Meni je zanimljivo kako se ljudi koji razmišljaju o tome da počnu da pišu odmah interesuju o izdavaču. Ja nikad nisam imao te stvaralačke porive, ali pretpostavljam da je Borac dobro objasnila intenzitet mentalnih i fizičkih napora koje pisanje iziskuje, da ne spominjem banalnu činjenicu da je ekstremno mali broj ljudi, na nivou neke statističke greške, uopšte sposoban da kako-tako suvislo dovrši veliki komad proze kakav je roman (na koji izgleda svi od početka pucaju). Vjerovatno je logičnije da se krene od nekih priča koje mogu da se šalju po raznim on line i off line konkursima, kakvih uvijek ima. U neka ranija vremena skoro svi prozaici počinjali su kao pjesnici, što je kasnije činilo dobru uslugu njihovom jeziku i stilu.
Elem, kad sad kreneš da se raspituješ o izdavaču zvučiš kao klinac koji je juče počeo da trenira fudbal, a danas se brine koji će broj da nosi u Barseloni, jer je desetka zauzeta. Sjedi, piši, ako završiš nešto čime si zadovoljan daj nekom prijatelju da pročita, nekome u čiji ukus i iskrenost vjeruješ, pa onda polako idi dalje. Priča o izdavaču sad je hiljadu milja daleko od tebe.
