proka
Legenda
- Poruka
- 57.100
Partizani su amnestirali preko polovine pripadnika četničkog pokreta
Prema mom istraživanju, više od polovine pripadnika Jugoslovenske vojske u otadžbini amnestirano je 1944. i manjim delom 1945.
Reč je o izuzetno velikom broju pojedinaca. Konstatovanje tih činjenica od strane pročetničkih istoričara poljuljalo bi konstrukt koji je formulisao Kosta Nikolić: ‘Srbija je morala da plati danak u krvi zbog podrške četnicima’
Povod razgovoru s istoričarom Milanom Radanovićem njegova je nova knjiga ‘Kazna i zločin. Snage kolaboracije u Srbiji: odgovornost za ratne zločine (1941-1944) i vojni gubici (1944-1945)’, dostupna i na www.rosalux.rs/bhs/kazna-i-zlocin-publikacija. U odnosu na prethodnu (o oslobođenju Beograda 1945.), koja se mogla čitati i kao uzbudljiva priča, ova je zapravo rezultat obimnoga arhivskog istraživanja kojim Radanović osporava različite netočnosti u interpretaciji zločina u Drugome svjetskom ratu.
Knjigu ste naslovili zamijenivši redoslijed riječi iz naziva romana Dostojevskog?
Naslov mi je predložio Goran Babić, poznati jugoslovenski pesnik: znao je koje sam teme istraživao i nije mu bilo teško da ga osmisli. Inverzija naslova poznatog romana označava fenomen kažnjavanja lica ili struktura iz korpusa kolaboracije odgovornih za zločine tokom okupacije Srbije, šta je bio važan element odnosa pobedničke strane prema kolaboracionistima. Pokušao sam da ukažem na to da je odgovornost snaga kolaboracije za ratne zločine, uz vojnu i političku saradnju sa okupatorom, predstavljala objektivni razlog kažnjavanja, retorzije, osvete, represije i terora koje je primenjivala pobednička strana.
Zločini Mihailovićevih snaga
Zanimljiva je vaša teza da je pred kraj rata više od pola pripadnika četničkog pokreta amnestirano. Jasno je zašto tu činjenicu zaobilazi revizionistička historiografija, ali zašto je, po vama, ona prešućena u jugoslavenskoj istoriografiji?
U leto i jesen 1944. preko polovine četnika u Srbiji je amnestirano na osnovu dve amnestije koje su obznanili partizani i predstavnici revolucionarne vlasti, krajem avgusta i krajem novembra te godine. Obe amnestije odnosile su se i na pripadnike hrvatskog domobranstva i slovenačke domobrance. Amnestiji nisu podlegali oni pripadnici navedenih formacija koji su počinili zločine.
Fenomen amnestiranja četnika nije nepoznata činjenica u jugoslovenskoj istoriografiji, ali nije bio naučno ekspliciran i istražen, iako su najznačajniji dokumenti koji svedoče o masovnom amnestiranju četnika u Srbiji objavljeni pre nekoliko decenija. Odsustvo eksplikacije omogućilo je pročetničkim, revizionističkim istoričarima, kojima su Drugi svetski rat i prve posleratne godine u istraživačkom fokusu, da olako ignorišu značaj, opseg i posledice amnestija koje su imale karakter zvaničnog poziva pripadnicima Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVuO) da polože oružje, čime im je garantovana bezbednost.
Prema mom istraživanju, više od polovine pripadnika JVuO-a u Srbiji amnestirano je 1944. i manjim delom 1945. Reč je o izuzetno velikom broju pojedinaca. Mnogi od njih su dezertirali, nakon čega su samoinicijativno ili uz dogovor sa snagama NOVJ prešli na partizansku stranu, a podjednak ili još veći broj ih je pošteđen nakon zarobljavanja.
Konstatovanje tih činjenica od strane pročetničkih istoričara poljuljalo bi konstrukt koji je formulisao istoričar KostaNikolić: ‘Srbija je morala da plati svoj dug, odnosno da plati danak u krvi zbog podrške četnicima.’ Nikolić u svojoj najreferentnijoj knjizi, trotomnoj ‘Istoriji ravnogorskog pokreta’, ignoriše fenomen amnestiranja četnika i značaj tog fenomena kao kolektivnog iskustva, iako je amnestija za više od polovice njih predstavljala jedno od najznačajnijih ratnih iskustava.
Drugi revizionistički istoričari, poput Srđana Cvetkovića koji je najviše pisao o represiji pobedničke strane 1944-1945, banalizuju i bagatelizuju amnestiranje četnika, šta je metodološki nedopustivo. Apsolutizovanje represije koja je usledila nakon pobede partizana nemoguće je bez ignorisanja korektnog odnosa partizana prema većini četnika zarobljenih u borbama za oslobođenje Srbije u leto i jesen 1944.
- - - - - - - - - -
https://www.portalnovosti.com/milan...i-preko-polovine-pripadnika-cetnickog-pokreta
- - - - - - - - - -
мртва трка, којих је више прешло у партизане, милан каже четника, а ви?
Prema mom istraživanju, više od polovine pripadnika Jugoslovenske vojske u otadžbini amnestirano je 1944. i manjim delom 1945.
