije. Mi možemo slobodno verovati ovom Italijanu, jer je tada živeo u Skadru, borio se rame uz rame sa Ilirima (Slovenima) za odbranu Skadra od turskog napada i sve što piše, video je svojim očima. On je autor dobro poznatog dela "E OBSIDIONE SCODRENSI (OPSADA SKADRA), objavljeno na latinskom jeziku u Veneciji 1504. godine. Ovo nam kažu i ostali istoričari tog vremena, pa i sami Albanci. Koliko za primer, spomenuću biskupe Marina Bicia i Petera Mazareka. Za obojicu Albanci pretendiraju da su njihovi, Albanci. Ovo nam u poslednje vreme reče i Englez Robert Elsije, poznat kao veliki prijatelj Albanaca. Evo kako se on konkretno izražava:
"U srednjem veku nije bilo mnogo albanskog stanovništva po primorskim albanskim gradovima. Stanovnici Durresa (Drača) bili su pretežno Venecijanci, Grci, Jevreji i Sloveni. U Skadru su živeli Venecijanci i Sloveni, dok u Vlori Grci Vizantinci ".
Ne znajući odakle su stigli na Balkan Albanci, u početku naš Dalmatinac Tuberone Cervo (1455-1527), poznat kao istoričar, a zatim i norveški naučnik, istoričar i akademik, prof. dr Hans Tunman (Hans Erich Thunmann, 1746-1778), postaviše hipotezu o poreklu Albanaca od Pelazga, koju prihvatiše skoro svi, posebno August Šlajher i Georg fon Han, dva najveća pelazgomana svih vremena, koje su nadmašili, razume se, samo albanski pelazgomani.
Svima dobro poznati austrijski akademik, prof. dr Gustav Majer - pošto je strogo naučnom analizom oborio hipotezu o poreklu Albanaca od Pelazga i pošto je rekao da su Albanci bratski narod sa baltičko-slovenskim Litvancima - prvi je koji lansira novu hipotezu o Albancima. On je rekao da je albanski jezik nastavak jednog dijalekta ilirskog jezika). A ovo znači da su i Albanci ili Iliri ili sinovi Ilira. On je to samo rekao, pretpostavio. Apsolutno ničim nam to nije dokazao.
Zbog toga što su u to vreme Albanci bili slabo poznati, a o njihovom jeziku nisu postojale nikakve studije, kao i zato što su u to vreme naučna istraživanja o narodima bila podložna romantizmu, pretpostavka G. Majera je prihvaćena kao OPINIO COMMUNIS i naučnici su se držali nje sve do početka XX veka. U istoriji albanologije su poznati kao veliki iliromani Leak, Han, Ksilander, Miklošić, Mejer, Jokl, Pedersen, Krečmer, Cimohovski, pa i mnogi naši: Milan Šuflaj, Dimitrije Tucović, Henrik Barić, Ljubo Bulatović-Ibrijski, Božidar Ferjančić, Momčilo Spremić, Bogoljub Hrabak, Mirko Bajraktarević, Živko Avramovski, Gojko Vukčević, Dragoslav Srejović, Borivoje Čović, Relja Novaković i dr. Među nealbancima, ovi poslednji, zajedno sa Hrvatom Antunom Majerom, moguće su poslednji Mohikanci te hipoteze. U toj romantičnoj, prednaučnoj fazi razvoja albanoloških studija, zbog nedostatka dokumenata i naučnih činjenica, svi su oni intuitivno pretpostavili da su Albanci genealoški sledbenici Ilira, pa i Pelazga. Neki nastavljaju da pričaju to i dan-danas, štaviše i sa fanatičnim i najfundamentalističkijim insistiranjem, ne uzimajući ni najmanje u obzir naučnu istinu! Za njih je albanski jezik upravni nastavak ilirskog jezika. Sledstveno, i Albanci su za njih upravni, genetički sledbenici Ilira.
Istina o svom trošku
Još 1994, na albanskom jeziku, akademik, prof. dr Kaplan Burović objavio je studiju POREKLO ALBANACA, koju naredne godine štampa i na našem, srpskom jeziku, a zbog prevelike važnosti i aktuelnosti preštampava je i 2004. Naredne godine, 2005, ta se studija prevodi i objavljuje na makedonski jezik, a 2007, dopunjena novim dokumentima, činjenicama i poglavljima, ona se opet štampa na srpski jezik, ovaj put pod naslovom KO SU ALBANCI?
Pre godinu dana ova je knjiga prevedena na engleski jezik, ali do danas nije mogla da se štampa zato što su je sabotirali, ne samo albanski već i neki srpski izdavači. Videvši ovo, Akademik Burović je ovih dana uzajmio novac i uneo knjigu u proces štampanja i na engleskom jeziku. Za naše čitaoce preštampavamo poglavlje ALBANCI NISU ILIRI.
Prof. dr Kaplan Burović, albanolog i politički disident, ostavio je neizbrisiv trag kako po svojoj životnoj golgoti koju je herojski podnosio, tako i po neustrašivoj borbi - perom i znanjem decenijama ju je vodio dokazujući svetu srpsku tragediju i istinu. Ali i sopstvenu. Naučnik koji je stručnim argumentima, kako mnogi tvrde, pobio sve albanske falsifikate. Burović je disident broj jedan, mada se o tome malo zna u Srbiji. Kaplan Burović je nezamenljiv autor teza po kojoj Albanci nisu ni autohtoni, niti su ilirskog porekla. Napisao je na desetine stručnih knjiga, prevedenih na pet svetskih jezika.
, evo sve vam je servirano pa citajte....
