Ево ја не знам. Озбиљно вам кажем, не знам. Са посла, за дивно чудо, нисам донијела ништа, успјела сам све да завршим у својих осам сати радног времена.
Мастер рад послала ментору и сад чекам његов страшни суд. Дакле ни ту нема шта да се ради.
И тако ја кружим по кући, досадно ми, одрадим серију трбушњака, излежавам се, провјерим мејл, лутам по интернету, одвезем пет километара на собном бициклу, тражим шта да радим, али нема!
Ја не могу да се снађем у доколици. Мене адреналин држи. Кад не радим ништа, хронично мислим да сам нешто заборавила. Тек кад имам хрпу обавеза, хрпу која опасно пријети да ме затрпа, тек тад се осјећам добро. А сад? Шта ћу сад? Како се не ради ништа? Дај научи ме 'леба ти...
Мастер рад послала ментору и сад чекам његов страшни суд. Дакле ни ту нема шта да се ради.
И тако ја кружим по кући, досадно ми, одрадим серију трбушњака, излежавам се, провјерим мејл, лутам по интернету, одвезем пет километара на собном бициклу, тражим шта да радим, али нема!
Ја не могу да се снађем у доколици. Мене адреналин држи. Кад не радим ништа, хронично мислим да сам нешто заборавила. Тек кад имам хрпу обавеза, хрпу која опасно пријети да ме затрпа, тек тад се осјећам добро. А сад? Шта ћу сад? Како се не ради ништа? Дај научи ме 'леба ти...