Padre
Veoma poznat
- Poruka
- 12.170
Broj supružnika koji dođu u crkvu sa zahtevom da njihov brak bude prekinut u gotovo svim delovima Srbije poslednjih godina raste.
Prema nekim izvorima iz SPC drugi put pred oltar želi svega od dva do tri odsto crkveno razvedenih, odnosno ljudi koji su dobili pismenu potvrdu da više nisu venčani jer razvod kao čin ne postoji u crkvi.
Nezvanično, broj supružnika koji dođu u crkvu sa zahtevom da njihov brak bude prekinut u gotovo svim delovima Srbije poslednjih godina raste.
Drugi put pred oltar želi svega od dva do tri odsto crkveno razvedenih, odnosno ljudi koji su dobili pismenu potvrdu da više nisu venčani jer razvod kao čin ne postoji u crkvi. Sve što je potrebno da urade oni koji žele i crkveno da se raziđu jeste da crkvenom sudu podnesu molbu za razvod braka, prilože crkveni izvod iz knjige venčanih, kopiju sudskog razvoda i da plate crkveu taksu. Crkveni brakovi u Srbiji okončavaju ekspresno, budući da je prethodno građanski sud utvrdio sve činjenice.
Nakon što jedan od zavađenih supružnika preko parohijskog sveštenika uputi zahtev crkvenom sudu svoje eparhije za razvod braka, Crkva ubrzo šalje drugom supružniku dostavnicu u kojoj se traži njegova saglasnost. Osim toga, od njega se zahteva i uverenje o tome da li je stupio u drugi brak ili ne. On objašnjava da se crkveni brakovi uglavnom okončavaju zbog "neslaganja karaktera" odnosno obostranom krivicom supružnika. Najčešći razlozi za razvod braka prema crkvenim propisima su neslaganje karaktera, preljuba, zlobno napuštanje, dovođenje u opasnost bračnog duga, otpadništvo od vere. Međutim, dešava se i da supružnici uplove u novi građanski brak, a da se prethodno nisu razveli u crkvi, što se prema pravoslavnim kanonima smatra preljubom. Takođe, ako jedan od partnera želi razvod jer je zavoleo drugu osobu, Crkva mu, kao krivcu za razlaz, neće dozvoliti još jedno sklapanje braka pred oltarom.
Obred venčanja i molitve koje sveštenici izgovaraju razlikuju se u zavisnosti od toga koji brak po redu supružnici zaključuju. Drugi brak koji se sklapa u crkvi pun je pokajničkih uzdaha. Ovakvim obredima dominira osećanje pokajanja, pa i tuge, zbog prethodnog venčanja koje nije ispunilo svoj cilj. Zbog toga se bračne krune, koje simbolišu stupanje u ljudsku i božansku zajednicu, koriste samo prilikom prvog venčanja.
Ipak, ukoliko prethodno crkveno razvedeni partner ponovo odluči da stane pred oltar sa osobom kojoj bi to bio prvi brak, obred venčanja je potpuno isti kao i da nije bilo raskida braka pred Bogom.
Crkva prihvata četvrto venčanje, ali samo u slučaju učestalih smrti supružnika. U naredni brak (drugi, treži, četvrti) parovi mogu stupiti samo uz blagoslov vladike.
Prema nekim izvorima iz SPC drugi put pred oltar želi svega od dva do tri odsto crkveno razvedenih, odnosno ljudi koji su dobili pismenu potvrdu da više nisu venčani jer razvod kao čin ne postoji u crkvi.
Nezvanično, broj supružnika koji dođu u crkvu sa zahtevom da njihov brak bude prekinut u gotovo svim delovima Srbije poslednjih godina raste.
Drugi put pred oltar želi svega od dva do tri odsto crkveno razvedenih, odnosno ljudi koji su dobili pismenu potvrdu da više nisu venčani jer razvod kao čin ne postoji u crkvi. Sve što je potrebno da urade oni koji žele i crkveno da se raziđu jeste da crkvenom sudu podnesu molbu za razvod braka, prilože crkveni izvod iz knjige venčanih, kopiju sudskog razvoda i da plate crkveu taksu. Crkveni brakovi u Srbiji okončavaju ekspresno, budući da je prethodno građanski sud utvrdio sve činjenice.
Nakon što jedan od zavađenih supružnika preko parohijskog sveštenika uputi zahtev crkvenom sudu svoje eparhije za razvod braka, Crkva ubrzo šalje drugom supružniku dostavnicu u kojoj se traži njegova saglasnost. Osim toga, od njega se zahteva i uverenje o tome da li je stupio u drugi brak ili ne. On objašnjava da se crkveni brakovi uglavnom okončavaju zbog "neslaganja karaktera" odnosno obostranom krivicom supružnika. Najčešći razlozi za razvod braka prema crkvenim propisima su neslaganje karaktera, preljuba, zlobno napuštanje, dovođenje u opasnost bračnog duga, otpadništvo od vere. Međutim, dešava se i da supružnici uplove u novi građanski brak, a da se prethodno nisu razveli u crkvi, što se prema pravoslavnim kanonima smatra preljubom. Takođe, ako jedan od partnera želi razvod jer je zavoleo drugu osobu, Crkva mu, kao krivcu za razlaz, neće dozvoliti još jedno sklapanje braka pred oltarom.
Obred venčanja i molitve koje sveštenici izgovaraju razlikuju se u zavisnosti od toga koji brak po redu supružnici zaključuju. Drugi brak koji se sklapa u crkvi pun je pokajničkih uzdaha. Ovakvim obredima dominira osećanje pokajanja, pa i tuge, zbog prethodnog venčanja koje nije ispunilo svoj cilj. Zbog toga se bračne krune, koje simbolišu stupanje u ljudsku i božansku zajednicu, koriste samo prilikom prvog venčanja.
Ipak, ukoliko prethodno crkveno razvedeni partner ponovo odluči da stane pred oltar sa osobom kojoj bi to bio prvi brak, obred venčanja je potpuno isti kao i da nije bilo raskida braka pred Bogom.
Crkva prihvata četvrto venčanje, ali samo u slučaju učestalih smrti supružnika. U naredni brak (drugi, treži, četvrti) parovi mogu stupiti samo uz blagoslov vladike.
