Dragan-13
Početnik
- Poruka
- 2
Mnogi misle da sva prošlost Srbije pripada caru Dušanu, knezu Lazaru, lozi Nemanjića i kasnijim vladarima. O srpskim vladarima i velikašima koji su ranijim vekovima postavljali temelje srpskoj državi veoma malo se zna van uskog kruga istoričara. Malo ko je čuo za Jovana Vladimira, prvog srpskog sveca, ili Mihaila, kralja Duklje i prvog srpskog kralja. Među zaboravljenim junacima srpske srednjovekovne istorije je i njegov sin, Konstantin Bodin.Prema Konstantinu Porfirogenitu(vizantijski car- živeo u desetom veku) i njegovom delu „O upravljanju carstvom“ sve do kralja Stefana Prvovenčanog, vladar Srba nazivan je starcem ili županom.Međutim, novootkriveni pečat iz istambulskog arheološkog muzeja svedoči da je Konstantin Bodin, srpski vladar iz druge polovine XI veka, nosio kraljevsku titulu.Središte srpske države tada je bilo nešto južnije od prostora na kome se kasnije uzdigao Stefan Nemanja i njegovi naslednici, u oblasti Duklje ili Zete.Početkom XIII veka župan Stefan Nemanjić i njegov brat Sava traže kraljevsku krunu od rimskog pape Honorija III. Papa je prihvatio njihov zahtev pa je srednji Nemanjin sin postao Prvovenčani kralj. U svom zahtevu, Sava i Stefan Nemanjić ističu da im pravo na krunu pripada još od „prvog otačastva kraljevstva“, koja se zove „veliko kraljevstvo od prva“. Nemanjini sinovi, dakle, ukazuju da je Srbija već bila kraljevina, te da je titula koju traže pripadala njihovom prethodniku – Konstantinu Bodinu…
Titule srpskog cara, posle cara Bodina i cara Dušana Silnog nosilo još četvoro srpskih vladara: Car Uroš Nejaki, Car Simeon Siniša, Car Jovan Uroš i Car Jovan Nenad. Dakle, ukupno 6 srpskih careva.Državnici Zapadnog rimskog carstva i Istočnog rimskog carstva nisu priznavali u drugim zemljama vladarima titule kralja i cara, te su srpske kraljeve, u svojim dokumentima, beležili kao: banove, župane, despote, kneževe.Koreni srpske države nikli su na tromeđi Duklje, Raške i Huma, blizu same istočne obale Jadranskog mora. Međutim, kako to biva u istoriji prst sudbine umešali neki tokovi, kad su Bugari u 10. veku za par decenija izbrisali prve zametke srpske države. Časlav iz kuće Vlastimirovića, koji je prvo bio bugarski vazal, a onda se odmetnuo od njih i počeo da obnavlja srpsku državu, s tim da je jezgro nove države pomerao je sa morske obale ka unutrašnjosti. Posle njegove smrti 960. godine, teritoriju koju je on osvojio, počela je polako da prelazi među brojne župane, koji postaju kneževi i počinje njihova apsolutna vlast.Duklja dobija primat kao najjača država u 11. vijeku pod Stefanom Vojislavom i kasnije njegovim sinom Mihailom, koji će postati prvi srpski vladar sa titulom kralja(u pismu 1078. godine papa Grgur VII naziva Mihaila Kraljem Slovena -Michaeli Sclavorum regi) i koji uspeva da objedini vlast nad tadašnjim svim srpskim zemljama, sa sedištem prema jednima u Ribnici -blizu antičkog grada Duklje ili u Skadru, dok Bar postaje crkveno središte…
Autokefalna Crnogorska mitropolija, bez obzira na svoju kanonsku samostalnost i pripadnost državi Crnoj Gori, bila je srpska u „ideološkom“ i svakom drugom smislu (kao i sama država). Dakle, ne srpski (dakle, u službi druge države, već srpski, u nacionalnom smislu). Dakle, sasvim je jasno da crnogorski znak u njenom imenu nije imao nacionalno, već državno (geografsko) značenje.U vrijeme postojanja autokefalne Crnogorske Mitropolije, u isto vrijeme, nije postojala autokefalna crkva koja je u svom nazivu imala srpski nacionalni predznak. Crkva u Kneževini (Kraljevini) Srbiji zvala se Beogradska nadbiskupija, koja je do 1830. godine bila pod jurisdikcijom Grčke crkve, a od 1879. postala je samostalna. Imala je vlast nad pravoslavnim narodom u Kraljevini Srbiji. Karlove Vari (koji se u katalogu Carigradske patrijaršije takođe ne nazivaju srpskim, već Karlovi Vari) imali su jurisdikciju nad pravoslavnim stanovništvom u Austrougarskoj.Istorija ne zna da je Eparhija crnogorska, koja je skoro uvijek imala samo jednog episkopa, ikada tražila autokefalnost, niti joj je iko kanonski dao, pa je zato nikada nije ni imala.Ovdje je potrebno naglasiti jednu važnu činjenicu, a to je da Srpska pravoslavna crkva nikada nije postavljala nesrbe na mjesta svojih mitropolita/episkopa, niti je mitropolit/episkop nesrpski ikada služio srpskoj Pravoslavnoj crkvi…
