Transport sa Kozare
Logorski policajci su tukli i ubijali zatočenike ne samo pod neposrednim nadzorom komande logora, nego u svako doba dana, pa i noću, zbog bilo kakve, često i izmišljene ili beznačajne sitnice ili prekršaja logorskog režima.
Posebno opasno bilo je imati skrivene dragocenosti, novac ili zlatan zub, pa i bolji komad odeće, jer je bila dovoljna dostava, čak i sumnja, pa da zatočenik izgubi život u najtežim mukama pod batinama. U mreži nemačkih zatvora i logora u okupiranoj Srbiji, centralno mesto imali su logori na Banjici i na Sajmištu.
Prihvatni logor Zemun bio je, ujedno, funkcionalno povezan sa logorima u NDH. Iz logora u Beogradu, gde su se slivali zatočenici iz logora i zatvora iz unutrašnjosti Srbije, oni su upućivani na streljanje u Jajince, ili, u najvećem broju, na prinudni rad u radne i koncentracione logore u Trećem rajhu i u okupiranim zemljama.
Prve grupe zatočenika počele su da pristižu u Prihvatni logor Zemun početkom maja 1942. godine. Iz Čačka, 4. maja 1942. godine, stigla je grupa od 117 zarobljenih ili uhapšenih boraca Čačanskog partizanskog odreda i drugih pripadnika NOR-a iz čačanskog kraja. Već sutradan počele su da pristižu u logor nove grupe zatočenika, kako iz okupirane Srbije, tako i iz NDH. Sledili su transporti iz Banjičkog logora, logora u Petrovgradu (Zrenjaninu), Niškog logora, beogradskih zatvora Gestapoa, iz logora u Šapcu i Kragujevcu, iz Kosovske Mitrovice, Kraljeva, Užica i drugih gradova Srbije. Najvećim delom to su bili pripadnici NOR-a zarobljeni ili uhapšeni u zimu i proleće 1942. godine.
Do sredine jula 1942. godine okončana je velika operacija vojnih snaga Trećeg rajha i NDH na prostoru Kozara - Prosara. Tada je pohvatano ili zarobljeno više desetina hiljada muškaraca, među njima veći broj boraca partizanskih jedinica, kao i žena i dece svih uzrasta, skoro isključivo Srba, koji su internirani u hrvatske i nemačke logore.
Radno sposobni muškarci najvećim delom upućeni su direktno u nemački logor na Beogradskom sajmištu, radi slanja na prisilni rad u Norvešku ili u Rajh. Dopremljeno ih je oko 10.000.
Prema do sada poznatim istorijskim izvorima, u Prihvatni logor Zemun tokom 1942. godine dovedeno je ukupno 16.613 zatočenika. Od ovog broja, 13.734 (82,7 odsto) zatočenika dovedeno je sa teritorije NDH, a 2.879 (17,3 odsto) iz okupirane Srbije.
Među zatočenicima dovedenim iz NDH najveći deo činili su stanovnici ustaničkih područja, sa prostora velikih vojnih operacija. Najvećim delom oni su bili žrtve genocidnog terora protiv Srba, dok je relativno mali broj partizana i drugih političkih protivnika dospevao do logora na Sajmištu.
Osim Srba, među zatočenicima iz NDH, bilo je i “nepoćudnih slemenata” iz redova Hrvata (oko 150) i muslimana (oko 100) optuženih za učešće u NOP-u, pomaganje Srbima ili za druge krivice.
Četnici i (ili) ljudi optuženi za saradnju sa njima bili su jedino u dve grupe dovedene u maju i decembru 1942. godine.
Zatočenici su većinom bili radno sposobni muškarci, seljaci između 18 i 45 godina, ali ne samo oni. Iz izveštaja A. Majsnera, od 14. avgusta 1942. godine, vidi se starosna struktura zatočenika u tom trenutku. Tog dana on je obavestio Konzularno predstavništvo NDH u Beogradu, da se u “logoru partizana u Zemunu” nalazi 4.012 osoba koje ne mogu da budu upotrebljene ni za kakav rad. Među njima bilo je “3.475 osoba starijih od 50 godina, među kojima ima starih između 70-80. Dece ispod 17 godina 537, i delom od 9 do 14”.
Od ukupno 2.879 zatočeniha dovedenih na Sajmište sa teritorije okupirane Srbije, optuženih za učešće u NOR-u, ili kao partizana, ili kao pripadnika drugih vojnih ili političkih organa ovog pokrega bilo je 1.609 (55,9 odsto). Zbog pripadnosti “nepouzdanim četničkim odredima”, kao i organizaciji D. Mihailovića ili zbog sumnje za vezu sa njom, u logoru je zatočeno 1.023 (35,5 odsto) osoba. Optuženih za kriminal bilo je 30 (1 odsto), zbog raznih prijava dovedeno je petoro osoba, dok za 247 (7,4 odsto) zatočenika nije mogao da se utvrdi razlog hapšenja.
