Ako bi se Rim i Judeja spasli od hrscanstva islamom, kako bi se onda spasili od islama? Koliko ja znam Arabija nije bila bas toliko plodno tle za hriscanstvo, bilo pagana i nesto Jevrejskih naseljenika po trgovackim centrima(gradovima)..
Ovo nije baš tačno. Bila su arapska plemena koja su prihvatila hrišćanstvo, i to mnogo pre Muhameda.
Inače Arabija je postala utočište i Jevereja, i jeretičkih hrišćanskih grupacija, odakle je Muhamed i pokupio one priče o Isus, Devi Mariji u Kuranu, o njegovom rodjenju, da je je progovorio čim je izašao iz majčine utrobe, da je kao dete pravio drvene ptice, i imao moć da ih oživljava itd. Sve su bile to tradicije i učenja tih jeretičkih hrišćanskih grupacija, koje su našle tamo utočište, i sa kojima je verovatno u kontaktu bila i njegova prva supruga Hatidža. Čak je i pogrešno optužio hrišćane da veruju u trojstvo Boga, Hrista i Marije.
Arapska plemena, koja su živela izvan Arabijskog polustrva i na njegovim rubvima su bila dosta podeljena, neki su verovali u zoroastrizam, i bili vazali Persije, neki su bili hrišćani i bili vazali Vizantije, i učestvovali u tim stalnim ratovima između Persije (Sasanidska imperija) i Vizantije (preživelo istočno Rimsko carstvo) u kojima su se oba carstva iscrpljivala do besmisla. Mnoga arapska plemena su se konvertovala u judaizam, naročito u Jemenu.
U dubini Arabijskog polustrva su živela politeistička arapska plemena, od kojih je najveće i najuticajnije bilo Muhamedovo Koreši pleme. Muhamed je svojim učenjem želeo politički da objedini sva arapska plemena, koristeći učenja i judaizma i hrišćanstva, ali i nekih politeističkih arapskih tradicija, od kojih je najpoznatija bila kult i hodočašće u Meku, od kojih se taj grad i ekonomski izdržavao. To je želeo da ne bi više ostajali u senci Persije i Vizantije. Bio je veoma informisan, sa događajima u regionu Bliskog Istoka, sa učenjima koja su se širila regionom, to je verovatno saznao i naučio, kao trgovac, putujući karavanima po celom tom regionu i slušajući priče
Muhamed je to i uspeo, među arapskim plemenima u Arabiji, pobedivši vojnički svoje neprijatelje, naročito u Koreši plemenu. Ali pravi politički i vojnički uspeh islama i Arapa su ostvarile kalife koje su ga nasledile u nekih sto godina,posle njegove smrti.. Naneli su strahovite poraze i Sasanidskoj imperiji i Vizantiji, koje iscrpljujući se u međusobnim ratovima i unutrašnjim sukobima, nisu ni primetili kakva poltička i vojnička sila se rađa u arabijskoj pustinji na njihovim granicama. Sasanide su potpuno uništili preuzevši sve njihove posede u današnjem Iranu i Iraku, gde se narod koji je živeo u tom regionu masovno konvertirao na islam, a od Vizantije su preoteli sve najbogatije bliskoistočne provincije Egipat, kao žitnicu imperije, Siriju, Palestinu...Olakšalo im je i to što je Egipat potresao veliki sukob između pravoslavnih i monofizita (orijentalnih koptskih hrišćana), pa su mnogi i saradjivali sa njima protiv vlasti u Konstantinopolju.