@Revolucionar, vec sam te zamolio da mi dostavis gde pise ovo; . Posto nisam video da si to ucinio nije korektno koristiti to bez dokaza. Delujes mi posteno pa me iznenadjuje ovakav potez.
Naravno, mislim na dokaz sa sajta Dveri a ne sa nekog sajta nekih teoreticara.
Boško: "Gde se nalazi kapija za izgubljeni raj. Jedino u crkvi."
Skoro sam negde pročitao, neko je napisao na jednom drugom forumu, da Sabor Dveri ideološki liči na Srpski Pokret Obnove iz ranih devedesetih.
Nalazim da je to odlično zapažanje.
Teatralna crkvenost, privid patriotskog držanja, papagajsko pozivanje na Svetog Savu....
Zapravo, Dveri su šašava kombinacija Koštuničinog mračnjaštva i teatralne crkvenosti Vuka Draškovića.
Boško Obradović
SRPSKI ZAVET
SRPSKO NACIONALNO PITANJE DANAS
Srpski sabor Dveri
Beograd, 2010.
Krajnje je vreme da nacionalna omladina istakne svoja osnovna načela i smernice i srpskoj omladini uputi jasne poruke iz svog nacionalnog programa. A tih pet tačaka mogli bi da glase:
pravoslavlje odnosno pravoživlje, nacionalizam odnosno rodoljublje,
monarhizam odnosno domaćinski pogled na svet, antikomunizam odnosno otpor komunističkoj veštini presvlačenja i antiglobalizam odnosno odbacivanje novog svetskog poretka koji donosi potrošačko ropstvo i diktaturu manjina, od verskih preko nacionalnih do tzv. seksualnih. Ovim načelima pridružujemo i sledeće smernice: imperativ svudaprisutnog nacionalnog aktivizma, nacionalnu sabornost u različitosti profesija, odlučno odbijanje nasleđenog duha nesloge i podeljenosti, snagu spremnosti na žrtvu i moral: ne tražiti ništa za sebe.
Srpska nacionalna svest rođena je u Crkvi. Crkva je izvor nacionalnog identiteta i oslonac srpskog postojanja u istoriji. Crkva je osnovni Sabor Srba, a u kolu oko Crkve odvija se čitav društveni život pobožne Srbije (Srbije po Bogu). Srpski Zavet je ostvarenje srpske nacije (kao crkvene zajednice) u kulturi, prosveti, vojinstvu, državotvorstvu, zakonodavstvu, narodnim umotvorinama, zadužbinarstvu. Sva vanzavetna skretanja srpske istorije dogodila su se onog trenutka kada je na mesto Crkve kao kriterijuma sabornosti postavljana ideologija. Umesto crkvene zajednice na čijem se razbijanju radilo revolucionarno se uspostavljala ideološka zajednica: prosvetiteljstvo, demokratija, jugoslovenstvo, komunizam, neoliberalizam. Postavljanje ideologije u rang vladajućeg sistema vrednosti potiskivalo je Crkvu na društvenu marginu. Tako je ideologija pokušavala da stvori paranaciju, paradržavu, parazajednicu — u tome delimično uspevajući, i uvek iznova (u kontinuitetu) nudeći nove vrednosne kriterijume kao zamene za Crkvu. (U isto iskušenje upadale su i mogu upasti i one ideologije koje se pozivaju na Hrišćanstvo.) Međutim, ideologija ne može biti merilo sabornosti, već Crkva.
Boljeg učitelja cilja, puta i metoda promene čoveka na bolje od Crkve nema. Stoga je povratak crkvenom duhovnom iskustvu na prvom mestu potrebne društvene obnove. Ova promena duha na bolje (moralna revolucija) mora da se oseti u društvu makar sistem favorizovao suprotan proces.
Sledeći korak je ulazak crkvene omladine u borbu za reafirmisanje i vaspostavljanje hrišćanskog sistema vrednosti u društvu, čime se najdublje i najdalekosežnije utiče na sve poluge sistema. Neizbežan je, samim tim, i sudar sa duhom sistema i njegovim vrednostima. Ali to je već arhetipska situacija hrišćanina u svetu: sukob sa svetom ogrezlim u greh je neminovan. Međutim, crkvena omladina izlazi u susret svakome, stavljajući ga pred jasan izbor: kome će se privoleti carstvu. Tako se mera čestitosti svakog političkog delatnika nalazi u odgovoru na pitanje za koga radi u svom društvenom aktivizmu: za svoju Crkvu i svoj narod, ili za sebe i ideologiju svoje stranke. Zato je bitan hrišćanski pristup svakom uticajnom društvenom članu čija savest nije mrtva za ovu dilemu.
U takvoj duhovnomoralnoj klimi istinske političke promene mogu doći jedino kroz dva, međusobno komplementarna načina:
1) spolja, monarhija kao princip vlasti jedina donosi državnu uzdu neograničenoj igri partijskih interesa;
2) iznutra, veronauka i crkveni život kao temelji obnove moralne glavnice i vrlinskog delanja u našem narodu preduslovi su pojave nove generacije srpskih političara.
Da li je dosta?
to ja sve vreme tvrdim. Stvari su proste: ili si za EU propadanje ili si za zaustavljanje propadanja i oporavak. 
