- Poruka
- 15.889
Tokom poslednjih nekoliko decenija na srpskoj javnoj sceni, koja baš i ne može da se pohvali iole značajnim i autentičnim pojavama, lik i delo Dragoša Kalajića (1943-2005) je jedno od svakako najupečatljivijih i najkontroverznijih.
Za jedne esteta i korifej tradicionalizma, kralj srpske publicistike i guru tzv. „nove srpske desnice“ (ma šta se pod time podrazumevalo), za druge „avangarda obesvešćivanja srpskog malograđanstva“, „smešna precioza“, „Paolo Koeljo Srpske publicistike“ i šampion „salonskog fašizma“ , tek pomen Kalajićevog imena uvek je izazivao neskriveno burne reakcije. Time je teže nepristrasno i istovremeno kritički oceniti Kalajićev rad na javnom polju, a ne sukobiti se sa nagomilanim predrasudama kako njegovih poklonika, tako i žestokih protivnika, koji sa tvrdoglavih ideoloških pozicija nisu u stanju da prihvate nikakav pokušaj iznijansiranijeg i objektivnijeg tumačenja dela autora „jednog pogleda na svet“.
Rođen 1943. godine u Beogradu, Kalajić je, odrastavši među pripadnicima umetničkog pokreta „Medijala“ svoju akademsku karijeru započeo u slikarskim krugovima. Završivši „Accademia di belle Arte“ u Rimu 1966. godine sa najvišim ocenama (3), Kalajić je osim slikarskog interesovanja, još tokom šezdesetih godina pokazao zanimanje i za publicistiku. Nakon poeme „Krševina“ (1968) i filozofskog dela „Uporište – rehabilitacija strukture integralnog čoveka“ (1970) (4) , kao urednik „Dela“ 1978. godine izdaje „Mapu (anti)utopija“, a dve godine kasnije „Smak sveta“ (5). U tom periodu ( 1978 – 79) za drugi program televizije Beograd pripremio je niz emisija i reportaža, uključujući i osam jednosatnih epizoda pod nazivom Ogledalo XX veka u kojima je predstavio tada aktuelne stvaraoce i tendencije u savremenoj umetnosti. Uredio je čitav niz tematskih brojeva „Dela“, i izdao mnoštvo eseja, studija i kritika u časopisima i novinama (Politika, Borba, NIN, Umetnost, Vidici, Gradac).
Tokom osamdesetih godina bio je urednik književne edicije „Kristali“ koja je izdala neka od kapitalnih filozofskih dela (6) i autor niza predgovora autora koje je popularizovao tokom 80-tih godina (Genon, De Ružmon, Evola…). Iz tog perioda datira i njegov SF roman „Kosmotvorac“. (7)
Najširoj čitalačkoj publici Kalajić postaje poznat kao autor brojnih tekstova i eseja objavljenih pretežno u časopisu „Duga“ (8) koji izlaze kontinuirano celu deceniju počevši od druge polovine osamdesetih (tačnije od 1987. godine) u kojima se pretežno bavi međunarodnim odnosima, spoljnom i unutrašnjom politikom, ezoterijom i geopolitikom. Neki od ovih eseja izdati su tokom 90–tih godina u više knjiga: Američko zlo 1 (1993) (9), Izdana Evropa (1993) (10), Rusija ustaje (1994) (11), Američko zlo 2 (1998) (12). Nakon angažovanja u svojstvu dopisnika „Politike“ iz Rima i aktivnosti na dipolomatskom planu tokom i posle agresije NATO pakta na SRJ, Kalajić u poslednjem periodu života, u kojem je pretežno živeo u Rimu, publikovao i dva romana – Poslednji Evropljani (2000) i Srpska deca Carstva (2005) (13). Posle duge i teške bolesti Dragoš Kalajić je preminuo u rodnom Beogradu 22. jula 2005. godine.
Za jedne esteta i korifej tradicionalizma, kralj srpske publicistike i guru tzv. „nove srpske desnice“ (ma šta se pod time podrazumevalo), za druge „avangarda obesvešćivanja srpskog malograđanstva“, „smešna precioza“, „Paolo Koeljo Srpske publicistike“ i šampion „salonskog fašizma“ , tek pomen Kalajićevog imena uvek je izazivao neskriveno burne reakcije. Time je teže nepristrasno i istovremeno kritički oceniti Kalajićev rad na javnom polju, a ne sukobiti se sa nagomilanim predrasudama kako njegovih poklonika, tako i žestokih protivnika, koji sa tvrdoglavih ideoloških pozicija nisu u stanju da prihvate nikakav pokušaj iznijansiranijeg i objektivnijeg tumačenja dela autora „jednog pogleda na svet“.
Rođen 1943. godine u Beogradu, Kalajić je, odrastavši među pripadnicima umetničkog pokreta „Medijala“ svoju akademsku karijeru započeo u slikarskim krugovima. Završivši „Accademia di belle Arte“ u Rimu 1966. godine sa najvišim ocenama (3), Kalajić je osim slikarskog interesovanja, još tokom šezdesetih godina pokazao zanimanje i za publicistiku. Nakon poeme „Krševina“ (1968) i filozofskog dela „Uporište – rehabilitacija strukture integralnog čoveka“ (1970) (4) , kao urednik „Dela“ 1978. godine izdaje „Mapu (anti)utopija“, a dve godine kasnije „Smak sveta“ (5). U tom periodu ( 1978 – 79) za drugi program televizije Beograd pripremio je niz emisija i reportaža, uključujući i osam jednosatnih epizoda pod nazivom Ogledalo XX veka u kojima je predstavio tada aktuelne stvaraoce i tendencije u savremenoj umetnosti. Uredio je čitav niz tematskih brojeva „Dela“, i izdao mnoštvo eseja, studija i kritika u časopisima i novinama (Politika, Borba, NIN, Umetnost, Vidici, Gradac).
Tokom osamdesetih godina bio je urednik književne edicije „Kristali“ koja je izdala neka od kapitalnih filozofskih dela (6) i autor niza predgovora autora koje je popularizovao tokom 80-tih godina (Genon, De Ružmon, Evola…). Iz tog perioda datira i njegov SF roman „Kosmotvorac“. (7)
Najširoj čitalačkoj publici Kalajić postaje poznat kao autor brojnih tekstova i eseja objavljenih pretežno u časopisu „Duga“ (8) koji izlaze kontinuirano celu deceniju počevši od druge polovine osamdesetih (tačnije od 1987. godine) u kojima se pretežno bavi međunarodnim odnosima, spoljnom i unutrašnjom politikom, ezoterijom i geopolitikom. Neki od ovih eseja izdati su tokom 90–tih godina u više knjiga: Američko zlo 1 (1993) (9), Izdana Evropa (1993) (10), Rusija ustaje (1994) (11), Američko zlo 2 (1998) (12). Nakon angažovanja u svojstvu dopisnika „Politike“ iz Rima i aktivnosti na dipolomatskom planu tokom i posle agresije NATO pakta na SRJ, Kalajić u poslednjem periodu života, u kojem je pretežno živeo u Rimu, publikovao i dva romana – Poslednji Evropljani (2000) i Srpska deca Carstva (2005) (13). Posle duge i teške bolesti Dragoš Kalajić je preminuo u rodnom Beogradu 22. jula 2005. godine.