Titula Nadbiskupa Barskog je Nadbiskup Barski i Primas Srpski ,zato sto su vjernici bili Srbi a jezik na kojem je obavljana služba srpski.Zasto nije primas Dukljanski,ili Crnogorski.Da se Njegoš ne smatra Srbinom, ne bi mogao da bude crnogorski vladika u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, što je svakako bio.Novi tvorci nacija pokušavaju retroaktivno da opamete Njegoša i da mu kažu da je on samo Crnogorac.Njegoš jeste bio Crnogorac i to nije sporno, ali svakako i najveći srpski pisac kao Crnogorac: „Ime mi je Vjeroljub, prezime mi Rodoljub, Crnu Goru, rodnu grudu, kamen paše odasvudu. Srpski pišem i zborim, svakom gromko govorim: narodnost mi srbinska, um i duša slavjanska“. U odnosu Srbije i Crne Gore razlike su samo u državnosti. Reč je o dva istorijska ishodišta podjednako srpske državnosti, a ne i dva etnolingvistički, verski i kulturno različita naroda.Zećani i Dukljani nisu etnos, baš kao što ni Crnogorci nisu etnos, s tim što Zečani i Dukljani nisu ni nacije, jer u srednjem vijeku nemamo nacije.Nacija ´Crnogorci´ nisu postojali prije dinastije Crnojevića…
Pečat princa Strojimira Vlastimirovića iz druge polovine 9-10. veka(851.godine), najstariji je materijalni dokaz o postojanju srpske države na Balkanskom poluostrvu.Ovim pečatom Strojimir je zatvarao svoja pisma, zatvarao je administraciju, državna dokumenta. Strojimirov zlatni pečat sa dvostrukim krstom, tj. patrijarhalni krst u njegovom središtu dokaz je da su Srbi prije Ćirila i Metoda bili pismeni i kršteni i da je srpska crkva bila na nivou arhiepiskopije, dok su srpski knezovi i veliki župani bili nezavisni vladari koji imaju i svjetovnu i crkvenu nezavisnost i da bili izjednačeni sa kraljevima.Prisustvo dvostrukog krsta na pečatu ukazuje na činjenicu da je njegov vlasnik bio hrišćanin,a onda se može pretpostaviti da su i njegovi preci bili hrišćani, što je suprotno dosadašnjem shvatanju da su srpski knezovi prihvatili hrišćanstvo između 867. i 870.Strojimirov pečat je kupljen za 16.000 evra 11. jula 2006. godine na aukciji u Nemačkoj i danas se nalazi u sefu Istorijskog muzeja Srbije(youtube)…
Drugi pečаt je pečаt srpskog krаljа Konstаntinа Bodinа (1081–bаr 1108- stolovao u Duklji-današnjoj Crnoj Gori, koja je tada bila srpska država) otkriven u Arheološkom muzeju u Istаnbulu. Profesor Žаn-Klod Šene je rаdeći kаtаlogizаciju pečаtа nаšаo jedаn pečаt koji je prepisаo srpskom vlаdаru Konstаntinu Bodinu (sin srpskog kralja Mihaila). Nа kružnom nаtpisu prstenа, nа аversu i reversu pisаlo je Konstаntin protosevаst i eksusijаst Dioklije i Srbije. Konstantin Bodin bio je proglašen i za cara Bugarske. Poznat je po svom portretu u crkvi Svetog Mihaila u Stonu-sa sačuvanim prikazom srpskih vladara iz prednemanjićke epohe.Najstarija materijalna svedočanstva koja Srbija poseduje i koja svedoče o njenoj državnosti, bila su dokumenta ostala od vladara iz loze Nemanjića, koja datiraju iz dvanaestog veka.Postoje i drugi izuzetni nalazi iz 8. veka kao što su recimo krstionica kneza Višeslava koja takođe svedoči o visokom kulturnom dometu tog vremena.U centralnoj BiH postoji velika građevina iz vremena kneza Višeslava, koja po obliku i monumentalnosti ima osobine vladarske palate i predstavlja najstariji primer u slovenskom svijetu, koji govori o civilizacijskom dostignuću srpskih zemalja ranog srednjeg vijeka. Posebno je zanimljivo otkriće starogermanskih slova, runa, koja su urezana na jednom od stubova ove palate i za koje nije poznat sličan primer u ovom delu Evrope…
Prednemanjićka Srbija se prostirala od Crnog mora do iza Trsta, što svedoči u 18. stoleću i Andrija Kačić Miošić i tadašnji istoričar iz Venecije Sebastijan Dolči.Nemanjići su dakle oslobađali,ne osvajali, teritorije Istočnog romejskog carstva-oslobađali svoje nekadašnje zemlje.Istorija kaže da je Stefan Nemanja uspeo da objedini srpske zemlje Rašku, Duklju, Travuniju i Zahumlje, a za srednjovekovnu Srbiju to je bio početak dvovekovnog uspona i konačnog stvaranja velike i moćne evropske države koja će svoj vrhunac doseći stvaranjem Dušanovog carstva.Tvrdnje zvanične istorije da su Srbi došli na Balkan i u Podunavlje iz Rusije u 7. vijeku Nove ere, te da su se opismenili i primili hrišćanstvo u devetom vijeku je falsifikat.Celoga minulog vijeka, pod uticajem što unutrašnjih, što spoljnih faktora, razgrađivan je nacionalni identitet Srbije. Posle Berlinskog Kongresa Srbima su nametnuli nestručne profesore koji su sprovodili odluke Berlinskog kongresa i predavali lažnu istoriju koja je odgovarala Austrougarskoj, Nemačkoj, Francuskoj, Britaniji.