Reč je o izuzetno velikom broju pojedinaca. Konstatovanje tih činjenica od strane pročetničkih istoričara poljuljalo bi konstrukt koji je formulisao Kosta Nikolić: ‘Srbija je morala da plati danak u krvi zbog podrške četnicima’
Povod razgovoru s istoričarom Milanom Radanovićem njegova je nova knjiga ‘Kazna i zločin. Snage kolaboracije u Srbiji: odgovornost za ratne zločine (1941-1944) i vojni gubici (1944-1945)’, dostupna i na www.rosalux.rs/bhs/kazna-i-zlocin-publikacija. U odnosu na prethodnu (o oslobođenju Beograda 1945.), koja se mogla čitati i kao uzbudljiva priča, ova je zapravo rezultat obimnoga arhivskog istraživanja kojim Radanović osporava različite netočnosti u interpretaciji zločina u Drugome svjetskom ratu.
Knjigu ste naslovili zamijenivši redoslijed riječi iz naziva romana Dostojevskog?
Naslov mi je predložio Goran Babić, poznati jugoslovenski pesnik: znao je koje sam teme istraživao i nije mu bilo teško da ga osmisli. Inverzija naslova poznatog romana označava fenomen kažnjavanja lica ili struktura iz korpusa kolaboracije odgovornih za zločine tokom okupacije Srbije, šta je bio važan element odnosa pobedničke strane prema kolaboracionistima. Pokušao sam da ukažem na to da je odgovornost snaga kolaboracije za ratne zločine, uz vojnu i političku saradnju sa okupatorom, predstavljala objektivni razlog kažnjavanja, retorzije, osvete, represije i terora koje je primenjivala pobednička strana.
Zločini Mihailovićevih snaga
Zanimljiva je vaša teza da je pred kraj rata više od pola pripadnika četničkog pokreta amnestirano. Jasno je zašto tu činjenicu zaobilazi revizionistička historiografija, ali zašto je, po vama, ona prešućena u jugoslavenskoj istoriografiji?
U leto i jesen 1944. preko polovine četnika u Srbiji je amnestirano na osnovu dve amnestije koje su obznanili partizani i predstavnici revolucionarne vlasti, krajem avgusta i krajem novembra te godine. Obe amnestije odnosile su se i na pripadnike hrvatskog domobranstva i slovenačke domobrance. Amnestiji nisu podlegali oni pripadnici navedenih formacija koji su počinili zločine.
Fenomen amnestiranja četnika nije nepoznata činjenica u jugoslovenskoj istoriografiji, ali nije bio naučno ekspliciran i istražen, iako su najznačajniji dokumenti koji svedoče o masovnom amnestiranju četnika u Srbiji objavljeni pre nekoliko decenija. Odsustvo eksplikacije omogućilo je pročetničkim, revizionističkim istoričarima, kojima su Drugi svetski rat i prve posleratne godine u istraživačkom fokusu, da olako ignorišu značaj, opseg i posledice amnestija koje su imale karakter zvaničnog poziva pripadnicima Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVuO) da polože oružje, čime im je garantovana bezbednost.
Prema mom istraživanju, više od polovine pripadnika JVuO-a u Srbiji amnestirano je 1944. i manjim delom 1945. Reč je o izuzetno velikom broju pojedinaca. Mnogi od njih su dezertirali, nakon čega su samoinicijativno ili uz dogovor sa snagama NOVJ prešli na partizansku stranu, a podjednak ili još veći broj ih je pošteđen nakon zarobljavanja.
Konstatovanje tih činjenica od strane pročetničkih istoričara poljuljalo bi konstrukt koji je formulisao istoričar KostaNikolić: ‘Srbija je morala da plati svoj dug, odnosno da plati danak u krvi zbog podrške četnicima.’ Nikolić u svojoj najreferentnijoj knjizi, trotomnoj ‘Istoriji ravnogorskog pokreta’, ignoriše fenomen amnestiranja četnika i značaj tog fenomena kao kolektivnog iskustva, iako je amnestija za više od polovice njih predstavljala jedno od najznačajnijih ratnih iskustava.
Drugi revizionistički istoričari, poput Srđana Cvetkovića koji je najviše pisao o represiji pobedničke strane 1944-1945, banalizuju i bagatelizuju amnestiranje četnika, šta je metodološki nedopustivo. Apsolutizovanje represije koja je usledila nakon pobede partizana nemoguće je bez ignorisanja korektnog odnosa partizana prema većini četnika zarobljenih u borbama za oslobođenje Srbije u leto i jesen 1944.
- - - - - - - - - -
https://www.portalnovosti.com/milan...i-preko-polovine-pripadnika-cetnickog-pokreta
- - - - - - - - - -
мртва трка, којих је више прешло у партизане, милан каже четника, а ви?
Poslednja izmena:
дакле, претпостављам да говориш о неком вашем?
napise knjigu i onda u i izjavama upravo njega samog prikazuje kao lazovcinu, 
bi moglo da se demantuje upravo u knjizi koju si sam citirao, ali ko bi se uopste ozbiljno bavio tobom, tj tvojim likom i delom , jednostavnije je pustiti te da se valjas u kaljuzi lazi i gluposti u kojoj si se tako slatko uljuljkao .
